|
Laten we even halt houden bij de terugkeer vanuit Spanje naar België 2009.
We waren de buurt van Valencia, in het familiehotelletje Raco de la Pintora.
Vandaar is het een aangename rit naar het noorden, langs het natuurgebied van de
monding van de Ebro, en de blauwe Méditerranée tot in het zuiden van Frankrijk.
Regelmatige lezers weten dat we altijd een tijdje halt houden in Quillan, waar vorige
zondag de Tour de France nog passeerde.
De verblijfplaats situeert zich tussen Perpignan en Carcassonne, en dit grote
bungalowpark wordt al 21 jaar bestuurd door Vlamingen die we goed kennen.
Het domein zelf ligt een paar kilometer buiten het kleine stadje Quillan.
Naar aloude gewoonte durven we in het stadje al eens rondkuieren.
De Tourist Office werd enkele jaren geleden volledig vernieuwd en is
een aangename omgeving.
De Romaanse kerk staat er al duizend jaar, en is een vaste rots in de branding.
Begin mei zijn de platanen kort gesnoeid, zodat ze in de zomer voldoende schaduw
geven aan de lokale petanquespelers. Rugby en petanque is het enige wat hier telt.
Nog een typisch element voor Quillan is het “Eau Potable”.
Dat wil dus in feite zeggen: Potbaar Water.
Zoiets als in Batteries Rechargeables: herlaadbare batterijen.
Bij het potbaar water hoort altijd een kraan. Bovenaan: ze steekt bijna in mijn neus.
De pot vind je altijd onderaan. Ik controleer altijd met mijn vinger, of het water
wel goed gepot is. Het potwater is wel degelijk van goede kwaliteit dit jaar.
Terug naar het domein “L’Espinet”. De nieuwe bungalows blijven maar aangroeien,
en sinds vorig jaar is er een grote vijver aangelegd.
Aan de rechterkant zie je de loods, waar vorig jaar een van de recepties doorging
voor het twintigjarige bestaan.
Ons jaarlijks verblijf in Quillan is een soort Spartaanse retraite: geen TV,
en ganse dagen aan de conditie werken.
Hier geef ik me volledig op de 11 meter horden.
Vroeger deed ik altijd de 18 meter, maar het werd me te zwaar.
Greta heeft haar eigen zweetverwekkend en calorieverdrijvend fitnessprogramma,
waar ze ook altijd heel intens mee bezig is.
Naast het sterk afslankende hordelopen, sta ik stilaan bekend als de Fit-o-meterfreak
van l’Espinet. Elk van deze disciplines beheers ik tot in de perfectie.
Zelfs de plaatselijke pers houdt zich dagelijks op de hoogte van mijn vorderingen.
…waardoor de tribunes telkens vollopen, eens ik in actie kom.
Greta eindigt steevast haar eigen workout met een kwartiertje op “The Duck”,
de moeilijkste en meest stresserende oefening van allemaal.
Na enkele dagen hard labeur voelen we ons herboren, en zo licht als een pluimpje.
Dan is de tijd gekomen, om verder noordwaarts te trekken, op zoek naar Betty.
En dat is voor zeer binnenkort…
|
