Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
30-01-2011
Biljart
Vandaag , vandaag zou een topdag geweest zijn voor m'n man. In de loop van de voormiddag was er het tennis. Dan overschakeling naar Sankt Wendell met in de hoofrol : veldcross. In de vooravond hadden we nog een matchke voetbal. Het volgde mekaar heel mooi op. de dag zou hoegnaamd niet verveeld hebben. En ook vandaag werd het nieuwe lokaal ingehuldigd. De biljartclub heeft een nieuw onderkomen gevonden. Met een hoop perikelen en ambras telkenmale wanneer men in het oude clublokaal was, is de club verhuisd. Ik denk dat iedereen een beetje tevreden is nu de verhuis een echt feit is. Het heeft even geduurd eer men de knoop had doorgehakt maar nu is het zo. Het vorige lokaal is voorbij. Daar moeten we niet meer zijn. Ik hoop dat de club zich zal thuis voelen in het nieuwe lokaal. Het is er zo anders. Het is nieuw ! Vandaag was het nog receptie voor het nieuwe jaar. En natuurlijk inhuldiging van het nieuwe lokaal. En ja , ik was uitgenodigd. Ik ben er naar toe gegaan met een heel klein hartje. De clubleden waren er allemaal. Ik mocht heel veel warmte ontvangen en dat deed deugd. Het deed anders toch maar vies. Een nieuw lokaal binnen gaan zonder m'n man. Het voltallige clubje zien zonder m'n man. En eigenlijk vraag ik me af : wat doe ik daar ? Ik biljart niet. Ik zal nooit biljarten. Maar ik ben wel blij dat de leden me aanhaalden. Het was spijtig genoeg wel vroeg na het wegvallen van m'n man , en ik vroeg me eigenlijk wel af of het gepast was. Ik vroeg me eigenlijk af of het gepast was dat ik nu al een café binnenging. Maar ik denk toch dat ik niets misdaan heb met de club te vervoegen. Ik weet zeker dat men man niet anders had gewild. Ik weet zeker dat hij er heel graag was bijgeweest. Ik weet zeker dat hij heel graag zelf was gegaan. Of ik nog terug ga zal de tijd uitwijzen. Want wat kan ik eigenlijk gaan doen bij supportende biljartvrouwen. Voor wie , voor wat ? Laat de tijd het uitwijzen. Mee supporteren ? Daar ben ik mee akkoord maar voor wie ? Ik zal er nog even moeten over nadenken. Ik zal deze avond moeten laten bezinken. Ik zal moeten wachten en zien wat de toekomst me zal brengen. Nu was hij er ook - in onze gedachten.
Het is weeral veel te laat. Ik zou moeten gaan slapen maar ik heb geen goesting. Alhoewel ik mijn slaap nodig heb. Ik ben moe aan het worden van het lange opblijven. Daar moet ik dringend iets aan gaan doen. Ik besef zelf dat het zo niet verder kan. Maar alleen is maar alleen. Ik mis de warmte van je lichaam. Ik mis je nachtzoen. Ik haat de kilte van ons bed. Een bed dat veel te groot is voor één persoon. Een bed dat veel te koud is. Ik haat de kilte van ons wonen alhoewel het warm is. De verwarming staat aan en toch. Ik heb het koud en blijf het koud hebben. Of ik nu een trui bij aan doe en nog een deken neem, niets helpt. Ik blijf het koud hebben. Het werk van gisteren heb ik dan toch vandaag kunnen afmaken. Daar ben ik ook al content over. Het was de eerste keer sinds je er niet meer bent dat ik ons huisje heb gekuist. Schandalig maar ik kon er niets aan doen. Niet dat je over het stof kon vallen want daarvoor kende jij me. Maar het deed raar. Als ik met water en dweil begon , zat je vroeger in de zetel. Je keek TV om toch maar niet in de weg te zitten. Ergens was er wel een sport dat je ondertussen kon volgen. Die borrel die we dronken als ik gedaan had, die borrel stond er vandaag niet. Die borrel moest ik zelf inschenken. Die borrel moest ik vandaag alleen drinken ... Allemaal kleine dingen die eens mens zo rap mist. Allemaal kleine dingen die men nooit vergeet.
