Slaap in zilverstroom
De maanschaduw verbleekt niet
bij rust van de nacht

een torenvalk vliegt
ver weg door de duisternis
met brede vleugels

Ingrid Lenaerts
. 

Op de ruwe berm
verwelkt langzaam bereklauw
 triest in de herfstzon.


Ingrid Lenaerts

Hij vroeg het licht klaar te worden
het liet zich niet pramen
en verscheen in helder gewaad.
sindsdien hangt een gele zon
aan het uitspansel te stralen
Wij zien haar slechts nu en dan
met mondsjesmaat van een mooie dag
Het leven is de noodzaak
als dagelijks brood
van groei en warmte
dat onze condities bepaalt
Heer en meester
van begin en einde
geboorte en dood

.Ingrid Lenaerts

Het is geen nieuwe belevenis
bedacht de waterdruppel triest
terwijl hij schoof en schoof
over het raam tussen klevend stof
hij moest neerwaarts ritsen
want de zwaartekracht bood
geen andere keuze ,dat wist de druppel
hij was liever rechtsreeks in zee gevallen
waarbij  hij onmiddellijk weer verbonden was
met zijn vrienden de overige druppels

Nu liept hij maar eenzaam
uit te dunnen in meanders
over een oud raam van een herberg.
Bij de eerste zonnestralen droogde hij op
verdampend in de blauwe lucht.
Dat was dan een banale variante
in zijn heel korte bestaan.

Ingrid Lenaerts

Het gras groeit niet meer
de sprieten verbeurd verklaard
na de eerste vorst

Ingrid Lenaerts

Al klaar voor het feest
pronkt  de hulsteboom met  rood
op zijn doorntakken

Ingrid Lenaerts

In het herftbos rookt
de schouw van het jachthuis bruin
buiten schalt een hoorn
de groene jagers
drinkebroers en stamtafel
klinken op succes
arme dieren daar 
rennen er amechtig weg
de rode dood wacht


Ingrid Lenaerts

De beuken verkleurd
in wijnrood herfstornaat zijn
een beetje stervend

Ingrid Lenaerts

Waar de grond me beroert
onverklaarbare  verbondenheid
wil ik je afbakenen dat terrein
waaruit liefde uit de bodem ontspringt
als een heldere bron
de droom die mij een boodschap brengt
zoals exotische bloesems bedwelmen
het vierkant van veiligeheid
in je armen waar we beiden onsterfelijk zijn
maar heel even  deze absurbditeit handhaven
om te verdwijnen op onze vleugels van papier
de naïvelingen  van diezelfde beminde aarde
diep in haar buik.

Ingrid Lenaerts

Gaan we voor de rol op de planken
van elke dag zo voortreffelijk gespeeld
alsof we echt bezig zijn ?
Niet zo maar geen  schijn  in het water
de weerkaatsing van het licht
die onze schaduw maakt
we beminnen en vierendelen elkaar
als antipoden van de werkelijkheid.

We koesteren onze lijven in de droom
die we nooit spelen maar beleven
als goed en kwaad waar we buiten staan

Dag Jan,dag Mien knijp me in de wang
trek me aan het oor opdat ik nog spelen kan
in de rol die ik nu moet instuderen
het rollenspel van een klucht
bovenop het blijspel en het drama
der levensdgen

Ingrid Lenaerts

Tussen druivelaars
op de heuvelwand vertoeft
Bacchus op tournee

In de zon gerijpt
druif van vrucht tot godendrank
een toast gezondheid

De god en zijn naam
wijn als geneugte in het leven
wij genieten ervan 

Ingrid Lenaerts