Op  een witte muur in de zon
heeft zij haar leven verwoord
nu hangt het te drogen in de wind
voor iedereen  te kijk en te keur.
Ze heeft de tijd aan banden gelegd
haar bestaan bestendigd er te zijn
als een daad van erkenning
tegenover het gevoel er te bestaan
in de vergeethoek der dagen

Ingrid Lenaerts.

Je zag de avond op zijn knieën kruipen
als een boeteling die clementie vroeg
de wind was gaan liggen
het werd vredig stil bij het deemsteren
tussen de takken fladderde af en toe een vogel

je dacht dat er iets zou gaan gebeuren
een of andere woudgeest die zou verschijnen
die het vuur zou aansteken
in de holte van de oude eik
die je zijn warmte zou toevertrouwen
die zou zeggen morgen wordt het anders

maar het bleef onbewogen bij de eik
de avond ging onder in de oceaan
van de iele nacht die naar adem snakte
morgen zou er niets gebeuren


tenzij de sleur en slenter van elke dag
die zich als een boa rond je hals zette.
Een andere keer wellicht
dan wordt het beter
Zo wordt het wellicht ook eens

Ingrid Lenaerts

Wereldreiziger tot elke prijs
vertrok hij bij het krieken van de dag
van de dag de gloed in zijn gemoed
de landen te doorkruisen op de continenten
de zeeën te bevaren  tot de uiterste hoeken
de polen te verkennen met kompas
dat hem noordwaarts bleef drijven
tot de ijslagen in eeuwig witte stilte

op zoek naar de hoge machten van bestaan
noch oosten noch westen maakten hem wijzer
en wat niet meet noordelijk was werd het zuiden
en ook daar bleek de zoektocht niet voltooid
weredreiziger tot ekle prijs met plunje
lange baard en knapzak vol van avontuur
nog onderweg  zolang voorbij dag en nacht
waar de sterren fonkelen tot in der eeuwigheid

Ingrid Lenaerts

Zij gaapt over de leegte
bij morgenzon in de ravijn
Gieren vliegen bedrijvig aan en af
ze loeren uit hun kaalkoppen
alles wat beweegt ontgaat hen niet
hun argusogen snijden in haar lijf
Ze krassen als oude kwetterwijven 
rilt bij de doodscirkels die ze maken

Tussen de kloven rollen stenen
verbreken in hun val stilte
schaduwdonker de engte
Zij gaapt over de leegte
sprakeloos in dit landschap
fenomenaal mooi maar o zo akelig.

Ingrid Lenaerts

Om het water was het te doen
de man vooraan met de witte veren
het beschilderde lichaam
met de kleuren tussen geboorte en dood

de grote trom roffelde de mare
de stoet verzorgde de zang
 en het kabaal

onder een brandende zonde
werd geofferd voor regen
die maar niet komen wou
de  kleine aardvarkens liepen  mee
nietsvemoedend naar hun  slachtplaats

Desondanks kwam het water niet
de regen bleef uit en ging naar andere oorden
de aarde barste verder open
mens, plant en dier
voor niemand water

Wat zijn goden vol onbegrip wreed.

Ingrid Lenaerts

Foto X van een leuke dag
buiten op het platteland
die pick-nick anno 1959
die mooie zomer zonder einde
in de tuin van oma en opa
toen we nog allen samen waren
 onder de parasol bij de thee.
Wat hadden we het fijn
De dag X al lang voorbij
een greep in de kabbala der dagen
het vierkant van welzijn
als een eeuwigheid
in het zwartwit geheugen
van mijn  kleine tijd

Ingrid Lenaerts

De zee zingt dezer dagen haar zonnelied
oneindige schittering deint gestadig uit
over licht kabbelend water
de wind nu zo zoet als een slapend kind
houdt zich schuil schudt af en toe het hoofd
zijn adembriesje  verkoelt mens en dier
als een begrijpend iemand
die warmte wil ombuigen in koele streling
Er lijkt een onbreekbare eeuwigheid
onder ons

Ingrid Lenaerts

Het jonge groen van de spar groet
ligt buigend in de bries op en neer
als een spring in het veld
van de jonge lente die uitzonderlijk zomert 
zonlicht op de middag
dat verstoppertje speelt tussen de takken
In de tuin slaapt de stilte
meegaand  met uur dat vertraagt
in de loomheid van deze dagen.

Ingrid Lenaerts
 

Lente waar ben je?
nu zomer je al verdringt
straks dan winterweer?

Ingrid Lenaerts

Zoals rotsen uitslijten door eeuwige wind
zo ook zit er sleet op "de band"
Na jaren scoren en succes na succes
de breuk in de grondlaag van onze club
kibbelen  bekvechten ruzie
gemiste optredens slechte verkoop
de band zit vol gaten
we zijn een kaas door de muizen aangrvreten
het publiek laat ons vallen
van verzinken willen wij gered
Save our band save the music.

Ingrid Lenaerts

Ze heeft me bewaakt als een hellehond
blafte dagelijks de regels en de geboden
als de almacht die ze vertegenwoordigde
Ik huiverde van haar blik en gezicht
tot in elke vezel van mijn kinderziel
Ik rilde bij haar schaarse aanrakingen
angst omklemde mijn  lijf als een wurgslang
die in haar gedachtengoed schoon schip maakte

Van de hellehond loopt nu nog het geraamte rond
krakend van de ijzige leeftijd
die ze nog meedraagt
de intensiteit van de zwarte woorden
blijft nazinderen als een resonantie
in een tunnel tussen leven en dood.

Ingrid Lenaerts