Ook dit is een wat ouder verhaal.
Deze verhalen heb ik ergens rond 2000 geschreven, ook voor een website trouwens.
Ik heb de inhoud wel wat aan moeten passen ...

Snelweg.
Het is al behoorlijk laat, al lang donker, en ik heb slaap.
Weer veel te lang doorgegaan vandaag.
Ik tuf netjes 120, m'n koplampen priemen door de duisternis, en af en toe valt er een buitje, net genoeg om af en toe de ruitenwissers aan te moeten zetten.
Ik moet nog een kleine 80 Km. maar ik krijg last van "zand in m'n ogen", en ik moet mezelf met geweld wakker houden.
Nog even volhouden, er moet straks een parkeerplaats komen.
De parkeerplaats komt, en ik laat de auto rustig uitrijden.
Geen andere auto's, dus ook geen potloodventers vanavond.
Mooi, want daar staat m'n kop echt niet naar.
Ik kijk opzij, alles is drijfnat, er staan flinke plassen op het grasveldje, het moet hier even flink gegoten hebben.
Ik zie een vuilniszak onder de picnicktafel liggen.
Gadverdamme, hadden ze die nou niet even in een van de afval bakken kunnen gooien? Aso's.
Ik vergrendel de deuren, en klap de stoel een stukje achterover.
Even de ogen dicht, tien minuutjes moet zat zijn.
Ik ben net aan het wegdoezelen als ik een raar geluid hoor.
Ik doe langzaam mijn ogen open, en schrik me kapot.
In plaats van de inktzwarte duisternis van de nacht zie ik een rare blauwe vorm bij m'n raampje.
Ik vlieg overeind, klaar om me tot mijn laatste snik te verdedigen tegen wat me ook belagen mag.
Het is de vuilniszak.
Maar wel met een gezicht er in.
Het is een vrouwengezicht, en het kijkt bepaald niet blij.
Jong ook, het zou me verbazen als dit ouder was dan 30.
Ze kijkt me aan, en haar mond lijkt iets te zeggen.
Ik open snel de deur, en ze klappert zo hard met haar tanden dat ik absoluut niet snap wat ze zeggen wil.
Ik wenk haar naar binnen, en zet mijn stoel weer recht op.
Zo snel ze binnen is, drijfnat, arme stoelbekleding, en ze de deur heeft dichtgedaan, knip ik de binnenverlichting aan.
Ze veegt het water uit haar gezicht, ze ziet echt blauw van de kou.
"Dun jasje voor dit weer" begin ik voorzichtig, en knip de deur weer op slot, hier is iets raars aan de hand.
Klappertandend verteld ze dat ze er niets onder aan heeft.
Snel graai ik naar de achterbank waar mijn lange regenjas ligt, niet erg dik, maar wel droog.
Ik biedt haar mijn jas aan, maar ze aarzelt.
"Ga je gang hoor", zeg ik geruststellend, en knip de binnenverlichting weer uit, en kijk uitgebreid de andere kant op.
Een hoop geritsel, en een plens druppels in mijn nek.
Nog meer geritsel, en ik zie ze punt van m'n jas uit m'n ooghoek verdwijnen.
Dan wordt het weer stil, en ik kijk langzaam om.
Daar zit ze, Als een jong katje dat net uit de vijver gekropen is.
Dan pak ik de kletsnatte vuilniszak, en stap zonder nadenken uit de auto.
Terwijl ik het ding in de bak frommel waar geen blauwe rand aan de bovenkant zichtbaar is, bedenk ik dat dit een heel geraffineerde manier kan zijn om iemand z'n auto afhandig te maken.
Ik snel terug naar de auto, maar mijn wantrouwen was onterecht, ze zit daar nog net zo.
Ik start de motor, en gooi verwarming en ventilatie op maximum, de ruiten slaan onmiddelijk dicht.
Ik doe de binnenverlichting niet meer aan, het kind lijkt al genoeg beschaamd zonder dat ik haar aan zit te gapen.
Zonder omhaal vraag ik haar "waar moet je heen?".
Ze moet naar de vorige grote stad waar ik langs gekomen ben.
We zeggen niets, als ze praten wil doet ze dat vanzelf wel bedenk ik me.
Als de ergste wasem van de ruiten is knip ik m'n lichten aan en schakel ik in.
Er is straks een afrit, daar kan ik keren.
Als we de parkeerplaats afrijden zie ik nog net een stel lichten achter me de parkeerplaats opkomen.
"Dat is hij !" gilt het meisje, en wordt haast hysterisch.
"Weet je het zeker?" Vraag ik, niet wetend wie ze bedoeld, maar doordat de auto ineens flink snelheid wint snap ik dat het niet veel goeds in zal houden, en dat dit wellicht degene is die haar hier neegezet heeft.
Ik ben geen held.
Iik huldig het principe "make love, not war" maar iets zegt me dat iemand die een jong meisje bloot op een snelwegparkeerplaats achterlaat, geen genoegen nemen zal met een "peace sign" en ik zeg snel "Bukken !" tegen haar.
Ze krimpt in elkaar, en verstopt zich helemaal voor de voorstoel.
Als het gehavende ooit eens witte japannertje naast me rijdt en er iemand met net even TE veel interesse in mijn auto kijkt hang ik zo ongeInteresseerd mogelijk achter het stuur, en ik geeuw uitgebreid.
Ik sla eerst geen acht op het ding, en kijk eens verveeld opzij terwijl ik een sigaret op steek.
Peuk hangend tussen de lippen, hoofd achterover en nog maar een flinke geeuw.
Weer op de 120, en het de knapen in het gehavende japannertje spuiten me met een noodgang voorbij.
Natuurlijk had ik ze eruit kunnen draaien, dit ding haalt over de 200, En dat Japannertje op z'n best 150, maar een oude krijgslist zegt: zichtdekking is beter dan vuurdekking.
Bovendien heb ik helemaal geen zin in een dollemansrit.
De volgende afrit is in zicht, en ik zie dat het japannertje de afslag voorbij is gegaan.
Het ding verdwijnt net uit zicht als ik zonder richtingaanwijzer de afrit op ga.
Nu krijg ik haast, ik keer als de drommel onder het viaduct door, en spuit op volle kracht de oprit weer op.
"Je kunt weer boven komen hoor" zeg ik tegen het meisje.
Ze kruipt weer omhoog, en gaat weer zitten.
"begin maar te vertellen" zeg ik, want ik ben wel erg nieuwsgierig geworden.
Terwijl ik de auto op 190 houd om de afstand tussen mij en een eventuele achtervolger zo groot mogelijk te maken, vertelt ze.
Het verhaal is dramatisch.
Ze had al maanden verkering met hem, en ze woonden nu net een weekje samen.
Vanavond was er ruzie ontstaan over het eten dat volgens hem te laat was, en hij zou haar wel even een lesje leren.
Hij had haar uitgekleed en naakt op de parkeerplaats achtergelaten, en zou wel even iemand erbij halen, ene Nelis, die zou wel wat gehoorzaamheid in haar rammen.
De redelijk schone vuilniszak had ze al snel gevonden, en er een paar gaten in gemaakt, zodat ze 'm aan kon trekken.
Slim bedacht, gaat er door m'n hoofd.
We zijn in de stad aangekomen, en ze wijst me de weg.
We gaan naar een vriendin, want naar huis durft ze natuurlijk niet.
"En je ouders?" vraag ik.
"Die zijn er niet, voor vier weken naar Spanje" zegt ze.
Bij haar vriendin aangekomen worden we vriendelijk en warm ontvangen.
Het meisje blijkt Natasja te heten, maar wordt Nattie genoemd, en haar vriendin heet Marja.
Nattie verteld het verhaal ook aan Marja
Als we aan een dampende bak koffie zitten kijkt Marja streng naar Nattie.
"je weet wat ik zeggen wil he?" Zegt Marja.
Prompt begint Nattie te huilen.
"Ja, je had gelijk" jammert ze.
Nu ze droog is ziet ze er veel jonger uit, een jaar of 20, en Marja zal niet veel ouder zijn.
Dan neemt Marja Nattie mee naar de slaapkamer om haar andere kleren te geven.
Als ze terugkomen geeft Marja me mijn jas terug.
"Alstublieft mijnheer" zegt ze, "en dank u wel".
"Hohohoho...." Zo oud als een u ben ik niet hoor" protesteer ik.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit dochters van me hadden kunnen zijn.
Marja gaat door tegen Nattie: "Dat soort deugt nou eenmaal niet, en er is meer dan een kluit spieren nodig om je je goed te laten voelen hoor!" zegt Marja.
Door die opmerking ben ik blij dat ik de confrontatie bij de parkeerplaats niet ben aangegaan.
Nattie kijkt even beduust voor zich uit.
Ze begint te weer jammeren.
"Hij vermoord me als hij me tegenkomt, en anders doen die vriendjes van hem dat wel." huilt ze.
"hij heeft al twee keer gezeten wegens zware mishandeling" licht Marja me in.
Nattie hangt nu in Marja's armen en laat haar tranen stromen.
"Hij vermoord ons allemaal........." snikt Nattie.
Marja sust haar: "Mischien valt het ook wel mee liefje" zegt ze, "de wonderen zijn zijn de wereld nog niet uit."
Maar Marja kijkt zorgelijk, heel zorgelijk.
Lullig allemaal, maar mijn zaak is dat eigenlijk niet, ik vind dat het tijd is om op te stappen.
Ik pak mn jas en zeg de meisjes gedag.
Nattie hangt nog snikkend op de bank en krijgt er geen woord uit.
Marja zegt: "U bent lief, mischien wilt u nog eens terugkomen?"
Het is een cliché, lief, maar wel een cliché, natuurlijk zal ik ze nooit meer opzoeken.

Dan ben ik weg.
Ik ken deze stad niet, en ik heb de borden nodig om weer op de grote weg te komen.
Ik kom langs de parkeerplaats, en langs de afrit die ik eerder vanavond nam om te keren.
Dan, vlak voor die rare bocht die ik me van eerdere gelegenheden herinner zie ik een boel blauwe flitsen.
Net voorbij de bocht, de rechter rijstrook is afgezet, zie ik drie politieauto's en een brandweerauto staan.
Een ambulance rijdt net weg, geen sirene, geen zwaailicht.
Tegen de vangrail hangt een volkomen verfrommeld wit japannertje en de politie is bezig met dekzeilen.
Iets zegt me dat Nattie en Marja zich geen zorgen meer hoeven te maken.

30-08-2005, 20:42 geschreven door Caerwyn

De avond was warm, de nacht was lang en het bier was weer le, (hik) ehh...lekker.
Zo als gebruikelijk heb ik weer niks "gescoord", al het vrouwelijk schoon was al "samen" of niet geïnteresseerd.
Maakt niet uit, (hik) het bier smaakte prima, en tamelijk beneveld stap ik op m'n fiets richting huis.
Wegwezen, want het is net een beetje gaan regenen.
Helemaal recht fietsen lukt niet best, maar ik kom vooruit en daar gaat het (hik) om.
Daar is het hellinkje, eerst er op, en na het bruggetje er af.
Ik trap me een ongeluk en ben behoorlijk draaierig als ik aan de afdaling begin.
Ho Ho Ho, rustig aan ! niet te hard nu.....(Burrrp)
Onderaan de helling is een kruising, daar hebben fietsers voorrang, maar dat weet niet elke automobilist.
Hallo ! remmen zei ik toch ? waarom rem ik niet af ? (burrrrrp)
Vertwijfelt vraag ik me af waarom ik niet afrem, ik knijp uit alle macht in m'n remmen.
Ben ik nou zo lazarus dat ik......
Fel licht....
Lawaai...
Duisternis......

