Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
03-04-2011
Reuze lentedag !
Een reuze lentedag vandaag. Zo heerlijk om niets te doen. Dat heb ik dan vandaag ook gedaan. Helemaal niets ! Vandaag ook voor de eerste keer opnieuw iets gekleurd uit de kleerkast gehaald. Sinds het overlijden van mijn man had ik alleen maar zwart en grijs boven gehaald. Vandaag met die heerlijke zon heb ik dus terug iets fleurigs gezocht. Het deed even raar maar ik heb toch doorgebeten en eerlijk gezegd, ik voel er me goed bij. Deze morgen al goed op tijd naar de kapper geweest. Dan verder richting bakker en beenhouwer. Na de middag mijn moeder naar de kapper gebracht. Nog een tasje koffie met kriekentaart gesnoept. En dan een heerlijke wandeling gemaakt. Toen was het al een late namiddag geworden. Nog even langs het kerkhof geweest. Net zoals gisteren. Heel veel volk , maar nu aan het wandelen langs de graven. Ik kom toch ook regelmatig dezelfde personen tegen. Ook mensen , net als ik , die nog vlug een goede dag komen zeggen. Of nog vlug het graf proper maken en een nieuw bloemeke erbij zetten. Ook de avond is voorbij gevlogen. Ik heb me bezig gehouden met de kranten te lezen van een hele week. Ik had er nog geen fatsoenlijke tijd voor gehad. En nu er tijd voor gemaakt. Ik hoop morgenavond ook door de aangekomen post heen te zijn gewerkt. Alhoewel ik daar voor vrees want ik ga met een bus mee naar een dierentuin ergens in Nederland. Wij gaan twee kleine ijsbeertjes bezoeken. Ik hoop dat het zal meevallen want ik kijk er wel een beetje naar uit. Tot morgen .
Vandaag al een beetje weekend gehouden. Tot deze middag nog een vlijtig meisje geweest bij mijn ouders. Nog genoten van de traditionele frietjes met stoofvlees. En daarna natuurlijk nog de afwas gedaan. Het was nog steeds miezerig buiten en ik heb er de brui aan gegeven voor deze week. Ik ben dan maar wat in de natuur gaan wandelen. En natuurlijk wat eten mee genomen voor de beestjes. Ik heb er van genoten. Zo helemaal alleen. Zonder al de drukte rondom mij. En voor de rest niemand te bespeuren. Op het kerkhof was het wel wat anders. Het was er druk toen ik eraan kwam. Langs alle kanten zag ik mensen graven opkuisen. Oude plantjes weg en nieuwe in de plaats. Er zijn vandaag ook nog heel wat potten met narcissen geplaatst. Het kerkhof begint mooi geel gaan te zien. Ook bij mijn man staan ze mooi te staan. Als het weer een beetje fatsoenlijk blijft dan kunnen de paasbloemen nog gemakkelijk een hele week blijven staan. Er staan nog vele beginnende knopjes in. Wie had ooit gedacht dat ik nu al paasbloemen bij jou zou komen zetten ? Jij niet. En ik niet. Niemand.
Hoe troosteloos kan een dag er toch uitzien als die warme zon zich niet laat zien. Dan is alles grauw en grijs. Zelfs de jonge slaplantjes in de tuin. Het frisse groen is niet fris groen meer. De regen doet natuurlijk wel deugd. Ge ziet alles wassen. Zelfs het onkruid. En ik dacht dat er veel was weggewerkt ! Ik kan gewoon opnieuw beginnen. Hopelijk laat de zon niet te lang op zich wachten. Ook op het kerkhof was het troosteloos. Dat er anders de laatste dagen nogal wat volk op was heb ik vandaag zogoed als niemand gezien. De wind was goed fris. Het kaarsje bij je graf bleef weer niet aan. Ik moet toch eens achter iets anders gaan zoeken. Ik heb al wel eens rond gekeken maar nog niets naar mijn goesting gevonden. De aangeboden lantaarns zijn toch allemaal zo groot. Ik zoek eigenlijk achter iets verfijnd. Met de tijd zal ik het wel vinden. Dat hoop ik toch tenminste. Ik heb me nu al voorgenomen dat ik eens richting Scherpenheuvel ga rijden. Een kennis van mij komt regelmatig met van die speciallekes naar huis. Wie weet vind ik ook iets !
