Eindelijk in de brouwerij van Alken
Elk jaar doe ik een poging om tijdens ons verblijf in Limburg
met een verrassing voor de dag te komen.
Vorige uitgave was dat een bezoek aan de ex-gevangenis van Tongeren.
Ik wou eigenlijk toen al Luc verrassen en verblijden met een (Vip)bezoek
aan de brouwerij van Alken.
De reden is dat de pa van Luc, Technisch Directeur van Olaba(*), tijdens WO II
directeur was van deze brouwerij. Directeursgeslacht van vader op zoon dus!
Van Alken naar Olaba is een kleine stap.
Ondanks tegenwerking van de brouwerij Alken vorig jaar werd nu
een hernieuwde en geslaagde poging gedaan via andere contactpersonen.
Dank zij de gelofte van voorlegging ter scanning van een uitzonderlijk
familiestuk en document in het bezit van Luc hapt men toe.
Er zijn normaal wel wekelijkse publieke bezoeken voorzien op woensdag,
met grote groepen en bussen, tegen betaling, maar dat is niet zo interessant.
Door lobbywerk is er nu voor ons 8en een (gratis) exclusief bezoek geregeld,
met onze eigen privé-gids, zoals uit het mailtje hieronder blijkt:
Beste heer R.,
Zoals beloofd heb ik uw aanvraag voorgelegd aan de relevante personen bij
onze brouwerij in Alken. U mag eerstdaags een officieel (wellicht positief)
antwoord verwachten van een collega van mij.
Vriendelijke groet
Marguerite
Marguerite van Bree
Management Assistant Dirk Van de Velde - Didier Vermeir
Brouwerijen Alken-Maes
Waarloosveld 10
2550 Waarloos
Gelukt dus!
De weg naar Alken is landschappelijk niet zo fraai als we gewend zijn,
maar het doel is vandaag het belangrijkste.
We hebben dan nog de brute pech dat halverwege in St-Lambrechts-Herk
de mogelijke drenkplaatsen gesloten zijn. De kelen zijn en blijven droog.
Dat moeten we later op de dag goedmaken!
We bollen langs de haven van Hasselt en ook even langs een minder
mooie kant van de stad, buiten de stedelijke Ring.
Het is een tamelijk lange rit van Heusden-Zolder naar Alken, maar
we zijn in goed gezelschap, en sommigen worden extra geknuffeld.
Zelfs ontstaat er een kleine wachtrij.
Komt daar nog een groen konijn af, dat zich ook wil laten verwennen!!
Het weer is niet zo héél zonnig, maar ook weer niet té Belgisch.
De roep van het blonde nat werkt op ons als een lap op een rode stier!
De fietspaden zijn om te zeggen leeg, tot in het dorp Alken zelf,
waar de bierdragers natuurlijk niet aan hun proefstuk zijn.
We hebben niet te veel moeite om de brouwerij te vinden: ze ligt vrijwel
in het centrum, waar enkele mooie huisjes de sfeer opvrolijken.
Nu we precies weten waar het is, kunnen we eerst aan de
verdiende lunch denken.
Gelukkig vinden we dank zij een vriendelijke lokale dame
in het ♥ van Alken een geschikte spot om te happen: “’t Kapittel”,
volgens hun eigen zeggen en schrijven gespecialiseerd in
Frans-Belgisch-Mediterrane keuken. Daar moeten we ons thuis voelen,
gezien elke Olaba elk jaar tijdelijk in Frankrijk en/of Spanje rondhuppelt.
Om daarna van het restootje naar de brouwerij te bollen moeten we enkel
de kerk met bijhorend pleintje voorbij.
Hier zie je de middelgrote kerk, de heel grote boom,
en een klein Lutje op haar fiets.
In twee minuten staan we voor de receptie van de brouwerij Alken-Maes.
Onze privé-gids (ik zal ze maar Jenny noemen) staat klaar,
en laat ons fluovesten aantrekken, voor de veiligheid en de zichtbaarheid.
Jenny neemt passend een Olafotootje, met een fiere Luc-de-eregast
op de knieën, met zijn persoonlijk boek over de brouwerij.
Gele Jenny leert ons dat het bier gedurende acht dagen in de grote ketels
verblijft, één dag per Olaba(*) dus. Makkelijk te onthouden.
Het is niet toegelaten foto’s te nemen in de brouwerij zelf,
enkel in de specifieke ruimten voor bezoekers, zoals hier,
met een overzicht van Belgische bieren.
Een ruimte waar de “gewone” bezoekers niet binnen mogen is
de vroegere controlekamer van de productie.
