Op reis




Ze treurden beide achter 't hek
en klaagden schrijnend steen en been.
Ze leden blijkbaar groot gebrek
en gingen door met hun geween.

Twee slanke dames bij de poort,
ze keken droevig naar de lucht.
Maar ik stapte ongenadig voort,
negeerde 't huilen en 't gezucht.

Verlaat ons niet, was d' enige vraag
kom laat ons nu toch niet alleen !
Maar ik liep verder langs de haag
tot eindelijk ik gans verdween.

Mijn hart werd week van spijt en rouw
omdat ik van hen weg moest gaan.
Als ik wou reizen met mijn vrouw
was mijn geluk met hen gedaan.

Nog tien minuten stonden ze daar,
toen gingen ze weer naar binnen
en kropen heel dicht bij elkaar
want elders viel er niets te winnen.

Terwijl de ene rustig wat ging eten
bewoog de tweede wat opzij,
Ze ging warempel bijna zweten
en toonde trots haar mooie ei.

30/7/2009

30-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Eerste wandeling samen

Je praat niet, maar je stapt met me mee,

je staat niet stil, en je zegt geen woord,

Ik hoor je stem niet, gaat met mij door zee

je wandelt alleen, geen mens die je hoort.

Ik vraag niets, ik reik je mijn hand,

Ik tast naar je vingers, en stel je geen vraag,

Je antwoordt niet, bij volle verstand

je grijpt in de leegte, je grijpt veel te traag.

Je lacht naar mijn lippen, ik hunker naar meer,

je wenst me succes, ik kus je linkse oor,

je wilt zelf ook kussen, ik glimlach maar weer

ik streel je linkerpols en jij wandelt door.

28/7/2009

28-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Wachten

als een kind dat steeds ouder worden wil

tot de verloren tijd zijn nachten kwelt.

Het maakt je jonge dromen grauw en kil,

alsof je opa weer wat uit zijn jeugd vertelt.


Wachten

als een echtpaar dat naar een kind verlangt

en de kalenders in een kist vergeet,

zodra een andere aan de schoorsteen hangt,

die de tijd verorbert en dromen eet.


Wachten

als een grijsaard die de ochtendzon begroet,

wetend dat al te snel een nieuwe avond valt

en na de middag loom een dutje doet

terwijl 't verkeer hard door de straten knalt.


Wachten

als een schip dat op 't perron verschijnt,

een fiets die door de ruimte banen trekt

een afstand die krimpt en dan verdwijnt,

een zee die droogt omdat de bodem lekt.


Wachten

als een lamp die klaagt over weinig stroom,

een diepe zucht die blaast van noord naar zuid

een glimlach, restant van een wilde droom

verdwaalde hemelse geest, die nodigt je uit.

24/7/2009

24-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Water

In de oceanen

de wolken en de sneeuw

de bronnen en de stromen

mijn speeksel en mijn bloed,

je bent er expliciet

of vermomd.

Incognito onherkenbaar

in al wat leeft

leven brengt,

leven doodt:

Als je stoeit

met de wind

stormend razend

over het land,

de oceanen en de sneeuw

Bron van dood en leven

Incognito

in de appel

die ik opraapte

vol speeksel en bloed.

23/7/2009

23-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Adieu, mijn vriend...

De mens die jij geweest bent

met al hetgeen je wist,

hetgeen je kende en kent

verdwijnt nu in een kist.

De man die jij geweest bent

met al hetgeen je kon

hetgeen je ooit verloor of won,

gaat nooit meer weg uit Gent.

De vader die je was,

de leraar voor je klas,

de vreugde die je had

de vrouw die je aanbad,

de vrienden uit je jeugd

je fouten en je deugd

dat alles dat was jij

en nu voorgoed voorbij.

Al wat je interesseerde

staat roerloos in je kast.

Al wat je intrigeerde

ligt nu voor eeuwig vast.

Jouw gedachten kenden nood

en streden vol verlangen

maar zaten in je lijf gevangen

en dat lijf, mijn vriend, is dood.

Ik heb je nog adieu gezegd:

een afscheid innig en oprecht,

de deur viel dicht net achter mij

Ons samenzijn was echt voorbij.

De zon scheen feller in mijn ogen

en spotte met mijn onvermogen

meer te doen voor mijn vriend

die dit eind niet heeft verdiend.

22/7/2009

22-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Thuiskomst

Welke wind waait je naar de haven,

als de storm niet stopt het dorp te slaan?

Welke stortbui zal de zomer laven,

als je weer een keer in zee moet gaan?

Wie zal met onze kindjes zwemmen

in de plassen op het brede strand ?

Wie zal dit vrees'lijk onweer remmen?

Komt mijn man nog ooit aan land?

Kan de visvangst ons behoeden

voor de honger en de eenzaamheid?

Zal mijn hart lang blijven bloeden

of komt een eind aan de onzekerheid?

Moeten deze uren dagen lijken

eer ik je weer in mijn armen druk?

Of heeft de zee meer kracht dan dijken

en ken ik nooit meer dat geluk?

　20/7/2009

20-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

17-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Tanden ...    

