Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
06-02-2011
Zaterdag
Zaterdag voormiddag. Lang geleden dat ik nog thuis ben geweest op een zaterdag voormiddag. Voorheen was ik altijd rond half negen op pad om de nodige verse ingrediënten in huis te halen. Zowel voor ons als voor mijn ouders. Wie kent het niet ! De bakker , beenhouwer , groenten en fruitwinkel. Voorheen was allles afgemeten. Ik moest er toen voor zorgen dat ik ofwel bij je was ; ofwel was het een telefoontje op een afgesproken uur. Dat telefoontje had je niet graag. Vooral de laatste twee maanden zorgde ik ervoor om zeker op tijd bij je te zijn. Ik had het niet door dat er iets op til was. Je deed zoveel moeite om het mij zo aangenaam mogelijk te maken. Om het mij gemakkelijk te maken. Hoe ongemakkelijk jij je waarschijnlijk ook voelde. Ik heb het nooit geweten. Je klaagde nooit en alles was goed. Wat ben ik stom geweest ! Wat ben ik lomp geweest ! Ik ga het mezelf nooit vergeven. Nu het te laat is zie ik heel veel dingen die beter hadden gekunt. Maar wie had ooit het vermoeden dat ge al zo vlug afscheid zou nemen ? Wie had het vermoeden dat alles op enkele dagen weg zou zijn ? Voorbij ! Over ! Gedaan ! Einde !
Deze namiddag heb ik alles naar mijn ouders gebracht. Ik moet niet meer met een klok werken. Ik moet niet meer op een afgesproken uur thuis komen. Ik heb nu tijd. Tijd zat. Toen ik terug thuis kwam overviel mij opnieuw de leegte van die zetel. Vroeger kwam er vanuit die zetel onmiddellijk een begroeting toen ik thuis kwam. Nu blijft het akelig stil. En dat voor de rest van de avond. Stil , eenzaam , en verlaten. Ik mis je.
Het is weer van dat. Weer veel te laat. Ik had er al lang moeten inliggen. Maar ik merk dat het alle dagen later wordt. Nochtans sta ik elke dag rond hetzelde uur op. Dus dat is elke dag minder slaapuren. Ik ben er zeker van dat dit zich na veroop van tijd zal gaan wreken. Ik weet ook dat ik dat moet vermijden. Alleen , ik geraak niet in mijn bed. Ik heb elke dag wel een uitvlucht om toch maar niet te moeten gaan slapen. Ik heb ooit geleerd dat een regelmaat het beste is. Momenteel geldt dat voor anderen maar zeker niet voor mij! Ik moet hier dringed verandering inbrengen. Ik zal één van de komende dagen daar eens moeite voor doen. Nog iets dat me misschien gaat helpen. Toevallig las ik in een krant bij mijn ouders dat er een info - namiddag zal plaatsvinden met als onderwerp "rouw". Baat het niet , dan schaadt het niet. Ik heb me ingeschreven. Misschien kan ik er iets uit halen dat heel nuttig voor mij gaat zijn. Ik hoop het althans. Ik ben op zoek naar iets maar ik weet nog niet wat Ik geraak er niet uit. Hopelijk helpt zulk een info-namiddag. Hopelijk brengt zulk een namiddag raad. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Maar ik zal gaan.
Een dag met vallen en opstaan. Vandaag, eerste kuisdag bij mijn ouders. Ik heb mijn dagen momenteel opgesplitst. Donderdag , dus de boven wat kuisen. Mijn ouders hebben zo nog een degelijk zelfgebouwde woning. Vroeger , en nu nog , heel mooi maar veel te groot. En gewoon , terwijl ik aan het stoffen was , gaan die watersluizen weer open. Gewoon met aan van alles te denken. Zonder énig aanwijsbare reden. Ik was blij dat ik alleen was. Ik zou niet graag hebben dat mijn ouders me in een huilbui zien uitbarsten. Zij hebben het ook al moeilijk genoeg zo. Zij zeggen wel niets , maar ge ziet aan van alles en nog wat dat het hun helemaal niet gaat. Ze weten niet goed wat ze moeten doen om goed te doen. Ze halen van alles uit de kast om het mij naar mijn zin te maken. Alle dagen zou ik nu bij hen moeten zijn. En dat is allemaal teveel. Als ze dat nu allemaal eens achterwege laten, dat zou zo'n deugd doen. Als ik er iets over zeg , dan kunnen ze dat niet begrijpen. Ze doen toch maar alleen om goed te doen. En dat weet ik maar al te goed. Alleen , het verstikt me zo. Ik voel me zo ingebonden. Ik zou zo graag vrij en met volle rust naar hun toe gaan. Maar het is helaas zo beperkend. Ik kan het niet met de juiste woorden omschrijven. Ik weet niet hoe ik dat verstaanbaar onder woorden moet brengen. Het enige dat ik weet , dat is , dat ik iets mis om naar hen toe te gaan , maar wat ? Tijd brengt raad ? Ik hoop het uit gans mijn hart. Ik hoop ook dat het niet te lang op zich laat wachten. Ik zal mijn ouders nog dikwijls nodig hebben , ondanks hun gevorderde leeftijd. Ik ben blij dat ik mijn ouders nog heb.
