En wat doe ik met het noodlot
dat me regelmatig bezoekt
me uitdaagt me naroept ?
om mijn zwakheden te testen
dat joch met schijnbaar witte sokken
toen deze kleur nog deel uitmaakte van geluk.

dat luxepaard dat de betere renstal wou
met heel vers stro
en bakken wortelen
want de beste haver was voor anderen

en dat joch en deze vrouw
die de onrechtvaardigeheid nekte
maar bestraft werd zich in te laten
met grote alwetende sterren.

Het noodlot kan zich meten
met een god in gouden paleizen
ik moet het noodlot niet tarten
want schikgodinnen  zijn vals
dragen nep
 zo onbetrouwbaar als drijfzand
dat naar de dieperik sleurt

Ingrid Leanerts

Door het raam razen velden mee
volgen tot ze buitennissig ademloos zijn
geven het rennen op laten anderen
de klussen klaren in het landschap
het vensterraam blijft altijd open doek
wisselend in duizend varianten
van runderen die onder grijze hemel herkauwen
tractoren die de ploeg door de aarde schuren 
kale wilgen die de grachten omzomen
klapperen in hun takken bij noorderwind
de canada's zie je wuiven
hun vertouwde fluisteren hoor je niet
kadans van het rijden overstemt de stilte
ik dommel in een banale hazenslaap.
het landschap verinnerlijkt zich 

Ingrid Lenaerts 

Eenzaam zit ze bij het vuur
staart in  de vlammen
voelt zich verweg afstandelijk
nietszeggend in een syberische kou
gelaten in de dag
gelaten in de nacht
zij die ooit beminde
met hart en ziel
de zon in kinderogen
de vreugde van het samenzijn
het verlangen naar warmte
het geschenk van alle goede dagen
Haar rest niets meer
dan de sleur der dingen

Eenzaam zit ze bij het vuur
daar wordt aan de deur geklopt
en zie daar staat geraamte en zeis
ik ga mee zegt ze,
ik moet je niet zegt de man
ik ben aan het verkeerde adres
later,veel later kom ik weer. 

Ingrid Lenaerts

In de jachthaven
ligt de stilte aan banden
tot een meeuw schel krijst
rimpelend water
onder de bleekblauwe  lucht
zwijgzaam drukt de tijd.
het donkert al vlug
het novemberlicht deemstert
 waar de poolster pinkt.
inktzwart  het water
boten liggen onder dek
in de maneschijn.

Ingrid Lenaerts

In  landschapstuinen
beminde oorden van droom
ben ik nu de herfst

bladerval voltooit
er het tapijt van kleuren
waaronder ik schuil

tegen winterkou
beschut tegen de ijsprins 
die me hier niet vindt 


Ingrid Lenaerts

Trillend als met een oude hand
heeft zij haar loden last neergelegd
in de vriendschap en in het begrip
dat ze in zijn ogen zag.
ze keek in de ogen van haar engel
die haar ware minnaar werd
zonder vragen

Hij was tovenaar van haar liefde
die hij koesterde
lang en gelukkig
hij geloofde dat het mogelijk was
deze schijnbaar oude hand
weer te verjongen.

Ingrid Lenaerts

Zoals bloemen van papier
verwaaien in halloweengekte
fragiel  en vergankelijk
zo zijn herfststemmingen
wanneer zij de blues roffelen
in haar bezeerde hart
tussen oranje en zwarte gedachten
spookt een heks in haar hoofd
Ze wil niet luisteren
maar deze zwartrok dwingt
tot overgave 
kent geen mededogen
met bloemen van papier


Ingrid Lenaerts

Verknoeien wij de tijd
van een zalige liefde?
Dat wat als een hooglied begon
dat wat bloeide als rozen
in een hemelse tuin
dat wat brandde
dat laaiende vuur ?

Bijna gedoofd lijkt de bron
waaruit wij samen dronken
waaruit wij onze dromen putten
het vuur smeult nog na
bij dit laatste avondmaal

Na de passie in kwadraat
werp je me voor de leeuwen 
als een afgedankt stuk vlees

Was dit dan het einde 
de val van een liefde 
zonder ooit weer op te staan?

Ingrid Lenaerts
  

Chrysantentrossen
pronken in paars bij graven
allerheiligen

ook in geel en roest
prijken ze wachtend als troost
bij heengaan voor altijd

Ingrid Lenaerts

Herfst brengt erfenis
grasperken kleurrijk bezaaid
de winter krijgt ze

de laatste blaren
voor de takken echt kalen 
toeren  nog in wind

Ingrid Lenaerts

Elke vezel trilt
scheurt de bast van mijn herfstziel
zonder schouderklop

die je niets verplicht
tenzij wat troost in je hand
bij klaar helder licht


Ingrid Lenaerts

Weer regensluiers
over sompige velden
een dag zonder zon.

Ingrid Lenaerts