Ze maken je mooier als je lacht,

het zijn je duurste juwelen,

die je bij je hebt, dag en nacht,

en die niemand ooit kan stelen.



Ze hielden je wakker je eerste jaar

en je moeder bleef ze tellen

maar met tandpijn ben je niet klaar:

het blijft je geregeld kwellen

Ooit zal je ze moeten missen

en kloon je ze zonder respijt,

of zou ik me toch vergissen

en raak je ze nooit alle kwijt.

Zet ze in al wat je gelooft,

toon ze als je bang bent te falen:

Dank zij je moeder heb je beloofd

steeds nieuwe tandpasta te halen.

16/7/2009

16-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Een bloem op de weg

Centimetertje schuiven,
schichtig op de loer,

glurende blikken flitsen over de file.

Met ingehouden kracht

tastend naar het gaspedaal,

zacht

maar wanhopig remschokkend

vooruit ? Nee ! Wel , néé! TOCH vooruit !

Trommelen op het stuur,

peuteren waar het jeukt

tussen beide ogen...

Neen, meer naar beneden!

Groen!

Alles blijft stil

achter de bus daar in het midden

GPS herhaalt: de snelste route

Speelt lustig met mijn voeten.

Meisje wuift.

Ik wuif terug

en haar moeder scheurt vooruit.

15/7/2009

15-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Vaarwel vriend

Zoete zoeme zomer

zie de zorgen zemend zwemmen,

Mompel klompend

klop, ik tik op 't insect

en dan zucht ik zwaar

maar de vlieg is weer daar.

Telkens als de regen ruimt,

mag een onmogelijke mug

me graag en traag

tot weer de nacht

bewolkt de maan meeneemt

en zink de zon verjaagt.

'Als slapen belangrijk is...'

klinkt de storende stem steevast:

waarom dan die bliksem

als ik bang ben van de donder,

omdat weer een vriend

mijn hand langzaam los

lief losgelaten heeft

14/7/2009

14-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Dit is opgedragen aan Martine, de weduwe van mijn overleden vriend Bob, met wier verdriet ik zo intens meeleef;  heb geprobeerd in haar plaats haar gevoelens te vertolken...



Zondag zonder jou

De zondag is een koude dag,

sinds jij niet langer bij me bent.

De zondag is de stilste dag

die ik sinds jaren heb gekend.

Deze maaltijd smaakt me niet

als jij, mijn lief, er niet van proeft.

Een echte maaltijd is het niet:

ik vind niet echt dat dit nog hoeft.

Ons bed is voortaan leeg en kil,

tot ik vermoeid te rusten glijd.

Als jij niet ademt, blijft het stil,

ik hoor ook niet meer hoe je lijdt.

Hoe donker is de nieuwe dag,

ik schuif het wit gordijn opzij.

Ik zie een ster die flonk'ren mag:

ben jij dat soms die kijkt naar mij?

13/7/2009

13-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Krekelochtend

Sjirp lustig de plavuizen uit het stoffig pad,

kras de hitte omlaag tot in het dorre gras,

zulk een julidag heb ik nog niet vaak gehad,

het lijkt alsof het nooit eens eerder zomer was.

Als jullie sjirpen, kraken de amandelen,

dan tuimelen de mussen zomaar uit de lucht,

dan ga ik nog alleen uit noodzaak wandelen,

en kiezen de meeuwen een kronkelloze vlucht.

Oorverdovend orkest van hitsige vleugels,

dat vrouwtjes lokken wil door standvastig strijken,

onvindbaar, toch ongeremd door toom of teugels,

blijf zingen tot de donder de zon doet wijken.

Krekelconcert dat de kalmte t' allen kante krenkt,

kraak elke kostelijke keer dat ik naar je speur,

en mocht ik weten wat zo'n muzikantje denkt,

dan begreep ik alles van eindeloos gezeur.

9/7/2009

09-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

naar aanleiding van de begrafenis van mijn vriend Bob, deze  ochtend...

Bezinning

Het is geen wedstrijd

maar velen leggen hetzelfde parcours af,

vergelijkbaar, maar toch telkens anders,

parallel en ook soms weer tegendraads.

Sommigen staan samen aan de start

en eentje komt dan aan

voordat een tweede er erg in heeft,

omdat die nog een heel eind te gaan heeft

Zo denkt die toch.

Soms besluiten er een paar

zelf het startschot te geven

om hun gezamenlijke reis

te kleuren en te kleden.

Het is geen wedstrijd

maar op een dag overkomt er eentje

datgene waar ze nooit naar verlangden

en dan wordt de tocht weer anders:

Eenzaam en ook soms weer dankbaar...

7/7/2009

07-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ik heb maandag vernomen dat mijn goede vriend en oud-klasgenoot Robert De Boever op 4 juli 2009 overleden is.
Daarom zet ik dit gedicht opnieuw op mijn blog. Het drukt mijn woede uit tegen deze vreselijke ziekte





Mijn enige angst





Zo vals en hypocriet als jou dat is er niet,
ik vertrouwde je, al kende ik je niet.
Je leek mijn maat, die overal met me gaat
en van wie ik niet wist dat je bestaat.


