05-11-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

20-10-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Rouwdag wegens begrafenis
  Wilfried Martens





Vergane kennis

Ouders, vriendjes, speelgoed en de weg naar huis,

ook familie, dicht en ver, de naam van plaatsen;

Fietsen, zwemmen soms computeren en schaatsen,

de werking van een zaklamp, fietsslot en een sluis.

Makkers op de school, het meisje aan de kassa,

je kent het allemaal, je kent haast iedereen,

de directeur, zijn zoon en dochters An en Leen,

je ziet ze en herkent ze, zo anders dan de massa.

Dingen en begrippen, mensen zo vertrouwd,

alles lijkt zo zeker, je controle is volkomen

en je leeft nu meer voorspelbaar dan je dromen

er is nog zo weinig waar je niet van houdt.

Dan komt de tijd, je ogen gaan al langzaam open,

Wat en wie je kent: het prentje krijgt al gaten

Als je dingen lossen moet en mensen jou verlaten

en je zelfs je eeuwig leven niet kan kopen.

17/10/2013 

17-10-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Vlieg

Vlam, deze vlieg zal nooit meer vliegen,

me beletten mijzelf in slaap te wiegen;

zalig zonder zoemen zondig soezen

van de ene roes naar nog meer roezen,

want insecten waren nooit mijn ding;

niet als ik eet, en evenmin wanneer ik zing.

Dat moet gevierd, ik maak het kond,

niet langer vette vliegen op ’t plafond!

Ik breng een toost, ik hef naïef het glas,

en zie dat het beest er in gevallen was.

14/10/2013 

14-10-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Depressie

 De dag toen mijn oma gestorven is,

werd zij een engeltje in de hemel.

Dat haar zaligheid verworven is,

smoorde mijn depressief gewemel.

 Engeltjes waren toen nog overal

en hier hadden ze nog veel werk.

Ze stonden mij bij bij bekoring

en waren vast met een duizendtal.

Ging je elke zondag naar de kerk,

dan kreeg je van hen een beloning.

De dag dat mijn zus gestorven is,

werd zij een sterretje aan de hemel.

Dat haar erfenis verworven is

bezorgt nog depressief gewemel.

13/10/2013

13-10-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Was ik maar

de zonnestraal die de glans brengt in je ogen,

de bries die de schaduw in je haren streelt,

de dranken die in je mondje mogen,

het lint waarmee je ranke handje speelt,

de schaduw die je net verlaten kan,

de schoenen die je voetjes vergezellen,

je favoriete dure inox koekenpan,

de verhalen die jij het beste kan vertellen,

de jurk die je alle andere doet vergeten,

de wasem die je ademt op je ijskoud glas,

de paella die je opwarmt eer je die gaat eten,

of de rimpels die je stappen stuwen in de plas,

het water van je douche dat je gans omgeeft,

je vaste trouwe plekje in de overvolle trein

alles wat je doet en ziet zolang je leeft,

zodat ik toch maar dicht bij jou mag zijn.

8/10/2013

08-10-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Ingeblikt

Mist glijdt door de vensters van mijn hoofd

tot mijn gedachten langzaam vager worden.

Dingen die ik doe, waarin ik heb geloofd,

ik zie het allemaal veel trager worden.

Duisternis vertwijfelt wat nog rest van het gevoel

dat ik nog meer van alles moet gaan plannen later.

Des te verder afgelegen blijkt het nieuwe doel,

wat vandaag niet lukt, dat komt wel ooit eens later.

Sterren lachen met het schuchter schijnen van de maan

en verbleken bij de neonlichten in de straat;

opnieuw kies ik de kortste route hier vandaan,

evenwijdig met de veel te drukke ingeblikte straat

25/9/2013



 

25-09-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Nazomerdroom .

Jij bent een zon die schaduwen kan eten,

oceanen wanhoop doet verdampen,

zorgen over morgen doet vergeten,

en gevaren tijdig af doet schampen.

Wat je zegt, zijn ware woorden uit je hart,

je hebt die woorden altijd goed gewikt en overwogen,

soms zo vol van liefde, dan weer zijn ze hard,

maar nooit geveinsd en nooit gelogen.

In je ogen zie ik moed en mooie dromen

over wat gebeuren zal voor jou en mij,

en van de mooie jaren die nog komen,

want de bange onweersnachten zijn voorbij.