Ik tol als een razende om m'n as.
Als ik nu m'n ogen open doe kom ik met een klap tot stilstand waarna ik m'n maag mee naar buiten kots, dat weet ik (ervaring), dus hou ik m'n ogen nog even dicht.
Echt kostmisselijk ben ik.
Dit redt ik zo niet, het tollen moet stoppen, en ik kijk tussen m'n wimpers door.
Niks, dus iets verder open....
Nog niks, hallo wat is het donker.
Lig ik nou in m'n bed ? Ik weet het niet zeker, ik lig wel lekker, maar niet in m'n bed.
Het blijft donker, de straatlantaarn is zeker kapot, dat was 'ie vorig jaar ook al, toen was het ook zo lekker donker in de slaapkamer.
Mijn ogen zijn nu wagenwijd open, maar ik zie nog steeds niks, en da's wel erg weinig.
Ik graai naast me naar het koordje van het bedlampje, ik lijk er niet bij te kunnen.
Mens wat voel ik me beroerd ! en waar is dat rottouwtje ?
Ik rijk verder en verlies m'n evenwicht.
Klawammes ! op m'n snuffert naast m'n bed.
Wat een ellende.....
Er klopt iets niet, ik heb geen zeil op de vloer, maar tapijt, en dit is zeil, met een structuurtje erin vertellen mijn vingers me.
Het voelt niet koud aan, zeker vloerverwarming hier.
Ik voel het warme oppervlak overal, aan m'n benen, aan m'n armen, aan m'n billen.
Ik merk dat ik helemaal niets aan heb.
Waar ben ik verdomme ?
Ik herinner me de fiets, het licht en het lawaai.
Ik ben aangereden, ik lig in het ziekenhuis !
Ik onderdruk een kotsneiging en ga rechtop zitten op m'n kont, da's beter, het tollen stopt.
Ziekenhuizen hebben geen vloerverwarming, althans, niet de ziekenhuizen die ik ken.
Ze stoppen je ook niet naakt in bed.
Ik tast om me heen, en voel het bed weer.
Geen beddegoed, een spiegelglad oppervlak dat meegeeft als ik er op druk.
Ik kruip er weer op, het bed is stukken zachter dan de vloer, en ook lekker warm.
Het bed is smal, veel smaller dan een gewoon bed.
Snijtafel in een operatiezaal?
Onwaarschijnlijk, daar brand licht, daar laten ze je niet alleen, en bovendien voel ik nergens pijn.
Ik betast mijn hoofd, geen verband, geen wonden.
Snel controleer ik mijn edele delen, pffff, gelukkig, die zijn er ook nog.
Niet dat ik ze vaak nodig heb, maar als ik ze nodig heb geniet ik er wel van !
Ook mijn beide benen zijn er nog, en ook mijn lijf heeft geen wonden.
Blind, dat is het ! Ik moet blind zijn !
Om de een of andere reden kan ik me dat niet voorstellen.
Maar als het wel zo is ?
Dan hoef ik nooit meer te werken, en ik ben prima verzekerd !
Maar internetten kan ik ook wel schudden, nee, ik mag gewoon niet blind zijn, dan maar liever werken....

Ik vang een geur op.
Licht, niet zoet of zo, maar een vleugje van ammoniak en ether, maar dan anders.
De vlaag is weer weg, en ik merk dat het niet helemaal donker is.
Ik zie weliswaar niets, maar het lijkt of ik het kan zien als ik m'n hand voor m'n ogen hou.
Kan ook illusie zijn, zien wat ik wil zien.
Ik test het nog een paar keer, nee, ik ben er zeker van, ik zie het.
Weer die lucht, hoor ik iets ?
Ik probeer wat initiatief te tonen door "hallo" te zeggen.
Ik hoor iets, beslist, maar het zijn volkomen onbekende geluiden.
"haaaa....llo?" probeer ik nog een keer.
De vreemde lucht blijft hangen dit keer.
Bewoog daar iets ?
Meer geluiden, moeilijk om te definieeren waar ze vandaan komen.
"raaaarrrrrrooooo" klinkt het zacht om me heen.
Het lijkt overal en nergens vandaan te komen.
Ik slik weer een kotsneiging weg, maar er komt er gelijk nog een achteraan en ja hoor.....
Zo uit m'n hoofd 16 biertjes en een satekroket en een "speciaaltje" van de Febo.
Terwijl ik zo'n 50 gulden aan horeca-uitgaven voorgoed teniet doe wordt de lichte geur steeds sterker.
De speekselvloed die steevast achter elke kotspartij aankomt gebruik ik om de bijtende zure smaak uit m'n mond weg te krijgen.
Ik ben weer zo draaierig als de pest, maar de misselijkheid is grotendeels over nu.
Mijn hand gaat naar m'n mond, netjes gekotst, niks blijven hangen.
Zo te voelen niet gespetterd ook.
Over de rand van het bed mischien ?
Ik zoek de rand, maar die is niet waar ik 'm verwacht.
Waar dan ?
Ik tast om me heen, en vind alleen het oppervlak dat ik ook onder me voel.
Ik vind ook m'n kots niet.
Da's raar......
Ik weet zeker dat ik net......maar ook de nare smaak is inmiddels weg uit m'n mond.
"Is daar iemand?" roep ik.
"Riiiirrraaaaarrrriiiirrrrannn" klinkt het heel zacht van overal en nergens.
Andere geluiden kabbelen voorbij, ik heb het gevoel dat ik meer ben gaan zien, ik zag een schim van m'n been toen ik het bewoog.
"is het nou uit met dat gekut?" roep ik in de ruimte, ik begin m'n geduld te verliezen.
"Rrriiirraarruit, Reeerrrarrrut" echoot het om me heen.
Een vlaag van paniek gaat door me heen.
Ik moet mezelf onder controle krijgen, even proberen of ik niet gewoon lig te dromen.
Ik knijp mezelf, met m'n nagels in m'n vel, en dat doet echt zeer.
Ik droom dus niet.
Dan een wat bekender geluid, een doffe plof, ergens ver weg.
Ik hoor voetstappen.
"Raaraa rrrrorrp !" roept een heldere stem.
Dan gaat er licht aan.
Ik bevind me in een grote lage ruimte, vierkant, en op een ovale tafel, ongeveer een halve meter boven de grond.
Vanaf de zijkant komt er iemand naar me toe lopen.
Aan de loop te zien een vrouw, maar het gezicht zit verborgen achter een masker, diepzwart.
"Rrrrrrhaha orrrrr" klinkt het vanachter haar masker als ze vlakbij me is.
Het masker gaat omhoog en ik probeer haar gezicht beter te zien.
"waar ben ik?" vraag ik.
Ze buigt voorover en kijkt me van dichtbij aan.
Afkeuring op haar gezicht, en ze deinst terug.
"Je bent dronken!" zegt ze op een beschuldigende toon.
"Je meent het ! vertel me nu eens iets wat ik nog niet weet? " vraag ik uitdagend.
Haar misprijzende blik probeert gaatjes in me te prikken, maar dat lukt lekker toch niet.
Ze stoot weer een aantal rauwe geluiden uit, en het alom tegenwoordige geroezemoes neemt toe.
Haar masker gaat weer omlaag en ze maakt een aantal gebaren met haar handen en armen.
Daar is de vreemde lucht weer, heel sterk en indringend dit keer.
Ik voel me ineens heel raar, er gaat een tinteling door me heen, en ik voel dat ik een enorme boer moet laten.
Ik laat de boer, en hij klinkt als een dressoir in een vuilnispers.
Dan klaart mijn hoofd ineens op, de misselijkheid is weg, de draaierigheid ook.
Het vizier voor haar ogen schuift weer omhoog.
Ze is niet eens lelijk.
"Kan ik iets krijgen om aan te trekken of kleed jij je ook uit?" vraag ik vriendelijk maar uitdagend.
Een ijskoude blik is mijn deel, "viezerik" zegt ze toonloos en kijk naar me alsof ze iets zoekt.
Terwijl ze naar me kijkt en haar blik over mijn lijf gaat maakt ze nog wat bewegingen in de ruimte.
Steeds als ze nieuwe bewegingen maakt nemen het ondefinieerbare geluid om me heen en het rare luchtje even toe.
Ik moet plassen als een rund realiseer ik me.
"hoe kom je hier ?" vraagt ze scherp.
"vertel jij het me maar" zeg ik vragend, "jij lijkt de weg hier beter te weten dan ik"
"gewoon antwoord geven graag" zegt ze op neutrale toon, "ik vroeg niet naar de weg, ik vroeg hoe je hier gekomen bent"
Haar hand gaat over mijn bovenbeen, zacht en lekker, ze stopt bij een wratje wat me al twee jaar lang mateloos ergert en wat ik maar niet weg krijg.
"geen idee lievert" zeg ik, "ik zou haast denken op de fiets, want dat is het laatste wat ik me herinner"
Ze wijst naar het wratje en grauwt weer iets.
Een handgebaar, de rare lucht, en er prikt iets onder het wratje.
Weg wratje, mooie nieuwe huid, wel een beetje rood.
Ik zie trouwens meer van die rode plekken, op diverse plaatsen op m'n benen, m'n armen en ook op m'n lijf, een paar hele grote zelfs.
"lijkt me sterk" zegt ze, er zijn hier in de laatste 10.000 jaar beslist geen fietsers waargenomen.
"welk jaar leven we?" vraag ik, allerei scenario's schieten me ineens door het hoofd.
"Je moet ook eens stoppen met dat roken" is haar antwoord.
Gegrauw, handgebaren, geroezemoes en weer die lucht.
Er prikkelt iets in mijn borst en keel, ik heb een walgelijke as-smaak in m'n mond.
"gadver...." begin ik.
"niet zeuren, en gewoon niet meer doen" is haar vlakke antwoord.
Het is me opgevallen dat de tafel steeds met me mee beweegt, maar dan onder me door, elke beweging die ik maak, maakt de tafel mee.
Waarom deed dat rotding dat niet toen ik er af viel?
"Is hier ergens een toilet? ik moet nogal nodig...." begin ik.
"laat maar lopen, kan geen kwaad" zegt ze terwijl ze m'n hoofdhuid onderzoekt.
"gadver.." begin ik weer.
"dan niet" is haar korte antwoord.
Af en toe ruik ik het rare luchtje weer, ze doet iets op m'n hoofd.
Ik waag het erop, en laat het lopen, het komt nergens terecht maar lucht wel enorm op.
Het geroezemoes neemt wel weer even flink toe.
Haar aandacht is bij m'n gezicht, "wil je definitief van je baard af ?" vraagt ze.
Voor ik kan antwoorden prikt mijn gezicht, en ik besluit om m'n armen op te tillen en ik wijs onder mijn oksels.
Weer de prikkeling, en steeds vergezeld van het rare luchtje.
"Je kleren zijn vervangen, je kunt weer gaan" zegt ze.
"Hee wacht even" protesteer ik, "ik weet nog niet eens waar ik ben !"
Maar ze loopt de grote ruimte al weer uit.
Achterin de zaal maakt ze weer grauwende geluiden, en handgebaren.
"Het doet niet ter zake" roept ze, je bent het straks toch allemaal weer kwijt."
Het wordt weer donker, bij de eerste vlaag van het luchtje hou ik m'n adem in, stijf in.
De rare lucht is nu zo sterk dat mijn ogen ervan gaan tranen.
Ik probeer van de tafel af te komen door er af te stappen, er af te rollen, maar niets helpt, het ding gaat geruisloos en razendsnel met me mee, als een driedimensionale rupsband.
Dan zak ik weg, ik hou m'n adem nog steeds vast, ik zie sterretjes.....dan niets meer.

