Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
10-03-2011
Momenten
Lastige dag vandaag. Vooral voor mijn moeder. Zij weet niet hoe zich te houden omdat men vader nu in de kliniek verblijft. Ze loopt gewoon verloren. Zij is ook heel lastig omdat ze nu alleen is. Ik probeer vanalles en nog wat om goed te doen, om haar gedachten af te leiden. Het is te hopen dat mijn vader snel van de intensieve gang af mag. Daar mogen we maar twee uurtjes op bezoek gaan. Wanneer hij naar een gewone kamer mag gaan , dan kan mijn moeder langer op bezoek gaan. Nu is het natuurlijk op uur en tijd. De verpleegsters houden zich echt aan de voorgeschreven uren. Wat natuurlijk heel normaal is. Voor ons natuurlijk tegenslag. Wij zouden liever langer op bezoek blijven. Zelf houd mijn vader zich natuurlijk taai. Alhoewel met een klein hartje. Ik zie dat aan zijn manier van doen. Morgen zou er nog een grote scan genomen worden. En dan zal het afwachten zijn. Vandaag is hij toch al naar de revalidatie mogen gaan. Bij dezelfde kinesistes als waar mijn man naar toe ging. Ze hebben het er al volop over gehad. Dat het heengaan van mijn man zo plots was. Die meisjes verliezen natuurlijk nog patiënten. Maar op zulke korte termijn hadden ze nog zo goed als niet meegemaakt. Ook zij hadden het er nog moeilijk mee. Mijn man was een graag geziene patiënt. Hij bracht ze altijd aan het lachen. Toch hadden ze verraden aan mijn vader dat ik een presentje voor hen had gebracht. Toevallig de vorige dag. En ja, als ik mijn vader daar dan over hoor praten, dan weet ik hoe moeilijk ook hij het heeft met het heengaan van mijn man. Het is een kranige kerel , altijd het laatste woord willen hebben maar met een ó zo klein , gouden hartje. Dat doet me wel iets als ik het opmerk. Dat zijn van die zeldzame momenten dat hij in zijn kaart laat kijken. Dat zijn van die momenten die ik zeker moet bijhouden.
Het gaat weer de totale verkeerde richting uit. Ik had al lang in mijn bed moeten liggen maar ja. Het zal voor seffens zijn. Heb vanavond mijn dag nog eens helemaal overlopen. Het is weer geen gemakkelijke dag geweest. Deze voormiddag met mijn moeder naar de bank en winkel geweest. Toch ook nog heel even langs het graf van mijn man geweest. Gelukkig dat ik dat toen gedaan heb. Ik zou er anders vandaag niet meer naar toe kunnen. Deze middag een kleinigheid gegeten met mijn ouders. Dan was het wachten op de huisdokter. Komt die natuurlijk wat later dan voorzien. En toen was het inpakken en wegwezen richting kliniek. Mijn vader zou toch voor onderzoek moeten opgenomen worden. Een klein herseninfarct heeft plaatsgevonden. Dit is waarschijnlijk één van de voorbije nachten gebeurt. Zelfs de huisdokter had niet direct een antwoord. Morgen gaan er nu natuurlijk enkele onderzoeken gebeuren. Het zullen weer enkele moeilijke dagen worden. Altijd dat heen en weer gerij. Mijn moeder ophalen, wegdoen, enkele uurtjes wat karweitjes opknappen, en dan opnieuw richting kliniek. We mogen maar twee uurtjes per dag op bezoek gaan. Hopelijk is het alleen maar een waarschuwing geweest. Hopelijk komt alles met een goede verzorging alles snel weer in orde. Hopen , meer kan ik niet doen.
Vandaag is het twee maanden geleden dat ik je heb moeten afgeven. En toch , wat zijn twee maanden ? Ik kan me nog elke dag heel goed voor de geest halen. Het is ongelooflijk zwaar geweest. Met vallen en opstaan. Telkens weer opnieuw naar boven klauteren. Elke dag volledig opnieuw beginnen. Niet willen aannemen dat ge nooit meer terug komt. Je overal en nergens gaan zoeken wetende dat ik je niet zal vinden. En hopen dat ge thuis zult zijn wanneer ik thuis kom. Maar alle hoop verdwijnt wanneer ik je kom bezoeken. Dagelijks kom ik nog langs. Dagelijks kom ik je vragen stellen in de hoop dat je me kunt helpen. Dagelijks kom ik om antwoorden. Ik had nooit gedacht nu al alleen verder te moeten. Ook jij had nooit gedacht om nu al niet meer hier te zijn. We hadden nog een hele toekomst voor ons. We hadden nog zoveel plannen. We gingen nog zoveel samen doen. Helaas, de tijd was tekort. Voor ons is er geen toekomst meer. Samen.
De zondag is weer voorbij. Er zijn toch van die dagen die lang duren. Waar kan men naartoe op een zondag als men alleen is ? Ik weet dat ik een nieuwe vriendenkring zal moeten opbouwen. Van de oude blijft er zo goed als niets over. En deze vrienden, die hebben hun kinderen , hun kleinkinderen. Helaas, ik heb geen kinderen of kleinkinderen. Dat is een groot gemis. Niet alles gaat in het leven zoals men het graag heeft. Ik tracht er het beste uit te halen wat op dit ogenblik gaat. En spijtig genoeg is dat niet zo heel veel op dit moment. Ik vraag me nu al af wat dat in de zomer gaat zijn. Er gaan nog heel moeilijke tijden aanbreken. Dat is iets dat ik al wel door heb. Ik voel me zo alleen en daar is niemand die me daarbij me kan helpen. Ik sta ervoor en ik moet erdoor. Gemakkelijk is wel wat anders. En het komende leven had ik me wel heel anders voorgesteld. Ik had nooit gedacht om nu al weduwe te zijn. Wat een hard woord en toch waarheid. Ik had nooit gedacht om nu al alleen plannen te moeten maken. Ik had nooit gedacht dat alleen zijn , zo erg was. En toch is het zo. Dat besef je pas als je het meemaakt. Ik mis je enorm.