17/9/2013

17-09-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Hello Goodbye
(een testament)

Mijn eerste groet ging naar de borsten van mijn moeder

in het kunstlicht van een nagelwit gekalkte kamer.

Ik dacht: vaarwel geborgenheid, wees welkom, toekomst;

dag kleine broertje snel, want nog dezelfde dag vaarwel;

Dag lieve zus, gegroet, wat ben je nog ellendig klein.

Hoe kon ik toen ook weten dat j’ er nu niet meer zou zijn;

Dag broer, en toen herhaalde ik die groet daarna vijf maal.

Adieu, mijn peter van Oostende, kwam je sterven hier ?

Adieu, mijn oma's, en dié opa heb ik nooit ontmoet,

Dag Cliff, dag Beatles, Dylan, Pink Floyd nog op Caroline,

vaarwel mijn jeugd, met nieuwe vrienden en beweging.

Goeiedag mijn vrouw, ver van mijn oude thuis vandaan,

dag werk, dag kindjes, sta nu allen keurig in de rij !

'k Verlaat met pijn mijn kunst, mijn ongeschreven dromen

Creatieve jaren zullen ooit wel later komen.

Dag kinderen, ik zeg aan jullie ooit nog eens vaarwel;

maar groet de vruchten van je liefde en je passie

en speel hello goodbye tot straks opnieuw verleden wordt.  

4/9/2013

04-09-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Laatste avond
(op vakantie)

 Een bijna leeggedronken glas Limoux

weerkaatst de rode zon die daalt,

onstuitbaar naar de kimmen van Fitou

alsof die nooit de nacht nog haalt.

Wanneer de wieken* slaapwel wuiven

in de verre wind die altijd verder waait,

dan gaan op ’t strand de korrels stuiven,

wijl de molen zonder stoppen draait.

Het huilen verstikt het ruisende verkeer

terug naar huis ver van de zomerzon

van werk naar winkels altijd heen en weer

weg van camping of hotels met volpension

De mist onttrekt het landschap aan mijn ogen,

Langer blijf ik niet op dit verlaten kil terras

Ik droom niet meer van  feest en regenbogen

maar ik grijp toch naar mijn leeggedronken glas

1/9/2013

*van de windmolens 

01-09-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Status quo (zonder afscheid)

nooit overal en nergens altijd

Eindelijk  aangekomen waar ik altijd wilde zijn,

door te verlaten waar ik altijd ben geweest,

niet echt te missen wat ik altijd wou verlaten,

zonder afscheid te kunnen nemen of het te willen.

Reizen door de ruimte kan met een retourtje

als de heimwee mij naar mijn roots zou drijven,

al heeft de tijd gewis zijn sporen nagelaten,

want die gunt ons nooit de weg terug.

Evenmin begrensd en niet te meten als een dag,

de afstand tot de dingen die wij meetbaar wensen,

zoals de randen van de kosmos met lichtseconden:

wat voor ons stopt heeft eerlijk nooit bewogen.

27/8/2013

27-08-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Ogenblik

Nergens op de hele wereld,

nooit eerder en echt nooit een keer opnieuw,

uniek en dus met niets te vergelijken,

ongrijpbaar zodra het voorbijgaat,

niet te vatten, vluchtiger dan een vallende ster,

Doorgaans

vergeten als zovele andere,

verdwijnend in verleden zonder kleur,

tenzij door passie en verlangen nagestreefd,

onhaalbaar geacht in slapeloze nachten

en uiteindelijk overwonnen,

levenslang in 't geheugen vastgespijkerd,

verheerlijkt en geïdealiseerd

als voorbijgaand hoogtepunt.

 15/8/2013

15-08-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Soms is de hemel blauwer dan de zee,

en nooit eens andersom.

Dan weer  is de schreeuw luider dan  de echo,

maar zelden andersom.

Vaak is de smaak van jam veel zoeter dan honing,

al verwacht je ‘t andersom.

De nacht is nooit zo helder als de dageraad,

avontuur is nooit zo innig als de liefde,

gevaar is uitdagender dan geborgenheid.

Daarom

vraag ik waarom

wordt het soms andersom.