Spijtig, vandaag was het geen zonnige dag. Wat missen we al vlug die warme zonnestralen. En als de hemelsluizen dan ook nog eens opengaan is het al helemaal niets. Natuurlijk mag het eens regenen. Hopelijk gaat het nu geen weken duren. Ondanks de ontbrekende zonnestralen heb ik me vandaag toch kunnen bezig houden in de tuin. Ik ga er nog komen. Ik ben zelfs al te voortvarend en ben moeten stoppen van mijn vader. Ik was weer werk aan het doen dat nog veel te vroeg is. Dus gewoon stoppen en afwachten tot de goeie moment. Maar er zijn buiten nog genoeg klusjes te doen. Vervelen zal er zeker niet bij zijn. Maar dan zou wel het zonnetje van de pârtij moeten zijn. Voor mijn vader is er nu gelukkig de driedaagse De Panne - Kokszijde. In de voormiddag komt hij nu mee de tuin in. In de namiddag is het platte rust. Ben dat helemaal niet gewoon van hem. En ook niet dat hij gewoon in de zetel blijft liggen. Het zal hem dus niet gaan. Hij heeft ook nog niet gevraagd wanneer we terug gaan revalideren. Ik ben benieuwd. Ik denk dat mijn moeder ook aan de lenteschoonmaak is begonnen. Dus zullen we haar vanaf morgen hier mee helpen. Hopelijk is er niet te veel regen want er staan ramen zemen op het programma. Niet mijn liefste bezigheid. Maar ja, dat zal ook moeten gebeuren zeker ? Zolang ik s'avonds nog de tijd heb om langs het graf van mijn man te gaan ben ik tevreden. Als men dat natuurlijk tevreden kan noemen. Nu met de uurwisseling gaat dat de komende maanden natuurlijk geen probleem zijn. En is het voor mij gemakkelijker. Dan moet ik niet meer zo vliegen om nog voor het donker daar geweest te zijn.
Wat eigenlijk begonnen was om het verlies van mijn man te helpen verwerken is nu verder uitgebreid naar het wel en wee van mijn ouders. Het doet mij deugd om zo alles een klein beetje te kunnen neerpennen. Zeker nu ik van het één in het ander terecht kom. Het spijtige is dat de vroegere vrienden één voor één zijn weggevallen. Een goed gesprek zou wonderen kunnen doen. Nu verlicht mijn hart als ik zo wat kan neerschrijven. Het lucht me op. En papier spreekt niet tegen. Het geeft me dan ook wel geen antwoord. Maar soms komt er al eens een oplossing uit de bus gevallen.
Om deze reden heb ik ook de naam van mijn blog veranderd. In het begin was het alleen " Mijn Man " Nu samen met " Mijn Ouders ".
Vandaag de huisdokter op bezoek gehad voor mijn vader. Spijtig, hij was te vroeg of ik te laat. Ik heb hem gemist en dus heb ik mijn vragen niet kunnen stellen. Enkele dagen geduld want vrijdag komt hij terug en dan ben ik er zeker en vast. Revalidatie is er momenteel niet bij. Hij heeft het afgeraden omdat mijn vader toch zwakker is dan verwacht. En ook zijn bloeddruk is niet in orde. Dus , heel veel rusten en niets doen. Leg dat maar eens uit aan iemand die anders heelder dagen in de tuin zit te werken. Hij komt nu ook wel de tuin in alhoewel het maar voor heel korte perioden is. Het staat op zijn gezicht te lezen hoeveel pijn het doet om niet te kunnen helpen. Nu zijn de rollen omgekeerd. Ik probeer hem te helpen. Ik moet toegeven dat het me aardig lukt. Ik moet ook toegeven dat het eigenlijk geen werk voor een vrouw is : de tuin omgraven. Het is verdomd zwaar ! Maar voor dit jaar heb ik er bijna mee gedaan en volgend jaar zien we wel. De aardappeltjes zijn vandaag geplant evenals een stuk of 70 gladiolen. Mijn vader heeft me wel gezegd dat alles heel miniem zal zijn in de tuin dit jaar. Ik ben benieuwd voor het vervolg. Mijn moeder zou niet liever willen dan dat we stoppen met het kweken van groenten. Ze vind het veel te zwaar voor mij. En ook voor haar natuurlijk want ze kan het allemaal niet meer