|
Na de tweede nacht in Salers begint het te kriebelen om verder zuidwest te bollen.
We ontbijten met twee Parijzenaren, en genieten van de huisgemaakte yoghurt.
Maar voor we vertrekken willen we het middeleeuwse Salers wat meer uitkammen.
Het klinkt als een cliché, maar het lijkt of de tijd hier is blijven stilstaan.
De meeste huisjes lijken als twee druppels water op elkaar, dateren uit dezelfde
tijdsperiode, en zijn meestal ingekaderd in bloemen en planten.
Op de talrijke pleintjes zijn natuurlijk ook voorzieningen voor natjes en droogjes.
Alles is hier oerecht, en oerdegelijk. Zelfs eeuwenoude
houten deuren houden het nog uit. Dit was vakmanschap.
In sommige straatjes is er een insprong,
een steegje eigenlijk, waar dan aan het einde
meestal een origineel huisje staat, met kleine
raampjes en een dak van leisteen.
Het hooggelegen dorp Salers wordt omsloten door een pad met panorama.
In de vallei liggen enkele piepkleine gehuchtjes weggedoken.
Er zijn ook winkels in Salers. Niet echt supermarkten natuurlijk.
Achter de lantaarn heeft zelfs een bank postgevat.
De zichten op de huisjes lijken op prullige schilderijtjes,
die je kunt kopen op elke willekeurige vlooienmarkt.
Nochtans is dit echt, en de huisjes zijn
zelfs nog bewoond ook.
Het hele dorp doet ons denken aan het decor
van een film zoals men die gebruikt voor Dracula
of Frankenstein, of Sneeuwwitje. Wel heel sfeervol.
We hebben een toevalstreffer mee: het is vandaag marktdag in het dorp.
Op het centrale plein staan de marktkramen, en er is zelfs een heuse veemarkt!!
Het is al jaren geleden dat ik dat nog gezien heb.
De plaatselijke schonen poseren met veel
genoegen en flair voor de camera van Greta.
De koe wil ook eens in profiel op de foto, maar
de temmer heeft bezwaren tegen teveel beweging,
want de koebel gaat dan teveel lawaai maken
en de openbare rust verstoren.
Hij moet zwaar aan de bruinhuid sleuren
om ze terug in positie te krijgen.
Dit zijn de echte Salers koeien, befaamd in dit departement voor hun lekker vlees.
Ze lijken op het eerste zicht op de beter gekende Limousin runderen.
Let wel, links heb je een koe, en rechts staat een stier.
Ik hoop dat jullie aan de kop het verschil merken.
Hoeveel beesten staan er trouwens op de foto? Geen twee, maar drie!
Het bewijs zie je op de volgende foto.
Deze lieverdjes zien er erg vredig uit, maar wat lees ik van de week in de krant?
"ANDERLECHT - Een personeelslid van het slachthuis in Anderlecht is gekwetst geraakt
toen de politie op een ontsnapte stier schoot. De man is er niet erg aan toe.
Dinsdag is een stier erin geslaagd om te ontsnappen uit het slachthuis van A.
De hulp van de politie werd ingeroepen om het dier op te sporen en te vangen.
Toen de stier op een politie-inspecteur afging, loste die een schot. De kogel ketste af
en raakte een medewerker van het slachthuis. Die raakte daarbij licht gewond.
De stier kon uiteindelijk gevangen worden."
(ik heb de krantentekst aangepast, om het copyright te vermijden)
De eetbare dieren laten zich niet meer doen vandaag. Vorige week hadden we al
ontsnapte varkens in China, en nu weer een ontsnapte stier in Anderlecht.
Nu we Salers hebben uitgepluisd en uitgeplozen roept ons de horizon (en de zon).
We nemen de autoweg verder door het gebergte via Aurillac, richting Millau.
De laatste keer dat we hier waren hebben we van de brug niets gezien,
door de mist in en over de vallei.
Nu is de hemel puur blauw, en we stoppen en genieten op de parking
voor een foto van de hoogste brug ter wereld.
Ik herinner me nog levendig de tijd dat we, meestal achter een vrachtwagen,
een uur naar beneden moesten rijden, dan over de rivier, en dan weer een uur
naar omhoog om terug aan te pikken op de autoweg.
Aan de kant van de rivier, waar de twee hoogste pylonen staan, is de hoogte
344 meter boven de vallei, zodat de Eiffeltoren eronder kan.
De grens over in Le Boulou, Spanje in, en volop in de zon
maken we een stop in Playa d’Aro aan de Costa Brava.
Dit is een heel andere wereld dan de voorbije dagen.
We overnachten in het nieuwe en aangename hotel
Nautic Park, midden in het commerciële centrum
van de kustplaats.
Morgenvroeg zien we onze vrienden Danny en Luc,
die hier regelmatig in hun appartement verblijven.
Vanuit onze kamer hebben we een mooi zicht op het zwembad,
maar de tijd om op deze plaats te verblijven is kort uitgemeten.
Morgen vertrekken we samen met Luc en Danny voor drie dagen naar Valencia,
een van de belangrijke cultuursteden die we nog niet bezocht hebben.
De volgende dagen zullen we er meer over weten. We zijn er klaar voor.
|
