Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
01-05-2011
Nachtrust.
Dat het weeral veel te laat is eer ik in mijn bed zit is geweten. Ik krijg het niet afgeleerd. Nee, het wordt nog later en later. Daar moet ik echt eens werk van maken. Terug op een normaal uur gaan slapen. Maar het is toch zo moeilijk . Een extra groot bed en daar alleen in liggen. Die plaats naast me die blijft koud. Die plaats naast me die blijft leeg. Ik kan er niet aan wennen. Zal ik er ooit aan wennen ? Waarschijnlijk niet ; want het zal elke avond opnieuw dat gevecht zijn. Dat gevecht tegen de klok om een normale nachtrust. En niet een nachtrust van vier tot vijf uurtjes. Het zal er wel eens van komen. Maar wie weet wanneer.
Een heel rustige vrijdag is het vandaag geworden. Ik had me er een beetje op voorbereid. Mijn moeder kan er zo van genieten als er ergens iets gebeurd in de koninklijke kringen. Dus wat heeft zij vandaag gedaan ? Juist ! Zo goed en zo kwaad als het ging naar TV gekeken en het huwelijk gevolgd van Catherine en William. Je had haar moeten zien glunderen omdat ze hiernaar aan het kijken was. En toch voelde ze zich schuldig omdat ze op een vrijdag naar TV zat te kijken. Ik heb haar enkele malen tot de orde moeten roepen en erop aangedrongen om ervan te genieten. Ze is het dan ook nooit gewoon geweest om overdag iets te volgen op TV. Nu heb ik haar laten genieten. En dat is uiteindelijk nog goed gelukt ook. Ik ben blij voor haar. Daar heeft ze een goed gevoel aan over gehouden. En eigenlijk ik ook. Het deed deugd dat het vandaag eens rustig was op het werkfront. Dus ik heb ook met een half oog zo wat kunnen volgen terwijl ik in de potten stond te roeren. En waarom niet ? De boog kan toch niet altijd gespannen staan.
Vandaag een kleine woordewisseling gehad met mijn vader. Het heeft lang geduurd eer ze er was. Het is zo spijtig dat het is gebeurd. Het klinkt misschien raar maar ik wist dat er iets ging gebeuren. Hj is aan de beterhand en dat vertaalt zich naar terug alles zelf willen doen. Geen hulp meer willen aanvaarden ondanks de beperkingen die hij nog altijd heeft. Maar ik ken mijn vader een beetje. Zoals het spreekwoord zegt : " Eens baas , altijd baas". En probeer maar eens in te gaan tegen de woorden van een baas ! Dat is echt niet gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik wijselijk gezwegen. En we zullen wel zien wat de komende dagen gaan brengen. Gemakkelijk zal het niet zijn want het heeft me pijn gedaan. Een andere pijn dan met mijn man. Ook dat moet nu weer genezen. Ook dat zal zijn tijd weer moeten hebben. Maar tijd heelt alle wonden ; of toch veel. Hopelijk.
Ik had nooit kunnen denken dat dagen zo eenzaam konden zijn. Ik heb het nooit van iemand willen aannemen dat dagen zo koud kunnen zijn. Ik heb het me vandaag nog maar eens gerealiseerd. Je kunt met iets bezig zijn zoals ik vandaag de ganse dag ben bezig geweest en dan kom je plots tot het besluit dat je maar alleen bent. Je denkt dat je bergen werk verzet en toch is het maar beperkt. Je denkt : ik heb bijna gedaan en dan ben je nog maar halverwege. Vroeger had ik op korte tijd veel meer gedaan dan dat ik nu uren bezig ben. Het werk geraakt wel gedaan maar het duurt nu eens zolang. Je zoekt ondertussen naar het waarom maar er komt geen antwoord. Je kunt tegen niemand iets zeggen want er is niemand. Je kunt tegen de muren praten maar die antwoorden niet. Je kunt tegen een foto beginnen praten maar een foto leeft niet. Je bent alleen en je blijft alleen. En het rare voor mij is , eens het vier uur voorbij is , dan is er die drang om naar het kerkhof te rijden. Ik kan het dan nog wel enkele uren uitstellen tot zes , zeven uur maar dan moet ik vertrekken. Ik ben naar het waarom aan het zoeken. Ik kan evengoed thuis in de zetel gaan zitten met je foto op mijn schoot. Ik kan dan evengoed tegen je praten als op het kerkhof. En toch is dat niet voldoende voor mij. Ik moet aan je graf geweest zijn. Al is het maar voor even . . .