aan. Dat komt ook door haar leeftijd. Van mij mag ze niet helpen in de tuin en ik kan er in komen dat dat pijn moet doen. Iets wat je jaren gedaan hebt en nu gaat dat door omstandigheden niet meer. Mijn man zou maar wat blij geweest zijn als mijn vader zou stoppen met tuinieren. Hij heeft nooit kunnen begrijpen wat er zo plezant was om in de tuin te werken. Dat had natuurlijk met zijn opvoeding te maken. Mijn man zijn ouders hebben nooit een tuin gehad. En hij kende het dus spijtig genoeg niet. En zoals het spreekwoord zegt : " jong geleerd is oud gedaan "
En ja , mijn vader is terug thuis. Hij staat mijn inziens nog wankel op de benen. Hjj zal terug moeten aansterken. En ik denk ook dat hij niet volledig zeker is van zichzelf. We hebben in ieder geval een goede tas koffie gedronken op zijn thuiskomst.. Daarna was ik heerlijk vrij ! Het deed me deugd dat ik nog eens op een fatsoenlijke manier bij je kon langskomen. De voorbije dagen was het maar zus en zo door de omstandigheden. En dus heb ik je vandaag het hele verhaal van mijn vader gedaan. Je moet toch ook op de hoogte blijven van het reilen en zeilen. Het was nog aangenaam in het zonnetje toen ik daar aankwam. En ook de paasbloemetjes die ik vorige week heb meegebracht zijn allemaal aan het open komen. Ik denk niet dat er met Pasen zelf nog paasbloemen zullen zijn. Je vond Pasen wel een mooie tijd. Toch zeker met de versierde krulhazelaar. En dan zeker niet te vergeten de chocolade eitjes. Mijn hart doet pijn als ik nu al de mooie gevulde paaseieren zie liggen. Ik hoef er geen enkel meer te kopen. Zelf eet ik toch al geen chocolade. Het doet pijn om er weer niet aan mee te kunnen doen. Ik verwende je toch zo graag. Helaas kan ik je nu niet meer verwennen. Zo heel lang ben ik wel niet gebleven. Ik wilde wel wat papierwerk in orde brengen en dat is me goed gelukt. Als ik nu zo nog enkele dagen wat kan bijwerken dan gaat alles in orde komen. Want voor mijn overlevingspensioen zijn er nu toch een stuk of vijf brieven binnengekomen. En ik kan er niet aan uit. Dus ik zal één van de dagen nog eens op ronde moeten gaan om te zien wat ik allemaal moet doen. Ik zou heel graag van al die rompslomp vanaf zijn. Maar dan zullen de successierechten wel beginnen zeker ? Ik ben nog steeds op papieren van de bank aan het wachten. Als die er zijn kan ik ook daar weer verder. Waarom maken ze het toch allemaal zo moeilijk ? En ze weten het toch allemaal beter dan ik het zelf weet !
Ik ben benieuwd naar morgen. Je ziet mijn vader zo de nodige vorderingen maken. Wat een verschil met vrijdag en gelukkig maar. Dat iemand op zulk een korte tijd zo kan terug in orde komen. Dat zijn eigenlijk de wonderen van de kliniek-wereld ! Toen ik tot vorig jaar met mijn man naar de kliniek kwam was dat ook zo. Zo ziek als wat. Niet eten , niet drinken , geen krachten meer en toch , enkele uren later was hij er terug bovenop. Ik heb meermaals gezegd : wat zit er in dat zakske dat iemand zo snel terug kan recupereren ? Als buitenstaander zullen we het nooit weten want we kennen daar niets vanaf. Maar voor ons telt alleen maar : als we geholpen worden zijn we tevreden. En of we op dit ogenblik tevreden zijn ! De verdere revalidatie zal alles moeten afmaken. Daar ben ik wel wat bang voor. Die linkerarm die wilt niet mee. Ik hoop dat mijn vader geduld genoeg gaat hebben. Maar hem kennende ! Het kan niet rap genoeg vooruit gaan maar men moet ook voor alles de nodige tijd nemen. Ik zal zien en proberen van rustig af te wachten.
Wat eigenlijk begonnen was om het verlies van mijn man te helpen verwerken is nu verder uitgebreid naar het wel en wee van mijn ouders.
