Olha!!!!
detail schilderij van Storyteller (olie op hout)

In een zijstraat van de Afonso Pena kom ik zwervers tegen, net ontwakend uit de kille natte nacht. Eentje van hen zit op zijn hurken te kotsen, anderen kijken wazig naar het niets, een dode wereld druilerig en leeg, met tegen de flanken van de wolkenkrabbers overdreven reclameborden van verzekeringsmaatsschappijen, modedames, drankkapitalisten en voetbalsterren, die voor tennisschoenen of andere lullige issues hun diensten aanbieden tegenover stinkende contracten.
Klote wereld, denk ik bij mezelf en slenter verder.
Ik bezoek een kerk die propvol zit met biddende gelovigen. De mensen hebben hun morgenplicht gedaan, oog voor de naaste is ver te zoeken en ik zie dat een moeder die om geld schreeuwt voor haar zwakzinnig invalide kind geen gehoor krijgt van de godvrezenden. Alleen een enkele verdwaalde filantroop beantwoord de roep van haar binnenste.
Het begint weer te regenen.
En daar Belo Horizonte op 850 hoogte ligt voelt het fris aan.
Ik zie de politie mensen met hun Duitse herdershonden en gezeten op paarden, terwijl auto's de grote Avenida over scheuren. Ik moet springen voor mijn leven. Ben ik nog niet goed wakker?
                Gedachtes zwerven door mijn hoofd.
De stad begint te leven, de broodzaakjes beginnen te geuren, deegbroodjes met kaas, garnalen, palmito, banaan, kabeljauw, ze liggen te dampen, net terug van een duik in het vet. Ze zijn gebruind als snoepgoed en hemels zijn de milkshakes.
Verdomme!
De knorrende magen van de bedelende hongerige mensen komen in opstand, ze worden gek, dol van de reuk en het zou een plicht moeten zijn om hen iedere morgen de bruin gebakken pastels te geven, samen met een drank.
Klote! Het zou móéten in de 'mooie horizon', de vooruitstrevende stad, waar voorbidding bestaat, de kerk aandacht vraagt voor de Indianen en solidariteit wordt gepredikt.
Maar?
En hoor ik in de verte, op het 'Parça Sete', het plein 7, niet het geluid van een jammerhout? Figuurlijk bespeeld door een oude druïde, hij die zachtjes zingt over het onmenselijke en de verlichting. Soms heeft de wereld tovernarij nodig om het leed te verzachten, want de ernst van de lijdende mens wordt niet begrepen door de pennenlikkers, zij die denken dat ieder voor zich leeft én God voor ons allen.
En zie daar komen ze aan, honderden dwergen, uit de zijstraten van de avenida Afonso Pena. Ze omringen het plein 7 en dansen op muziek van heksen, zigeuners en minstreels, ingesloten door duizenden kleurige vogels, ééntje, voor ieder zonde van de 'mooie horizon'.
Het loopt tegen de middag. Een jonge vrouw ligt op de stoep terwijl bloed uit haar mond druipt, omstanders staan vertwijfeld te kijken.
Ik klamp een politieman aan, maar die zegt me dat de vrouw bekend staat: 'Ze is gek, laat ze maar liggen... ze stelt zich gewoon aan,' is het antwoord van de doolhofman. alsof hij een haatcampagne gestart is tegenover de krankzinnigen in de BH samenleving.
Een bedelaar zonder benen vraagt me om geld, een blinde vrouw verkoopt schreeuwend rattenvergif om te overleven, gillende evangelie-verkondigers sieren de straat gelijk kung-fu vechters gezien de gebaren die ze maken, en als geesteszieken joelen ze over de Avenida, om de oplettendheid in deze desperate wereld, een wereld die hen niet begreep.

wordt vervolgd...