Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
16-12-2008
Liefdeskreet
Ik wil je niet kwijt.
Mijn hart bloedt, als ik bedenk dat ik er eens niet meer zal zijn voor jou, het mooiste geschenk dat ik ooit kreeg, mijn vrouw!
Elke dag opnieuw ben ik boos op mezelf, voor elke gemiste kans en elke uitweg die ik koos, om te ontspringen aan de dans.
Mijn liefste, ik besef niet genoeg hoe fijn het is bij jou te zijn. En dat niets wat ik ooit vroeg te min voor je was, of te klein.
Deze woorden zijn mijn laatste groet en mijn spijt voor wat komen zal. De dag dat ik van je scheiden moet gaat één van ons door t diepste dal.
Als iemand er intellectueel toe in staat is het als een vaststaand feit aan te tonen dat alles doodgewoon vanzelf ontstaan is, kan hij / zij toch alleen een schepsel zijn van een nog veel wijzere, met name God?
Darwin
Ik heb een zwak voor sterfelijke genieën, vooral voor die met de ijdelste fobieën, die zich met hun vrees voor God verschansen achter de eindigheid van het aantal kansen.
Hebben zij ooit het getal proberen te bepalen van de kansen in schijnbaar logische verhalen? Vermenigvuldigen zij dan alleen hun genen en kunnen zij de missers genoeg bewenen?
Als ik de woorden voor mijn mening kies, zijn er miljarden termen die ik weer verlies. En als ik adem om u iets van mezelf te geven, is er echt te weinig kans dat te overleven.
Als ik God dank voor regel nummer dertien is het omdat Hij mij steeds graag heeft gezien, en niet omwille van wat er was voor het begin, dat geselecteerd werd door de natuur van Darwin.
Dank voor de negatieve stem hieronder, meteen weet ik dat er misschien zelfs volbloed atheïsten mijn blog lezen: hartelijk welkom!
Een voorbeeld van een voorbeeld van een voorbeeld van....
Mijn hand (via natuurlijke selectie!)
Ik geef je mijn hand met mijn hart en mijn verstand, al kon het best zijn dat mijn hand een voet zou zijn, een bol op mijn kuit of een slinger in mijn huid. Een bek of een vin of een orgaan hier binnenin.
Je hebt bezwaren en wilt dat ik zou verklaren waar toch vandaan zoiets zou kunnen bestaan. Dan zeg ik je graag:
Al wat we weten vandaag hebben we geleerd.
Maar t was toch geselecteerd.
Niet door de natuur, maar door geesten zonder stuur, uit eigen belang, voor bedrog en roem niet bang, ten koste van ons: meer absorberend dan een spons.
Zo lang hun verhaal ons maar bevrijdt van Gods moraal!
Naar mijn aanvoelen is wat volgt een zo intens poëtisch gegeven, dat het een gedicht wordt. Een bejaarde weduwnaar heeft beslist de dood in te stappen, de aanwezigen bevinden zich onwennig op een afstand, achteraan in de zaal. Vooraan in de ruimte neemt de man wenend afscheid van zijn enige laatste vriend, zijn paard, dat op het podium van de toneelzaal niet begrijpend naar zijn meester staart.
Je zit daar
Op een stoel, vooraan in de grote zaal, op de eerste rij helemaal alleen, met je handen bevend in je schoot en in je grijze pak, je vaalwit hemd en je paarse das, je haar grijs waar er nog over is; licht gebogen want nu vervul je je laatste wens op deze wereld hier.
Niemand zit nog naast je, niemand in je buurt nog sinds je vrouw je plots verlaten heeft en op je wacht en wij onwennig staan, tot je afscheid genomen hebt van je goede trouwe vriend die je zo dierbaar is geweest op elke rit die je samen maakte op deze wereld hier.
Wij achteraan bijeen in de lege zaal en jij vooraan, een tergend pijnlijk tafereel, en je vriend onwennig luisterend naar de laatste woorden van je zachte stem gebroken door vergeefs verdriet en toch vastbesloten er uit te stappen zonder uitweg op deze wereld hier.
Dan schudt je vriend zijn hoofd, zijn manen waaien, zijn benen trappelen op de klamme stenen vloer, en als je paard niet begrijpend naar je hinnikt dan Dan verdwijnt het dier weer van het toneel vooraan.
Uit het raamloos gat klinkt de roep van deze wereld hier.
(dit is wellicht de zwartste tekst die ooit via mijn toetsenbord uit mijn brein ontsproten is; het is een aanklacht tegen wat de hiërarchie en de bedienaars van de Kerk aangericht hebben met de liefdesboodschap van Christus( of men die nu als Goddelijk geïnspireerd aanvaardt of niet, dat is een kwestie van persoonlijk geloof).
Gebed
O Heer, sublimeer mij in uw eeuwige gaanderijen, die reiken van de zonnen naar mijn ster. Neem mij op achter uw wentelende kantelen en laat me toe in het koor van uw troepen.