Ik heb het koud, ik ben drijfnat en ik zie nog steeds niets.
Klopt, ik lig met m'n gezicht in iets nat en klefs.
Het zit ook in m'n mond.
Gadver, modder.
Ik til mijn hoofd op, het blijft donker, maar ik zie lichtflitsen, blauwe lichtflitsen.
Een meter of vijf verder staan twee politieauto's en een ambulance.
"Hier ligt'ie" Klinkt het ineens keihard boven m'n hoofd, Ik schrik me de vinkentering......
Gelijk schijnen er zoeklichten in m'n gezicht, het doet lelijk zeer aan m'n ogen.
"Kunt u me verstaan?" vraagt de zwarte schaduw voor mijn gezicht.
"Horen wel, zien niet, kunnen die kutlampen niet even weg ?" zeg ik.
"Hij is bij kennis" brult de schaduw, "en haal die maglites eens uit z'n gezicht!" voegt hij er aan toe.
Da's beter, aan z'n kleren te zien is het een politieagent.
Ik zie er nog twee, ze praten met een man naast een auto waar middenin de neus een enorme deuk zit, zo diep dat ik het merk niet eens herkennen kan.
"Welnee, hij was strontlazarus, had je 'm moeten zien fietsen!" roept de man verontwaardigd.
Met veel kabaal (wat maakt alles een rotherie zeg!) komen er twee ziekenbroeders met een brancards aangerend door de struiken waarin ik blijk te liggen.
Dat begint het gebruikelijke verhaal van vingers opsteken, hoe ik heet, of ik alles kan bewegen, of ik pijn heb.
Binnen tien minuten zijn we in het ziekenhuis.
Daar wordt ik een beetje schoongepoetst.
Er worden me wat bloed afgenomen nadat ik daar toestemming voor gegeven heb.
Ik hou m'n hard vast en wacht af.
"Geen drank, geen drugs" meld een assistent even later aan de agent die staat te wachten.
"zelfs geen klein beetje?" vraagt de agent verbaasd.
"Maar dan ook geen druppel, nulkommapoffertje" is het besliste antwoord.
Er staat een arts naast me, hij verteld me dat ik een onmogelijkheid ben.
De neus van de auto is zwaar beschadigd en het chassis is zeker 20 cm naar binnen gedrukt
M'n fiets is totaal vernield, en niet eens meer als fiets te herkennen.
En ik heb geen schrammetje (alleen een paar rode plekken).
"Verder zou ik op willen merken dat u ongewoon gezond bent mijnheer" zegt hij terwijl hij me doordringend aankijkt.
Mijn schone longen zuigen de ziekenhuislucht diep op, en mijn neus registreert en klasificeert alles wat er te ruiken valt.
Schoonmaakmiddelen, toiletreiniger, medicijnen, het parfum van de verpleegster in de kamer tegenover ons, de oksels van de politieman buiten de kamer (bah).
Mijn oren registreren een kapot lager, een piepende deur, typen op een toetsenbord en zelfs een insekt tegen het dubbele glas van het raam, aan de buitenkant.
Mijn ogen zien het ongeloof op het gezicht van de politieman die nu naar me toe komt.
"Als u niet bent wezen stappen mijnheer, waar bent u dan geweest zo diep in de nacht?" wil hij weten.
"Ik hou van fietsen"zeg ik, "en als je er 's nacht zomaar op uit gaat kom je op de meest onverwachte plaatsen".
Hij kijkt om zich heen en grinnikt begrijpend, maar ik betwijfel of hij het echt begrijpt.

26-08-2005, 22:27 geschreven door Caerwyn

Ik kom in de loop van de middag thuis uit mn werk.
Da's raar, de voordeur staat open.
Binnenkomend ruik ik een scherpe lucht, verbrand brood.
Ik stap de woonkamer binnen en begroet de kinderen, en vraag gelijk: "Wat stinkt er zo?".
M'n dochter kijkt strak voor zich uit als m'n zoon antwoordt: "Ik wilde een ei bakken en heb het laten aanbranden".
Ik kijk in het pannetje op het fornuis; mooie glanzend vette bodem, geen spoortje van aanbak te zien.
Ik snuif nog eens en merk op; "Ik ruik geen aangebrand ei, ik ruik verbrand brood, weet je zeker dat het een ei was?".
Mijn zoon zet z'n aller leugenachtigste gezicht op, hij weet het zeker.
Mijn dochter blijft stijf voor zich uitkijken; hier wordt gelogen.
Maar ik laat het er verder bij voor dat moment, wat maakt het uit?  een ei of brood, who cares?
Maar in de loop van de avond kriebelt het toch weer en als ik m'n dochter alleen heb vraag ik haar: "Wat voor brood heeft Jeroen laten verbranden?" , "Een knoflookbaguette" zegt ze beschaamd, wetend dat ze haar broer verraad.
Even later als m'n zoon weer in de woonkamer is roep ik hardop en vrolijk dat ik best trek heb ik een knoflook baguette, Oh wat heb ik een vreselijke trek in een knoflookbaguette, ik duik zo even de diepvries in, want van de week lag daar nog zo'n heerlijke knoflookbaguette, ja, zo'n knoflookbaguette zal er best in gaan, nog meer mensen trek in zo'n overheerlijke diepvriesknoflookbaguette?
M'n zoon weet dat ik weet, m'n zoon weet dat hij weggegeven is, en kijkt met een onvoorstelbaar vuile blik naar mn dochter die diep-schuldig weg zit te kijken.
Dan lach ik het weg, ik zit er verder helemaal niet mee, er gaat nou eenmaal wel eens iets mis bij het gebruik van een magnetron.
De sfeer klaart onmiddelijk op en er wordt verder geen woord meer over vuil gemaakt.

Tot het moment dat ik zit schrijf, met m'n zoon naast me, die me desgevraagd uitlegt dat hij vermoedde minder uitgekaffert te worden voor een ei, dan voor een (twee) diepvries-knoflook baguettes.

Ei, knoflookbaguette, who gives a shit, ik wil gewoon dat we hier in huis eerlijk zijn .......

Er zijn  verder geen diciplinaire maatregelen getroffen ( )

24-08-2005, 22:08 geschreven door Caerwyn

Nog steeds Tunesië .....

Het haarverven heeft een prachtig effect gehad, mooi zeer donkerrood/bruin haar, met een diepe, haast geheimzinnige glans.
Verder is er weer leven in de brouwerij.
We hebben al een paar keer bezoek gehad van twee engelse jongens van Sunscreen Holydays.
Ze controleren overal hotels, het eten, het personeel, de keukens en de accomodatie.
Tevens geven ze adviezen aan de diverse mensen, ze werken voor Sunscreen, maar ze geven iedereen advies als dat gevraagd wordt.
Een grote bolle, die doet meestal het woord, en John, een magere die een stuk minder spraakzaam is.
Ze verblijven in het hotel tegenover ons, maar hun oficieuze spreekuur houden ze bij ons, want in ons hotel zijn de faciliteiten beter.
Obeit, één van de neven van de tunesische familie mag die bolle niet, Obeit is (zelf ook) een dikzak, van een jaar of 19, maar beslist niet achterlijk, ik hou zijn opmerking in mn achterhoofd.
Op een dag zit de nederlandse tunesier en een paar van de neven bij ons op het zonneterras.
Ik biedt ze iets te drinken aan, even aarzelen ze, ze kijken naar de oudste, heel even maar, en vrijwel onmerkbaar geeft hij een knikje, dan accepteren ze mijn aanbod.
Natuurlijk wil ik graag weten hoe dat zit.
Niet erg ingewikkeld hoor, ze zijn nog niet meerderjarig, en mogen dus niet zelf bepalen of er alcohol gedronken (of zxelfs maar gerookt) wordt, daar moet het oudste aanwezige familielid eerst toestemming voor geven.
Kom dat in west-europa maar eens vertellen.

Op een dag brengt een van de neven een prachtige volautomatische camera mee, een peperdure Minolta, laatste model.
Hij is van weer een ander familielid, maar hun engels is niet zo goed dat ze de gebruiksaanwijzing snappen.
Ik lees het door, vertel wat wat is, demonstreer het, en weet me verzekert van een vriend op een belangrijke plaats
Het toestel is van de lijfarts van Habib Bourgiba, de dictator zelf.
Bourgiba is er al een poosje slecht aan toe, maar leeft nog, en regeert nog met ijzeren vuist.

Obeit is twee dagen zoek geweest, niemand wist waar hij was.
Het bleek later dat hij door een naburig dorp was gereden, daar was even tevoren net zo'n motor gestolen als hij had, "dus" was hij opgepakt en in het gevang gegooid.
Pas nadat de familie hem miste en op zoek ging vonden ze hem, hij was onschuldig en kon aantonen dat de motor van hemzelf was, en niet gestolen, maar justitie werkt nou eenmaal anders daar dan in Nederland (of België).
Daarover pratend kwam ook het geval met de kortaangebonden amsterdammer ter sprake.
De "dader" van het kontgrijpen is goed weggekomen met alleen een flinke kaakstoot, als hij in plaats daarvan de politie had geroepen had de man zondermeer drie weken de bajes ingegaan, toeristen brengen geld binnen en worden "dus" beschermd, daar doen ze verder niet moeilijk over.
We trekken veel op met twee mollige zusjes, uit Hilversum, de tunesiërs vind dat prachtig.
Op een zeker moement wordt ik aangesproken: wat ik nou met drie vrouwen moet, ik kan er vast wel één of twee missen, en de vergoeding zal zelfs naar europese maatstaven goed te noemen zijn, als we doorlopen roept de man mij zijn uiterste bod nog na: 50 kamelen !
We trekken ook nog steeds met de tunesische familie op, het zijn duidelijk mensen die iets te zeggen hebben in dit dorp, en ook daarbuiten.
Het blijkt dat we illegaal rondgetoerd hebben in de baai, maar de politie laat het wel uit hun hoofd om de Zodiac van deze familie aan te houden.
De geschiedenislessen zijn ook leuk.
De afgevaardigde van de reisorganisatie wil ons laten geloven dat Hammamed, de naam van het plaatsje, "warme bron" betekent, maar de tunesiërs lachen dat weg.
Hamma was ooit een rotzak die het hier voor het zeggen had, die is een kopje kleiner gemaakt, en het woord voor dood is med, Hammamed is dus Hamma dood.
Maar ja, dat klinkt zo bloeddorstig.

Dat is het al weer de laatste avond, morgen om een uur of twaalf zal de bus ons weer komen halen voor de moordend hete reis naar Monastir, het vliegveld van Tunis.
Net na het eten zitten we met een bakkie koffie in de foyer als ineens John, de wat stille knul van Sunscreen Holidays schichtig om zich heen kijkend zich bij ons viertjes voegt.
Hij is overduidelijk op van de zenuwen en struikelt over z'n woorden.
Hij bekent dat ze niet voor enige organisatie werken, het zijn fraudeurs, hotelratten, die handig misbruik maken van de bange hoteleigenaren die allemaal wel wat te verbergen hebben.
Maar toen ze aan de reis begonnen wist hij dat niet, dat bleek pas later.
Maar de bolle had wel zijn geld en paspoort afgenomen, en had m beloofd dat de volgende stop sicillië zou zijn als hij z'n mond open durfde te doen.
Maar hij wilde niet meer, was doodsbang voor jaren in een stinkende arabische cel, maar ook doodsbang voor "de bolle" die beslist voor niets terugdeinsde.
De bolle hoeft alleen maar tegen een politieagent op te merken dat hij hash te koop heeft aangeboden, en de cel is voor hem, tegen de tijd dat iemand werkelijk wil weten of hij het nou echt gedaan heeft of niet, zijn we maanden verder, ook daar doen ze in Tunesië niet zo moeilijk over.
... Of we raad weten.
De Hilversumse zusjes en mijn vrouw zien er bleek van.
Ik denk na, en kom met een plan.
We zetten je op een taxi naar Tunis, daar stap je over in een lokale taxi, en je laat je naar het britse consulaat brengen, daar hang je het volgende verhaal op:
Ik ben liftend en werkend hier terecht gekomen, gisteren dronken op het strand in slaap gevallen, en zonder geld of paspoort wakker geworden, geld geleend van toeristen voor de taxi.
Zij zullen zorgen voor een tijdelijk reisdocument, en pas in Engeland ga je naar de politie en vertel je het hele verhaal.
Waar het om gaat is dat je op britse bodem komt, weg uit Tunesië dus.
Waterdicht toch ?
John snapt het niet helemaal, -waarom overstappen op een lokale taxi ?
Omdat elke lokale taxicauffeur het britse consulaat weet te vinden.
We becijferen dat hij met 100 gulden ruim bij het consulaat kan komen.
We doen het als volgt:
De bolle slaapt altijd lang uit, (slaapt nu ook).
Morgenochtend om 8:00 is John hier, we zorgen dat de taxi voor m klaarstaat, taxi in, geld mee en wegwezen, en met een beetje bof zit hij in het consulaat voor de bolle wakker wordt.
-Ja maar jullie dan ?  als hij er achter komt dat jullie iets met mn verdwijning te maken hebben zal hij zn wraak op jullie uitvoeren.
Dat denk ik ook wel, dus zorgen we ervoor dat hij dat niet te weten komt he ?
Plan klaar, John weg.
- en als hij ons nou besodemietert en ons in de maling neemt, puur voor het taxigeld?
Dan heeft hij ons toch een spannende avond en een mooi verhaal bezorgt, en da's ook wat waard.
Ik neem het voor de zekerheid nog even op met de tunesiër.
Die begrijpt, verdwijnt, en komt vlak voor bedtijd terug met een envelop.
Als we in de problemen komen moeten we de brief daarin gebruiken, maar het is geen vrijgeleide, dus oppassen blijft een noodzaak.
Oh, en we doen er goed aan de brief te vernietigen zo snel we Tunesië uit zijn, buiten Tunesië doet de inhoud beslist meer kwaad dan goed.
(slik)
Bedtijd.

