Wat zij ook doet , dat doet ze goed
Ze heet ons hartelijk welgekomen
omarmt ons met haar gulle warmte
lacht met haar gouden hart een thuis

Wat zij niet doet  dat verzaakt ze
ze wil geen kwaad in het gelid
weert de boze geesten en lange tongen
bant het zwarte zaad uit onze tuin

Ze is onze grote toevucht in nood
wanneer  ze de reddingsboei uitgooit
tot overleven de stormen des levens
is onze uiterste troost in bange dagen.

Ingrid Lenaerts

Met de hond rondneuzen in het zand
om de haverklap die  zijn toekomst volgt
zij losse wandelaar haren in de wind
volgt een stevige stap aan de rand

van de zee spoelt  daar wrakhout aan
Zij tekent een cirkel voor de rijzende zon
de hond kent geen ernst draaft rond
een vroege vogel verrast de dag

een morgen begint weer aan leven
met een gok voor het schip dat uitvaart
zij bezit ook geen tarotkaarten of kompas
 ze wandelt in dit uur gewoon verder


Ingrid Lenaerts

Waar we ook zijn we zitten vast
we zijn gestrand op de klippen
van een onfortuinlijk en grimmig lot
dat ons zijn botte tanden toont

Wat we ook doen we zijn gedoemd
 in de tang van macht en ellende
waar tussen we blijven dobberen
toe zinkend toe onze boot lek


Wie wijst ons weer de weg en waarheen?
Wie helpt ons dit grijnzend masker verdrijven?
Het antwoord op al die en nog ander  vragen
dat wordt een reddingsboei op kolkend water.

Ingrid Lenaerts

Tegen een gewitte muur botst het spel
kindereren in een kleine tuin maken
een grote wereld waar ze van tegel tot tegel
landen improviseren alsof
Australië om het hoekje ligt
en je maar even je stoute schoenen aantrekt
om op safari te trekken.

Tegen een witte muur onder de enige boom
wordt een hotel gebouwd ook een schip
Het blijkt ook nog een landingsveld
voor droomvliegtuigen
Zelfs het verbod om hard te joelen
of te schreeuwen blijft er hangen.

de reis moet uitgesteld worden
tot later en nog veel later
zijn de dromen anders
en de tuin allen nog herinnering

Ingrid Lenaerts

Hij nam me me mee
op de tonen van zijn watermuziek
wij luisterden ingetogen 
hoe de bron ontsprong in het hoofd
hoe de beek klaterde in zijn ogen
als regendruppels op kristal
hoe de bergstroom
zijn brede armen richtte
met paukslagen in de buik
tot de zee haar aoptheose toewuifde
in één groot symfonisch gedicht

Ingrid Lenaerts 

 

Ik vraag je slechts even te blijven
om de tijd te vangen
laten we hem aan banden leggen
wij bezettten de wijzers
van de torenklok
ontsnappen kan hij niet meer
in dit enig mooie landschap
wij horen de rozen in  de tuin
die  van hun  liefde fluisteren
in de bak van de nacht
Hou me in deze tijd
bij heldere maan en sterren
tot de morgendauw
met woord en daad.

Ingrid Lenaerts

In een  zacht  gebed
zocht zij een betekenis
van stilte
die uitdeinde
in de grote ruimte
van de kerk

De geur van wierook
bracht troost
concentratie  van kracht
een dag om te helen

om haar verdriet
te verwerken

Ingrid Lenaerts

Van het huis
dat ons huis niet meer is
zomaar verlaten
voor oorlog en doodslag
voor ellende en verdriet
voor duister en donker

Van dat andere huis
dat  nu onze thuis niet is
dat ons dromen laat
oorlog eens zal stoppen.
als een dag
de witte vlag zal wapperen

Ingrid Lenaerts

over mythe
over distels
over de kleine waarheid

of hoe je leert
verzinnen

aandacht vragen
wil beminnen
blijft hangen

in de schaduw
van je eigenste ik
de wereld
een stoofpot

Ingrid Lenaerts

Foto van zijn foto
herinnering in een binnenzak
de zekere vorm en toch vleugels
alsof de dieren toen nog spraken

het jaar vergeelt de randen krullen
bizarre tanden in een lijst muizen
aan het werk, dik van nostalgie
weet zeker,dit was ooit vader

Ingrid Lenaerts

Vader knoestig door de tijd
een hoge leeftijd waarop hij leunt
vertraagt dagdagelijks zijn stap
vervaagt zijn denken
omrand met nevelslierten

Hij houdt nog van het leven
met verkleinde pas
met nauwere kring
hij hoort zeker wat hij graag hoort
vertelt zijn jeugd honderuit
gisteren lijkt soms verder
dan jaren voorheen
een beetje een zaamheid
heeft hem omringd

maar zijn bourgondische afstamming
houdt hem recht bij een gezellige babbel
bij een aria en een glas rode wijn
tintelen zijn ogen nog  van levenslust

Ingrid Lenaerts

De stad heeft altijd in mijn hoofd geleefd
een eigen leven dat vage verlangens opriep
een honger die me de nacht instuurde
maar wat ik echter nooit een voet zette

Gedreven door angst voor de grote reus
de wolf in schaapskleren die de geitjes verslond
blauwbaard op tournée en andere fantasten
heb ik me ingegraven als een jeugdige mol

De tijd deed het mollenbestaan  te niet
ik moest uit de pijp mee op zwaar avontuur
van een vrolijke bende die de stad versierde
als een groot feest alvorens het telaat was.

Ingrid Lenaerts

Al vroeg in de morgen lopen wij in het bedauwde gras
De zon bol van kleurende beloften door de wolken heen
De dag laat onze boot te water voor een levensreis
Die wij droomden nu van stapel loopt levenslang

De boot drijft in de droom van de zon
Zij stuurt als kapitein de lange omvaart
Voor een groep nog anonieme reizigers
Over zee het achterland in zijn schaduw

Zij beraadslagen het water als metgezel
De diepblauwe deining een wiegend tapijt
Golven spelen zichzelf kwijt zonder rust
Een eeuwig spel van komen en gaan

Rollen over elkaar als een broze vlecht
Geboorte en dood in elkaar vervat
De nevels in het hoofd lachend naar land
Dat zwaait na het afscheid tot weerziens.

Ingrid Lenaerts

Wij zijn op zoek naar onze wortels
die heel ver in een ander land lagen
de oorlog maakte onze ouders wellicht dood
wij zochten ze overal tussen het stof
en de kapotte huizen in de zon
het was altijd zo warm
we hadden grote dorst 
hadden geen drinken
het stof knarste tussen onze tanden
we liepen tussen de lijken door
dronken soldatzen zaten achter ons aan
ze wilden ons vastgrabbelen
maar we vestopten ons
eng naast de dode mensen
schuilen in grotten om te overleven
tot ze ons vonden grote mannen
die zegden dat we niet bang moesten zijn
ze brachten ons naar een witte  kamer
de zusters gaven ons eten  en drinken
we leerden lezen en schrijven 
en heel veel later werden we geadopteerd
een nieuwe mama en papa
alles werd mooi en goed
maar toch willen wij weten 
wij zijn naar op zoek naar onze ouders
Ingrid Lenaerts