Leer me strijden voor de boodschap van uw zoon, en verwensen wat uw knechten beweren over schatten in de hemel voor degenen die dagelijks verzonnen plicht vervullen.
Laat me danken voor het proeven van het leven, en straf mij voor elk bewust ontzegd genot , opdat uw geschenken niet verloren gaan telkens ik me verschuil achter kerkhofmuren.
Help me elke dag met anderen mijn doelen delen, zend uw dienaars naar het oord Getsemane, om hun bovenklederen achter te laten op de rots en te dobbelen voor hun eigen reisbiljet.
Heer, uw geduld en liefde maken me overstuur, omdat alles anders loopt dan u het plande. Schenk me de schaduw van uw tranen, dat ik uw moordenaars kan beminnen.
Geef ons een komeet die alle ogen verblindt, zodat alles waar we ons blind op staren in de eeuwigheid verdwijnt, net zoals de boef in ons, die kometen jaagt, vernielt en dan ontkent.
Infrarood Telegeleid Onzichtbaar Veel hertz Megahertz Giga Tera Herz Verloren in Heidelberg Moduleer de frequentie Download haar programma Stel in Regel af En plug niet uit Regeer Redeneer De handleiding Meertalig Polyglot Random Access Flexible Memory Toch gehackt Virusvrij De Firewall ten spijt Heers en Overheers Krampachtig Je helpdesk ten spijt Crash En de waarborg is niet verlopen Als je tijdig je bonnetje vindt Van toen Maria Je het paradijs toonde.
Een tondeldoos maakt het, een slachtoffer raakt het, een generaal slaakt het, een schutter die staakt het, een vulkaan die braakt het.
k Heb kou aan mijn rug, want ik mis het. Ik hou van de zon, want die is het, ik hou van jou, lezer, jij leest het, en geeft me gelijk of je vreest het. Je zegt vuur is wreed of je denkt het. Niemand ontvangt of schenkt het.
Een lucifer maakt het, een fijnproever smaakt het, een luiaard die laakt het, een stamhoofd bewaakt het, een zieke verzaakt het.
Je zet je in voor je zaak en gebruikt het. Het zit in je bloed en je fnuikt het. Je kijkt verder dan je ziet en bezielt het, of denkt slechts aan geld en je dealt het, negeert je verstand en verdooft het. Je zegt dank aan God en gelooft het.
De wind is niet tevreden, denkt het bos, en laat met tegenzin zijn blaren los; de zon aarzelt nog op haar laagste plek; wolken verhullen haar vertrouwde stek.
Zelfs mijn ruitenwissers kennen geen rust zolang als de cycloon de Noordzee kust. Herfstkleuren dwarrelen zwart tegen de grond, de hagel druipt smeltend naar mijn mond.
Een raam knalt onzichtbaar in scherven stuk, maar mist mij nipt omdat ik me tijdig buk. De fiets van mijn dochter staat tegen de muur en ik zet het ding veilig weg in de schuur.
De kerstboom op de hoek zakt scheef opzij; die was er deze maand weer te vroeg bij. De hemel lost zijn donderende demonen om iedereen haar overmacht te tonen.
De voordeur duw ik met veel moeite dicht. Eindelijk binnen, ontspant zich mijn gezicht. Jingle bells teisteren opeens mijn gehoor: Sorry wind, sorry storm, dat ik even stoor.
Ik kwam gelijk een tennisbal, nieuw en ongeschonden, gekoesterd in een doosje. Een keuze of een ongeval, beschermd en gebonden, een doorntje of een roosje.
Dan kwam de opslag onverwacht, werd heen en weer geslagen tussen twijfel aan de waarheid, langs alles wat ik zelf bedacht, en steevast nieuwe vragen gesproten uit mijn traagheid.
Ik knalde als een tennisbal soms keihard naar beneden. Dan stiet ik weer omhoog en verving het vorige getal alleen schijnbaar zonder reden, gewoon omdat ik buiten vloog.
Ik leefde als een tennisbal, soms snakkend naar het net, me remmend in mijn dolle vlucht, naar een fan die me vangen zal, genietend van de dolle pret en weghaalt uit de blauwe lucht.
Je riep ons midden in de nacht, onrechtstreeks, zo ben je, om ons het geluk te geven. Geen ooievaar die je bracht, je was ontsnapt, ik ken je: om iets anders te beleven.
Niets doe je zo maar, je bent steeds bezig met proberen doen en te weten komen. En alles wat je nu verkent, langs je spel dat je doet leren, het kind van al mijn dromen!
Al kruip je hier nog rond,, niets is veilig in je buurt. Alles wat je grijpen kan stop je in je kleine mond of gooi je naar wie gluurt naar die kleine superman.
