Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
Tenzij je me belt, zal ik eenzaam voor de televisie treuren Tenzij je me schrijft, zal ik morgen de post negeren Tenzij je me roept, zal er heden nog maar weinig gebeuren Tenzij je me zoekt, zal ik herinneringen aan jou eren.
Tenzij je me vindt, moet ik me elders gaan verstoppen Tenzij je me grijpt, vlucht ik weg in mijn gedachten Tenzij je me bindt, kom ik aan je voordeur kloppen Tenzij je me kust, droom ik verder van zwoele nachten
Ontsnapt aan de adem van de anderen, de zweetlucht van het kwijlend publiek, de bliksems die je niet kan veranderen, je onnavolgbaar vluchtige muziek,
verlost van de glurende lenzen die je vingen, de kopieën die je in hun spiegels branden, de micro's, vragenlijsten, en de dingen door jou gewurgd met eigen handen.
De wereld draait om me heen en ik grijp vertwijfeld naast de fles, als mijn ogen een weg zoeken naar de luchter, op het snijpunt van de onzekerste diagonalen, met de grilligste banen doorheen de kamer van nieuwe geuren vreemde kleuren en hol geluid. Ik proef het vocht niet dat me naar de sterren tilde maar nu verneveld lijkt in de kleverige hemel daar achter het raam waar de smaak van houtvuren me tevergeefs verlokken wil, wijl de aarde me borrelend opzuigt.
Jodium vult mijn longen en de horizon ligt weer wat verderop, alleen de wind kan me ooit nog verder stuwen zodra de rode wolken mijn blik ontwijken.
Ik hunker weer naar stiekem vluchten naar het schuimen op het strand, naar het deinen zonder einde, naar het bruisen onverwacht, naar de grens van lucht en water, waar mijn adem niet meer stokt.
Je laarsjes liggen ergens in de schaduw van het gras en al je kleren zijn verzameld in een houten kist; een foto op de muur vertelt met moeite hoe je was, doordat zo vele dingen zelfs die foto nog niet wist.
Je geuren op het kussen vind ik moeilijker terug, omdat de dagen al die dingen langzaam doen vervagen, zelfs je lieflijk groeten in de gang vergeet ik vlug en ik kan of wil niets zeggen, zelfs niet klagen
De leegte die je achterlaat is voor niemand echt te vatten, want je vulde 't leven van elk wezen op je levensweg; er waren mensen bij die zich gedroegen zoals ratten, maar ook voor hen is jou verliezen brute pech
Ik proef je lippen op mijn handen en mijn wangen vind je sterkte in de vele dingen die ik toch blijf doen omdat 't geluk dat wij eens van mekaar mochten ontvangen zo eindeloos veel liever en intiemer is dan elke zoen
Om dertien over zes komt hij bij mijn deur; hij draagt een paraplu, een slappe boekentas, zijn stompje sigaret verspreidt een warme geur, de rookwolk zit verankerd, diep doorheen zijn jas.
Om dertien over zes sta ik op de straat, en kijk verschrikt op naar een bange zwarte kat, bedenk ineens: half zeven is wel veel te laat, tenzij de trein vandaag erg veel vertraging had.
Om dertien over zes blijf ik nu binnen, want de paraplu buigt niet opzij voor mij, dus moet ik gauw 'n routine gaan verzinnen, ja, 't houvast van elke avond is voorbij.
Je bent het niet als je kan lopen naar je moeder die lief lacht, naar de tafel vol met lekkers of het speelgoed dat je mist
Je wordt het niet door hard te groeien groter dan je vader toentertijd groter dan de vriendjes op de school of de juf die och weer kleintje noemt
Je bent het niet als je trots durft zeggen dat je eerste keer voorbij is dat je denkt: ik zit nu aan de top dat je vreest, ach God, hier houdt het op
Je wordt het niet door rijk te worden sterk gespierd of heel beroemd fiere vader, trotse moeder, kerngezond ondanks roken, fuiven en veel drank
Je bent het niet wanneer je struikelt over wat je zelf hebt opgebouwd, en ook niet als je rouwvol afbreekt wat je hindert als je verder wilt
Je wordt het nooit met hulp van anderen noch met diep verlangen naar de dood, niet door lachen met wat moeilijk lijkt of door werken tot je laatste snik.