Omdat wijzelf niet onmiddellijk verdacht worden van industriële spionage
kunnen wij er toch in.
We staan oog in oog met een grote ruimte vol met schakelaars, lampen en
grote panelen, borden en tafels met veelkleurige verlichte toetsen en displays.
Groot is de Olaba-verbazing wanneer we in het hart van de brouwerij
de huidige besturing van het productieproces zien: één enkel laptopje,
met de brouwer rustig en ontstrest naar het toetsenbord turend.
Ook de vroegere koperen ketels met hun specifieke vorm
zijn vervangen door cilindervormige aluminiumketels (no pictures please).
De ouwe ketel mag mee op de foto.
Het interessante bezoek verloopt vlekkeloos, met de enthousiaste Jenny.
Wat enorme indruk maakt is de bottelarij, waar de flessen worden afgevuld.
Eén enorme hal, maar je moet lang zoeken voor je een menselijk wezen ziet.
Enkele jobstudenten voegen in de volle bierbakken manueel een gratis nieuw
bier toe (Grimbergen Goud), en voor de rest verloopt alles volautomatisch.
Wat zeker bijblijft, is het geluid van de glazen flesjes die elkaar regelmatig
aantikken en een massaal tingelend geluid voortbrengen.
Na de rondleiding mogen alle gasten in de bezoekruimte, een soort
Oberbayern bar, waar hen dan een pintje naar keuze wordt aangeboden.
In ons geval ligt dat anders: onze VIP-gids trekt zich diplomatisch terug,
en we mogen alles proeven, à volonté.
Gelukkig zijn foto’s opnieuw toegelaten.
We zijn dus vrij om voor of achter de toog te staan.
Een ereplaats en dito foto krijgen het boek van Luc, “De Brouwers van Alken”,
waarin o.m. de activiteiten van zijn vader vereeuwigd zijn.
Het staat hier pal tussen drie pijlers van Belgisch bier: Maes Pils,
Grimbergen en Cristal Alken.
Let er op hoe de kroonkurken associëren met de kleuren van het boek.
Jenny heeft ons getipt. Er zijn twee kersverse nieuwe bieren op de markt:
de pils “1928” en de “Grimbergen Goud”.
We laten ons deze twee heerlijk smaken.
Sommige Olaba’s ontpoppen zich als pure nature cafébazen.
Ik moet onmiddellijk denken aan gouverneur Steve Stunt Stevaert:
ook een cafébaas (uit Hasselt), en ook alles gratis.
De “1928” bevalt ons best.
De temperaturen beginnen op te lopen en iedereen trekt zijn bovenstuk uit
en zijn GMAN sponsorshirt aan, zodat we ons volledig casual kunnen voelen.
Lekkere pils, daar niet van, maar het echte werk moet gebeuren met
de plat-de-résistance: de Gouden Grimbergen.
Ik begin er al iets voor te voelen om de betekenis van OLABA te veranderen in
“Onze Lever Apprecieert Bier van Alken!”.
Andere tappers komen nu naar voor, behalve Marc, die van geen wijken weet.
Ook de meisjes doen hun duit in het zakje en hun bier in het bakje…
Een 1928 pils komt aan 5.8° alcohol, en een GG aan 8° lees ik hier
op de flessen. Gelukkig is er niemand van ons met de wagen…
Tijdens de terugrit regent het een minuut of twee, een goede verfrissing
als het ware. In ons binnenste schijnt de zon, dank zij de Grimbergen Goud!
En Gina ontpopt zich tot een volleerde zonnebloemfluisteraarster
(tip! met dit woord zijn er punten te scoren bij de Scrabble!).
Hierna laten we ons laatste boertje, en gaan we verder de terugweg op.
Een attractieve watermolen in werking inspireert de fotografen.
Even de benen strekken.
Dat zelfs een koffie ook kan smaken bewijzen de Olaba’s mits een
tussenstop op het kerkplein van Kermt in “De Square”.
Deze letterlijke opwarming doet de spieren veel deugd en gezwind
geraken we weer over de hoge brug van het Albertkanaal .
… en bereiken we De Kluis.
Hier kan ik de Olaba’s nog eens behoorlijk pesten met een penibele
after dinner quiz.
Viergangen streekdiner, en de Olaba Highlight 2007 Quiz wordt bovendien
afgewikkeld en afgerond met fantastische resultaten.
Iedereen blijkt in topvorm.
Knooppunten: 302-94-95-96-177-178-174-146-174-178-Stevoort-179-94-302
Afstand is 49 km à 14.2km/u