De volgende ochtend om even voor acht is de taxi er, en John steekt met een asgrauw gezicht de straat over, de jongen is echt helemaal op.
De chauffeur heeft zn instructies al en als we John het geld geven geeft hij mij nog een bosje papieren in mn handen, en een papiertje met een naam, adres en telefoonnummer er op, van zn broer, of we daar de papieren (soort van bewijsmateriaal) naar toe willen sturen en hem willen waarschuwen.
We zijn opgelucht als de taxi de straat uit stuift.
We zijn minder opgelucht als rond een uur of half tien de bolle aan komt slenteren.
Zijn ogen schieten heen en weer, of we John gezien hebben.
De meiden schrikken zich rot, dus neem ik snel het woord:  Jazeker ! Gisteravond hebben we hem even voorbij zien komen, hoezo eigenlijk ? (hij moet praten, niet ik ....)
- John is er niet, en en ik weet niet waar ie zit.
Ik lach (komt mijn lach geloofwaardig over?) Zittie niet gewoon op de wc ? gisteravond zag ie er wat pips uit.
-Hoe laat gisteravond ?
Ik geef hem de precieze tijd dat hij binnenkwam.
Dat lijkt acceptabel voor het moment, en de bolle gaat nog even kijken of John ergens anders uithangt.
Als hij weg is zuchten de meiden diep, alsof ze al die tijd hun adem hebben ingehouden.
Een uurtje later verschijnt de bolle weer, ik stap gelijk op hem af, (weg bij de nerveuze meiden) "en ? zattie te poepen?" vraag ik hem vrolijk.
-Nee, ik maak me zorgen ...(ja, dat zal wel, vuile laaienlichter).
-Ik ben bang dat hij er vandoor is...(daar kun je donder op zeggen klojo)
Joh ! zou het ?  Dat kan ik niet echt geloven, daar lijkt ie me veel te serieus voor ! (hij zit al in Tunis, naaana nanaaaaana!)
Die is zo weer terug joh ! (zeg maar dag met je handje, lamlul).
De bolle kijkt nijdig in het rond en treuzelt nog wat.
Hmm, als ik m nog zie vertel ik m wel dat je m zoekt (op je bolle ogen!)
Hij wordt weer even amicaal, hoe laat vertrekt jullie vlucht ? (alarmbelletje!)
Even over drieën (lieg ik overtuigend, tegen die tijd zitten we al lang op 12 Km hoogte.)
-Waarom worden jullie dan al om twaalf uur opgehaald? (getverdemme!)
Omdat we langs tig hotels zullen moeten, net als op de heenweg. (pffffff)
-Ik ga nog even zoeken. (ja rot maar op).
Hee, zien we je nog voor we vertrekken? (ik hoop van niet)
-Ik betwijfel het (mooi zo)
We gaan nog een bakkie doen, tot ziens, en succes met die maffe John !
-Ja, dank je Byeeeeee !  (zak in de stront klootzak)

We reizen af, geen gillende sirenes achter ons.
We wachten pijnlijk lang in de vertrekhal, maar de zwaarbewapende beveiliging geeft ons geen tweede blik.
De tunesische brief en het bundeltje van John branden in mn zak.
Dan is het zo ver, we gaan aan boord.
Deuren dicht, acceleratie, en los zijn we.
We slaken een zucht van verlichting, en als de kust uit zicht is ga ik naar het toilet.
De tunesische brief gaat in zeer kleine stukjes de pot in, ik zorg er voor steeds midden door de handgeschreven tekst te scheuren, wel jammer dat ik nooit zal weten wat er in gestaan heeft.
---
Eenmaal thuis bel ik de broer van John en leg hem de situatie uit.
Hij bedankt ons uitvoerig en zal aktie ondernemen.
Hij vertrouwde de bolle vanaf het begin al niet, net even te vlotte babbel.
We sturen de spullen op en het leven herneemt zn normale loop.
---
Drie weken later een aangetekende brief, van John, met het geld er in.
Bij hun in de stad zal ons nooit meer iets kunnen gebeuren, hij heeft zn oude baan weer terug (uitsmijter) en we kunnen rekenen op de loyaliteit van elke uitsmijter die daar rondloopt.
Tevens bleek uit beschrijvingen dat de bolle al een poosje op het verlanglijstje van Interpol stond, het was een bekende en beslist gevaarlijke oplichter.
Verder had hij van de politie een complimentje gekregen voor zijn manier van ontsnappen uit Tunesië ..... (LOL)

Hamma med! Lang leve Hamma !

18-08-2005, 22:48 geschreven door Caerwyn

Tunesië, augustus 1987

We zijn net getrouwd en hebben een reisje naar Tunesië geboekt, het schijnt lekker weer te zijn daar, en ik ben aan een cultuurshock toe.
Vermoeiende reis, te weinig beenruimte in het vliegtuig, 's avonds na de landing een reis van een uur of twee (naar mijn gevoel) met een bus over hobbelige wegen en zonder airco.
Eenmaal in het dorp van bestemming, Hammamed aangekomen is ons hotel als laatste aan de beurt, en we zijn blij dat we uit uit mogen.
Een klein oud ventje met onvoorstelbare O-benen pakt de zwaarste koffers, tilt deze moeiteloos op zijn schouders en brengt ons naar onze kamer.
Ik denk dat deze man al heel zn leven met zware koffers sjouwt, daarom zijn zn benen ook zo doorgezakt natuurlijk.
We kijken nog even wat rond in het mooie hotel, alles schoon, keurige tuinen, een gewapende bewaker aan de poort (?) en een gewapende bewaker die voortdurend overal en nergens rondloopt, onhoorbaar, en bijna onzichtbaar.
Snel slapen denk ik, maar ik heb nog moeite met de hitte.
uiteindelijk lukt het toch.
Oh heerlijk vakantieleven, alles staat voor je klaar, het personeel is vriendelijk en hoffelijk, en de obers in het restaurant buigen als knipmessen.
De wandelende bewaker noemen we al snel "big-boy-blue" want zijn gestalte is imposant, niet van de dikte, maar zo te zien is het één klont goedgetrainde spieren, en hij beweegt als een kat, verder vallen zijn blauwe ogen erg op.
Binnen het hotel alles relaxed dus, ook het zwembad is schoon, en perfect onderhouden, ze hebben zelfs een eigen stuk strand aan de baai waar het hotel aan ligt.
Wel worden we door iemand van de reisorganisatie gewaarschuwd voor als we buiten het hotel soms onvriendelijk kan zijn, en we krijgen de raad niet al te hoog van de toren te blazen.
Dat in gedachten hebbend schrik ik nogal als we met een aantal anderen gaan wandelen.
Wat gebeurd er ?
Een kortaangebonden amsterdammer en zijn vrouw (duidelijk zichtbaar goddelijk lijf) lopen een meter of drie voor ons.
In de drukte kan een "local" zijn handen niet thuishouden en grijpt de meid bij haar billen.
Als ze daarop reageert reageert ook de amsterdammer, en wel op kortaangebonden manier.
Onmiddelijk haalt hij uit en geeft de dader een enorme dreun op zn gezicht, ik denk zelfs dat de vent zn voeten even loskwamen van de grond, en de dader blijft versuft op de grond liggen.
De amsterdammer loopt door of er niets aan de hand is, voor hem is de zaak al weer afgedaan.
Even vrees ik dat we gelynched gaan worden, maar het overige publiek houdt zich afzijdig.
Wat we te eten krijgen is niet altijd even geweldig, maar volgens de reisleider is het het beste wat dit dorp te bieden heeft.
Op een zeker moment ben ik er van overtuigd dat we gemalen poetskatoen te eten krijgen, en ik moet het voor de voeding dan ook hebben van vieze vette friet, en zoveel mogelijk van het wat smakeloze brood.
Binnen het hotel is het dus lekker, en al tijdens een van de eerste dagen zie ik een vrouw zitten die een nederlandse krant leest, ze hoort niet bij onze groep.
Het valt me op dat haar onderarmen kapot zijn, overal blaasjes, vochtige zweertjes, korsten.
Ik ken dat, het is het resultaat van zonne-exceem, ik had dat vroeger ook, maar sinds ik zalfjes gebruik is het eigenlijk helemaal weg.
Ik heb een fonkelnieuwe voordeel-tube van de curatieve zalf bij me, en besluit haar aan te spreken over haar armen.
Met plezier neemt ze mn aanbod aan om de helft van mijn tube in een plastic-bekertje te spuiten, zodat ze snel van het probleem af zal zijn, ze kent het spul, en gebruikt het normaal ook, maar het is ter plaatse niet te verkrijgen en ze was vergeten de tube in te pakken.
Ze verblijft niet in het hotel, maar komt er alleen maar op het terras bij het zwembad zitten, ze is getrouwd met een tunesiër en ze zijn hier op vakantie/familiebezoek.
We kletsen er reuze gezellig op los.
De dag er op is ze er weer, nu met haar man die me de hand schudt, blijft schudden, en enorm blij is dat ik de zalf afstond.
Hij zal regelen dat we een rondvaart krijgen door de baai, met de enorme rubberboot met veel te veel PK's.
Laten in de avond zal hij ons op komen halen om ons de kashbah te laten zien.
Dan is het weer avond en etenstijd.
De maaltijd is net begonnen als er tumult is bij de deur van de eetzaal.
Twee tunesische jongens willen naar binnen, maar worden door het personeel tegengehouden.
Een ober komt naar ons toe, de jongens willen ons spreken, of we dat goed vinden.
Dat vinden we goed.
Onder scherp toeziend oog van obers en bewaking komen de jongens naar ons toe.
You Jan from medicine ?
Euhhhh, yes .....
Plan have changed! no eat here, eat at beachhouse, party with family !
Euhhhhh ... say what?
No fear!, no fear! we send by dutch friend!, you medicine, we barbeque, better food, beachhouse, family, party, you welcome!
Well... i dont know ......
No, you come! car waiting! Family!
We nemen het aanbod aan, who wants to live forever ?
We kleden ons nog snel even om, de vanmiddag aangeschafte tunesische traditionele kledij lijkt ons gepast.
Zo komen we aan op het strandhuis, op het dak, daar is iedereen.
Onmiddelijk worden we gescheiden, de vrouwen ontfermen zich over mijn vrouw, en ik moet mee naar de familie-oudsten.
"Hebben ze gevoel voor humor?", vraag ik aan de nederlandse tunesiër.
Hij verzekert me dat ze dat hebben.
Ik trek mn kaasdoek nog wat verder om mn hoofd en stel me voor als Ali Ben Zine.
Hij vertaald de grap, en de ouden schudden enthousiast mijn handen.
We eten visjes van de barbeque, stukken beter dan het voedsel in het hotel, drinken prik, en iets waar wel heel degelijk alcohol in zit, (was toch verboden daar?)
Als ze horen dat we pas getrouwd zijn neemt het enthousiasme alleen maar toe.
Mijn vrouw wordt weer meegenomen, en als ze terugkomt, zeker een kwartier later heeft de aan handdoek om haar heupen, en doet ze een heuse buikdans voor me, dat hebben de andere vrouwen haar "even" geleerd, dat hoor bij pasgetrouwde stelletjes.
Ze oogst een flink applaus van de hele familie, en de complimenten zijn niet van de lucht.
Euuhh, zij danste ... ik krijg de complimenten, maar goed, 's lands wijs, 's lands eer nietwaar?
De vrouwen kunnen niet van haar haar afblijven, ze vinden het mooi, lang, in grote krullen vallend.
Dan, om drie uur 's nachts is het ei gelegd.
We gaan naar de kashbah, mijn vrouw's haar moet beslist geverft worden!
Met auto's gaat een select gezelschap op weg, en bij het oude ommuurde deel stappen we uit.
We lopen door de kromme straatjes en zijn al snel het richtinggevoel helemaal kwijt.
"No problem" grapt een van de neven, "when you see pile of bones and big sign 'the end' then you trouble, but no trouble now."
Dan gaan we een huis binnen, ik moet flink bukken.
Een huis blijkt te bestaan uit vier wanden van drie etages, met galerijen aan de binnenkant, en een enorme binnenplaats.
Een buurvrouw wordt van haar bed gelicht, zij kan goed haarverven.
Of we Merguez lusten, nou dat lust ik zeker wel !
En terwijl we de worstjes eten en wachten tot de ingrediënten voor het verven klaar zijn valt er ineens een beest uit de lucht.
Het lijkt nog het meest op een kolossale kakkerlak, echt kolossaal, deze is ruim 10 cm lang.
PATS doet de slof van de nederlandse vrouw, en iemand ruimt het kadaver op.
Het is falilie van de kakkerlak, en dit was nog niet eens een grote, het stikt hier van die beesten ......  Brrrrrr.
Nadat we uitleg hebben gekregen over wat er in de haarverf zit, het haar geverft is, krijgen we de instructie om het aldus ingepakt in kranten en met een doek er om 6 uur te laten zitten.
Daarna uitspoelen en klaar.
We willen ervoor betalen.
Snel overleggen we met de nederlandse en haar man.
De verf-vrouw zal er blij mee zijn, want ze heeft niet veel geld, ze is weduwe en haar zoon studeert in de grote stad.
De tegenwaarde van 25 gulden lijkt me redelijk, maar de nederlandse dringt er op aan beslist niet meer te doen dan de tegenwaarde van 5 gulden, anders brengen we haar op een onmogelijke wijze in verlegenheid.
Ik voel me een dief, een neo-koloniaal en een uitbuiter als we de tegenwaarde van 5 gulden aan haar geven, maar haar gezicht spreekt boekdelen, ze is ruim beloond.
Na nog wat bier (??!) wandelen we de kashbah weer uit, in de auto's, en we worden bij het hotel afgezet.