07-08-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Avondzoen

Het enige kaarsje in de kamer

vlamt speels in je peinzende ogen,

de trillende glooiing van je mond

durft niets fluisteren in het duister.

Onze handen kennen de weg naar elkaar

en je schouder zoekt warmte op de mijne;

je neemt een voorzichtige slok van je glas

dat donker schaduwt op de tafel;

nu voel en proef ik rode wijn,

zwoel en zo vol tederheid:

ik haal mezelf een tweede glas.

5/8/2013

05-08-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Horizon

Ik heb de golven van mijn jeugd geblust

terwijl de aardbol naar het westen draaide;

jij hield mij in nabijheid van de kust,

ook toen de stormwind feller waaide.

De mist was opgetrokken na de vloed,

zodat de zon opnieuw de duinen streelde;

jij fluisterde ‘Mijn schat, hier is het goed ’,

ik zei heel zacht dat ik jouw mening deelde.

Wolken bruisen lustig aan de horizon,

een brandlucht waait ons beiden tegemoet;

Ik wou dat jij hier altijd blijven kon,

totdat er een van ons vertrekken moet.



1/8/2013

01-08-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Mijmering

 Snijd toch de gaten uit mijn geheugen,

ik kan niet langer daarmee leven,

gooi ze bij de dingen die niet deugen

en die aan mijn voeten blijven kleven.

Verbrand de assen van wat niet lukte,

sloop de puinen van mijn dromen

en verlos mij eindelijk van drukte,

waar vogels noch bloemen komen.

Verstrooi die zakken met oud zand,

bijeengeblazen door een nieuwe wind;

verlies ze stiekem op een strand

en bouw kastelen voor een kind.

 31/7/2013

31-07-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Cirkels

De cirkel van de zon volgt de cirkel van de dag

die de cirkel van de nacht bedreigt

tot de winter zegeviert,

vooringenomen ijdel en hovaardig eigenwijs,

overmoedig en ten slotte wijkend

te zwak voor de zon.

De cirkel van mijn dag doorkruist de cirkels onderweg

die mijn cirkel sturen en storen

In haar eeuwige koers.

Dan komt de cirkel van besef

en op haar beurt smelt de kaars van ijdelheid.

30/7/2013

30-07-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Kindervoetjes

Voetstapjes in het zand,

nat van schuimende drift

door  onversaagde golven verloren

op een doordeweekse zomerdag,

geblust door gevluchte luchtbellen uit het zand,

doen even mijn oogleden knipperen

zodat dit beeld wijkt voor de zon

en onvindbaar geëffend door het water

Spoorloze sporen zijn geworden

van vergeten indrukken

Op ontelbare zandkristallen.

28/7/2013

28-07-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Tijdmachine

Heilige tradities moeten we eren,

alles houden wat er vroeger was:

koningen en prinsen die niet renderen

blijven gulzig slurpen van de kas.

Waarom sparen we de vorsten

en de dieven van ons aller geld,

waarom blijven mensen dorsten

naar meer stil en sluw geweld ?

Waarom geen heimwee naar de laten

die voor de heren in kastelen stierven,

naar de tijd van nazi's en primaten,

die schande en verderf verwierven ?

Bleef de aarde ooit niet heerlijk plat ?

Laat fabrieken en de rokers roken,

achter de horizon gaapt een gat,

dat zit vol trollen,  geesten en spoken.

Laat de Bloedraad maar beslissen

over misdaad en gerechtigheid,

laat de heksen in de olie sissen,

dood wie opvalt door zwakzinnigheid.

Heimwee naar de pest, de guillotine,

hongersnood en jacht op ketterij,

privilegies steriel van kadaverdiscipline

koesteren  verdere volksmennerij.

22/7/2013

22-07-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Murw


(terug naar mijn geboortedorp)

Hier leefden peren met vergeten namen

aan verdwenen bomen

op versteende grond.

Hier stoeiden jaren geleden kleuters samen

met hun wildste dromen

vrolijk rond.

Hier zucht het stof en verkruimelen de muren

na 't overwoekeren van mijn jeugd,

en 't stileren van mijn geloof.

Alsof dat alles langer zou gaan duren,

dit placebo voor de deugd,

deze ijdele nieuwe vreugd

maakt me murw en doof.

11/7/2013

11-07-2013 om 00:00 geschreven door Frankie