Slapende oude man in het centrum van BH
foto storyteller

Ik verlaat het hotel vol met avonturiers, toeristen, commis-voyeurs, bejaarden, doorgedraaide figuren, hoertjes, bezopen homofiel en boeven.
Aan de overzijde bij het parkje staan witte leeuwen (marmer?) tussen de palmen, het werk van een Belgische kunstenaar, naar men zegt.
Ik begeef me naar het 'Praça sete', waar een levendigheid heerst en dammers en schakers in de rij staan om een partijtje te spelen. Verder zie ik tot de nieuwe tijd behorende hippies, die hun kralen en henna verkopen en langs de stoeprand zit een vrouw met een speen in haar mond, waaraan het schijnt dat God haar de kindsheid weer teruggegeven heeft.
Het deert haar niks, de mensen lopen voorbij zoals de pionnen van de schaakborden. Ik zie ook de vrouw met de bloedende mond weer en ze zit, als was ze door Jezus geraakt genezen op de stoep en lacht sfinxachtig.

In een eethuisje bij het rodoviaria kom ik Lucia tegen. Ze is 22, tippelt en lijkt op een Indiaanse. Haar jeugd was een heksenketel geweest.
Ze zegt dat ze gevlucht was vanuit een 'fazenda', ranch, in de buurt van Monte Carlos, waar ze woonde met haar vader, die daar een baantje had.
Dat was 8 jaar terug. Zij was een soort bediende in het huis van de baas geweest, die haar onteerde toen ze dertien was.
Ze walgde van het beest, een oude grillig iemand, een tiran en besloot te vluchten.
Ze legde het aan met een vrachtwagenchauffeur, die haar mocht gebruiken in ruil, dat hij haar zou meenemen in zijn truck, verstopt onder canvaszeil.
De man gebruikte haar en smeet haar uit de truck. Via een lift kwam ze terecht in BH waar ze over de straten zwierf totdat ze een moederhoer ontmoette die haar opnam.
Ze is 'meisje van de nacht' om te overleven.
Als ik zin had om te neuken, zei ze glimlachend, was ze altijd hier te vinden rondom het busstation.

Af en toe loop ik het grote stadspark 'Parque Municipal' in en voer dan de vele katten die daar leven met witte stukjes 'Minas kaas', geef ijsjes aan kinderen, koop een schijf ananas en observeer de heupbewegingen van de vrouwen, die mij met een engelen glimlach passeren. Bejaarde mannen en vrouwen lopen zich af te peigeren door rondjes te lopen in het mooie park vol met tropische bomen en planten.

Terug in de Rua dos Tupis loopt een oude neger te schuifelen. Hij probeert zijn broek op te houden van afzakken, is vervuilt en loopt op eeldige bloten voeten, veroorzaakt door de straatstenen.
Lang loopt hij al door de  met de Indiaanse namen geplaveide straten van de mooie horizon. De winkeliers verschoppen hem, maar de oude outcast moet verder.
Zo ook de alcoholist die zich niet goed neergezet heeft voor een restaurant. Ingewikkeld in zijn oude deken en met cachaça in een plastieke fles wordt hij weg gecommandeerd, een ander stoep, andere straat, maar dezelfde stad.
'Het gaat goed met Brazilië!' riep de president (toen Henrique Cardoso), maar hij heeft aasgierenkak in zijn ogen gehad. Want waarom gaan de mensen de straat op? De 'Sem-Terras', mensen zonder land, boeren en arbeiders, vechtend voor hun bestaan.
Ik loop een bar binnen en bestel een fles koud bier en zie de twee meisjes die als bediensters ronddraaien. De grootste is iets rossig met sproeten en Indiaanse trekken, met een klein postulaat b.h'tje en een té korte spijkerbroek, dat zo ver onder haar buikkuiltje hangt dat de schaamhaartjes er proberen uit te proppen.
De ander is klein met vele soorten bloed.
Ik krijg het toch wel warm en de Braziliaanse hip-hop muziek, ten minste iets wat er op gelijkt, knalt noten door de ruimte.
Met deze meisjes zou ik me liever in een meer filosofische omgeving bevinden. Ik drink mijn bier en verlaat de rumoerige bar, terwijl buiten de deemstering al valt en veel zal gaan verdoezelen, hetgeen nú tot leven zal komen.
Buiten zitten de verkopers met hun koelboxen proberend hun laatste flesjes drank te verkopen. De pinda en 'pipoca' popcorn stalletjes zijn actief en bij het klein park tegenover het hotel wordt het drukker, koppeltjes hangen tegen elkaar, hoertjes, zwervers, straatkinderen.
Mensen met handkarren vol met karton rennen nu over het drukke kruispunt, zij die daar hun kost mee verdienen, terwijl de live-muziek uit de aangrenzende bars van de Amazonas avenida komt.
Ik koop een zestal kaaspastels en een fles gekoelde drank, en beklim de trappen van het oude hotel, denkend aan het meisje met de sproeten en het hoertje Lucia.
De volgende morgen ligt de kleine zwerver weer in zijn deken gerold, terwijl de hemel helderblauw is in Belo Horizonte.
wordt vervolgd...