Krekelochtend

Sjirp lustig de plavuizen uit het stoffig pad,

kras de hitte omlaag tot in het dorre gras,

zulk een julidag heb ik nog niet vaak gehad,

het lijkt alsof het nooit eens eerder zomer was.

Als jullie sjirpen, kraken de amandelen,

dan tuimelen de mussen zomaar uit de lucht,

dan ga ik nog alleen uit noodzaak wandelen,

en kiezen de meeuwen een kronkelloze vlucht.

Oorverdovend orkest van hitsige vleugels,

dat vrouwtjes lokken wil door standvastig strijken,

onvindbaar, toch ongeremd door toom of teugels,

blijf zingen tot de donder de zon doet wijken.

Krekelconcert dat de kalmte t' allen kante krenkt,

kraak elke kostelijke keer dat ik naar je speur,

en mocht ik weten wat zo'n muzikantje denkt,

dan begreep ik alles van eindeloos gezeur.

9/7/2009

09-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

naar aanleiding van de begrafenis van mijn vriend Bob, deze  ochtend...

Bezinning

Het is geen wedstrijd

maar velen leggen hetzelfde parcours af,

vergelijkbaar, maar toch telkens anders,

parallel en ook soms weer tegendraads.

Sommigen staan samen aan de start

en eentje komt dan aan

voordat een tweede er erg in heeft,

omdat die nog een heel eind te gaan heeft

Zo denkt die toch.

Soms besluiten er een paar

zelf het startschot te geven

om hun gezamenlijke reis

te kleuren en te kleden.

Het is geen wedstrijd

maar op een dag overkomt er eentje

datgene waar ze nooit naar verlangden

en dan wordt de tocht weer anders:

Eenzaam en ook soms weer dankbaar...

7/7/2009

07-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ik heb maandag vernomen dat mijn goede vriend en oud-klasgenoot Robert De Boever op 4 juli 2009 overleden is.
Daarom zet ik dit gedicht opnieuw op mijn blog. Het drukt mijn woede uit tegen deze vreselijke ziekte





Mijn enige angst





Zo vals en hypocriet als jou dat is er niet,
ik vertrouwde je, al kende ik je niet.
Je leek mijn maat, die overal met me gaat
en van wie ik niet wist dat je bestaat.


'k Was niet verontrust en mijn angst werd gesust
omdat je me nooit persoonlijk had gekust.
Maar je loert wel om de hoek en nooit op verzoek
sluip je te voorschijn van achter het doek.

Je hebt me gespaard, maar ook dat is verjaard
en je hebt je onder mijn vrienden geschaard.
Nu haat ik je meer dan het allerrotste weer,
en jij bent het laatste dat ik begeer.

Kanker is je naam en ik huiver voor je faam.
Wie door jou wordt bezocht, treft geen blaam.
Wie door jou wordt gekweld, voelt zich geen held,
zelfs als je tergend groeit en langzaam zwelt.


Had ik maar de macht, als je spottend lacht,
je te beroven van je vernielende kracht.
Ik moet wel toegeven, je doet me nu beven,
want je kraakte mijn vriend zijn enig leven.

6/7/2009

06-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Vergeefs hopeloos

Een dorre tak breng je niet tot leven:

als je tegen me zwijgt, dan is het kil.

Je kan een dode niet te eten geven,

maar mijn kind heeft een eigen wil.

Ik wou dat ik die tak kon water geven,

maar mijn bron staat helaas droog

en in de schors krijg ik geen leven,

zelfs al plooi ik elke twijg omhoog.

Mijn tak is definitief afgebroken

en de splinters prikken veel te hard.

Je hebt ermee in mijn hart gestoken:

wit is niet wit meer, maar zwart !

Misschien struikel ik op een dag

over een tak vol doornen en knoesten,

die ik ooit koesterde en graag zag,

maar mijn fruitoogst wil verwoesten...

6/7/2009

06-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Een simpele tekst over een simpele stortbui

Een druppel op mijn hete huid

verdampt met mijn transpiratie,

een druppel op het droge zand:

het lijkt dezelfde situatie...

De tweede druppel leidt me af:

ik kijk naar boven met een zucht;

een derde druppel vind ik laf,

en vrees de donkergrijze lucht.

De wolken stromen over ‘t pad,

de bomen vangen de regen op,

het gras staat groener in het nat,

een merel buigt zijn kleine kop.


Een hemd kleeft aan mijn natte huid,

alsof het een pull-over is,

dus trek ik die maar gauw weer uit

omdat het immers zomer is...




3/7/2009

03-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Een ppt die Bosrankje voor me gemaakt heeft. Hier geplaatst omdat mijn vrouwtje zaterdag 60 wordt.

