Een aantal foto’s werden bewerkt door Greta met Photoshop Elements

Na de uit- en inspattingen van de Petanque en Minigolf

vond Gina dat het hoog tijd werd om de Olaba populatie

nog eens wat klassieke cultuur bij te brengen.

On the spot, en nog altijd in de maand mei nodigde ze Olaba uit

voor een stadsbezoek aan Antwerpen, met alles erop en eraan.

Op de volgende foto zie je tweemaal Antwerpse Gina,

als het ware vóór het bezoek aan de stad en erna.

Als je verder leest, zal je begrijpen waarom.

Rechts is vóór, de linkse foto is na.

Het ontvangstcomité voor de reizigers komend uit Knokke,

Heist en Duinbergen bestond uit Gina en Luc,

plus een echte authentieke stadsgids.

De vertrekplaats was uitstekend gekozen:

het buffet van het Centraal station, waar we werden vergast ...

op Antwerpse Handjes en warme drankjes.

Het station ziet er helemaal anders uit dan toen ik hier

jaren aan een stuk alle dagen uit de trein stapte.

Nochtans vind ik het meest bekoorlijke deel nog altijd wat nog is

overgebleven van de oorspronkelijke constructie. 

Sommige moderne grafische kunstwerken zijn toch wel

heel decoratief en blikvangend

Toen we het station verlieten, geloof me maar, begon het stilletjes

te regenen. Gelukkig zagen we het buitje hangen en was het ultrakort,

en we konden droog de Quellinstraat bezoeken, het Operagebouw enz. 

Toch even langs de schitterend vernieuwde Stadsfeestzaal,

waar we bijna van onze sokken gefietst werden.

Gezien deze onveilige toestand besloot Luc, onze gastheer,

om het veiliger hogerop te zoeken, en als geen ander kenner

viel zijn oog op de reusachtige metershoge uit de kluiten

gewassen witte champagnecoupe achteraan in de zaal.

Allen daarheen!!

Wat kan je beter doen in een grote champagnecoupe

dan …champagne drinken?

Voor een Olaba is dat nooit een probleem geweest.

Luc heeft hiervoor zwaar in zijn Olabuidel getast,

maar het probleem werd propertjes doorgespoeld

met het edele vocht van Olaurent Perrier

(niet te verwarren met het water, want dat wordt Eaulaba Perrier geschreven).

Hierna werden nog een reeks culturele paragrafen afgewerkt

met rake uitleg door onze gids over de gebouwen aan

de Meir, Rubenshuis, Katelijne Vest, wat ons uiteindelijk bracht

aan de Bourla Schouwburg.

Dit is the place to be voor een stevige lunch, in de Foyer namelijk.

Om het aantal foto’s enigszins te beperken zie je alleen

een stuk van het fantastische interieur van de Foyer.

Na de heerlijke en vullende lunch zetten we onze weg voort tot

op de Groenplaats, maar zelfs dit bord kon ons niet meer bekoren.

Als vanzelf kom je dan op de Grote Markt, waar Luc een koets

met paarden had ingehuurd voor de volledige Olaba stadsrit.

Echter, er bleek geen volledige consensus te bestaan

voor dit plan. Na een geheime stemming werd beslist

om liever een typisch Antwerps drankje te nuttigen

in plaatselijk café Den Engel. Hier zie je een afbeelding

van dit typische Antwerps drankje: een flesje cola,

voorzien van een thermometer. Charmant toch.

Hier bekijk je een eigenaardig beeld: de gids vooraan,

enkele Olaba’s op de Engelenbank,

en de andere weerspiegeld. Schol.

Marc geraakt  zijn neiging tot duimzuigen maar niet kwijt.

Na dit vochtige intermezzo waren we voldoende gewapend

om de volgende hindernis te nemen: de Vlaeykensgang,

waar onze gids eindelijk volop zijn verbale gang kon gaan.

Hierna konden we even kuieren langs andere interessante plaatsen:

het Conscienceplein, het interieur van Carolus-Borromeus enzovoort.

Dat dit heel vermoeiend en stresserend was hoef ik niet uit te leggen.

Gelukkig had iemand het gunstige idee om alles te laten bezinken

bij een serieus glas in De Groote Witte Arend.

Omdat we nog altijd in het oude centrum waren was het een koud kunstje

om van daaruit mobilofonisch te reserveren voor het diner.

Gina’s keuze viel op “Estro Armonico”, in de diepe gewelven van de Vlaeykensgang. 

Het resto ligt onder de grond, en is alleen verlicht door kaarsen.

Hier zijn we aan het welverdiende aperitief toe en laten we

ons informeren over wat we kunnen happen.

Dit is opnieuw een vóór en na situatie.

Kijk goed naar de staande kandelaar,

en vooral de eerste kaars van rechts.

Greta vroeg me met haar toestel een foto te nemen van de tafel

en de happers.

Ik ging naar het hoekje en ik kreeg niet iedereen op het schermpje.

Nog één stap achteruit, en ik stond in brand!

Gelukkig droeg ik een hemd met 70% katoen en maar 30%polyester,

of ik had mijn leven beëindigd als levende toorts.

Gina was gelukkig vlak in de buurt en kon vrij snel het vuur doven.

Ik raad niemand aan om daar te gaan eten, niet om het voedsel,

maar om de veiligheid. Hoewel de kok regelmatig zijn handen

verbrandde (ze barbecueën alles) hebben ze zelfs geen Flamazine in huis.

En stel je voor dat het daar brandt: heb je de toegang/uitgang gezien? Levensgevaarlijk.

In elk geval moest ik de volgende morgen naar de dokter

met brandwonden van de tweede graad.

Na enkele weken een dagelijkse portie Flamazine was de wonde dicht.

Er blijft wel een serieus litteken, dat geen zon meer mag zien.

(*) OLABA staat voor “Organisation de Loisirs Agréables et Blabla Amical”.

Het is duidelijk dat een organisatie uit Knokke, met zijn Place M’as Tu Vu en Le Zoute,

het best gebaat is met een Franstalige benaming (**).

Alles moet immers tot de juiste proporties worden teruggebracht.

(**) dit is natuurlijk maar een grapje. Een schalkse knipoog is hier op zijn plaats