Ten noorden van Guadalupe liggen de Montes de Toledo.
Vandaag gaan we ons zweet gutsen op het bruine zand
van de Montes Villuercas, die daar deel van uitmaken.
Het visueel verslag vind je hieronder.
de afbeelding hierboven is niet direct een copie
van een originele foto, maar een bewerkte
poetische ontboezeming van Greta.
Flou artistique. Dat heeft ze flink gedaan.
Voor deze lange wandeling vertrekken we aan hetzelfde punt:
Een deel van het gezelschap buigt zich even over
de Belgische weerkaarten...
Een vreemde boom, en helemaal op zijn 1 tje.
Een blik op een overzichtsplan van de Sierra de Villuercas
slaat iedereen met verstomming. Nog zo ver?
200 m omhoog, en dan even bijkomen bij de
Ermita del Humilladero.
Ons pad loopt langs de oude pelgrimsroute naar Santiago .
Eindelijk boven.
Mijn knieën kraken als een tweedehandse antieke kleerkast.
In dit landschap ben je nooit ver weg van een (stuw)meer.
Deze plassen staan wel een pak te laag door de droge winter.
Stappen, en dan happen, zo moet het.
Picknick op het hoogplateau en op een boomstronk.
Greta is in overpeinzingen verzonken en al aan het denken
wat ze straks gaat kiezen in de bar, na de goede afloop.
...en ze zei tegen mij: "en zie dat er wat bomen opstaan!"
Niets was makkelijker.
Een deel van de groep (alles is uiteengevallen in een
groep of 4) aan een rustbank.
Degenen die slecht te been zijn mogen gaan zitten.
En dan, eindelijk "le moment suprême"
in hotel-bar-restaurant-café-enz Atalaya.
De twee blondjes links zijn voor Bob (let op: dit is geen bier,
maar Clara), de twee bordeaux-kleurigen rechts
(Tinto de Verano) gaan zo dadelijk het keelgat van Greta
verblijden.
In het hotel sympathiseren ze graag voor v.l.n.r:
Extremadura, Spanje, en Europa (hoewel het aantal
sterren niet meer klopt).
Maar wie stoort zich daar nog aan na enkele Clara´s?
De sfeer wordt hoe langer hoe beter...
De alcoholdampen stijgen overvloedig de warme lucht in,
tot plezier van de vogels.
Vroeg of laat moet een mens dan maar terug.
Dorp Guadalupe verwacht ons, en omgekeerd.
|
