|
We verlaten de indrukwekkende Geiranger fjord, en we stevenen terug richting zee.
Eigenlijk hebben we de Noordzee voorlopig gehad en klieft het schip door de Noorse zee.
Het scheelt slechts een paar lettertjes, maar de omgeving is helemaal anders.
Neem nu maar de temperatuur, die met momenten fris uit de hoek komt.
Voorlopig is het gedaan met zonnebaden op de dekken.
De volgende bestemming is Honningsvåg. De afstand van Geiranger tot Honningsvåg
is rond de 800 zeemijlen. Dat betekent een ganse dag op zee.
Hieronder duidt een oranje punaise “A” de bestemming aan. Zoals je op de kaart
kan zien ligt het plaatsje helemaal op het noordelijke topje van Europa.
Enkele centimeters naar rechts van de punaise ligt Moermansk, de strategische
maritieme haven van het Russische leger.
Links in het midden ligt IJsland en de witte ijsmassa helemaal aan de linkerkant
is een stuk van Groenland. Als we hier ooit nog terugkomen is Groenland
waarschijnlijk echt een groen land geworden door het afsmelten van de ijskap.
De MSC Opera heeft heel vandaag wat werk voor de boeg.
Ik krijg zelfs de indruk dat de schouw er scheef van gezakt is.
Op weg naar het noorden varen we heel de tijd langs de Lofoten eilanden,
een oneindig langgerekte sliert aan de oostkant van het schip.
Eén enkele gekke zeebonk denkt dat het zomer is, en trotseert blindelings
de forse zeewinden van op de achterplecht.
Vandaag hebben we de tijd om ons Noors wat aan te scherpen.
Het taaltje dat men spreekt in “Norge” is niet zo moeilijk.
Eerste voorbeeld: dit opschrift op een WC-deur.
Vertaling: ‘hoogste passagiersaantal 27’.
Of dit voorbeeld: ‘Hier is het rookvrij’. Eerst dacht ik nog dat het betekende
(en ik baseerde me op het logo): ‘hier heeft men gerookte friet’, maar dat was fout.
Vandaar dat ik het Noors maar heb opgegeven. Trouwens, er zijn zelfs minder
Noren op de wereld dan Vlamingen. Ze mogen hun taal houden.
Terwijl de Lofoten aan de rechterkant blijven voorbijschuiven, zijn er intussen
een paar dingen gebeurd.
Ik heb een Nederlandstalige krant besteld, waarvan de artikels binnenkomen
via een satellietverbinding, en die dan op het schip wordt afgedrukt. Greta gaat
naar de WiFi-ruimte, maar haar internetverbinding wil niet lukken.
Waarschijnlijk is men te druk bezig met het binnenhalen van mijn krant.
Alles heeft zo zijn prioriteit.
Minder goed nieuws is dat Greta pijn krijgt in haar rug.
Waarschijnlijk door het manipuleren van een tegenstribbelende valies.
Sommige bergen op de Lofoten liggen er ijzig en ijzingwekkend bij.
Op de kustlijn zie je met moeite hier en daar enkele gegroepeerde vissershuisjes
staan, een verzameling die men nauwelijks een dorpje kan noemen.
Op deze plaats ongeveer wordt via de intercom aangekondigd dat we de poolcirkel
passeren. Een aantal mensen spurt na deze mededeling naar buiten, het dek op,
waarschijnlijk om de poolcirkel te kunnen zien. Grappig natuurlijk.
Nog een aparte gebeurtenis: onze tafelgenoten Rik en Rita worden per ongeluk
(of per geluk) beschouwd als een pas gehuwd stel, Just Married, hoewel het
gewoon papa en dochter is. Door deze administratieve vergissing werden ze
in hun kajuit vergast op een gepaste attentie: een reuze fruitkorf en een fles Cava.
Deze onverwachte Honeymooners verwelkomen ons op deze lekkernijen en
de fles bubbels, waardoor we op een van de achterdekken kunnen toosten
op de weergaloze doorbraak van de poolcirkel.
In de namiddag gaan we naar de medische dienst, waar Greta enkele injecties
"krijgt" van een Servische dokter, tegen de rugpijn.
Zonder twijfel een paardenmiddel, want er moet nog een extra injectie bij om
maagpijn te voorkomen.
Achteraf zaten we met een klein raadsel toen de paperassen voor de
ziekteverzekering moesten worden ingevuld: de eerste vraag was natuurlijk:
in welk land heeft het letsel zich voorgedaan? Niet gemakkelijk, want we waren
in internationale wateren, toen de pijn zich eerst manifesteerde.
De rest van de namiddag blijven we lekker binnen.
’s Avonds is er een galadiner. Alle keukenpieten en –pietjes worden opgetrommeld,
en mogen zich eens tonen aan de passagiers.
Ook de dozijnen kelners hebben hun zondagse pakje aan en staan er blijmoedig bij.
Het diner is grandioos en sluit af met een geflambeerde Omelet Sibérienne.
Omelet Sibérienne is eveneens gekend onder de naam Baked Alaska, en is een
ijsgerecht dat meestal als dessert wordt gegeten.
Het bestaat uit een met plakken cake bedekt stuk vanille-ijs, maar andere soorten
ijs zijn ook mogelijk.
Daaromheen zit een dikke laag opgeklopt eiwit dat met rum (of een sterke likeur)
wordt besprenkeld. Het gerecht wordt enkele minuten onder de grill gezet,
totdat het eiwit een geelbruinachtig korstje heeft gekregen.
Soms, zoals hier, wordt rum gegoten in de halve schelp van een ei, die dan wordt
geflambeerd bij het opdienen.
Hier en nu doet men bij het aanrukken van tientallen
van deze brandende omeletten (voor de show)
alle lichten uit, wat een apocalyptisch effect heeft.
De laatste loodjes en cocktails wegen het zwaarst.
En een eeuwige vriendschap is geboren.
We gaan slapen als de zon ondergaat. De zon gaat hier en nu onder om 00.00 uur.
Ze komt terug te voorschijn om 02.40 uur, maar we hebben besloten van dan
nog niet op te staan.
|
