Jaar na jaar gaan we traditioneel met de Olaba’s een halve week

fietsen in Limburg. Dat doen we nu al sinds 2003, en telkens in september,

tijdens de korte plaatselijke “Indian Summer”.

We doorkruisten Limburg aan alle kanten, en logeerden achtereenvolgens

 in Mol, Hamont-Achel, Maaseik, Zutendaal, Sint-Huibrechts-Hern

en Heusden-Zolder.

We tweewielden al door de Antwerpse en Limburgse Kempen,

de Maasvallei, Haspengouw en in 2008 werd het de Mijnstreek.

Grosso modo zijn we in 2003 vertrokken aan de bovenkant van de grens

Antwerpen-Limburg, en zijn dan in wijzerzin door gans Limburg getrokken,

elk jaar een ander stuk van de ronde.

Gemiddeld doen we dan ongeveer 200 km in totaal met de fiets,

en dan ook nog wat verplaatsingen te voet, en aan de toog.

Elk verblijf was een sterke aanrader, hoewel we zowel in bed-and-breakfast

als in gewone hotels en in een kasteel verbleven.

Ik zou ze graag allemaal opnieuw willen beleven.

In 2008 was dan de Mijnstreek aan de beurt om te ontdekken.

À propos even: een van de populairste weblogs in de categorie “Reizen”

is http://blog.seniorennet.be/fietseninlimburg.

Deze blog wordt op het spoor gezet,door Hilde Debacker,

van hotel “The Oak” in Zutendaal, waar we ook verbleven en die ons

meer dan voldoende  verwende tijdens onze Limburg uitstap van 2006.

Daar kom ik later eventjes op terug.

De Kluis was een tip van levendige Limburgers die we hier zien in Spanje,

die deze plaats goed kennen, en bovenal past dit hotel in het profiel

van hotel dat we wilden.

Ik boekte dus een arrangement, waarin een welkomstdrankje zat, en ziezo.

Het is op de middag en iedereen heeft zijn picknick of lunchpakketje op,

en Nele Kuus van de receptie zorgde op het juiste moment

voor het juiste vocht om de rijspieren op peil te brengen.

Gina, sociaal als ze is, geeft haar verfrissing en hapje zelfs weg

aan een hotelgast die er dorstig bijloopt.

Dit alles brengt ons in de juiste mood om aan de actie te beginnen.

De spieren staan gespannen, de hersenen kronkelen, de fietsen glimmen.

We zijn er klaar voor.

…en er duikt een probleem op. Een fiets laat het afweten. Het wiel gaat eraf.

De kennis en kunde van Technisch Directeur Luc komt hier weer van pas.

Met grote expertise voert hij de nodige handelingen uit onder de

bewonderende en goedkeurende blikken van Marc.

En weg zijn we, door het bronsgroene eikenhout.

Langs de knooppunten van het fietsnetwerk bollen we, langs rustige

Intieme, en gezellige fietspaadjes, met Limburgse natuur in overvloed.

Op aanvraag van de talrijke Olaba fotografen wordt halt gehouden

bij mooie plekjes om enkele kiekjes te maken.

Elk jaar krijgt trouwens een andere fotograaf de opdracht van de president

een Olabareportage te maken, waarvan het fietsen in Limburg

de hoofdbrok vormt. In de mijnstreek was de beurt aan Greta.

De herfst is er net nog niet, maar toch zijn er al tekenen aan de wand

(en aan de boom) dat hij niet ver meer af is.

In 2007 reden we door Haspengouw (gelukkig vóór de Katarakt gekte losbarstte

 in Limburg), en in die streek is het landschap niet altijd even plat.

In de mijnstreek oogt alles vlak, buiten de mijnterrils en natuurlijk de bruggen

over het Albertkanaal. Gina is hier boven geraakt en wordt voor haar inspanning

beloond met een bosje bloemen.

Een interessante stop is aan de abdij van Herkenrode, een oorspronkelijke site

die deskundig gerestaureerd wordt. Afgezien van het splinternieuwe dak,

waar men nog aan werkt, waant men zich hier nog in de middeleeuwen.

Een aantal vreemde snuiters lopen hier rond.

Naast de Olaba’s vertonen zich enkele vreemdgevormde

reusachtige kurkentrekkers, waarvan er eentje absoluut mee in beeld wil.

Hij denkt zeker dat we een filmploeg van VTM zijn, want hij maakt al aanstalten

om te handjeswuiven.

Enkele andere hebben zich verheven op de tribunes boven de koude grond.

Last van hun kille hoeven. Ze zien intussen inderdaad blauw van de kou.

Greta kan werkelijk alles voorzien: ze heeft vandaag voor een jasje gekozen,

dat qua kleur perfect geassorteerd met het decor, zodat de foto

volledig tot zijn recht komt.

Yvette zoekt het in hogere sferen, onder het goedkeurende oog van Erik.

Gina houdt intussen stevig het beest tegen, zodat het niet onverwachts

kan weglopen.

Kilometers verder vinden we een (niet gedekte!) tafel in een heidelandschap.

Af en toe worden we eraan herinnerd dat de herfst in aantocht is:

paddenstoelen, mos en vallende eikenbladeren.

Nochtans doet het landschap nog volop zomers aan, met zingende vogels

en mooie vennetjes en plassen met zomers groen in een leuk zonnetje.

Na deze ervaringen is het tijd om de fiets, de spieren en de  boog

even te ontspannen, en als er dan (toevallig?) een fietscafé in de buurt is

met Leffe van het vat, dan is het hek van de dam.

Fietshotel "De Venne" bewijst ons uitstekende diensten als tussenstop.

 À propos, nergens zijn de fietscafés zo goed beschreven en georganiseerd

als in Limburg. Sommige andere provincies moeten er nog aan beginnen!

Paddenstoelen zijn er in de herfst. Zwammen, de eters van vermolmd hout,

zijn er altijd, maar vooral in de herfst vallen ze op,

en kunnen ze prachtige kleurencombinaties vertonen.

We rijden langs de mijn van Beringen. Wat je hier ziet is geen maximaal

uitgegroeid  fotostatief, maar de mijnschacht op een driepikkel.

Vlakbij is er nog een andere schacht van de ex-mijn, met een meer klassieke vorm.

De bijhorende gebouwen hebben er al beter uitgezien.

In Beringen is er ook een klein speeltuintje voor volwassenen, waar we gretig

van gebruik maken. Allen naar, op en in het treintje! Hop met de geit.

Vooral Erik is in een speelse bui, maar dat zijn we van hem gewend.

Luc neemt natuurlijk onmiddellijk het stuur ter hand. Onze GMAN sponsor

(Gaspar Motors Antwerpen) kent wel iets van transport, en hij heeft duidelijk

de smaak van dit exclusief modelletje te pakken.

Tegen de avond rollebollen we terug naar “De Kluis”, en genieten nog even

van de prachtige tuin…

… en na wat persoonlijk opblinken kunnen we genieten van een lekker diner

in het sfeervolle resto van “De Kluis”.

In de namiddag hebben we 47 km afgelegd, en de riem mag er af.

Geslaagd slot van de eerste dag.

(*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.