De mooie horizon, BH. Het regende toen ik arriveerde, zoals meestal bij aankomst. De dag was moeilijk begonnen. In Rio misde ik de bus (door verkeersopstoppingen) van negen uur. Ik rende nog als een bezetene, maar kwam 5 minuten te laat. Moest dus een nieuw ticket kopen. De bus vertrok om halfeen. De trip van Rio naar Bh is ongeveer 7 uur, dit met een bus van het bedrijf Cometa, een oude bus met een gang van een kermisatractie. Halverwege de rit was er een harde klap. De linkervoorband spatte uiteen. We hadden geluk dat de chauffeur alert was. De reuk van verbrande en flarden rubber.
Wachten dat een bus van een andere firma langs kwam om de tocht te vervolgen. Ik arriveerde rond halftien in Bh, kocht wat kaaspastels en drank en ging op zoek naar het hotel met de bizarre naam ´Majestic´, een oud geval. Pal ernaast ligt Blitz, een motel waar men goedkoop enkele uren de liefde kan bedrijven. Ik nam als normaal een eenvoudige kamer voor 45 reais (ong. 18 eur.), met douche en wc op de gang, maar je wordt persoonlijk met een oude lift naar de etage gebracht, er is geen trap. Het regende goed die nacht en in de morgen was het ontbijt uitstekend, wat de prijs iets verzachte. Normaal zijn de hotels duur geworden en 30 eur voor een simpel kamer is normaal. Men kan natuurlijk ook een soort rusthuis vinden voor een schappelijke prijs maar daar zijn de omstandigheden soms bizar te noemen.

Belo Horizonte is in beweging, en anders dan Rio. Het is hoe dan ook rustiger. De zwervers liggen in de vreemste houdingen in portieken, onder bomen, midden op de straat. Ik zag in het centro van BH meer zwervers, of zoals men ze hier noemt ´mendigos´, wat eigenlijk bedelaar betekent, dan in Rio. Velen liggien onder de viaduct bij de avenida dos Andrades.
     Armoede die ook in de mooie horizon een rol speelt. In het grote park sprak ik met een zwerver die de weg kwijt was. Hij kwam uit de binnenlanden van Minas Gerais. Ik zei dat ik uit Rio kwam en hij zei dat de cariocas (inwoners van Rio) goede mensen waren en hem vaak hielpen. Ik gaf de man wat geld en hij bedankt me en God. Nou ja.
Het park heeft schitterende bomen en planten. Er lopen vele katten rond, net als joggers en zwervers. De katten worden verzorgd door mensen en plantten zich gestadig voort. Ik bezocht Nice, een koffie husje waar men een goede sterke cafezinho krijgt, waar geklets wordt over het leven. Het zijn veelal oudere mannen die daar rondhangen, van een bepaalde klasse, goed gekleed en decent. Doch ik kwam voor de koffie.
        Het leven in Bh dat zich ook afspeelt rond het plein 7, waar hippies hun spullen verkopen en dammers en schakers op uitdagers wachten. BH is een betonnen blokkendoos, met lijn rechte straten en men moet zich goed orienteren. Een moderne stad ten minste gesticht eind 19de eeuw tegen de heuvels, en van boven opde heuvel van het mangabeira parque ziet men de stad liggen als een betonnen blokkendoos. Alsof God met stenen geworpen heeft, met de bedoeling iets abstracts te vormen. Dit is natuurlijk mijn opvatting.

Andere dag
De regen heeft grote problemen veroorzaakt in sommige wijken van BH, waar het water meer als een meter door de straten stroomde. Ik wilde Sabará bezoeken, maar zag er vanaf, was bewolkt en was al enkele keren in het voormalige goudstadje geweest, ooit gesticht in 1674 door een flouche figuur, de bandeirante Borba Gato, die de indianen uitmoorde en zo het gebied delfklaar maakte. Ik had tevens last van mijn rug, maar die verdween toen ik in het centrum een bedelaar zag die liep als een aap op voeten en handen. De man had een enorme bochel op zijn borst, een gezwel, vier maal groter dan zijn hoofd. Hij was zwart en vettig en hield halt bij een pastel-broodjeszaak. Hij werd meteen verschopt, er naast lipen mensen als idioten met zakdoeken en handen voor hun neus om de situatie van de verschoppeling te bevestigen. Het hypocriete volk! Ik gaf de man wat geld en hij keek me verbaasd aan. Niet veel later zag ik, bij een meer menselijke kraam, dat hij een fles cola en broodje kocht. Hij trok zich op aan de balie en plofte weer neer, en kroop naar een plek langsde muur waar hij hongerig zijn maal verslond. Het leven van de man, hij was rond de vijftig, is dubbel hard, zwerven; ok, maar met een handicap als deze is het een soort hel. Niemand geeft om deze mensen, instanties? klote! De mooie vrouwtjes passeren met afkeer. Zouden zij zich afvragen, waarom? De zakenmensen zijn angstig voor hun klandizie, de hulp heeft geen optie. Bestaat er hulp? Is zag een oude vrouw de man toespreken, en ik dacht toch nog een mens naast de mens. Belo Horizonte: wolkenkrabbers, paleizen, banken, dure hotels, kerken, hoertjes, sjieke dames, mannen met aktentassen, zwervers, bedelende kinderen, politie op paarden, dronkelappen, blanken, pardos, zwarten, schakers, dammers, travesieten, gekken, hopelozen, gelukkigen, blinden, kreupelen, kleine mensen en een gringo...
De mooie horizon is als een hel voor sommigen, die denkelijk de hemel verdienen... moch die bestaan...




Wayn, BH