Ze heeft me bewaakt als een hellehond
blafte dagelijks de regels en de geboden
als de almacht die ze vertegenwoordigde
Ik huiverde van haar blik en gezicht
tot in elke vezel van mijn kinderziel
Ik rilde bij haar schaarse aanrakingen
angst omklemde mijn  lijf als een wurgslang
die in haar gedachtengoed schoon schip maakte

Van de hellehond loopt nu nog het geraamte rond
krakend van de ijzige leeftijd
die ze nog meedraagt
de intensiteit van de zwarte woorden
blijft nazinderen als een resonantie
in een tunnel tussen leven en dood.

Ingrid Lenaerts

Vannacht ellenlange rijen  wagens
achter de barricades op de snelweg
flikkerende zwaailichten blauwe nachten
manifeste opwachting van politie
in groot ornaat voor de blazerij
ademtesten bloedstalen processenverbaal
drugshonden en gesnuffel
heelwat lui op de bon voor.....
van alles dat niet mag.
en toch liepen er nog te lallen
zwierzat en nonsens verkopend
scheldend in veelkleurige schuttingtaal
de ontnuchtering moet nog komen.

Ingrid Lenaerts

Zij komt uit de diepte gekropen
verlegen loerend over het muurtje
ze durft niet goed zeggen de mensen
wat durft ze dan  niet doen?
Ze wil niet bekeken worden bekent ze
men praat over haar verleden
iedereen stoot iedereen aan
kijk daar is die van de kolenboer
Ze heeft ze niet allemaal op een rij
in het holst van de nacht gaat ze spoken
de mannen schuiven rijtje voor de deur
kinderen mijden haar als een beetje pest
boze tongen doen hun werk
tot op een dag zij een levende legende wordt
ze laat wonderen gebeuren met de glimlach
ze geneest doven en blinden
ze schenkt het grote vertrouwen

Ingrid Lenaerts

Verleden stad met walmende schoorstenen
op de helling vervlogen tijden duisternis
die de trek naar het Walenland herinnert
de charbonnage of toen het goud nog zwart was
op foto de lijkwagen met paarden
de stoet  vijftigerjaren die zich in beweging zet
het moet er koud zijn geweest
zelfs het verdriet leek er te bevriezen
op de straatstenen als grijze zusters naast elkaar
slechts mussen die uiteenstoven
bij achtergelaten paardenpoep

Ingrid Lenaerts

Zij is geen wereldnieuws haalt het scherm niet
klokvast zet ze haar gewoonten uit de kast
haalt ze niet door elkaar
bedient zich van de regelmaaat
van de natuur in het leven rondom
en toch heeft zij ook haar verhaal
kort of lang ze beleeft het allemaal
in trappen van gradatie
goed beter best is vaak aan de orde
ook slecht en  slechter zijn haar niet ontgaan
zij heeft geen behoefte uit de kast te treden
blijft gewoon daar waar de klok verder tikt.


Ingrid Lenaerts

Lopend langs een golfterrein
daarbuiten de landweg in stilte
nauwlijks iemand te zien tenzij
verscholen in het groen
een groepje spelers met het wagentje
aan een zandinclinering
ballen zoeven door de lucht
de spelers zijn in rijke concentratie

wij de toeschouwers zijn de buitenbeentjes
die zonder enig benul 
alweer voor een andere vraag staan

Waarom spelen ze golf  met die ernst
alsof er geen bestaan meer is
na de laatste slag.

Ingrid Lenaerts

Xantippe is dat kijfwijf van Socrates
hoewel ze al lang  zelfs heel lang
naar de eeuwige jachtvelden zou  zijn
weet ze toch telkens te ontsnappen
reïncarneert ze met grote regelmaat
in één of ander vrouwenlijf
als verhuld serpent met gespleten tong
als de boze heks uit een sprookje
de wesp met de gifangel
de klappij van historische achterklap
met lippen als messen die in het hart boren
waar zij haat en nijd laat gedijen
Xantippe liep ik weer eens tegen het lijf
Ze blijft me achtervolgen.

Ingrid Lenaerts

Soms denk ik de miskleum te ontmoeten 
in mezelf daar waar niets mevakkundig  lukt
wanneer ik  in elke hoek de ragebol zie staan
de schoonmaak de ragebol bedient
de emmers zwabbers en sopjes scheel ogen
er vloeren onveilig maken
sponsen rondslingeren met natte wangen
dan ben ik van de kaart niet van de partij
ik moet  nodig in de leer
bij gezwind fluitende schoonmaaksters
want ik ben de ramp met de beide linkerhanden
de eend die niet zwemmen kan op het badwater
ik drijfgewoon  mee en verdwijn.

