Als je tijdens het weekend eens in de buurt komt van Boom, langs de A12 autoweg

bijvoorbeeld, ga dan eens een stapje verder tot in Terhagen.

Je zult het je niet beklagen.

Het museum van de Rupelklei verwelkomt je graag in de namiddag.

Het ligt ook pal naast de fietsroute langs de rivier, als je op twee wielen zit.

Het gebouw puilt onder meer uit van talloze uit lokale klei

gebakken voorwerpen.

Er staat zelfs een kunstpaard (!), maar dat is niet van klei.

Dit geopende bierblikje bijvoorbeeld, is niet uit blik, maar uit

de oerechte Boomse klei.

Je mag in deze ruimte niet te veel met de armen zwaaien,

want breken is betalen.

Twee spitse kegels houden een gebakken bol vast.

De maker vond waarschijnlijk zijn inspiratie tijdens

een partijtje bowling. Sport op het kunstenaarsbord.

Diertjes zijn vanzelfsprekend heel populair bij de fervente kleibakkers.

Zo heb je bijvoorbeeld hier een haantje (de voorste), dat ook kan dienen

als een comfortabel containertje, al was het maar voor paaseieren.

Ook deze twee kleibakkers concentreren zich volledig op onze gevleugelde vrienden,

hoewel de linkse bakker ook graag een écht, vlezig haantje op het bord ziet liggen.

Een haantje Archiduc bijvoorbeeld.

Zelfs een groen draakje maakt zijn opwachting.

Ik verwacht dat het elk ogenblik vuur gaat spuwen,

maar het vurige deel is voor later.

Vogeltjes zijn natuurlijk altijd sympathiek, vooral als het stevig doorvoede

zwaluwtjes zijn, zoals dit deftig geklede groepje hier.

Alles is (soms) te koop aan spotprijzen.

Ook mogen visjes niet ontbreken.

Dit exemplaartje in de Spaanse kleuren is een aardappelmesvisje.

Als het verder groeit, wil het ooit een echte zwaardvis worden.

Hier hebben zich een troepje gebakken schildpadjes genesteld.

Op de vloer bedoel ik.

Wat zou nu eigenlijk harder zijn?

Een echt schildpadschild of een gebakken in klei?

Deze dames raken het daar moeilijk over eens.

À propos, de rechtse dame is mijn Greta, en naast haar

staat dochter Nora.

Ze lijken mentaal zo erg op elkaar dat ze zelfs zonder

enige afspraak dezelfde kleren kiezen.

Alleen zijn ze bij Greta één maatje groter.

Voor de rest zijn deze schatjes totaal identiek.

Als gastbakker is er ooit een Indiaan langs geweest,

die zijn sporen heeft nagelaten met een uit de klei en

de kluiten gewassen gebakken totem.

Deze illustere Indiaan luisterde naar de naam “Chief Holy Smoke”.

Dit is werkelijk een prachtstuk.

Jammer dat de totemkop wat op mij lijkt.

Er vertoont zich zelfs een niet onaardige alien die uit een honingraat ei kruipt.

Deze mannetjes zijn gebaseerd op de lokale voetbalploeg,

elf spelers in een vier-vier-drie opstelling en twee ballenrapers

vooraan. Zien er heel sportief uit.

De vrouwtjes daarentegen…

Intussen waren buiten een reeks nieuwe baksels al geruime tijd in de oven gezet.

In afwachting van de bakresultaten zijn er enkele dames op de voorgrond

die overwegen om de plaatselijke vaatwas te doen.

Nora, Greta en Sigrid, die schoonmama mag (moet) zeggen tegen Greta

beraden zich. Het resultaat van de stemming wordt 2 tegen 1. Ze doen het niet.

De oven (links) is open gegaan en de gebakken stukken

worden er voorzichtig uit gehaald, en met een suikertang

overgeplaatst in een viertal vuilnisbakken.

Terwijl de warmtewerkers hun ding doen,

mag de bakoven zelf ook afkoelen.

Beschouw het afkoelen maar als een duiker die geleidelijk

een decompressie ondergaat.

Vooraleer in de ultieme buitenlucht te belanden mogen

de kleiklompen nog even in het vagevuur. 

Gelukkig zijn we hier niet in een restaurant, want er wordt een stukje afgerookt!

Deze rooksignalen hebben ze geleerd toen Chief Holy Smoke nog meebakte.

Het signaal dat je hier ziet betekent: “Schat, ik zal wat later thuis zijn”.

De kunstwerken komen te voorschijn. De eerste twee zijn op het droge.

Een normaal mens haalt zelden iets uit een vuilnisbak,

maar hier is dit de gewoonste zaak.

Elke bak wordt voorzichtig geleegd.

Ook de oven zelf, demonteerbaar in drie aparte delen, wordt afgekoeld.

Alle stukken zijn er nu uit, maar ze moeten nog vrij lang afkoelen vooraleer

Ze met de blote hand aan te raken zijn.

De kleuren zijn nooit vooraf te bepalen, dus voor de maker zelf

is het soms een (on)aangename verassing.

Het verblijf tussen al deze warmtebronnen wekt een hevige dorst op.

Het begrip après-ski heeft ook hier zijn sporen achter gelaten.

Het après-bakken wordt op de gepaste manier verzorgd

door een attente barman.

De nabespreking kan nu beginnen met twee lokale bakwatchers.

Het rooksignaal is nu immers toch verstuurd.