Een rampdag is het geweest vandaag. Die sluizen hebben heel de dag open gestaan. Ik mocht niets doen , ik mocht aan niets denken. Of die sluizen gingen open. En ik heb vandaag aan veel gedacht. Aan veel mooie dingen die helaas nooit meer zullen terug komen. Gelukkig heb ik nog veel van die herinneringen. Maar geef mij toch maar het tastbare. Daar had ik veel meer aan. Helaas moet ik wel genoegen nemen met herinneringen. Die herinneringen die hebben vandaag ongelooflijk veel pijn gedaan. Ik weet niet wat ik had maar het is met geen pen te beschrijven wat ge meemaakt als ge verdriet hebt. En het doet ook zo'n pijn. En ge weet niet wat ge moet doen om die pijn te laten overgaan. Nadat ik naar het kerkhof ben geweest is het wel gebeterd. Dan heb ik nog wat kunnen doen. En toen ik dacht om nog even TV te kijken, toen was het helemaal nar de vaantjes. Ik ben een familiefan. Maar die opname van vandaag was er voor mij te veel aan. Dat kon ik niet aan. Ik heb gehuild van begin tot het einde. Het is maar fictie zeggen ze dan maar hoe waarheidsgetrouw is het weergegeven. Ik zal niet alleen zijn met die gedachte. Er zullen nog andere mensen aan een vorig leven terugdenken. Eentje waar de zorgen nog veraf waren maar o zo rap heel dichtbij.
Ik ben vandaag voor het eerst met mijn moeder gaan winkelen. Het was niet gemakkelijk. Het winkelen op zich is en was niet moeilijk. Alleen het tegenkomen van bekenden , daar heb ik momenteel nog steeds een hekel aan. Ze willen me nog condoleren (omdat ze niet eerder de gelegenheid hadden). Ze willen weten wat er juist is gebeurd. Ze willen het weten van naaldje tot draadje. En als ze dat rechtstreeks aan mij kunnen vragen dan weten ze het toch zeker. Dan kunnen ze het gaan verder vertellen want zij weten het toch uit eerste hand! Het is zo akelig allemaal. En wat een nieuws als ze zoiets weten . Ik hoop dat we een week of twee niet moeten gaan winkelen. Uitgezonderd natuurlijk de verse ingrediënten. Daar kunnen we niet buiten maar dat is bij de plaatselijke bakker en beenhouwer. Daar worden geen vragen gesteld en zo heb ik het graag. Daarna heb ik mijn moeder nog meegenomen naar het kerkhof. Dat was weer niet gemakkelijk voor haar. Het was dan ook nog winderig en goed koud. En met haar 80 winters konden we niet zo snel gaan. Ze was blij dat ze een goede dag kon gaan zeggen. We zijn maar eventjes geweest omdat het niet anders kon. Toch was ze gelukkig. Toch was ze blij dat ik haar meenam. Als ik het zo niet doe , dan is ze niet in de mogelijkheid om daar te geraken. Ze woont er te ver af. En ook , ze is bang om het te vragen. Mijn moeder denkt dan dat ze me lastig valt. Dus ik moet het maar gokken en hopen dat ik er goed mee doe wanneer ik haar meeneem. Mijn vader is helaas geen kerkhofman. Hij rijdt niet naar het kerkhof. Wanneer hij verplicht wordt om mee daar naartoe te gaan dan is hij de rest van de dag ziek. Hij kan er niet tegen. Dat is al jaren zo. Ik respecteer dat natuurlijk want als het niet gaat , gaat het niet. Ondanks alles heeft mijn moeder toch een mooie dag gehad. En ik ook. Ik was vandaag niet alleen !