Je hier bij mij zien spelen en te horen hoe je praat met al die eigen klanken, dat kan me nooit vervelen, want als je lachen gaat moet ik de hemel danken.
Toen ik meende het zeker te weten, deed je me al wat voorafging vergeten. Je kon me helpen als je het echt wou, maar liet me stomweg staan in de kou.
Was het geen zonde van alle jaren dat ik meende dat we vrienden waren? En was het geen zonde van de tijd, die ik aan je besteedde zonder spijt?
Toen ik weende na deze gedachten, schreeuwde ik van pijn om verse krachten. En die kwamen van een niet vermoede kant: ik voelde contact met je kleine hand.
Omdat het stuifmeel op de grindweg sterft, en de hen weldra haar laatste eitje legt , heb ik maar mijn naam in een boom gekerfd, vergeefs, als in een veel te laat gevecht.
Omdat het zand dat aanspoelt van de zee verder bouwen moet aan nieuwe duinen, help ik de stormwind stiekem graag wat mee en zaai ik viooltjes in andermans tuinen.
Omdat de zon weer in herhaling valt door de nachten steeds weer te verjagen, heb ik mijn prenten keurig uitgestald, achter de ruiten van mijn wagen.
Omdat het gras blijft woekeren in mijn sporen, wil ik elke stap nauwgezet registreren, want dan alleen gaat mijn ziel niet verloren, en kan ik de finalisten feliciteren.
Nu is de nu van daarnet al voorbij, en straks wordt een nu van later. Thans ben jij hier onafscheidbaar bij mij maar wij worden weer stof en water.
Jij bent daar en ik ben nu hier, waar is overal en nergens ook, want ik zie je daar en jij mij hier, we zijn beiden daar en hier ook.
Als ik met je rond de cirkel reis, begin ik hier en jij doet het daar. En jij zegt, als ik naar je stappen wijs, wijs toch niet hier, en wijs eens daar.
Als jij met me rond de cirkel reist, en vraagt waar je moet beginnen, zie je dat het de cirkel is die reist, en wij draaien in een bol naar binnen.
En opwaarts links naar voor omlaag flitsend snel en tergend traag. Zonder richting en zwaartekracht, bedrogen door de dag in de nacht.
Waar nu en wanneer daar vervagen hoe iedereen en wie zo zal verdwijnen, zal jij antwoorden en dan pas vragen, omdat niets nog kan verschijnen.
En de draaikolk van ons verleden herschept het nu van onze dromen. Maar de déjà vu van ons heden voorspelt wat nooit kan komen.
Wat en wie zijn slechts begrippen om ooit overal eeuwig genot te binden aan je tranen smeltend op mijn lippen, en er woorden van dank te vinden.
Begin en einde zijn hopeloos zoek, dood is het leven dat eventjes rust op het enige blad van het eerste boek, waar God geeft en neemt, straft en kust.
Mijn peter is nu weer bij mij, als zestig jaar geleden, of is hij nooit weggeweest van mij, behalve toen hij brood ging kopen op maandag na de klok van negen?
Mijn vader zit weer naast mijn bed, verhaaltjes te vertellen, en elke maal dat hij naar huis wil gaan, bied ik hem een nieuwe sigaar die hij kreeg voor Vaderdag.
Mijn ogen zien hun vaders en hun peters en hun moeders en hun meters en die van elke mens hier ooit geboren en in een soort tijd verloren.
Mijn moeder heeft de Heer geholpen bij de schepping van vaders zoons en dochters zoals zij, die moeders werden of ook niet, maar schiepen zoals Hij.
Ze zijn jong en oud en samen overal, en er zit een lint rond onze levensadem, die bruist en kolkt in de lust van echos in de wolken.
Materie verdwaald in de eeuwigheid, stukjes God en stukjes tijd, stukjes energie door adrenaline verspreid of toch weer verdreven door spijt
Toeval is het eindpunt van berekening, voorgesteld in een holografische tekening te ingewikkeld voor een dode geest die door een soortgenoot gemaakt is geweest.
Emoties meetbaar als een eetfestijn waar alle duivels en heksen genodigd zijn en babys krijsen om moeders op te roepen tot huisdieren dwalen om te snoepen.
Records die hallucineren in een meteorenregen, zelfs kometen komen ze lachend tegen. Tijdverdrijf gaat de kosmossen rond zoals hallucinerende netels in volle grond.
Het pretpark van God heeft geen memorie en van de melkweg bestaat er geen historie. Voor ik geboren was, had ik geen leven, dus zal ik nooit weten waar we naar streven.
God is een pretpark en God is mijn geest, God is en was, zal zijn, was geweest. Wetenschap is opstand en ijdele trots, en de dood is waanzin, leven is rots.
Sterven is weten wat niet kenbaar is, bang zijn is zwakheid die eerbaar is. Hier is nu toen overal alles iedereen, en straks is voorbij en enkel in leen.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