Ingrid Lenaerts

Wat vooraf ging
moet ingrijpend geweest zijn
het gaat om zoveel blabla
gewaai met  varianten en gevolgen 
de trein zet zich in beweging dus hij rijdt
 hij schiet door het landschap en denkt niet
 welke gevolgen hij hoeof waar teweeg brengt
ontpopt het scenario dat we prewenteren
 
BV'd  doen boude uitspraken
in groot publiek
al ook weer een "bij gevolg en zodat"
ze doen aan kijkerlopen in de koker van de wereld
springen op een dunne koord als circusbaronnen
tussen oorzaak en gevolg spant de korte of lange brug
die meestal blijft hangen tussen haar fundamenten
doorzakken behoort er ook soms bij
dat is dan weer andere koek.

Ingrid Lenaerts

Sluipt hij langs de heg zijn groot verlangen
kijkend naar haar doen en laten
steelt elke moment buiten zijn ooghoeken
om even later te ontkennen zijn onmacht

Bang van zichzelf en zijn schaduw
vreest hij met strenge hand de afwijzing
droomt van haar bruine benen
wippende paardenstaart en nog veel meer

Hij kwelt zijn gedachten en lijf
met wilde dromen die hem begrenzen
als een gevangene achter prikkeldraad
wil er uit maar blijft in de versperring hangen

drempelvrees drempelwoede ontregelt
zijn humeur is variant van rot tot cynisch
komt zij spoken aan zijn bedderand
ach was er maar een drempelverlager in de buurt !

Ingrid Lenaerts

Met gulle aarde uit zijn tuin

Keuvelde mijn grootvaders verlangen

Hij maakte er klare lucht helder licht

De regels van het jonge groen

De bomen lieten zich verleiden

Tot milde bloesems en bijenbezoek

Wij snoeiden de haag uit haar likdoorns

Wij maaiden het gras stookten het hooi

Tot waaiende pluimenhoed in de zon

Op het achterland klapwiekte de molen

Alsof een gorgelende reus de wind uitdaagde

In zijn machtsspel met de wolken

Ik hoorde de tuin je benen kraken

Het merg bleef er sappig jong

Reutelt herinnering nog diep in mij.

Ingrid Lenaerts

In de straten van de  oude voorstad
huizenrijen als vermoeide mastodonten
met schouwen die roken in geel en bruin
de smog die blijft hangen in het grauwe licht

getoeter van schepen op de rivier
de verlaten loodsen treuren innig
lijden aan bloedarmoede en heimwee
ergens sluipt de misdaad uit haar pijp

de ratten vieren feest met de vuilniszakken
ze verenigen zich in het rond  als een  karrewiel
met hun kale staarten als veelzeggende spaken
van het onheil dat de buurt teistert

 Ingrid Lenaerts

Bomen belijden hun credo 
in blad en stam 
jaar na jaar worden hun ringen bevestigd
in grote vervormde cylinders
onuitwasbare hoeveelheden essentie
groei en gezond leven dat elkaar omstrengelt

Soms roept de tijd schril tot omzien
zij treuren gaan in hun brutte bast
takken laten versterven uit onmacht
amputaties worden uitgevoerd
de littekens blijven teken aan de wand
bij de verminkte boom die zo verder moet

Ingrid Lenaerts

En sensatie als een lopend vuur
over de bodem van onze gedachten
zet er de brand in  koortsig
dorstig  nog meer rotzooi te slikken
 gichelend en lachend
misprijzend of veroordelend
de korf vooroordelen wordt aangesproken
 gretig verdeeld als uitééngereten beest
We hebbben ons brood en spelen nodig
de speeltuigjes van een gezonde massa
die schuddebolt en speerwerpt
naar het slachtoffer op de brandstapel
der boze tongen.

Ingrid Lenaerts

Waar blijft onze stroming in het lentebloed?
Herbronnen wij niet bij een elke nieuwe lente.?

Ik wil de lucht met jonge kleuren behangen
vol blije gezichten lachend naar de zon

Het woord van vrede en vriendschap bestendigen
niet als  theoreticus maar als mens  van vlees en bloed

in het bos ontluikend groen bewonderen
op het land paardenbloemen en madeliefjes influisteren

dat ik ze mooi en aandoenlijk vind in hun bloei
de mildheid van de zon omtovert drama tot spel

in de wind woorden als herboren uit jonge verhalen
de schrijver de lezer in harmonie van hun bestaan

Ingrid Lenaerts

Zij is de gedraaide torso
van het boegbeeld der gemeenschap
prijkt aan het hoofd der geliefden
het voorbeeld keramiekkunst
eenvoud materie uit rosse aarde
zwijgzaam met engelengeduld omgeven
eist zij haar rechten en waarden
het gespierde naakt in beweging
in één oogopslag haar schoonheid
bij verwondering van één  bezoeker

Ingrid Lenaerts

De rozenboom droomt
van de zon en zomerpracht
nu hij pas ontluikt

Ingrid Lenaerts

Een zonnegod schroeit
grijnzend aardporiën  toe
koestert de woestijn
 
Rode aarde barst
opengereten  verkorst
snakt ze naar water

dorre doornstruiken
prikken hun lot aan elkaar
als stoere burchten

Ingrid Lenaerts