Dag mijn lieve man. Hier ben ik weer eens eventjes op bezoek. Tot op heden blijft alles zowat gelijk het is. Nog steeds ben ik bezig met papierwerk. Vandaag heb ik mijn aanvraag ingediend voor het weduwepensioen. En op de bank hebben ze uiteindelijk het juiste formulier. Ze hadden alles al maar het moest het originele zijn en geen copy. Dus dat hebben we dan ook weer geregeld. En op de ziekenkas hadden ze nog een afschrift nodig van onze belastigen ! Mensen wat een gedoe ! En dan verschieten ze ervan dat ne mens het allemaal moe wordt. Ik hoop dat ik nu door de mallemolen van het papierwerk heen ben. Elke instantie weet het toch allemaal beter dan dat we het zelf weten. En toch wordt het ons niet gemakkelijk gemaakt. Ook de grafsteen heb ik vandaag in orde gebracht. Heel simpel en zonder franjes. Want dat is toch ook een commerce als geen ander ! Hoeveel verschillende soorten steen er zijn. Ik heb voor "marlin" gekozen. Dan nog de keuze uit welke kleur de letters moeten bestaan. Hier heb ik het zachte grijs genomen. Wit was te hard voor jou. En ja , ook nog een lettertype kiezen. Klassiek of ... het is het type "katrien " geworden. Hopelijk vindt je het goed. Wel me je mooie foto ! Een foto genomen op een dag dat het je echt heel goed ging. En dat zie je want het geluk straalt van je af . Dat was en is een dag om te koesteren. Wat was je toen gelukkig. Ik zal het nooit vergeten want elke minuut komt me nu nog levendig voor de geest. Nu waarschijnlijk nog meer dan eerst. Toch is dat ook al anderhalf jaar geleden , juni 2009. Het was ons laatste verlof samen. Het was een moeilijk verlof. Maar ééntje van zoveel waarde. Zulke mooie herinneringen moet ik zeker heel goed vasthouden. Dat deed ik nu al. Daar kan ik me aan optrekken in de toekomst.
Opnieuw een dag gelijk als gisteren. Het zou voor je weer een mooie sport - zondag zijn geweest. Finale van den tennis. Overschakelen naar de cross in Sankt Wendell. De nodige voetbalwedstrijden met nog wat samenvattingen. Ik hoor je zo op alles de nodige commentaar geven. Wat mis ik die commentaren allemaal. Sinds je ziekte was ik van veel sporten op de hoogte. Overal kreeg ik de nodige uitleg erbij. Ik kende al heel wat namen uit de sportwereld ; gewoon door al de uitleg die je altijd deed. Niet dat al die sporten mij echt interesseerden , maar ik hoorde je graag bezig. Alles vertelde je me , van naaldje tot draadje. Ik liet je het allemaal uitleggen en dan kon ik ook nog wat bijleren. De namen op de juiste plaats onthouden dat was inderdaad minder. Maar waar een wil is , is een weg en dat lukte me toch een beetje. Je had er plezier in om het mij allemaal te vertellen. Je had er plezier in om alles uit de doeken te doen. Maar die plaats aan de TV is zo leeg. Er is niemand meer die mij dat allemaal wilt leren. Er is niemand meer om in discussie te gaan. Er is niemand meer die om een drankje vraagt. Er is niemand die vraagt of ik bij in de zetel kom zitten. Wat mis ik dat allemaal ! Ik heb vandaag cross gekeken. Waarom ? Omdat ik dan in gedachten was bij jou. Naar deze zondag had ge zo uitgekeken. Ik kon het niet laten om niet te doen wat jij zou gedaan hebben. In de late namiddag ben ik je komen vertellen wie er allemaal gewonnen heeft. Ik hoop dat je mijn uitleg kon verstaan. Zelfs je favoriete voetbalploeg heeft het dit weekend goed gedaan. Ik weet dat ik die voor de rest van mijn dagen ook ga volgen. Niet op het plein natuurlijk maar wel in de krant en op TV. Het was veel vandaag van sport. Het ergste is dat ik heel veel ga vergeten nu ik geen hulp meer heb. Waarschijnlijk zou je nu gezegd hebben : "Ik heb toch een mooi weekend gehad". Hierop zouden we zeker nog een slaapmutsje gedronken hebben en geklonken op de goede afloop. Helaas , dat slaapmutsje moet ik nu alleen drinken. Klinken op de goede afloop , dat is voor later.
Zaterdag voormiddag.
