|
Na enkele dagen hard labeur voelen we ons herboren, en zo licht als een pluimpje.
Dan is de tijd gekomen, om verder noordwaarts te trekken, op zoek naar Betty.
En dat is voor zeer binnenkort…
Zo eindigt mijn vorig stukje.
Welnu, Betty uit Leuven hebben we gevonden, in de buurt van Vierzon.
Maar vooraleer we zover zijn, worden we op een parking nog eerst gecontroleerd
op verboden alcoholbezit door de Texas Rangers uit Dallas.
Betty is te vinden niet ver van de autoweg, in een rustige buurt. Haar Bed&Breakfast
is een gewezen Priorij, vandaar de benaming “Le Prieuré” natuurlijk.
Even voorzichtig het vetplantje manipuleren, dat ik gekocht heb in Quillan,
en we kunnen het gebied van Betty betreden.
De parking ligt aan de zijkant van het gebouw. Twee merkwaardige deuren
doorstaan hier de tand des tijds, om het eens traditioneel te zeggen.
Als je de linkerdeur opentrekt sta je in een merkwaardig historisch kapelletje
van de priorij, waar vroeger de paters zich terugtrokken. Om te bidden waarschijnlijk.
De deur aan de rechterkant leidt van de parking naar het hoofdgebouw,
en loopt doorheen het vroegere koetshuis,
waar nog voertuigen en oud landbouwgereedschap
van hun pensioen genieten.
Als je het koetshuis verlaat sta je tegenover het hoofdgebouw, aan het einde
van een mooi stuk tuin.
Greta heeft al dadelijk de ingang gevonden, de pientere meid!
De zon, die stilaan ondergaat, doet de kleuren van dit tafereeltje bijzonder goed uitkomen.
Als je van de ingangsdeur kijkt naar de andere kant, zie je achter de tuin
de eigenlijke toegang, met daarachter een straat.
Aan de overkant van de straat staan nog gebouwen die toebehoorden aan de Priorij.
Toen hier nog bruine of witte paters rondliepen, was de rust volledig.
Achteraf trok men een straat dwars door het domein.
Aan de rechterkant situeren zich enkele kamers van de B&B.
Slechts twee andere bezoekers logeren hier.
Ze zijn niet erg spraakzaam, maar wel grappig
Wat je hier ziet is een ongelukkig mens. Waarom, zul je denken?
Wel, hij heeft de kans nog niet gekregen te logeren bij Betty uit Leuven.
Eens binnenhuis, ziet het er allemaal zo oud niet uit.
We voelen ons onmiddellijk thuis. Zo zijn we.
We hadden vooraf, bij de reservering, gevraagd om een
licht dineetje, wat voor de gastvrouw geen probleem is.
Greta kijkt er al naar uit.
Betty is zeer verlegen, en wil geen foto laten nemen,
terwijl ze het eten opdient.
Om mijn verhaal kompleet te maken heb ik dan maar
een robotfoto samengesteld.
De gelijkenis is wel treffend moet ik nu zelf toegeven.
Betty heeft het schitterend gedaan.
Enkel de hoofdmaaltijd, en dan dit kleine dessertje toe.
Ik heb blijkbaar te veel van de wijn gedronken, want mijn
gevoel voor evenwicht is me aan het verlaten.
Greta heeft het in de mot trouwens.
Na de welverdiende nachtrust verlaten we het dorpje.
De naam is trouwens merkwaardig: Vatan.
Wie een mondjevol Frans kent, weet wat dit betekent.
Daarom heeft het gemeentebestuur er prompt aan toegevoegd: “tu reviendras…”.
Zoiets moeten ze ons geen twee keer zeggen.
In een later stadium van onze avonturen komen we inderdaad terug.
Met foto van Betty inclusief, deze keer.
Voor de trouwe lezers, come and see…
En zo loopt onze terugkeer uit Spanje ten einde.
We gaan verder noordwaarts, voorlopig…
|
