In Fuengirola, de stad die we bijna op ons duimpje kennen, is er elk jaar weer de FIP,

de Feria Internacional de Pueblos.

Spanjaarden zijn geboren feestneuzen, dat weten we, maar bij dit evenement

waren we nog niet geweest.

De eenvoudige reden is dat we altijd terug naar België rijden in april.

Dit jaar zijn we een poos langer gebleven, en we konden dit nog meepakken in mei.

De plaats waar het doorgaat zijn de fairgounds, de marktplaats van Fuengirola,

een uitgestrekt plein, naast een (droge) rivier waar de wekelijkse markt

en de vlooienmarkt worden gehouden.

Op dit plein staan overal gebouwen, die maar eenmaal per jaar gebruikt worden,

meer bepaald voor dit feest.

In elk van die gebouwen kan je eten, drinken, shoppen en voorstellingen bijwonen

met bijdragen van inwoners uit een dertigtal landen.

Elk land krijgt één gebouw toegewezen, en doet daarmee wat het wil.

Ook op de straat is er volop animatie, en kans genoeg om lokaal voedsel te proeven.

Dat gaat zo door, vier dagen aan een stuk!

Het weer moet natuurlijk goed zijn voor dergelijk feest, maar dat is het uiteraard.

Greta heeft enkele foto’s genomen van de verschillende set-ups, voor jullie natuurlijk.

Hier zie je bijvoorbeeld Greta met het water in de mond voor de stand van India. 

Het brouwsel ziet er heel lekker uit, maar we hadden besloten niet (veel) te eten,

omdat we achteraf ergens rustig zouden uitblazen bij enkele tapas.

Het lijken wel paellapannen, maar de inhoud zou iets pikanter kunnen zijn.

De deelnemers van Venezuela vinden het leuk wat pasjes te zetten in dit mooie weer.

Roze balletten onder de plataantjes.

Ook anderen, zeg maar gewone straatmuzikanten, komen hun duit in het zakje doen,

en maken de boel gezellig.

Een stand van Andalusië zelf is er ook, met de groenwitte kleuren goed zichtbaar.

De tafel bulkt van de sardienen, wat geen echte verassing is.

Nog een groenwitte vlag is van Nigeria, die binnen optreden met een live salsa band.

Enkele donkere volbloed danseressen maken zich gereed om op te treden,

en eentje komt nog vlug wat bijslurpen aan de toog.

Let goed op hier! Je ziet een Schot met een zonnebril!

Hij heeft die zeker niet uit Schotland meegebracht, want dat is daar onbekend.

Wat ze wel kennen, zijn grote pinten bier. Twee heeft hij er net leeggemaakt,

en op de tafel gezet.

Hij is goed gemutst (letterlijk en figuurlijk) omdat ook de derde net in zijn keelgat

 verdwenen is, en hij de smaak nog te pakken heeft. Dit is een Schot in de roos!

Déze Schot ziet er heel wat minder opgewekt uit. De man heeft duidelijk dorst.

Mexico zit binnen en gaat voor een nep Amerikaanse Texas show. Niet echt vet.

Aan de stand van Egypte kan je de maat laten nemen voor later.

De vertegenwoordigers van Argentinië daarentegen houden zich minder bezig

met het hiernamaals, en doen hun best om hun vleesjes te bakken:

Guiness Book worsten van een kilo, en andere lapjes.

Ook hebben ze diverse variëteiten van rundsstukken uit de pampas voor het voetlicht

en de BBQ gebracht, waar ik met pijn in het hart moet aan voorbijgaan.

Spijtig dat dit geen geurtelevisie is. Het ruikt naar nog.

Bij Noorwegen wordt je aan de deur ontvangen door trollen.

Ik kon niet vermoeden dat die beesten zo groot zijn.

Binnen zit vijftig man, en het is er muisstil.

Het meest muzikale land van Zuid-Amerika is zonder twijfel Paraguay.

Je hoort nooit van die knapen, en dat is omdat ze constant aan het zingen zijn.

Voor iets anders nemen ze geen tijd.

Al die totaal onbekende zangers hebben fantastische stemmen.

Zo treedt er een duo op…

…en nog een duo, met harp.

Harpmuziek is duidelijk heel populair in dat Zuid-Amerikaanse land.

Ik herinner me uit mijn prille jeugd (een halve eeuw geleden) dat een gelijkaardig trio,

eveneens met harp hier heel populair was: Digno Garcia y Los Paraguayos.

Die man is hier zelfs definitief komen wonen.

Toen hij overleed deed de rest van de groep verder onder de naam Los Paraguayos.

Een jaar of acht geleden waren we toevallig in Gran Canaria getuige van een live optreden

van een duo: Dos Paraguayos, met harp.

Dat waren toch wel dezelfde zangers zeker!

We hebben er zelfs nog een gesigneerde CD van gekocht.

In de zone tussen Marbella en Fuengirola komt men ook nu regelmatig in restaurants/hotels

nog altijd een tweetal Paraguyanen of –ezen tegen

onder de naam Dos Paraguayos.

Dit duo is een jong echtpaar, waar we ook al een CD van afgenomen hebben.

Spijtig dat de zanger/muzikant zijn harp onlangs heeft ingeruild voor een synthesizer.

Waarschijnlijk is het niet eenvoudig zo’n harp overal rond te zeulen.

In Paraguay hebben ze ook kaas gegeten (lamakaas waarschijnlijk) van dansen.

Het lokaal van Paraguay is datgene waar we het langst blijven kijken en luisteren,

en zelfs een paar stoelen bijtrekken om te kunnen genieten van het spektakel.

Soms gaat het er zelfs woelig aan toe, met stoere macho’s en bevallige dametjes.

Het moet gezegd dat de sfeer in de Zuid-Amerikaanse tenten beter was

dan bij de Arabieren of de Scandinaviërs.

China biedt een speciaal straatspektakel.

Een afgetrainde koele keukencommies maakt noedels op een speciale manier.

De noedels vliegen op en neer, er komen knopen in die er onmiddellijk weer uit zijn,

en hij geeft de indruk dat hij ermee gaat touwspringen.

Na het veelvuldig kneden, zwieren en bepotelen van de noedels gaan ze de kookpot in.

Uiteindelijk komen de gekookte noedelsstrengen op een bord terecht.

Mits tussenkomst van een chinees meisje met chopsticks, en een extra kok

die er een schep wokgroenten aan toevoegt.

Nog een extra complimentje verdient de stand van Costa Rica,

met hun schitterend koffiewagentje.

Een vermoeiende en uitgebreide bezigheid is dit wel, waarbij we zelfs niet alle standen

kunnen bezoeken.

Er blijft dan maar één ding over: in alle rust een tapabar opzoeken, en ons tegoed doen

aan onder meer kwarteleitjes  op ham en patatas bravas met Mojosaus.

Njam-njam.