Je bent het niet wanneer je eigen ogen nooit die van een ander kunnen zijn, of wanneer de lijn van al je denken steeds van A naar B blijft lopen
De spin herstelt haar web en klaagt niet over regen, mijn schaduw wordt iets langer dan voorheen, zodra de zon iets banger wordt zo eenzaam hoog, en zoekt de einder waar de nacht ontwaakt.
De muggen spelen lustig terrorisme in mijn kamer , de kruimels van de maaltijd liggen op één rij omdat vermoeide handen na een dag van twijfel rust gaan zoeken na een streling overheen de tafel.
Een koppel duiven slaat de wacht op bij mijn zolder, de herinnering aan jou bevriest de wijzers van de klok, je pantoffels zijn vergeten ergens bij de vuile was, maar de mat ligt buiten onder de poes die klaagt.
Neen, eigenlijk wil ik het niet opnieuw beleven Niemand hoef ik nog te leren kennen in mijn straat, die ik roekeloos verken met elke mens die ik bewonder, elke man die hier werkt, elke vrouw die ik bemin, elk kind dat ik help, elke broer die me mint, negeert of misprijst, ik wil ze niet beter kennen, niet spreken, niet zien, niet horen komen naar mijn poort, gesloten met de grendel die langer blijft, dicht blijft dan wij allemaal, gekomen om te gaan geboren om te sterven één na één verdwijnend in een ander vorig leven uit mijn enig eigen leven, daarom uiteindelijk is het nut van kennen een illusie van de geest die van het leven een doel heeft gemaakt, en even zinloos, en gruwelijk hard te verwerken zodra de pijn van elk afscheid, meedogenloos fataal het raam van de liefde sluit in de laatste poort van de straat
Tijdverlies is lezen wat je al weet, zien wat je al bekeken hebt, horen wat je zelf al bedacht hebt, doen wat je niet kan, spreken als niemand luistert, schrijven wat niemand leest.
Tenzij wat je doet, je loutert en steunt om het volgende tijdverlies te dragen.
Jullie gooien al mijn wensen op de straat, en klagen over al mijn dromen 's avonds laat, dus verscheur ik al je teksten met je leugens en vergeet ik graag details uit mijn geheugens, zelfs de tofste herinneringen.
Ik schrap mijn naam in alle oude boeken en wis mijn sporen uit in alle hoeken; vriendschap en engagementen vallen stuk. Ik los alles omdat ik niet, zoals de anderen, buk voor dertig droeve zilverlingen
Zo nu en dan wel eens overkomt het mij, dan klamp ik me vast aan dat ene moment zo intens als een stortbui in Recife na een zalig zwoel bezwete stranddag.
Dan wil ik dat moment graveren in mijn harde schijf, brandmerken in mijn hart met de steun van elk impuls van dat ogenblik: wat ik zie, hoor en ruik , maar vooral wat ik voel met mijn lippen en mijn hart, mijn adem en mijn haar, mijn vingertoppen en mijn ganse huid.
Maar terwijl dat ene ogenblik gegrift wordt in mijn ziel vol heimwee stijgen de kommer en de hunker naar meer van dat en iets nog rijker dan dat hopeloos verdwenen moment
Je ogen zien alleen de schaduw van de zon je hoort de donder beter dan het ruisen van de wind Je voelt de pijnen van de monding aan de bron en je ruikt de uitlaatgassen als je bloemen vindt.
De wereld draait naar links, die kan niet anders, ook de maan verandert nooit eens van planeet en toch verspil je nutteloos je waterlanders voor al het mooie dat je schaamteloos vergeet.
Kom uit je put want echt, die is er niet, en overschouw de lente van je jonge leven. Snuif de kleuren van je dromen en geniet van wat je kreeg en nog zal mogen geven
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