Oh het gaat nog verder hoor !   Maar ik krijg een beetje kramp in mn vingers .......
Volgende keer meer.

16-08-2005, 23:22 geschreven door Caerwyn

Zo, ik ben al weer een paar dagen terug van vakantie en kan dus weer aan het schrijven gaan.
De vakantie in Oostenrijk was leuk, mooi en gezellig.
Het weer redelijk, het hotel schoon en ruim en de wandelingen zonder incidenten als je de exorbitante prijzen voor een hapje en een slokje niet meerekent.
Berg op, terrasje zoeken, hapje eten/slokje drinken (geen alcohol), afrekenen, 19 euro voor twee koffie, een Fanta, een Sprite, een apfelstrudel ohne sahne en twee boterhammen met worst, en weer terug.
Natuurlijk moet Jeroen een grote boodschap doen precies halverwege, waar geen enkele plaats is om dat beschaafd af te handelen.
Dus kruipt hij van het pad af en doet wat de natuur hem ingeeft.
Natuurlijk maak ik daar een foto van, zodat ik die later tegen hem kan gebruiken.
Als ik twee dagen later op de top van een berg eveneens aan de roep der natuur gehoor moet geven neemt hij wraak en neemt een foto van mij, vanzelfsprekend om later tegen me te gebruiken.
Ik ben sportief en wis de foto niet.
We zien mooie dingen, eten en drinken, en komen er achter dat het hotel ook over een sauna beschikt.
Al snel zitten Jeroen en ik daar samen in.
De dag er op gaat Marjolein ook mee.
Ze is wel wat onwennig, zo helemaal in d'r nakie, iets waar Jeroen en ik helemaal geen last van hebben.
Maar de dag er op is ook haar gène verdwenen (heel dapper voor een juist ontluikende vrouw van bijna 13!).
Na de sauna even uitrusten, languit op bed liggen soezen, of dat alleen maar proberen als de kinderen vinden dat er gestoeid moet worden, en intussen wachten tot het etenstijd is.
Zalig is dat, vakantie.

We gaan na Oostenrijk niet gelijk naar huis.
Eerst "moeten" we naar Drenthe om twee redenen.
Ten eerste is mijn moeder 75 geworden en dat viert ze op de camping, in haar stacaravan die daar al veeele jaren staat, en waar wij (de kinderen) in onze jonge(re) jaren ook menig weekendje doorbrachten.
Ten tweede staan ook mijn zus en haar familie daar, een weekendje kamperen op diezelfde camping, betaald door hun kinderen ter ere van hun 23ste trouwdag.
De verrassing is dat behalve hun kinderen niemand weet dat wij daar ook twee nachten zullen slapen, daarvoor hadden we dus ook naar Oostenrijk al twee kleine tentjes en de slaapzakken meegenomen.
Het is zo als gebruikelijk een reuze gezellige boel.
Zelfs op zondag als tijdens de pannekoekenmaaltijd bij de caravan het gaat stortregenen houden we de goede moed er in en hebben we dikke pret.
Bij het vertrek moet ik m'n zwagers auto lostrekken uit de modder, die is met kolossale Alpenkreuzer en al tot aan de assen in de prut gezonken.
Geen nood, PK's zat.
Als hij op weg naar de verharde weg opnieuw vast komt te zitten is de pret compleet, en weer trek ik hem er uit, dit keer met twee sleepkabels aan elkaar, dichterbij kan ik niet komen, anders loop ik ook het risico vast te komen zitten in de modderput.
De schoonzoon van m'n zus neem het zekere voor het onzekere en gaat over het fietspad, we noemen hem allemaal een watje, maar natuurlijk heeft hij gewoon gelijk.
Dat had ik ook kunnen doen natuurlijk, maar ik ben geen watje, en hou wel van een uitdaging.
Na een kleine twee uur kan ik dan eindelijk weer op mn eigen bank thuis gaan zitten.
Leuk hoor vakantie, maar ik ben blij dat ik weer in mn eigen bed kan slapen.

09-08-2005, 22:15 geschreven door Caerwyn

23-07-2005, 17:08 geschreven door Caerwyn

14-07-2005, 23:38 geschreven door Caerwyn

Thuis was alles fijn, alles in orde, naar mijn gevoel tenminste.
De school, dat was heel iets anders.
In de eerste klas kreeg ik juffrouw Blauw.
Die begreep niets van dit altijd wat afwezige jongetje.
Als alle kinderen braaf aan het rekenen of aan het schrijven waren dwaalden mijn gedachten weg.
Het boeide me allemaal niet.
Ze had al een keer verteld dat 2+3 5 was, waarom dat eindeloze herhalen?
En als de rest van de klas nog met het tweede hoofdstuk van het leesboekje aan het worstelen was, had ik het al helemaal uit.
Dus droomde ik weg, keek naar buiten, keek naar de vogels en de bomen, naar de planken van de muur, en de dichtgestopte gaatjes daarin.
Logisch gevolg: Als ik de leesbeurt kreeg had ik er geen notie van waar ik moest lezen.
En mn rekenwerk was ook nooit af, ik vond het helemaal niet interessant.
Juffrouw Blauw wist wel raad met zo'n rotjong.
Ik heb dan ook menig uurtje op de grond gezeten, vooraan in de hoek van de klas moest ik mn werk dan doen.
Niet dat het hielp, ik vond het helemaal niet erg om daar te zitten, nu kon ik de houten wanden van veel dichterbij zien, en de gaatjes ook!
En verder dwaalden mijn gedachten toch wel weg, ik had geen beelden nodig om buiten te zijn, en de herinnering aan de zingende vogels onderweg naar school was genoeg om in gedachten in het bos te lopen.
"Jantje is lui" was het keiharde oordeel van de juf.
Maar ik verveelde me alleen maar, en begon me meer en meer af te sluiten van wat er in de klas gebeurde.
Tot ik op een zeker moment helemaal niet meer wist waar het over ging, want ook als er iets nieuws aan de orde was, droomde ik weg.
Ik ben dan ook gelijk in mn eerste schooljaar al blijven zitten.
Ik had ook een vriend, Frans, we werden de beste vrienden.
Waarschijnlijk omdat we beiden buitenbeentjes waren, we voetbalden niet, liepen niet te schreeuwen op straat, deden niet mee aan wie het verst kon springen of het hardst kon lopen, wij hadden andere interesses.
Wij maakten mooie constructies met onze mecanodozen en bouwden huizen van Lego.
En daar konden we dan heerlijk mee spelen, dan weer waren we een trein, dan weer een vliegtuig, en ook wel eens een duikboot.
Natuurlijk werden we gepest, vooral door Jaap, die altijd overal het beste in wilde zijn, en dat ook aan iedereen wilde bewijzen, maar nooit eens de kans kreeg om ons te verslaan, want wij zaten er niet zo mee dat Jaap beweerde harder te kunnen lopen dan wij.
Als onze grote broers in de buurt waren, vooral de mijne, dan bleef Jaap wel op een afstand, want mijn grote broer was een gevreesde belhamel.
Frans was net nog iets "slomer" dan ik, want ik klom nog wel eens in een boom, lekker hoog, maar Frans bleef altijd op de onderste takken zitten.
We gingen ook samen het bos in, dan waren we ontdekkingsreizigers die de meest mooie vreemde werelden ontdekten in het bos, of dappere soldaten, of nog beter: geheim agenten!
Nadat ik me op school doorgeworsteld had tot aan de derde klas, kwam er een nieuwe school, veel dichter bij huis, pas gebouwd.
Die school zag er al veel vriendelijker uit, en de meester van "de zesde" werd er "bovenmeester".
Ondanks dat mijn resultaten ver onder de maat bleven op school was het er toch leuker.
Zo wisten we dat mijnheer Jansen van de derde klas vrijde met juffrouw van Driel van de vierde!
Op een dag hadden we er lucht van gekregen dat de juf bij de mijnheer achterop zijn brommer zou gaan aan het eind van de dag.
In het diepste geheim hebben we zijn uitlaat voltestopt met denneappels en dennenaalden.
Waarom ?  geen idee, maar we stikten van het lachen bij de voorpret.
In het weekend was het veel leuker om naar school te gaan.
Frans en ik hadden een truuk om op het dak te komen, en ja, dat mocht natuurlijk niet, dus was het enorm leuk om te doen.
We doken weg bij elke voorbijganger, dat was pas spannend !
Anderen gingen dat ook doen, maar werden betrapt en door de wijkagent toegesproken.
Frans en ik waren slimmer, wij werden nooit gepakt want we waren gewoon voorzichtiger, en altijd op tijd weg.
Onze ouders waren er dan ook van overtuigd dat wij "zulke dingen" niet deden, want over ons kwamen nooit klachten.
We waren echte vrienden, kameraden, en niets kon daar tussen komen !