Ik voel me leeg. Ik voel me moe. De dag ben ik gewoon weer doorgesparteld. Gewoon met vallen en opstaan. Met mijn moeder begint het terug beter te gaan. Tuurlijk is ook de huisarts geweest. En inderdaad , ze is heel wat verzwakt. Ze gaat toch nog verschillende dagen nodig hebben eer ze terug op kracht zal beginnen te komen. En de voorbije warme dagen zijn de grote schuldige. Spijtig dat het zo moest lopen maar nu zijn we gerustgesteld. Ook mijn vader is goedgekeurd ! Vandaag is hij op controle geweest en alles is terug in orde aan het komen. Zijn revalidatie wou hij stoppen maar dat had de specialiste niet graag. Hij zou nog wat verder moeten doen. Maar ik veronderstel dat hij die raad niet gaat opvolgen. De kinesistes zijn te flauw volgens hem. Zo wil hij nu op zijn eentje thuis verder oefenen. Aan hem de keuze natuurlijk. Ik kan hem niet dwingen om te gaan. En ook de garage kon ik vandaag niet voorbij rijden zonder stoppen. Ik ga kosten hebben. Nu vrijdag krijg ik een nieuwe uitlaat en binnen veertien dagen een controle. Die controle gaat me wel wat kosten. Er moet een nieuwe aandrijfriem ( ? ) geplaats worden. En daar kennen ze de prijs van. Het zal wel normaal zijn zeker ? Die controle is wel nodig want het is volgens de computergegevens van de garage drie jaar geleden dat de auto nog eens werd nagezien. Het zal dat bakske nog eens goed doen. Hij rijdt nog heel goed maar dan kunnen we weer gerust zijn. Hij wordt dit jaar tenslotte al elf lentes. Normaal zouden mijn man en ik dit jaar eens gaan zien voor een nieuwe auto. Maar ik ga toch nog maar wat verder doen . Het is altijd al een goede wagen geweest , en nog steeds. Ik heb momenteel geen goesting om alleen voor een andere auto te gaan zien. En zolang ik niet door de bodem zak , is er niets aan de hand. Grote afstanden ben ik toch niet van plan om te doen. En wil ik toch eens met de wagen vertrekken , dan zijn er eventueel nog altijd huurauto's voor lange afstanden.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is. Niet voor mij maar voor mijn moeder. Het blijft moeilijk voor haar. Niet dat ik gelukkig ben om op de huisarts te wachten. Het is alleen dat ik volledig gerustgesteld wil worden. Deze voormiddag wou ik nog enkele kleine karweitjes doen in de tuin maar toen was het reeds te warm. Nog wat klein werk heb ik gedaaan en dan maar gestopt. Wat een verschil met vorig jaar. Toen waren we stilletjes nog aan het genieten van Paasdagen. Mijn man en ik samen. Nu zoek ik vanalles en nog wat uit om toch maar een beetje bezig te zijn. Het is erg om te moeten zoeken van hoe ga ik mijn dag doorbrengen. Natuurlijk word alles voor mij bemoeilijkt daar ik mijn vader wil helpen. Ik moet het anders gaan aanpakken. Ik wil hen helpen en nu toch zeker met hetgeen hem is overkomen. Maar ik wil ook nog wel wat doen met mijn leven. Iets waar ik zelf over beslis. En langs de éne kant wil mijn vader dat wel verstaan. Maar langs de andere kant wil hij dat ik altijd paraat sta voor hem. Waarom word het me toch allemaal zo moeilijk gemaakt ? Hoe kan ik nieuwe plannen maken ? Ik weet dat het allemaal negatief overkomt op dit ogenblik. Ik probeer daar een wending aan te geven maar helaas lukt me dat niet. Morgen is er gelukkig een nieuwe dag. Morgen ga ik proberen om er weer iets uit te halen. Morgen . . .
Wat kan Pasen eenzaam zijn ! Een familiefeest had het eigenlijk moeten zijn. Helaas , de omstandigheden waren er vandaag helemaal niet naar. Mijn ouders ? Mijn moeder voelt zich nog altijd niet goed. Ze eet nog steeds zo goed als niets. Alleen wat het drinken betreft volgt ze mijn raad op. Zo verplicht ze zichzelf om zeker om het uur enkele slokken water te drinken. Daar ben ik al blij om en zeker met dit weer. Voor haar is dit een hele opgave. En mijn vader is ook niet in zijn gewone doen. Heeft het toch allemaal met het warme weder te maken ? Ik hoop het eigenlijk. Nu nog afwachten naar dinsdag toe. Dan is de huisarts terug uit vakantie. Want , voor hen liever geen vervanger. Dus deze namiddag tot bij mijn man gegaan. Zoals nog steeds , elke dag. Vandaag was toch weer helemaal anders. Voorgaande jaren mocht ik telkenmale een lekker chocolade paaseitje voor hem reserveren. Nu is er dat niet meer bij. Geen chocolade paaseitjes meer voor mijn man. Ook die vrolijke paaswensen zijn er niet meer. En ik mis die zoals ik alles mis. Die paaswens mag ik nu tegen een foto zeggen. Het enige dat ik nu nog kan doen is een bloemetje meenemen. En een kaarsje. Ook ervoor zorgen dat alles mooi in orde is. Maar het blijft pijn doen dat ik niets anders meer voor mijn man kan doen. Toch wil ik hem "Een Vrolijk Pasen" wensen.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is.
Wat kan Pasen eenzaam zijn !