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ondertussen is mijn vrouwtje al 12 jaar ouder, maar immer gezond, lief en een gouden jubileum rijker.

Een ppt die Bosrankje voor me gemaakt heeft. Hier geplaatst omdat mijn vrouwtje zaterdag 60 wordt.




                      



Mijn briesje

Als een vonkje dat oplicht

in een haardvuur van december,

als een venster met zeezicht

op vakantie in september,

als een vlinder die opvliegt

van een bloesem naast mijn vouwstoel,

zo klinkt je lied dat mij in slaap wiegt:

net hetzelfde gevoel !

Als een briesje uit de hemel,

zo welkom op een hete dag,

als een zitbank in 't gewemel

van een stad vol zelfbeklag,

als fruitsap met een rietje,

na weer een lastige karwei,

ben jij mijn vergeetmenietje,

dat bloeit alleen voor mij





1/7/2009

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Onze handen

Je strijkt het laken strak

met je fijne handen,

waarmee je al zo veel wonderen hebt verricht

Je smeert je schotels in

met je fijne vingers,

waarmee je al zo vaak honger hebt verlicht

Je ziet de wijde wereld

met je knappe ogen,

waarmee je al zo veel blikken hebt geleid

Je hoort het stille huilen

met je knappe oren

waarmee je al zo veel tranen hebt gewijd

Je wenkt mijn trieste denken

met je slanke passen

waarmee je al zo veel monsters hebt verjaagd

Ik strijk je voorhoofd strak

met mijn open handen

waarmee ik je nu streel zo veel het je behaagt

30/06/2009

30-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van mijn lieve Yoke




Een kwarteeuw liefde

Je bent de dageraad van mijn leven

en je steeg omhoog met de zon.

Je hebt meer dan ik jou kon geven

en bent meer dan je krijgen kon.

Je sprong over de diepste ravijnen

en we losten toen bijna je hand.

Je vermeed de kuilen en mijnen

en stond steeds ergens voor in brand.

Op een dag knipper ik mijn ogen

verblind door "t felle tegenlicht.

Als mijn stappen jou volgen mogen,

raak je toch nooit uit mijn gezicht.

Ook je dromen krijgen snel gestalte

omdat je moeilijk opgeven kan.

Er zijn er weinig met jouw gehalte,

al vond je die in je lieve man.

Hij schonk je een zoon zo uniek,

die je leven zin en richting schonk

Zijn stapjes zijn de mooiste muziek

die ooit doorheen je woning klonk

26/6/2009　

26-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Zonder internet

Aardappelen schil ik niet zonder mes,

zonder voeten kan ik niet fietsen.

Niemand maakt jam met maar één bes

en zonder het net zit ik maar te nietsen.

Ooit schreef ik verzen om middernacht

of om het even welk ander moment,

Ik weet nooit hoe laat ik de muze verwacht,

omdat niemand al haar grillen kent.

Ik kan ook nu niet dichten op bevel,

tenzij de drang van ergens binnen komt.

Met wat ik voel en beleef, lukt het wel,

zodat het schrijven lang niet verstomt.

Ik kon nog niets van mijn werk publiceren

en maakte kennis met seniorennet.

Daar zijn veel lezers die mij stimuleren,

daarom heb ik al wat op mijn blog gezet.

Reizen en ziekte konden mij niet deren,

ik liet mijn lezers nog niet in de steek.

Heden kan ik me echter niet verweren:

misschien geen internet meer deze week?


(gelukkig duurde de onderbreking  slechts 51 uur)

25/6/2009

25-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Volop zomer

Hoger kan de zon echt niet stijgen,

ook al wou ze dat zelf nog zo graag,

langer licht kunnen we niet krijgen,

want het is de langste dag vandaag.

De lente is voorbij, de vruchten rijpen

en troosten ons met hun vitamines.

We willen onze vakantie grijpen

en genieten van zomermagazines.

Je wandelt avonden lang mee met mij

en de zwoele wind streelt door je haren.

We jagen alle miserie ver opzij,

alsof er voor ons nooit zorgen waren.

De mooiste bloem vind ik toch je lippen,

die zich tuiten voor een warme zoen.

In de hemel zie ik held're stippen,

zich spiegelen in het dauwende groen.

Neem mijn hand als in voorbije jaren

toen we samen naar van alles streefden,

toen we jonger en iets wilder waren,

omdat we in onze lente leefden.

22/6/2009　

22-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

19/6/2009

19-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

De tol van de tijd

Een vergeten kerstboom in mei,

of een verjaardagskaart

voor een afgestorvene:

wie het meemaakt,

vindt het pijnlijk of bizar.