13-07-2005, 23:24 geschreven door Caerwyn

Mijn vader werkte al een jaar niet meer in Rotterdam.
Elke dag pendelde hij op en neer naar Zeist, met de trein natuurlijk, want auto's waren voor rijke mensen.
Op een zekere dag was het zover, we zouden gaan verhuizen.
Mijn broer had zo zn bedenkingen, want zijn vriend Corrie van Ruiten zou hij dan niet meer zien, maar ik had helemaal geen vriendjes, alleen het buurmeisje Tineke Immerzeel, maar die speelde toch al meer met mn broer dan met mij, dus ik vond alles best.
Van de verhuizing zelf heb ik vrijwel niets meegekregen, en weet niet eens zeker of ik in de verhuiswagen gezeten heb, of dat we met trein en bus gingen, maar ik weet nog wel dat we daar aankwamen.
Ik weet alleen dat we 's avonds laat zijn aangekomen, ergens een trap op, ergens naar binnen en slapen.
Het was een modern flatgebouw, fonkelnieuw, muren en plafonds zo enorm wit, en overal licht.
We zaten op de eerste verdiep, dat was wel even schrikken, want direct naast de balustrade was het een heel eind omlaag, dus de eerste dagen liep ik zijdelings over de galerij, met mn rug tegen de muur, voetje voor voetje, want ik bleek en flinke hoogtevrees te hebben.
Het was wel een prachtplek waar we woonden.
Voor en achter het flatgebouw bos.
De weg voor de flat was nog niet geasfalteerd, en de flat naast ons was nog in aanbouw.
De enorme zandberg die er lag voor de bouw was een permanente bron van plezier, je kon en kuilen in graven, met de step vanaf racen, en de stukjes teer van diverse afdichtingen die je hier en daar vond kon je kneden als het warm genoeg was.
De lucht van de bouw heeft altijd een speciale betekenis voor me gehouden, want je kon natuurlijk makkelijk die in aanbouw zijnde flats in, dat was pas avontuur !
Van de hoogtevrees was ik al snel bekomen, en ook ik liep over de in aanbouw zijnde galerijen waar nog geen reling was, ook ik ging via de ladder in de liftkoker naar de volgende etage.
De kleuterschool was ook leuk, niet al te ver weg, geen drukke straten, maar rustige bosrijke lanen, en overal zo enorm veel licht !
Als ik het bos een stukje inliep, aan de achterkant, want aan de voorzijde moest ik de weg oversteken en dat mocht niet want ik was pas 5, dan hoorde je vogels fluiten, en het rook er ook zo lekker.
Ik had zelfs een eigen kamertje gekregen!
Het kleinste slaapkamertje was van mij, 's zomers snikheet, maar de deur naar het balkon kon open, dat scheelde flink.
's winters was het enorm koud, maar dat gaf niet, want er lagen genoeg dekens op mn bed.
Als het regende lag ik lekker in m'n bedje te luisteren hoe de regen tegen het enorme raam en de stalen beplating kletterde.
Dat was een heerlijk rustgevend geluid.
Buiten ging het te keer, maar binnen lag ik veilig en warm in m'n bedje.
De belangrijkste gevoelens voor deze periode waren:
Nieuw, veilig, tevreden, rijk, avontuurlijk.
Vergeleken bij dit nieuwe leven waren alle oude herinneringen "the dark ages" bedompt, verloren, vochtig en donker.

12-07-2005, 23:01 geschreven door Caerwyn

Londen, 7 juli 2005
Wat verwacht werd is gebeurd.
Bomexplosies hebben het openbare leven in een van de grootste steden van Europa lamgelegd.
Doden, gewonden, schrik, verdriet en woede.
Hopelijk zal de bevolking de kalmte bewaren, en hun woede niet botvieren op onschuldigen.
Kan deze plaag gestopt worden?
En hoever mag je gaan om het te stoppen?

Maar waar gaat het eigenlijk over?
Over muslims contra christenen?
Over het midden-oosten contra het westen?
Over armoede contra rijkdom?
Ik geloof dat niet.
Nee, het gaat alleen maar over macht, meer niet.
Een groep rotzakken die een truuk gevonden heeft om macht uit te oefenen over anderen, en daar mag alles en iedereen aan opgeofferd worden.
Dit soort macht heeft geen politieke, religieuze of economische bedoeling.
Alleen de macht zelf, het is een doel op zich en het heet geldingsdrang.

Is het iets nieuws? Iets van de laatste jaren?
Ook dat geloof ik niet.
Kijk om je heen, vrouwen of hele gezinnen die geterroriseert worden door machtsgeile echtgenoten die er ofwel lekker op los slaan, ofwel de andere gezinsleden psychisch kapot proberen te maken.
De bekende pestkoppen op scholen die alleen maar pesten omdat ze het kunnen.
Zelfs de automobilist die zijn voorrang "neemt" maakt zich er schuldig aan.

Volgens de Bijbel zullen de zachtmoedigen de aarde beërven (Mattheus 5:5) maar ik zie er nog niet veel van.

07-07-2005, 15:00 geschreven door Caerwyn

Ik ben geboren in rotterdam.
In 1955, in de kraamkliniek aan de Henegouwerlaan.
We woonden aan Zaagmolenstraat, oud-noord, toen al een achterbuurt, maar daar was ik me echt niet van bewust.
Ik was een "laat" kind, nooit ergens vlot mee, altijd onderaan in de ontwikkelingsgrafieken.
Mijn allervroegste herinnering is dat ik wist waarom ik niet lopen kon: Het waren mn schoentjes.
Het zooltje liep van voor naar achter en dan omhoog, een ronde achterkant dus.
Daarom viel ik steeds al ik het probeerde.
Ik zag dat de schoenen van de grote mensen, en ook die van mn grote broer een hoek hadden aan de achterkant, daarom konden zij wel lopen.
Een andere herinnering is dat ik in het wat viezige tuintje zat waar alleen brandnetels wilden groeien, in de kinderbox.
Binnen was van alles te doen, er was bezoek, en ik was nieuwsgierig, maar kon mn box niet uit.
Verder zijn er nog flarden van Oma en Opa.
Het was niet echt Opa, mn Oma werkte daar als huishoudster, intern, maar voor ons was die vriendelijke oude man Opa.
Ze woonden op zuid, op stand dus.
Daar was de tuin wel mooi.
Er groeiden onder andere afrikaantjes, de geur en kleur daarvan geeft nog steeds een associatie met die tijd.
Opa had ook een kelder, daarin stond een koffergrammofoon, met een zwengel om m op te winden.
Natuurlijk mocht ik dat nooit doen, dat deed mn broer, die was de oudste.
Dan speelden we de nbakelieten 78-toeren platen, met goud of zilver op de labels, de muziek zei ons niets, maar zo'n stuk speelgoed hadden we thuis niet, dus was alles mooi.
Als Oma jarig was vierden we dat natuurlijk daar.
Ook mn tante, oom, en ons nichtje waren er dan.
Opa rookte sigaren, en het was altijd vreselijk gezellig, licht, en een vriendelijke sfeer.
Heel anders dan het bedompte en kleine benedenhuis waar we zelf in woonden.
In de Zaagmolenstraat wandelend met mijn moeder kwamen we een van de buren tegen.
"Hallo vlooienmajoor" groette ik haar vriendelijk, want zo werd ze genoemd bij ons thuis.
Of ze ooit nog tegen mijn moeder gesproken heeft weet ik niet ...
Verder was er de kleuterschool.
Mijn "Juf" was juffrouw Schrevel, op zich wel aardig, maar ze had een ding aan haar hoofd, en daar was ik bang voor.
Veel later bleek dat een gehoorapparaat te zijn.
Ook moesten mijn broer en ik naar de zondagschool, voor bijbelles, dan kregen we 15 cent mee.
Op een warme dag zijn we niet gegaan, en hebben we ijsjes gekocht voor die 15 cent.
Natuurlijk morsten we op onze zondagse kleren wat op zich al een zonde was, maar we moesten ook verklaren hoe dat kwam.
Toen bleek dat we gespijbeld hadden van de zondagschool en het schoolgeld versnoept, hebben we flink op ons falie gehad!

05-07-2005, 23:56 geschreven door Caerwyn

Ik kon het weer niet laten ...
Ik moest gewoon weer eens iets geks doen.
Dus toen mijn zoon en ik vanmiddag langs de Tattoo-shop in Roosendaal liepen hoefde ik niet lang na te denken.
Naar binnen, mooie tribal uitgezocht, de man aan het werk, enige euroke's op de balie en op huis aan.
Ikzelf vond het best wel een fraai gezicht en liet dan ook vol trots mijn linkerbovenarm zien, maar m'n vrouw keek helemaal niet blij!
Een zeer laatdunkende blik was mijn deel, en ik zag dat ze eigenlijk laaiend kwaad wilde worden.
Ik probeerde het nog te vergoeilijken met "Nu heb ik vast minder vaak ruzie in de kroeg", maar dat sorteerde niet helemaal het bedoelde effect.
De vuile blik bleef.



Uiteindelijk had ze het door.
Het is een neppert, opgespoten inplaats van ingespoten.
Maar wie weet wat de toekomst brengt ?

30-06-2005, 21:38 geschreven door Caerwyn

Als je eenmaal 50 geworden bent heb je je aan een aantal regels te houden.
De jeugd duurt nu eenmaal niet eeuwig, en je moet weten dat ouder worden een aangepaste set spelregels met zich meebrengt om zich te onderscheiden van de jeugd.

Mannen dragen geen strakke spijkerbroeken, maar nette pantalons.
Dames net zo, en korte rokjes zijn al helemaal uit den boze.
De dames tonen beslist geen decolleté's meer en dragen alleen nog maar bloemetjesjurken in geel/oranje of in bruin/nog bruiner.
De heren gaan natuurlijk in grijze broeken en lichtblauwe overhemden, en beslist geen t-shirts meer.
Mouwloze shirts zijn onzedelijk voor zowel dames als heren.
Mannen nog vrouwen dragen strings of ander leuk ondergoed, dat mag alleen onder de 30 bent, en zowiezo alleen onder de 70 Kg, daarboven is alleen veel te wijde katoen met ribbeltjes toegestaan, wit voor de heren, vleeskleurig voor de dames.
Autorijden doen we in lullige klein prutsautootjes, en we blijven altijd 25% onder de maximum snelheid.
De heren mogen geen gel meer in hun haar doen, en de dames mogen alleen nog maar een Beatrix-kapsel dragen.
Dames mogen alleen nog maar kousen dragen als het duidelijk herkenbare steunkousen zijn, spannende of zelfs maar mooie kousen mogen echt niet meer, en de heren mogen er zowiezo niet meer naar kijken.
Heren scheren het gelaat spiegelglad, en verder niets, de dames houden op met elke vorm van ontharing.
Brillen dienen ten aller tijde gedragen te worden, of dat nou nodig is of niet, en liefst model "autobus", met van die grote glazen, vierkant voor de heren, rond voor de dames.
De 50 plusser mag nog wel naar het café, maar als daar een band speelt mag er alleen nog maar geklaagd worden over het lawaai en dansen is er niet meer bij.
Dames drinken een sherry, heren jenever, bier is alleen voor jongeren.
Heren roken sigaar of pijp, dames roken nooit als een ander het ziet.
Bij de pinautomaat is het verplicht om te stuntelen, en na vijf vruchteloze pogingen een medewerker om hulp te vragen.
Het gebruik van PC's en andere moderne apparatuur zo als CD-spelers en magnetrons gaat ons begrip ver te boven, dus we proberen het niet eens, en wat internet is snappen we al helemaal niet.
We voelen ons onprettig als we te midden van jonge mensen zijn.
We zijn bang op straat.
Sex is vanaf 50 ook taboe, het is vies en immoreel om er boven de 50 zelfs maar aan te denken.
En 50+ man die dat soort gevoelens (nog) heeft is een ouwe viezerik, in het geval van een vrouw is het een overjarige snol.
We zonnen niet, we hangen niet op terrasjes, we praten alleen maar over onze kwalen en spreken schande van een ieder die zich niet aan de regels voor 50-plussers houdt.

   ....... (         )

Wie geeft deze idioterie verzonnen?
Ik maak het lekker allemaal zelf wel uit !
Zo, da's d'r uit, gniffel.
Groetjes allemaal.

28-06-2005, 19:08 geschreven door Caerwyn

Het volgende komt uit mijn vakantiedagboek van 2003, Normandië

zondag 24 aug. 03

Zeer bijzondere dag vandaag.
We gingen eerst naar de kazematten in Longue s/m aan het randje van Omaha beach, daarna door naar de amerikaanse begraafplaats midden in Omaha beach.

Jeroen en ik lijken op elkaar wat sommige dingen betreft.
Hier rondlopend realiseerden we ons dat hier vele jonge jongens het leven gelaten hebben om Europa vrij te krijgen.
Dit was het strand waar ze er niet doorkwamen, hier was het kleiduiven schieten voor de Nazi's en bij bosjes werden jonge jongens hier als dolle honden afgeslacht.
Als Jeroen en ik op een klip zitten en naar de branding kijken zien we de lijken drijven, de overlevenden zich achter hun dode strijdmakkers verbergen tegen het vijandelijke mitrailleurvuur, we voelen de wanhoop van de stervenden.
Terwijl de meiden even wat afstand nemen zitten hij en ik tegen elkaar aan, de sfeer van bijna 60 jaar geleden op ons in laten werken.
we lopen terug naar de auto en ik snotter ... Jeroen ook, hij slaat een arm om me heen en we steunen elkaar.
In de auto snuit ik mn neus even flink, de zonebril heeft mn natte ogen hopelijk verdoezeld.

We gaan door naar Colleville, het hart van Omaha Beach, de begraafplaats.
We zien de enorme rijen kruisen, we realiseren ons dat onder elk kruis een jonge jongen ligt, een broer, een vader, een zoon.
Jeroen merkt op dat je puur uit haat zo weer een oorlog zou kunnen beginnen, maar ik kalmeer hem en kanaliseer zijn gedachten.
Ik praat langzaam en met onderbrekingen anders hou ik mn stem niet onder controle.
Hier is geen ruimte voor haat meer, hooguit verbazing dat de mensheid nog steeds in staat is om weer ten strijde te trekken, ondanks al deze graven.
Kun je een oorlog winnen ?
Nee, niemand kan ooit welke oorlog dan ook winnen.
Oorlog kent alleen verliezers ... hier liggen er bijna 10.000.
En dat is alleen maar van deze slag.
Volgens de folder is er een nog veel groter massagraf, daar liggen 250.000 duitsers.
Nee, even geen gezeik over nazi's nu, de meeste van die arme drommels werden evengoed alleen maar gestuurt, terwijl ze kansloos waren, eigenlijk vanaf het begin, maar in het specifieke Normandische geval zeer zeker, hun contra-offensief was een farce, dat ook enorme aantallen zinloze doden gekost heeft.
En vergeet nooit dat de werkelijke nazi's slechts een brullende minderheid waren in het volkomen failliete Duitsland.
Feit blijft dat we hier temidden van de bijna 10.000 doden zitten die gevallen zijn om Europa te bevrijden van de nazi's.
Waren de motieven van de gealliëerde leiders wel zuiver? Of lag er een economische of andere verborgen reden aan ten grondslag ? geen idee, en het intereseert me ook eigenlijk geen reet.
Dood is dood, om welke reden dan ook.
Als Jeroen bij het monument om de vertaling van een insciptie vraagt is hij niet ongeduldig als ook die er met horten en stoten uitkomt, en weer lopen we tegen elkaar aan, elkaar steunend en de tranen wegslikkend.
Overdreven reaktie ?
Wellicht, maar we voelden het beiden zo.
En dan nog, wie heeft het recht om welke reaktie dan ook overdreven te noemen als het gaat om deze situatie, bijna 10.000 doden in twee dagen, alleen al op dit stukje strand, reden genoeg voor mij en voor Jeroen om een traantje bij weg te pinken.
Een klein offer voor zoveel menselijk leed.
Terug in de auto snuit ik maar weer mn neus eens.

We rijden terug richting huis en onderweg kopen we nog een rokje voor Marjolein.
De Gendarme die ons twee euro afhandig maakt voor een parkeerplaatsje is best aardig volgens mij.
Later help ik een winkelier nog om de wegwaaiende negotie in veiligheid te brengen; er is een zeer stevige wind opgestoken.
We gaan terug, eten, en hangen met zn allen nog even rond in de kantine.
Daarna is het weer bedtijd.
Trussies .......

25-06-2005, 09:58 geschreven door Caerwyn

Ik ben al regelmatig vlaamse woorden tegengekomen die ik niet direct plaatsen kon.
Over het algemeen is het voor een nederlander toch wel goed te volgen.
Maar dan blijkt het ineens dat als je in Antwerpen komt, je met nog veel meer woorden te maken kan krijgen die je echt op moet zoeken.

Als je in Antwerpen een nieuw pak koopt mag je best vragen of het neuke bij de prijs in zit.
En als het pak niet goed vermaakt is spreekt men van geneuk.
Dan kun je de verkoper een sjamfoeter noemen.
Als hij je dan een febbekak noemt wordt je het waarschijnlijk niet eens.
Maar als hij toegeeft iets verkeerd gedaan te hebben en begint met "ik docht" val hem dan in de rede en zeg: "ge moet niet dochteren, ge moet zeunen".
Hij kan zich ook van de domme houden en consjuus zeggen dat het pak wel goed past.
Trap je daar in, en stap je in je nieuwe slechte pak naar buiten, wees dan niet verbaasd als iemand opmerkt "Ge hebt camelot in uw pollen laten stoppen!".
Ze zouden je in je slechte pak ook nog een bietewkiet kunnen noemen.
Spring dan niet van alteratie van de blauwe steen, maar raak eens lekker aangevesen en ga daarna die absjaar nog eens opzoeken en eis je geld terug of zeg dat het vermaken oepternief gedaan moet worden.
Reageer niet op zijn rattamtut van overkropt zitten, en zeg 'm: "Ik zal u sebiet eens 'n saluatie geven dat uw tanden bedot spelen in uwen buik!".
Het kan noodzakelijk zijn hiervoor één of meer bassengwerkers mee te nemen
Als je dan uiteindelijk je zin hebt kun je thuis tevreden je blaaikes dicht laten vallen.

21-06-2005, 20:44 geschreven door Caerwyn

Het is mooi weer, de zon schijnt, ik heb alles wat mn hartje begeert, (nou ja, bijna alles).
Al twee dagen gebarbequeued, koelkast vol bier, sommige buren die in het verleden nogal eens luidruchtig waren hoor je niet.
De vis in de vijver bietst om voer en krijgt het.
Het konijn hangt weinig geestdriftig in zn hok.
De plantjes krijgen water uit de grote gieter, hebben ze wel nodig met dit weer.
Vandaag even op een terrasje gehangen, lekker een paar Hoegaards wit naar binnen gewerkt.
Vanavond nog even een rondje wezen wandelen.
Ik ben pas nog onderzocht, ik ben zo gezond als en vis, hart goed, bloeddruk okee, longen in onverwacht goede staat.
Mn vrouw is lief, mn kinderen ook.
Ik mag me een gelukkig mens prijzen.

Maar ben ik dat ook?

Als ik hoor dat er zwembaden gesloten worden wegens wangedrag van de bezoekers ben ik niet zo blij.
Pas nog zag ik op televisie hoe motoragenten een opleiding kregen om ambulances door het verkeer heen te loodsen.
"Niets mis mee" zou je zeggen, maar eigenlijk is daar alles mis mee.
Een jaar of 30 geleden was een ambulance nog heilig, als die er aan kwam met de lichten aan ging iedereen domweg aan de kant, stoep op, perken in, van de weg af, dat ding moet er door, levens redden en zo.
Nu kan de ambulancechauffeur "het vingertje" krijgen, en blijkbaar is de alleen de angst voor een bekeuring nog een reden om uit de weg te gaan.
Niet zo lang geleden maakte in een automobilist er nog op opmerkzaam dat een van z'n remlichten het niet deed.
Hij bedankte me niet maar schold me de huid vol.

Wat is er toch aan de hand?

Het zal het grenzeloze egoïsme wel wezen waar onze westerse maatschappij van te lijden heeft.
Iemand heeft geroepen dat we in het "IK" tijdperk leven.
En onder dat zelfde motto zie ik ouders die hun kinderen niet meer opvoeden.
"ze moeten hun eigen weg vinden" wordt er dan gezegt.
En als ze lastig of opstandig zijn noemen we het ADHD en worden die kinderen volgepropt met Ritalin.
Want opvoeden kost veel te veel tijd, dan kom je niet aan je zelf of aan je carriëre toe.

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat elke generatie als verdoemd beschouwd werd door de generatie daarvoor, en uiteindelijk viel het best mee, ook "wij" zijn uiteindelijk nette burgers geworden, met verantwoordelijkheidsgevoel en dat soort dingen.

Maar ik neem het zekere voor het onzekere, ik doe wél aan opvoeding, en volgens mijn kinderen doe ik dat niet eens zo slecht.
En in die tussentijd voer ik de vis, geef de plantjes water etc.
En ben ik stiekum lekker toch gelukkig...

20-06-2005, 23:14 geschreven door Caerwyn

Stan van Houcke beschrijft een schilderij van de schotse schilder Stephen Conroy als hij schrijft:

"Afgebeeld zijn modieuze mensen die verloren zijn geraakt in een postmoderne wereld, opgesloten in hun eigen doelloze werkelijkheid, ingeklemd tussen verticale lijnen, met ogen die nergens op focussen.
Geslaagde individuen, de helden van het einde van de twintigste eeuw -managers, filmsterren, reclameboys, politici, cocedealers-, die in een niemandsland rusteloos van de ene ruimte naar de andere dwalen, verstrikt in hun eigen succes, die zich zichtbaar nergens bij betrokken voelen en vreugdeloos rondzwerven in afwachting van niets, die onder het gewicht van hun eigen isolement zijn bezweken, onverzadigbaren voor wie het beste van de wereld nog niet genoeg is.
Mensen zonder overtuiging, wier leven geen zwaartepunt kent."

Ik ken het schilderij niet, maar ik kan de beschrijving net iets te gemakkelijk projecteren als ik weer een onbeduidende flutauto, rondom van tupperware voorzien en luidruchtig bonzend van de bespottelijk grote car-hifi voorbij zie komen.
Als ik moet aanschouwen hoe de reclames en soapseries op televisie een totaal verwrongen beeld van de werkelijkheid opdringen aan kijkers waarvan een steeds groter wordende groep niet meer in de gaten heeft dat dit niets met de werkelijkheid van doen heeft.
Als ik merk hoe modieuze kleding en bijbehorende snuisterijen als zonnebrillen en mobieltjes een gebrek aan persoonlijkheid moeten verdoezelen.

Conroy moet een goede schilder zijn.
Van Houcke moet een goede waarnemer zijn.
Fijn dat ze er zijn.
Maar ze bereiken slechts een klein, en steeds kleiner wordend publiek.

09-06-2005, 19:31 geschreven door Caerwyn

De dood van een vader.
Oktober 2001
Onder dank aan Michelly die me zonder het te weten de titel gegeven heeft

Het heeft een paar jaar geduurt voor ik klaar was om dit te schrijven.
Ik denk dat het nu, vier jaar later zo ver is.

Eerst het vaststellen van een definitie.
Wat is een vader?
Is een vader iemand die een kind verwekt?
In de meest technische zin wel, maar het leven is geen technische aangelegenheid, het is een gevoelsmatige.
Wat is dan wel een vader ?
Een vader is iemand die er is voor vrouw en kinderen (al dan niet van hemzelf), ze steunt, soms vermaant, soms meedoet op momenten dat dat nodig is, waar je mee praten kan, zelfs als er niks terugkomt, iemand die voor de centen zorgt (maar natuurlijk!),  iemand die zelf z'n foutjes heeft, en die van anderen uit z'n gezin met liefde vergeeft.
Ik verbeeld me niet dat ik nu compleet ben, maar dit is mijn beleving, mijn verhaal.

Maar eerst het leven.
In welk jaar begint dit ?  Pfffff, ik doe even een gok, 1976?.
Zo als bij sommigen al bekend nam mijn biologische vader de benen toen ik twaalf was.
Op een zeker moment kwam er een stiefvader, die heb ik helaas eigenhandig het huis uit moeten slaan.
Toen een lange tijd niet veel anders dan in leven blijven en mn gang gaan.
Het was geen slechte periode, stukken beter dan het in jaren daarvoor geweest was.
Ik woonde op een flatje samen met m'n moeder, zij zat in de verpleging, ik werkte in een drukkerij, en we hadden na een periode van bittere armoede en narigheid eindelijk een periode van rust, en zonder gebrek.
Hoewel ik het maar matig naar m'n zin had op m'n werk zag het er voor m'n moeder (eindelijk eens een keer) erg goed uit, ze was gevraagt te solliciteren als directrice van een kraamcentrum, en ze had er best zin in.

