Het gras is verschroeid
een soort steppe met veel dorst
wacht nu op regen

Ingrid Lenaerts

Van de rivier verglijden wij
de vraag naar altijd water
In het groen vertragen de dagen
ons boven het hoofd als spiegel

Van de boot gewoonweg het plezier
rechtaan rechtuit te varen
doormidden te splitsen de golven
naar de oever ze laten klotsen

Rondom het grote en het kleine leven
huizen als kasteelheren in rok.
Blote dames verrast in hun privacy
knipperlichten voor de zware zinnen

Wat dan met ons ? Wij kijken overboord
het vrije bestaan van een vakantie
de tijden zonder bijna denken zonder zorg
als een zaligheid van het ogenblik

Ingrid Lenaerts

Zuiderse morgen
Stad in roze stilte slaapt
straten verdampen.

Ingrid Lenaerts

Avond vol sterren
de kathedraalmuur ontvlamt
na de zon schaduw

Ingrid Lenaerts

 Noorderkrieken  in een boomgaard
 alsof de tijd me achterhaalt me dwingt
 te blijven staan , te kijken naar de vruchten
 uitnodigend rijp klaar om geplukt te worden.
 
 Ik zie mijn oma  met een rieten  mandje
 dat ze vol laadt met die rode vruchten
 Ze eet krieken en ik volg haar voorbeeld
 we oogsten samen verder

Straks zal ik noorderkrieken proeven
heerlijk gestoofd bij de ijsbolletjes die oma tovert
we zitten allemaal onder de rode kriekenkleur 
we smakken en schrapen tot de laatste hap

Weer geland in onze warme zomer die schroeit
wordt ik gebeten  door een dikke heimwee 
vind mezelf wellicht flauw maar hoe ik weer verlang
naar een verlangen dat voor altijd ging. 

Ingrid Lenaerts



 

De hand van vader
een land ploegt zijn akkers om
in mijn gedachten

Vruchtbare velden
Tarwe zwelt zienderogen
Wat brengt ons de oogst?

Ingrid Lenaerts

Op een sparrentop
wiegt een duif de maat op wind
hoe klein haar zorgen

Ingrid Lenaerts

Klimop klampt zich vast
op een monotone muur
wij observeren

Ingrid Lenaerts

Spetterend vuurwerk
de regen sterren schittert
dooft uit over zee

Ingrid Lenaerts

Hun brede maskers
grijnslachen  met leedvermaak
hun tronie spuwt angst

Ingrid Lenaerts

drie stenen wachters
in het rosse avondlicht
staan er sinds eeuwen

onbeweeglijk stil
dan vordert het bleke uur
over de wanden

tot de zon verdwaalt
achter haar nachtschaduwen
dolomietenpracht

Ingrid Lenaerts

Niets  is zoveel zeggend zoals een dierentuin
Onder de platanen begint de tijd van toen
De zon is van partij groot en klein op de been

kinderen kopen noten om apen te zien gekscheren
anderen wachten lange rijen af voor een olifantenrit
volwassenen brandmerken de apenmanieren
terwijl ze schuddebuiken van het lachen
viezeriken zijn het die beesten roepen ze
een oerang-oetan beukt op het venster
iedereen voor het raam springt verschrikt acheruit
het grote dier is boos om zijn gevangensschap
hij heeft vuile manieren hoor ik mijn tante zeggen

de arenden zitten boven in de nok
tussen de tralies onder een staalblauwe lucht
ze loeren naar ons  ze willen ons wellicht ontvoeren

de papegaaien schitteren doort hun bonte kleuren
zij krijsen een onverstaanbare taal onder elkaar
hun bekken lijken net vlijmscherpe mesjes

de leeuwen liggen in hun bruine slaap te dommelen
de kuil ruikt naar afvalwater en kadavers
plots recht de koningsleeuw zijn rug en brult

de tijgers ijsberen door hun gevangenis
ook zij zitten zieltogend achter de tralies 
ze ijsberen de dag uit pure verveling.

De ijsberen puffen in de zon 
naast smeltende ijsblokken 
terwijl ze dromen van de Zuidpool.

slangen in bakken achter glas 
voeren sissend hun eigen revue op 
ze draaien kronkels rond kale takken

Wij zijn moe en hebben dorst
of een ijsje in de schaduw kan ook wel 
het wordt echte Cola uit een glazen flesje 

We sluiten de dierentuin in onze herinneringen 
alle dieren zinken in de nacht naar het onderbewuste
om de levensfilm verder te produceren.

Ingrid Lenaerts



 

Wij laten onze ogen rollen om te imponeren
Wij kijken in het diepst van uw gedachten
spiegelen de grote emoties uit al uw zielen
een lach tot achter de oren voor uw toeschouwen

gegrien om het verdriet van de wereld
de hongersnood de rampen de brutaliteit
wij schreeuwen protest uit onze  longen
voor alle slechteriken onder de zon en de maan

de beulen de verwaanden de viezeriken
Wij spuwen vuur uit onze brede  mond
de vlam in de bek als ons kracht

We dansen in brede zwaai van het vreemde
we lopen op stelten tezien als vergroting
we vragen uw aandacht en uw inzet

voor onze werveling en woorden 
ons theater op de straatstenen
in uw stad.

Ingrid Lenaerts