|
Nu President Olabama op het punt staat het Witte Huis te betreden,
doet me dat er aan denken nog eens iets uit de doeken te doen
over Olaba (*). Hier is het.
Ondanks het alsmaar wisselvallige weer van de zomer 2008
kiezen de Olaba’s weer onvervaard voor de jaarlijkse wandeling,
onder het gekende motto: Stappen, Verslappen en Happen.
Dit jaar wordt zelfs uitgeweken, enkele meters toch, naar het buitenland.
We vertrekken in de grensgemeente Middelburg, volgens lokale
specialisten in de Middeleeuwen even groot en belangrijk als Brugge.
In die tijd kwamen hier de eerste allochtonen wonen, afkomstig uit
de streek rond Dinant, en gespecialiseerd in verwerking
van keramiek en metaal. In die tijd was het ook nog normaal dat
inwijkelingen zich snel integreerden in de streek.
In het zeer verzorgde toeristisch kantoor werden we ontvangen
door een vriendelijke dame, die ons een paar videofilms toonde
om de streek en haar geschiedenis beter te begrijpen.
We kregen als geschenk nog enkele CD’s over de streek
en elk een kromme banaan, om krachten op te doen.
Die laten we ons smaken vóór het gebouw van de toeristische dienst.
Onze wandeling gaat eerst langs de site van het vroegere kasteel,
waar men bezig is met archeologische opgravingen.
Een der eerste voorwerpen die men hier heeft gevonden,
is een schitterende foto uit de 14de eeuw van de plaatselijke notabelen.
Je ziet Hertog Lucas Brasseur d’Alken en zijn gewaardeerde Gemalin
Regina Dujardin de Frwi, die twee eeuwen streng maar rechtvaardig
heersten over het Hertogdom Middelburg.
De foto, die je hierbij ziet, is nu het pronkstuk van de toeristische dienst.
Aan het einde van het nu piepkleine dorpje gaan we de natuur in.
Naast de Olaba’s zijn er nog andere levende wezens aanwezig,
zoals moeder-en-kind paard in een vreedzaam decor.
Even verder staan er zelfs een paar uitheemse beesten naar ons te kijken.
Ik kon ze niet direct thuisbrengen (ze geraakten niet allemaal in de auto),
maar naar het schijnt zijn het olámabas.
Een paar druppekes regen kunnen we wel hebben, vooral
als je een fancy paraplu hebt zoals Marc.
Yvette heeft zichzelf op een bepaald ogenblik niet meer onder controle,
ofwel is ze haar bril vergeten. Ze denkt hier namelijk dat ze Erik vasthoudt,
maar jammer genoeg is het slechts een grenspaal, nog ouder dan Erik zelf.
Ik heb er even ernstig over gedacht deze foto te censureren,
maar de meeste lezers zullen in 2009 hier wel tegen bestand zijn denk ik.
Het wil toch weer lukken zeker! Bij onze (Greta en ikzelf) ontdekkingstocht
voor deze wandeling hadden we halverwege een prachtig rustpunt ontdekt:
Taverne de Douanier (wie komt er toch op!).
We komen aan de (gesloten) deur, en wat lees ik? “Gesloten wegens
vakantie t.e.m. 17 juli”. Welke dag zijn we vandaag? 17 juli.
Plan B dus. Aan de overkant is er een frituur.
Hoewel nog niet zo hongerig (de banaan zit nog ter hoogte
van de 12 vingeren darm), stappen we resoluut binnen,
en ontdekken dat deze Hollandse frituur bulkt van de Belgische bieren.
De Leffe smaakt zo aangenaam dat we er een paar bakjes frieten
(sorry: patat) laten bijzetten, tot eenieders genoegen.
Na dit deugddoende vieruurtje zijn we weer paraat om verder te gaan.
We komen aan een tank, die herdenkt dat op deze plaats
op het einde van WO II de geallieerden Nederland binnentrokken.
Hier volgt dan de prijsvraag van de week: alle acht Olaba’s
staan op de foto, maar waar zie je Erik?
Hij staat er echt op! Tip: je ziet hem met twee vingers
het Victory-teken maken, zoals Churchill.
Erik was trouwens bevriend met Churchill. Vandaar.
Wie het eerst antwoordt, krijgt als prijs de Armani paraplu van Marc.
Na lange omzwervingen bereiken we restaurant “De Tol”
(wie bedenkt het toch!). Door het verpatsen van een hoop
kilocalorieën heeft iedereen honger.
Gina kan het zelfs niet laten smakelijk
aan haar duim te sabbelen, terwijl ze al stilletjes maar
met veel genot droomt van wat er komen gaat.
Dat kan haar bestelling zijn, maar ook iets anders.
Ikzelf zit mezelf af te vragen wat ik nu weer besteld heb
en ik ben er duidelijk niet te gerust in…
… tot dan het gerecht ten tonele verschijnt.
En zo eindigt deze dag aan de ronde Olatafel voor acht,
terwijl de mosselpotten en het andere lekkers uitgebreid
worden geserveerd en gedegusteerd.
En ik zag dat het weer goed was, behalve het weer.
(*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.
|