In die weken was bekend geworden dat er danslessen gegeven gingen worden in het gebouwtje van BZO, "Belangenvereniging Zeist-Oost".
De mensen van de vereniging kenden mij, en wisten dat ik een tamelijk stevige stereo had, en zo werd ik ingelijfd om de muziek te doen.
M'n moeder had nooit dansles gehad, dus ze was ook van de partij.
Dat was leuk, lekker achter de knoppen zitten, terwijl een lange dunne man met zwierige tred de lessen gaf.
Hmm, naarmate zo'n avond vorderde werd zijn tred steeds zwieriger.
Na een paar avonden gingen mijn moeder en ik niet meer tegelijk naar huis, ik was druk met alle spullen weer in de auto leggen, m'n moeder was druk met de dansleraar.
Hij bleek weduwnaar te zijn, had zelf drie kinderen, twee meiden en een jochie.
Meiden ?  Hmmm, ik was gek op meiden, dus ik liet me al snel aanwijzen wie die meiden waren, mijn moeder had "inside information" uit de eeste hand.
Nou ja, ze ging eens op de koffie, nog eens, en nog eens, ik ging een keer mee (voor de meiden), en het was reuze gezellig.
Na een paar weken sprak ik de oudste dochter -twee jaar jonger dan ik-  eens apart, en zij vermoedde dat er "iets gaande" was tussen haar vader en mijn moeder.
Dat verwonderde me niet, ook ik had zo iets opgemerkt.
Niet veel later kwam het er uit.
Mijn moeder was betrokken geraakt bij dat gezin dat bepaald niet zonder problemen was, schulden, drank, verkeerde vrienden bij de jongste dochter, en meer van die dingen.
Mijn moeder stond voor de keuze:  directeur van het kraamcentrum worden, of met dit gezin in zee gaan, wat niet te combineren zou zijn.
Hoewel ik voorzichtig probeerde om haar richting kraamcentrum te duwen heeft ze, na kort nadenken, en evengoed met mijn instemming gekozen voor dat gezin, ze was daar harder nodig dan in dat kraamcentrum.
En zo kon het gebeuren dat we bij hun introkken, en ik, in plaats van de jongste van twee, ineens de oudste van vier was.
Heel even was daar een spanningsveld.
Hoewel ik al vanaf m'n 15de zo vrij als een vogeltje was, was ik nu, 6 jaar later ineens de oudste en moest ik het goede voorbeeld gaan geven, 24:00 thuis, geen drank, etc.
Helaas voor de bedenkers:  hiermee kon ik onmogelijk akkoord gaan.
Ik heb uiteindelijk consessies gedaan, maar niet te veel.

Het was een complexe situatie.
De dansleraar, Ben dus, lustte aanmerkelijk meer neutjes dan goed voor 'm was.
De caravan in Drenthe die ze hadden konden ze eigenlijk gewoon niet afbetalen, maar ik had salaris genoeg vond ik, en heb maandelijks een kwart van m'n salaris "in de caravan" gestokend omdat ik die caravan helemaal geen slecht idee vond.
De meiden waren super-pubers (geen verdere uitleg noodzakelijk neem ik aan), Ik was zelf ook niet echt vrij van zonden, en ik had m'n kamer ineens in een halletje, vrij uitzicht vanuit de woonkamer op alles wat ik deed.
Een en ander gesitueert in een flatje aan de Prinses Irenelaan in Zeist, dit voor degenen die de omgeving en de woningen kennen.
Gelukkig kregen we al snel een woning aan de pas gebouwde Geiserlaan toegewezen.
Dat is werkelijk een van de fijnste periodes in m'n leven geweest.
We woonden daar met z'n vijven, een korte tijd zelfs met z'n zessen.
Allerlij gebruikelijke gezinsdingen.
Zo had m'n moeder het onderling lenen van geld verboden, je moest maar uitkomen met wat je had, Ben was op rantsoen gezet met de jenever, en Bram, die al enige jaren m'n vriend was had inmiddels "iets" met de oudste van m'n kersverse zussen gekregen.
We aten regelmatig de combinatie wortelen en erwten, maar ik lustte geen wortelen, en Jolanda, de oudste van de meiden lustte geen erwten, dus als "moe" even niet keek wisselden we vliegensvlug een beetje van de lading van onze borden.
Afgezien van Moe zag iedereen dat, maar iedereen hield ook gewoon z'n mond daarover dicht.
Ook over het financieele complot waar we allemaal mede-schuldig aan waren.
Want hoewel het streng verboden was, was er een levendige handel in geld, iedereen leende van en aan iedereen, en op zekere momenten was iedereen het spoor bijster over wie nou hoeveel van wie kreeg, maar dan verklaarden we het saldo gewoon NUL en gingen we vrolijk verder.
Ben deed ook mee, volop zelfs.
Af en toe ging ik wel eens naar de slijter om een kruik Beerenburg te halen, of iets anders sterks, en bij meer dan een enkele gelegenheid gaf Ben me de zeer veelbetekende knipoog, dan nam ik voor hem een kruik jenever mee, en zette die op de inmiddels bekende plek in het schuurtje.
We namen allemaal wel eens een kruik voor 'm mee, niet alleen omdat we wisten dat hij dat lekker vond, maar omdat we onbewust wisten dat zo iets een band smeedt.
We waren er op een zeker moment allemaal achter dat je iemands vertrouwen alleen kunt winnen door jezelf bloot te geven, uit te komen voor je zwakheden, en dan niet theatraal bovenop de tafel staand, armen gespereid je zonde belijden, nee, gewoon, "onder ons".
Dat werkte, zonder grote woorden, want we waren een gezin.

Jaren verstrijken, de een na de ander gaat de deur uit, tot alleen Ben en Moe er nog zijn, ook wel aangeduid als Pa en Mieke

Oktober 2001.
Ik zit bij kennissen in Den Haag deels voor de gezelligheid, deels om iets aan hun pc te doen.
M'n mobieltje gaat over, Tonneke, er is iets mis met Ben, waarschijnlijk een hersenbloeding, hij ligt in het UMC op de intensive-care.
Ik snel naar huis, en gezien de wijze van berichtgeving, en na contact met "Limburg" (m'n zussen en zwagers) reis ook ik af naar Utrecht.
Ik zie je Ben, je ligt aan de monitor, zuurstof, infuus met morfine tegen de stuiptrekkingen.
Ik weet dat ik teruggegaan ben, nog thuis geweest tussendoor, maar daarvan heb ik geen herinnering, alleen van het ziekenhuis, het ons toegewezen kamertje, het rookhok.
We waren er allemaal, mischien niet in werkelijkheid, maar wel in mijn herinnering, allemaal, en permanent.
Naar Ben lopend, tegen hem pratend, ondanks dat hij in diepe coma was, soms alleen, soms samen met een willekeurige andere.
Er zat geen centimeter verbetering in, en we wisten dat allemaal, zelfs zonder woorden.
Op een zeker moment hebben we ons collectief gerealiseert dat het geen haalbare kaart meer was voor je, zonder woorden.
We omhelsden elkaar, zomaar, spontaan, dan weer de een, dan weer de ander, niet alleen de kinderen uit het gezin, ook de aanhang die ook al zo lang deel uitmaakte van de familie.
We hebben met rode ogen gelopen, stiekum gejankt, openlijk gejankt, in gedachten gejankt, voornamelijk zonder woorden.
Naar jou toe, terug naar "ons" kamertje, naar het rookhok, elkaar aankijkend, aanrakend, steeds samen met een of meer van de anderen.
Elkaar niet alleen latend.
Dan komt de arts, en vraagt ons om bij elkaar te komen aan een vergadertafel.
We moeten even wachten tot de arts er ook is.
Iemand maakt een opmerking, een ander maakt een opmerking er overheen, het ging over jou Ben, en een paar tellen later zitten we te gieren van het lachen.
Niet zo als in de zaal bij een komiek, maar een andere lach.
Je mag niet lachen om iemand in zo'n situatie, maar we doen het lekker toch, heel even iets doen wat niet mag, net als vroeger.
Het breekt de sfeer, en dat is wat we nodig hebben.
Dan zijn de verpleegkundige en de arts er.
We weten wat er komen gaat, "de" vraag zal worden gesteld.
En die vraag wordt inderdaad gesteld.
Er volgen enige seconden van stilte, we kijken elkaar aan, zeggen geen stom woord, maar lezen elkaars gezichten, elkaars ogen.
Voornamelijk natte ogen.
De oudste van m'n zussen neemt het woord:
"Ik denk als ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat het goed geweest is zo, en dat we niet moeten uitstellen wat onvermijdelijk is"
(Vergeef me als dat niet letterlijk is Jolanda, maar zo heb ik het gehoord, en nog bedankt dat je het woord nam, je bent gewoon een geweldig wijf.)
Nog even snel kijkt iedereen elkaar aan, de instemming is voor een buitenstaander waarschijnlijk niet waarneembaar, maar wij weten het onderling, we zijn unaniem, zonder woorden.
De arts kijkt rond maar iedereen reageert het zelfde.
We trekken ons terug in "ons" kamertje, niemand heeft de behoefte om te gaan staan kijken hoe die laatste medische handeling verricht gaan worden.
Even later is het zover, nu is het een kwestie van afwachten.
Weer gaan we, alleen, danwel samen, danwel achter elkaar aan naar je toe.
Je wordt onrustiger want er is geen zuurstof meer.

Klamp je vast aan de morfine Ben, ouwe makker.
Het is okee, je redt het evengoed niet.
Laat het los Ben, probeer niet te vechten, je bent kansloos, net zo als wij kansloos zijn.
Als er al een leven is, is het niet wat je wilt.
Geloof me nou toch godverdomme!  Ben!   Laat het los !
Er staat een hemelse kruik jenever voor je klaar ouwe makker .... just go and get it, je hebt 'm verdiend.

Uiteindelijk wordt je rustiger, je hebt het onvermijdelijke geaccepteerd.
Dan, tergend langzaam, veel te langzaam zien we op de monitor het zuurstofgehalte in je bloed zakken.
In die laatste momenten raak ik je aan, hou je hand vast, kus je op je kale kop en wens je een goede reis.
De monitor geeft geen alarm, dat stond al uit.
We gaan nooit meer klussen Ben, en ik zal het zonder je moeten doen, de anderen ook.

Op een zeker moment, ergens, niet duidelijk wanneer, want de laatste dagen zijn een roes, spreekt de verpleegkundige ons toe.
Het is de verpleging duidelijk geworden dat het bloedverwantschap in dit gezelschap ver te zoeken is.
Het is voor hun vrijwel onzichtbaar wie nou bij wie hoort en waarom.
Ze komt terecht tot de conclusie dat we een "samengeraapt zooitje" zijn.
En dat zijn we ook, we vatten het dan ook op als een compliment.
Stiefbroers en -zussen, stiefmoeder en -vader, de aangetrouwde aanhang, en jawel Erik, natuurlijk was ook jou stem een volwaardige, Wil heeft jou in de familie gekozen en we mogen je allemaal, en dat is ruim goed genoeg voor de hele kliek, bovendien maak je al zo lang deel uit van dit kleffe stel, je hoort er 100% bij.
De verpleging heeft ons horen praten, ons -niet horen praten, gezien hoe we met elkaar omgingen, en zich mateloos verbaasd, want in families van 100% bloedverwanten ging het er nogal eens anders aan toe.
Maar niet bij ons.
Geen verhit overleg, geen discussies, alleen blikken, handen, een traan, een arm:  "Hee, ik ben bij je",  en op z'n best een half afgemaakte zin.
Wat is een gezin?
Vader, moeder, kindertjes en we leven lang en gelukkig?
Nee, een gezin is een verbond tussen mensen.
Tussen mensen die niet "automatisch" aan elkaar hangen omdat het nou eenmaal zo hoort, maar geleerd hebben hoe, en vooral waarom dat moet, zonder woorden.
En dat is ook jouw verdienste Ben, ook jij hebt er aan bijgedragen dat we elkaar niet laten vallen, wat er ook gebeurt.
Jouw nalatenschap is groter dan een buitenstaander ooit zal kunnen begrijpen.

We waren nooit bloedverwanten, maar je bent mijn vader ... Pa.

04-06-2005, 20:59 geschreven door Caerwyn

24-05-2005, 17:26 geschreven door Caerwyn