|
Toen we nog jong en pril waren speelden we allen graag in de zandbak.
Iedereen weet dat het leven een kringloop is en dat uiteindelijk alles terugkomt.
Vandaar de onweerstaanbare drang van de Vlaamse vrienden van de costa
om zich een ganse dag, te verenigen aan, in en rond een ruime bak met zand.
Door wat vroeger ellebogenwerk heette, en nu veel geleerder “lobbying” wordt
genoemd, kunnen we daarvoor terecht in de Camping ‘Marbella Playa’ in Marbesa.
Vooral de dames laten zich van hun beste zijde zien, sommigen al voorzien van een
‘aperitif maison’.
We gaan niet zomaar in het zand spelen. Er staat een competitie op het
programma, die een ganse dag zal duren, waarbij de bollen gezwind zullen rollen.
Vóór het uitpakken van de bollen past het natuurlijk om een natje en een droogje
in de keel aan te brengen.
Het ‘aperitif maison’ is hier een populair drankje, en het is straf ook.
Het wordt zoals altijd bereid door Rose, standvastig winterbewoner
van de camping.
Wanneer alle keelgaten gevuld zijn met het eerste vocht,
geeft Voorzitter Frans Kegels het officiële startschot
voor de plechtige Bolympische Spelen.
Drie-twee-één en KNAL!!
De ploegen zijn geloot en de titanenstrijd kan beginnen, op drie petanquebanen
tegelijk. Achter de omheining komen ook stilaan de supporters te voorschijn.
Sommigen hangen als hooligans in de draad, maar de Bolympische spelers
laten zich niet snel afleiden.
Voor sommigen is het de eerste kennismaking met deze sport, en deze personen
begeven zich wat onwennig over het terrein.
Het reglement is toch niet voor iedereen even duidelijk.
Eén speelster (niet blond!) tracht zelfs het doelballetje (de ‘cochonnet’) te gaan
raken met een kop koffie in plaats van met een metalen bol.
Het is hier duidelijk te zien dat ze (terecht) wordt teruggefloten door de
medespeelsters.
De Voorzitter doet vergeefse pogingen om te trachten het aantal bollen te tellen
die in deze situatie op de grond liggen. Je voelt en ziet de opperste concentratie.
Vergeefse moeite Frans! Het zijn er al zes, maar er komen er nog bij.
Niet tegenstaande een beperkte wiskundige kennis, deinst de Voorzitter er niet
voor terug om zijn handen (en knieën) vuil te maken in de zandbak.
Hier bewijst hij dat hij perfect de afstand kan meten tussen twee bollen,
handig gebruik makend van een doordeweekse doorweekte schoenveter.
De organisatie heeft alles voorzien, zelfs een werkman van de gemeente
om regelmatig de zandbak schoon te vegen.
Hier zie je de Spaanse zandveger in volle actie, het zand ophopend
in een aantal hoeken en kanten. Achteraf blijkt de borstel volledig
afgesleten, en twee personen worden als vermist opgegeven.
Waarschijnlijk weggeveegd en bedolven onder een zandophoping.
Intussen gaat de spionkop achter het speelveld geweldig te keer.
De gespannen zenuwen komen acuut tot uitbarsting.
De adrenaline bereikt zijn hoogste peil en staat op het punt te exploderen.
Slechts één supporter onthoudt zich van hooligangedrag.
Er wordt wel over gewaakt dat Fifi niet op de speelvelden komt.
Een onbewaakte hond in de zandbak zou kunnen leiden tot toestanden met bollen,
en dus handen, waarvan de smeuigheid iets te groot is.
Na de eerste rondes van het kampioenschap is het tijd om de spieren wat rust
te gunnen, en plaats te nemen aan tafel. Bij het kampioenschap van vorig jaar
hadden we een lekkere lunch in dit restaurant van de camping.
Hoewel het resto “Le Gourmet” heet, en uitgebaat wordt door een Belg uit Bouillon,
kan ik er kort over zijn: wat op mijn bord kwam was niet het beste dat ik deze week
mocht eten. Ik kan me natuurlijk niet uitspreken over de andere
keuzemogelijkheden, want die heb ik niet geproefd.
Binnenkort gaan we terug voor de volgende sessie van het kampioenschap,
en de kwaliteit van de lunch zal opnieuw beter zijn, naar verluidt.
Er zal eerst een (communautaire) bemiddelaar of verduidelijker worden op
afgestuurd, heb ik gehoord in de wandelgangen van de camping.
Terwijl we wachten op de volgende gang worden we vergast (maar niet letterlijk)
op een (kort) zingende kelner. Voor elke noot die hij zingt drinkt hij eerst
telkens een vol glas witte wijn om zijn keel te smeren.
Na de lunch hebben enkele vrienden last van de maag,
zoals Robert hier. In de achtergrond kan zijn vrouw Denise
gelukkig terecht bij Rose, de all-round-camping-vrouw.
Ze tovert onmiddellijk een dubbele Dafalgan uit haar apotekersdoos.
Het slachtoffer is niet meer in staat om verder aan de competitie deel te nemen.
Enkele uren later pas wordt hij teruggevonden, in de bar aan de tapkast,
omringd door enkele lege glazen whisky.
Vandaag mocht ik gelukkig vernemen dat zijn maag opnieuw aan de beterhand is.
Het spel wordt intussen keihard voortgezet door de overlevenden.
Alle dames zetten allemaal hun beste beentjes, struikjes en bollen voor.
The show must go on.
Uiteindelijk blijven er twee koppels over om de Grande Finale te betwisten.
Het reglement voorziet dat je of een snor of een baard moet hebben om
de finale te mogen spelen. De keuze is dan sowieso al beperkt tot vier spelers.
Ik wordt uitgeloot om met Roch te spelen, de man van Rose, grote
campingorganisator en thuisspeler, in de eigen zandbak.
Hij weet elk zandkorreltje liggen.
Mee hierdoor slepen we de overwinning in de wacht. Hier zie je de toestand na
het ultieme winstpunt. Enige twijfel neemt even bezit van de verliezers,
maar secretaris en tevens medeorganisator Lieven ziet dat het goed is,
zelfs met de handen in de zakken.
De kogel is nu volledig door de kerk en de bol is door de camping.
De grote proclamatie en prijsuitdeling verloopt heel vlot, eens het zware rekenwerk
achter de rug. Iedereen die nog aanwezig is (het is al zeven uur ’s avonds) ontvangt
een vochtige prijs, verpakt in glas.
Tot slot krijgen we nog een goede raad van de restaurantuitbater!
Waarschijnlijk bedoelt hij “the end of the world”.
Die fout had je niet gezien hé!
|