De jaren die wij verzonnen,

geven structuur aan elke dag,

en elk moment

kent een eigen ademstoot,

zo lang als het riet kan buigen,

de vloed kan dreigen,

de branding bruisen,

de klokken luiden,

en je kind wil spelen

onder de glimlach van zijn moeder,

de druppels van de hemel,

de rook van de eeuwen,

en de schim van de melkweg.




18/6/2009

18-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Samen in bed

Zag je die twee kronkels

eer je de lakens strak trok

op ons bed?

Ze zagen er zo gezellig uit,

parallel in hun grilligheid

en toch samen.

De warme geur

van geborgenheid en liefde

zweemde boven ons bed.

Ooit komen die twee kronkels

toch terug in de strakke lakens

die je gestreken hebt,

gewassen en gevouwen.

Liefde en genegenheid

zijn twee kronkels

die je niet strak trekt,

vooral niet in een bed...







17/6/2009

17-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Troost



Vergeet de regen
en de hagelbuien.
Klim langs de regenboog
naar boven. Bewonder
hoe dan je spiegelbeeld
het Spectrum vol kleurt
in het zweven van het meer
met de mondhoeken omhoog: lachend
naar de komisch kosmische straling
van het eeuwig firmament.
Vergeet vandaag
terwijl het nog 'het nu' omvat
en laat je glijden,
roetsjbanend door je zorgen
want de dag brengt raad
in de dageraad.





16/6/2009

16-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Genoeg gepiekerd

Kijk naar de zon die schijnt op je handen

en ruik de bloemen van het gedoemde veld,

verwerk het voedsel gretig met je tanden,

want misschien zijn je uren wel geteld.

Tast naar de doornen van de blankste rozen

en proef het zweet dat trilt op mijn moeë mond,

zeg wat je nooit gedurfd hebt zonder blozen,

want misschien is je laatste opdracht rond.

Luister naar het zuchten van de zieke wolken

en neurie mee met hun pervers verdorven lied.

Wend je af van monsters die je geest bevolken

want dit kind is het laatste dat je ziet.

Droom van de heerlijk slapeloze nachten

toen je het succesvol teder troosten kon

voel hoe die vingertjes je pijn verzachten

en je vragen: opa, kijk toch naar de zon!

15/6/2009　

15-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Jouw metamorfose...

Anders vroeg je mij altijd  'Hoe is 't?'

en je wachtte nooit op een antwoord,

alsof je het al van tevoren wist,

heb je 't antwoord immers nooit gehoord.

Je vond het weer vandaag niet te best

en sprak over je eigen zorgen.

Ik was voorbereid op al de rest,

rekenend op het weer van morgen.

Ik zag dat jij niet dezelfde was

die ik al zo dikwijls had ontmoet.

De vertwijfeling die ik in je ogen las,

verzekerde mij : het gaat niet goed!

12/6/2009

12-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Nu je weg bent

Als je hier bent,

mis ik de stilte.

Als het stil is,

dan mis ik jou.

Als je slaapt,

wil ik je horen.

En als ik je hoor,

kan ik niet slapen.

Als je speelt,

zie ik je lachen,

en als je lacht,

jubelt mijn hart.

Als je zeurt,

wil ik je troosten.

En als je treurt

doe ik je lachen

Als je opgroeit

wil ik bij je zijn

en als het lukt

groeien we samen


11/6/2009

11-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Woorden...


Nu leest u

wat ik in het verleden geschreven heb,

en hoe langer u wacht,

hoe omvangrijker dat verleden wordt.


En dan zijn die woorden niet meer

wat ik er nu mee bedoel;

zelfs als u ze nu toch nog anders begrijpt

dan zoals ik ze nu neerschrijf.

Er zijn woorden

die hun betekenis houden

doorheen de eeuwigheid, en andere,

die elk moment iets anders zijn.



Want nu weet en voel ik

anders dan gisteren en morgen.

En de woorden waarmee ik dat uitdruk

zijn nu anders dan die van morgen.


10/6/2009

10-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

(vorige zondag werd mijn kleinzoontje Milan twee jaar  )








Twee jaar en eerste deur!

Als het kind zijn eerste deur

met heel veel moeite open krijgt,

en als die wereld aan de overkant

op eigen kracht bereikbaar wordt,

dat is het heerlijk ogenblik

waarop zijn leven ineens

een nieuwe dimensie krijgt,

en een eigen weg

zich naar zijn einder

haast eindeloos uitstrekt:

Dat is het eerste symptoom

van de levensreis

waarvan je de bestemming niet kent,

maar het verloop ervan

oneindig boeiend is.



9/6/2009

09-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie