BH foto geleend van wikipe  :evil:

BELO HORIZONTE, APRIL 2002
Het is 6 uur in de morgen.
De regen valt met emmers uit de hemel.
Het lijkt een druilerige dag te worden.
Ik verblijf in 'hotel Machedo' (dit was bij mijn laatste bezoek niet meer in functie), gelegen op de drukke kruising beneden aan de Avenida Amazonas, nabij het 'Rui Barbosa' plein.
Het is een billijk logement, voor ongeveer 8 dollar, inclusief het lawaai van auto (bussen) en politiesirenes.
Buiten regent het nog steeds als ik het hotel verlaat en onder het afdakje van het naburige 'pastelaria' ligt een jongen als een mol ingerold in een vuile deken.
Wat schaad hem de wereld?
Hij zal wel zien als hij wakker wordt uit zijn kermisbed, wanneer de reuk van het olievet hem doet ontwaken en er misschien iemand op het idee komt hem een 'pastel' (deegbroodje) aan te bieden. Of misschien wordt hij wel weggeschopt door de uitbater of politie, maar wat deert hem dit alles, hij, de schandvlek van de stad.
Door de regen loop ik naar de Avenida Afonso Pena, de as van de stad.
Ik drink koffie in een ambivalente zaak, met de naam 'Nice Café', een bekende ontmoetingsplek voor het banale van de dag, gesticht in 1939.
Het lijkt een intieme plek op de drukke Avenida waar het lijkt dat niemand er weet van heeft, maar een bedelaarster verstoord het rustige tafereel en vraagt geld om het zwarte genotsmiddel.
Buiten is het grijs en de stad komt tot leven, mijn koffie is zoetig, daar ik er te veel suiker in gooide (mijn gedachtes elders waren bij de bedelende vrouw en haar droevige ogen), wat voor de Braziliaan een 'must' is.
Het wordt droog.
Ik loop door het centrum van Belo Horizonte, 'mooie horizon', hoofdstad van de staat Minas Gerais om mezelf een indruk te geven wat er gaande in de blokkendoos,die ik al enkele malen eerder bezocht en bij één van die bezoeken logeerde bij de Limburgse zuster Brunilla (waar ik later op terug kom).
Belo Horizonte is een moderne stad, ooit gebouwd met Washington als voorbeeld, vol van velourse wolkenkrabbers, recht uitgelijnde straten met veel namen van Indianenstammen, grote bankgebouwen en winkels. In BH waar 2.4 millioen mensen wonen, (met de voorsteden 4.3 millioen) is na Sâo Paulo en Rio, de grootste stad in Brazilië en gaat door als de stad met de beste levenskwaliteit in LatijnsAmerika.
Wie zegt dit? Een of andere opportunistische comité sukkel? iemand die niet goed op de hoogte blijkt te zijn van de realiteit. Hij moet de sociale ambiance vergeten zijn en alleen denken aan de betamelijke mens die de stad bezoekt.
Je zoekt de ellende ook niet op, maak ik mezelf wijs, maar ik ben echter soms een vloek. Ik geloof niet in de mooie-woorden-boekjes, op zoek naar iets waarvan ik weet dat het er is. Ik moet bevestiging hebben en heb mijn eigen pijlmeter geschapen. Ik zie de hypocrisie in de ogen van de kapitaalkrachtige en de gelatenheid in de ogen van de havenloze.
Mijn gevoel zegt mij dat de 'mooie horizon', ook een stad is met ellende, armoede, straatkinderen, bedelaars.
Een stad waar in de regio 110.000 kinderen aan ondervoeding lijden, dus is het terecht dat ik me afvraag waar de zinnen zijn van deze verknipte bureaucraten, die de stad het aanzien willen geven van een vooruitstrevende.
Doch ze laten de 'andere' kant tegelijkertijd 'doodvallen, en dat moet ik helaas letterlijk opvatten.
Dit is mijn registratie.
Ik heb géén scenario.
En waarom trekt de stad mij toch aan?
Mischien is het wel de omgeving, ligging, naam?
En had ik niet altijd de indruk dat het hier rustiger was dan in Rio de Janeiro?
Ja, BH is een andere stad, een jongere gesticht in 1890, zonde passé, nostalgie, andere mensen en 'Pampulho', een verkwistende buurt, met het architectuurwerk van Braziliaans grootste architect Oscar Niemeyer en landschapper Burl Marx.
Beiden communisten, doch zouden ze hun idee niet voorbij gestreefd zijn? Zou Oscar (die dit jaar zijn 100ste verjaardag vierde) niet filosoferen over de toestand waarin zijn werken verzeild raakten, net zoals de hoofstad van het land, Brasilia?
Oscar heeft nog steeds een ferm rood hart en hij riep de jongeren op om het 'rode' hart te dragen, maar Brazilié is  heel ver weg van de eenheid dat commune moet zijn, of het moet de eenheid zijn in de favela, de krottenwijk waar er door armoede een soort anarchisme onstaat.
Doch Pampulho is een rijke wijk, zoals er velen zijn in Brazilié.
In feite idioot voor het volkse, associatie zoekend met het on-democratische en ver weg van de het menselijke.
De klasseverhouding bevestigd het onderscheid, tussen de degelijkheid en de onderdog-categorie van Brazilië.
wordt vervolgd...