Na een week zijn we verhuisd van het oostelijke Bahia Feliz naar

het uiterste westelijke tipje van Maspalomas, de toeristische trekpleister

nummer 2, na Playa del ingles .

We hebben nog een week tegoed in hotel Meloneras Playa, een eind voorbij

de duinen van Maspalomas en de naaktstranden.

Terloops gezegd: een aantal jaren geleden hebben we ons puur natuurlijk

onder de naaktlopers gemengd.

We wilden ook eens proberen, zoals het hier de gewoonte is,

in de duinen te  liggen in een van de bekende stenen cirkels.

Voor wie het niet kent: men heeft de losse stenen die hier verspreid liggen

bijeen gelegd, zodat ze cirkels vormen van een drie meter doorsnee.

De stenen worden dan opeengestapeld, en vormen muurtjes van ongeveer

een halve meter hoogte. De bedoeling, naast het opruimen van de stenen is

om de bloteriken te beschermen tegen de wind.

Er liggen zo’n honderden van die ‘magische’ cirkels.

Na een kwartier hebben we het toch opgegeven, omdat zelfs een lichte wind

het fijne zand in elke lichaamsopening doet binnendringen.

We gaan hier en nu voluit voor de relax, en ik neem zelfs de tijd

om twee boeken te lezen.

Er is in verhouding niet te veel volk in het hotel. Aan het ontbijt is het Keyserlei,

maar in de tuinen, terrassen en zwembaden is het heel rustig.

De cactussen blijven er ook heel rustig bij. Niets kan hun groei stoppen.

Ik probeer hier een scheefgegroeide cactus weer recht te zetten,

en als dank zorgt hij voor een aantal naalden in mijn hand.

Ligt er een dokter aan het zwembad? 

Aan de zijkant van het hotel ligt de oceaan, enkel gescheiden door een vijftal

uit de kluiten gewassen restaurants.

Achter het hotel is het definitief gedaan met toeristen,

en een volgroeid golfterrein neemt de plaats in.

Verderop zijn er honderden hectaren (nog) onontgonnen woestijnterrein,

destijds gekocht door Julio Iglesias voor een peseta per vierkante meter.

Als je goed kijkt zie je helemaal boven (tussen de twee palmbomen)

op een heuvel een kleine witte cirkel.

Het is een belangrijk relaisstation met een aantal reusachtige schotelantennes

van de Nasa voor het volgen van satellieten.

Gran Canaria heeft hiervoor de geknipte ligging, want verderop is er

niets dan water in alle richtingen.  

Greta voelt zich in een zwembad altijd in haar sas.

Het is nu einde december, en het moet gezegd dat het zwemwater kouder is

dan andere jaren (dixit Greta, want ikzelf heb geen lede- of andere maten

te water gelaten). Ook hier is de winter dus toch voelbaar.

Gelukkig is Greta van geen klein zwembadje vervaard en mits slechts

enkele voorafgaande gilletjes van de kou daalt ze het lauwe sop in.

Flinke meid. Ze geeft alle macho’s die aan de kant blijven het nakijken.

Daar reken ik mezelf ook bij. In het zwembad drijft een maximale kerstbal,

maar daar heeft Greta geen ogen naar.

Er is heel wat weg af te leggen in dit zwembad.

Je kunt er (bijna) in verloren lopen, sorry zwemmen.

Hier heb je een zwemstraat van het ene zwembad naar het andere.

Onderweg zijn gelukkig ook voor de voetgangers enkele nuttige voorzieningen,

zoals hier een bar aan de rechterkant, ter hoogte van het bruggetje.

Aan de andere kant van het zwembad watervalt het vocht naar beneden.

Goed en strelend achtergrondgeluid om een tukje uit te voeren op een ligbed. 

Genoeg water gezien nu. Tijd voor andere vloeistoffen.

We vleien ons neer op een terras in het lekkere zonnetje.

Terwijl Greta een kiekje neemt, geef ik al vaagweg aan hoeveel pinten

ik ga drinken tijdens de uren die komen. Ik stik van de dorst van al dat gedoe.

’s Avonds zijn er shows in het hotel, met een dagelijks wisselend programma.

Wat we goed kunnen smaken, naast de consumpties, is een optreden

door een wild kijkend Afrikaans kwartet van acrobatische strekking.

Je kent wel de limbo natuurlijk.

Deze donkere knapen uit Oost Afrika kennen er duidelijk alle knepen van.

In het begin, als de lat op een meter hoogte hangt is het vrij gemakkelijk,

en dan mag het publiek even meespelen.

Als de (intussen brandende) lat op 50 cm hoogte wordt gelegd,

zijn de publiekelijke amateurs al lang terug naar hun gevaarloze zetels.

Als ik dit zou proberen, dan zouden ze mijn knoken horen kraken tot op het strand.

Ik onthoud me dus volledig.

De strafste stoot komt pas als de lat vervangen wordt door twee lege wijnflessen.

De Afrikaan gaat er fluitend onderdoor. Toch wel straf.

Om dat te kunnen denk ik dat hij eerst die twee flessen wijn heeft uitgedronken.

Als ik plat op mijn rug ga liggen, dan kom ik zo al boven die wijnflessen uit.

Als je denkt dat stoelen enkel dienen om op te zitten, dan ben je

te begrensd in je gedachten.

Een van de vele andere mogelijkheden wordt hier gedemonstreerd,

namelijk het zetten van vuile voetzolen op de zoldering.

Vanaf nu ga ik een stoel heel anders bekijken en bezitten.

Tot zover het dagelijkse leven in en om het hotel. Voor het verdere verloop

verwijs ik naar de derde en laatste aflevering.

Come and see next week.