'k Was niet verontrust en mijn angst werd gesust
omdat je me nooit persoonlijk had gekust.
Maar je loert wel om de hoek en nooit op verzoek
sluip je te voorschijn van achter het doek.

Je hebt me gespaard, maar ook dat is verjaard
en je hebt je onder mijn vrienden geschaard.
Nu haat ik je meer dan het allerrotste weer,
en jij bent het laatste dat ik begeer.

Kanker is je naam en ik huiver voor je faam.
Wie door jou wordt bezocht, treft geen blaam.
Wie door jou wordt gekweld, voelt zich geen held,
zelfs als je tergend groeit en langzaam zwelt.


Had ik maar de macht, als je spottend lacht,
je te beroven van je vernielende kracht.
Ik moet wel toegeven, je doet me nu beven,
want je kraakte mijn vriend zijn enig leven.

6/7/2009

06-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Vergeefs hopeloos

Een dorre tak breng je niet tot leven:

als je tegen me zwijgt, dan is het kil.

Je kan een dode niet te eten geven,

maar mijn kind heeft een eigen wil.

Ik wou dat ik die tak kon water geven,

maar mijn bron staat helaas droog

en in de schors krijg ik geen leven,

zelfs al plooi ik elke twijg omhoog.

Mijn tak is definitief afgebroken

en de splinters prikken veel te hard.

Je hebt ermee in mijn hart gestoken:

wit is niet wit meer, maar zwart !

Misschien struikel ik op een dag

over een tak vol doornen en knoesten,

die ik ooit koesterde en graag zag,

maar mijn fruitoogst wil verwoesten...

6/7/2009

06-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Een simpele tekst over een simpele stortbui

Een druppel op mijn hete huid

verdampt met mijn transpiratie,

een druppel op het droge zand:

het lijkt dezelfde situatie...

De tweede druppel leidt me af:

ik kijk naar boven met een zucht;

een derde druppel vind ik laf,

en vrees de donkergrijze lucht.

De wolken stromen over ‘t pad,

de bomen vangen de regen op,

het gras staat groener in het nat,

een merel buigt zijn kleine kop.


Een hemd kleeft aan mijn natte huid,

alsof het een pull-over is,

dus trek ik die maar gauw weer uit

omdat het immers zomer is...




3/7/2009

03-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Een ppt die Bosrankje voor me gemaakt heeft. Hier geplaatst omdat mijn vrouwtje zaterdag 60 wordt.

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ondertussen is mijn vrouwtje al 12 jaar ouder, maar immer gezond, lief en een gouden jubileum rijker.

Een ppt die Bosrankje voor me gemaakt heeft. Hier geplaatst omdat mijn vrouwtje zaterdag 60 wordt.




                      



Mijn briesje

Als een vonkje dat oplicht

in een haardvuur van december,

als een venster met zeezicht

op vakantie in september,

als een vlinder die opvliegt

van een bloesem naast mijn vouwstoel,

zo klinkt je lied dat mij in slaap wiegt:

net hetzelfde gevoel !

Als een briesje uit de hemel,

zo welkom op een hete dag,

als een zitbank in 't gewemel

van een stad vol zelfbeklag,

als fruitsap met een rietje,

na weer een lastige karwei,

ben jij mijn vergeetmenietje,

dat bloeit alleen voor mij





1/7/2009

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Onze handen

Je strijkt het laken strak

met je fijne handen,

waarmee je al zo veel wonderen hebt verricht

Je smeert je schotels in

met je fijne vingers,

waarmee je al zo vaak honger hebt verlicht

Je ziet de wijde wereld

met je knappe ogen,

waarmee je al zo veel blikken hebt geleid

Je hoort het stille huilen

met je knappe oren

waarmee je al zo veel tranen hebt gewijd

Je wenkt mijn trieste denken

met je slanke passen

waarmee je al zo veel monsters hebt verjaagd

Ik strijk je voorhoofd strak

met mijn open handen

waarmee ik je nu streel zo veel het je behaagt

30/06/2009

30-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van mijn lieve Yoke




Een kwarteeuw liefde

Je bent de dageraad van mijn leven

en je steeg omhoog met de zon.

Je hebt meer dan ik jou kon geven

en bent meer dan je krijgen kon.

Je sprong over de diepste ravijnen

en we losten toen bijna je hand.

Je vermeed de kuilen en mijnen

en stond steeds ergens voor in brand.

Op een dag knipper ik mijn ogen

verblind door "t felle tegenlicht.

Als mijn stappen jou volgen mogen,

raak je toch nooit uit mijn gezicht.

Ook je dromen krijgen snel gestalte

omdat je moeilijk opgeven kan.

Er zijn er weinig met jouw gehalte,

al vond je die in je lieve man.

Hij schonk je een zoon zo uniek,

die je leven zin en richting schonk

Zijn stapjes zijn de mooiste muziek

die ooit doorheen je woning klonk

26/6/2009　

26-06-2009 om 00:00 geschreven door Frankie