|
We vertrekken met de bus, en worden vriendelijk en uitvoerig
uitgewuifd door een lokale King Crab.
Deze enorme beesten horen hier eigenlijk niet thuis, en zijn geen
krabbetjes om zonder handschoenen aan te pakken..
Traditioneel werden ze door de Russen in hun natuurlijke biotoop
gekweekt in Kamchatka, dan gevierendeeld en in blik gewrongen
voor de export. Toevallig waren er enkele exemplaren door de mazen
van het Russische net geglipt, en een tocht langs de noordelijke
kusten begonnen. Ze zijn nu al een eindje in Noorwegen geraakt
tot groot plezier van de plaatselijke gastronomen.
Onderweg zien we rendieren lopen. Let wel, ze zijn niet wild. Het zijn de gewone
huisdieren van de Lappen. De meeste exemplaren zijn al zo verstandig niet door
de toendra te rennen, maar verkiezen het comfortabele asfalt. Er zijn een zestal
rendieren die niet alleen kunnen rennen, maar ook kunnen vliegen.
Die mogen dan mee met de Kerstman op zijn jaarlijkse sleetocht naar het zuiden.
Dit is geen omgekeerdelappenmand, maar een Lappentent.
We rijden inderdaad door Lapland, dat zich uitstrekt over het noorden van
Noorwegen, Zweden en Finland.
De Lappen zijn in principe nomaden, die hun rendierentrek volgen.
Links en rechts zijn er wat dissidenten onder de Lappen, die ter plaatse blijven.
Zoals deze hier. Alle bussen stoppen op deze plaats, zodat de toeristen
een paar autochtonen van dichtbij kunnen bekijken,
en hun actuele kennis van het Laps kunnen testen.
Op het ogenblik dat de meeste toeristen de plaat poetsen,
terug naar de bus, krijgt deze Lap een inkomend gesprek
op zijn smartphone. Mij heeft hij niet kunnen verschalken,
en hij weet het, want hij kijkt net in mijn richting.
Gelukkig zijn de Lappen eerder vredelievend, want omdat
ik hem ontmasker, zou hij evengoed kunnen reageren
als een stier op een rode Lap.
Hieronder staat dezelfde foto, maar uitvergroot.
Eigenlijk probeert hij de toeristen voor het Lapje te houden,
door zogezegde middeleeuwse toestanden uit te beelden.
Je kunt goed zien dat hij zijn mobieltje tracht te verbergen in zijn hand,
terwijl hij volop een conversatie voert.
Niets is wat het lijkt, ook niet bij de Lappen.
Eén ding heb ik weer bijgeleerd: de Lappen kunnen al zappen.
Natuurlijk is deze Lap met tent en rendier slechts een lokmiddeltje, om de toeristen
dichterbij te brengen, want er is vooral het toeristenwinkeltje, waar mama Lap
volop in het zonnetje, haar waren aan de man brengt.
Hier promoot ze het allernieuwste model iPod.
We rijden verder na dit intermezzo. De route naar de
Noordkaap toe is zeer bizar en geeft de impressie
van een rauw poolgebied. De tolweg E69 door de toendra,
is smal en kronkelend, en gaat langs diepe afgronden.
De donkere, gegroefde leisteenrots rijst tot 300 meter
hoogte op uit de Noordelijke IJszee.
Op dit moment is het nog zonnig, waarbij de zon al laag begint te staan.
We zijn er bijna, maar boven de ultieme Nordkaap in de verte beginnen
de wolken zich op te stapelen.
Nog slechts een vijftal kilometer scheiden ons van de kaap, en de mist wordt stilaan
dikker. Dat voorspelt weinig goeds.
We komen uiteindelijk aan op de parking van de Noordkaap, en er staan al
tientallen autobussen, verspreid in de mist.
Dit Tourist Centre is een attractie op zichzelf.
Ook diegenen die de middernachtzon niet te zien krijgen kunnen hier
gedurende een paar uren merkwaardige dingen zien en doen.
De Noordkaaphal is bijna volledig uitgehouwen in de rotsen.
Er zijn restaurants, reusachtige souvenirwinkels en een postkantoor.
Je kunt afdalen naar een groot raam dat een fantastisch uit zicht op zee biedt.
Je kunt hier ook persoonlijk lid worden van de Koninklijke Noordkaap Club.
Vanuit de grote hal kan men via reusachtige deuren naar het ultieme rotspunt.
Het is een vreemd verschijnsel, maar sommige mensen voelen zich voor het eerst
van hun leven de behoefte hun persoonlijke stempel achter te laten.
Ze krassen op de meest onmogelijke plaatsen hun naam in een rots.
Zelfs koning Chullongkorn van Thailand, liet zich in 1907 verleiden tot deze vorm
van graffiti. Hij liet zijn naam vereeuwigen op een rots die nu in het Thaise paviljoen
in de Noordkaaphal te zien is. Een substantieel aandeel van de daar te
bewonderen objecten bestaat uit de attributen waarmee prinses Maha Chakri
Sirindhorn het paviljoen ter herinnering aan haar grootvader opende.
Vandaag is het op de kaap nogal wazig geworden.
Als je naar buiten kijkt zie je slechts enkele tientallen meter ver.
In de rotsen is er ook een unieke kerk.
De kleuren zijn fantastisch. Hier zie je het altaar.
Hier staan stoelen voor de gelovigen.
Het lijkt alsof er elke seconde ijspegels van
het plafond gaan vallen.
In de hal hangt een paneel met foto’s over het
fenomeen van de middernachtzon.
De middernachtzon schijnt hier, op 71º 10’ 21,
van 14 mei tot 29 juli, wat overigens niet wil zeggen dat zij dan ook
werkelijk te zien is. Hier bij de overgang van de IJszee naar de warmere
Golfstroom vormen zich vaak mistbanken. Als het in Honningsvåg mistig is,
kan het op de Noordkaap stralend weer zijn en ook omgekeerd.
Volgens de statistiek ziet maximaal 10% van de bezoekers de bloedrode
middernachtzon, die hier om 0.21 uur haar laagste stand bereikt.
Onze toestand is dus normaal, want wij zijn bij de 90% mistkijkers.
Ik ga even buiten om een foto te nemen van dit ultieme monument in Europa.
Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n kou gehad, en dat komt door de mist
en de ijzige wind vanaf de pool. Mijn vest is prima koudebestendig,
maar ik mis een paar warme handschoenen.
Er zijn verscheidene monumenten, maar ik vind ze niet
allemaal. Voor ik bevroren terug naar binnen ga, zie ik er
nog één, dat herinnert aan het bezoek van Louis Philippe
van Orleans in 1795.
Als ik nu terug naar binnen kijk, zie ik de reflectie van het
hoofdmonument in de ramen.
Het ijzeren hekwerk langs de rand van de rots, dat je ook op de foto ziet,
moet verhinderen dat toeristen, verblind door de laagstaande zon omlaag storten.
Vandaag is dat zeker niet het geval.
Greta heeft verkozen van de polaire kou niet te trotseren, en studeert volop,
zelfs na middernacht, in een wetenschappelijk werk in een hoekje van de bar.
Ikzelf moet even bekomen van de poolkoude, in het illustere gezelschap van de
Noorse Koning Oscar II, de eerste echte VIP bezoeker en promotor van de Noordkaap.
Als we achteraf met de bus enkele kilometer uit de kust zijn, is het weer zonnig.
De Lappen zullen tevreden zijn.
|