Vandaag was een mooie dag. Het zonnetje kwam eindelijk eens piepen. Dat het frisjes was nam ik er heel mooi bij. Ik ben vanmorgen zelfs beginnen kuisen. Ik woon niet groot maar ik heb toch nog niet gedaan. Ik had het idee om muziek op te zetten. Muziek van jou , die je op PC had gezet. Je kende dan wel niets van al dat PC gedoe want een berichtje doorsturen, dat ging met de beste wil van de wereld niet. Een bericht maken ging nog veel minder. Steeds moest ik je komen helpen maar je leerde het toch. Beetje bij beetje. Alleen als het iets met muziek had te maken , dan had je me zeker niet nodig. Daar heb ik nooit iets van begrepen. Nu heb ik spijt dat ik het niet kan. Maar ik heb wel liedjes. Liedjes speciaal voor jezelf gedownload. Uren heb je genoten van die muziek. Ik wou dat nu ook doen. Helaas dat was een foute keuze. Kon ik weten dat de watervallen opnieuw zouden opengaan. Ik heb de muziek dan maar uitgezet en helaas het was gedurende enige tijd met mij gedaan. Ik kon niets doen. Allemaal herinneringen die weer naar boven kwamen. Allemaal mooie momenten die voor de geest kwamen. 't Is zo raar. Eén liedje en het is met me gedaan. Eén foto , één herinnering en dan is het alsof een hele film word afgespeeld. Een tamelijk lange speelfilm. Ik heb dan vandaag niet gedaan gekregen, hopelijk vind ik morgen de nodige tijd om het af te maken
Ik heb een bleetavond gehad of hoe ik dat ook moet noemen. Ik ben er zo moe van. Mijn dag is nochtans mooi verlopen. Bij mijn ouders zo het één en ander gaan helpen. Samen aan de middagtafel en nog een tasje koffie gedronken. Alles in orde tot de glazenmaker langs kwam. Nog een oude bekende die nieuwe beglazing zal komen plaatsen. Tot hij plots vroeg hoe het ging met mijn man. Ik heb niet moeten antwoorden, hij zag het aan mijn gezicht. Hij wist het niet en ik wil hem geloven. Toen werd er helaas wel een knop omgedraaid. De mooie namiddag werd grijs. Het was ondertussen ook al half vijf. Ik kon niet vlug genoeg weg zijn want ik moest nog weg. Nochtans , ik wou proberen om vandaag niet langs het kerkhof te gaan. Helaas, ik moest en zou gaan. Er was niets dat me kon tegenhouden. En ik mocht wel snel verder doen want de schemering was aan het vallen. Dus maken dat ik weg was , was de boodschap. Eigenlijk juist op tijd want het was inderdaad meer dan hogen tijd. Ik ben dan toch nog men dag gaan vertellen en heb gevraagd : waarom ? Een antwoord moet ik nog altijd krijgen. Het was moeilijk om terug weg te gaan. Het was er zo rustig en ik had tijd. Maar ik mocht niet langer blijven want het werd er niet lichter op. Nog vlug een winkel binnen en naar huis. En toen begon het. Sleutel in het slot , binnen gaan en alles was leeg. Er was niemand die me zat op te wachten. Er was niemand die me een goede avond wenste. Er was niemand die vroeg hoe men dag was geweest. Er was alleen de stilte. Er was die lege zetel , die lege stoel. Ik mocht echt niets meer doen. Niets lezen , niets om handen hebben. Ik kon het vanavond niet aan. Alles was te veel en zakdoeken te weinig. Het was een helse avond van herinneringen en pijn en verdriet.
Vandaag dacht ik niet naar het kerkhof te gaan. Opnieuw die regen , opnieuw dat mistroostig weer. Zo goed als geen straaltje zon. Heel even is ze komen piepen die zon maar even vlug was ze verdwenen. En opnieuw was er regen. Ik heb een doos naar de kringloopwinkel gebracht die al een half jaar in mijn pad stond. Nu is ze weg. Ik blij dat ze weg is en in de kringloopwinkel kan het gerief in andere handen overgaan. Kan er iemand anders geholpen worden. Dan gewoon terug naar huis. Maar ik hou het thuis niet uit en dus ben ik deze namiddag gedag gaan zeggen bij mijn ouders. Helaas kan ik tegen hen niet zeggen hoe ik me voel. Zo sterk als ze waren de voorbije weken, zo zwak zijn ze nu. Ze hebben zoveel kracht en steun gegeven maar nu zijn ze uitgeput en moeten ze zelf terug op krachten komen. Ik neem het hun zeker niet kwalijk en hoop maar dat het goed gaat verlopen. En het zou al zoveel zijn als er eens enkele droge , met zon gestreelde dagen zouden komen. Met een straaltje zon zou het allemaal eens iets beter kunnen gaan. Maar of het nu regent , killig en mistroostig is , ik word echt aangetrokken om eventjes langs het kerkhof te gaan. Vandaag was ik er helemaal alleen. Dat is de eerste keer dat ik dat meemaak. Ik moet toegeven dat ik ook aan de late kant was. Eigenlijk is het niet verantwoord dat ik dan nog stop. Maar ik kon niet anders. Ik moest en zou even gedag gaan zeggen. Gaan zeggen hoe men dag is verlopen. Gaan zeggen dat ik hem mis.
Ben vandaag nog langs de nodige instanties geweest. Ik dacht weer dat ik alles in orde had. Niets is dus minder waar. Morgen mag ik dat allemaal afronden. Morgen moet ik nog papieren binnenbrengen zodat ze verder kunnen. Ook mijn planning voor de verdere toekomst valt in duigen. Het gaat niet. Het mag niet. Dus we gaan iets anders moeten zoeken maar wat ? De godganse dag niets doen zit er echt niet in. Dan mogen ze mij gegarandeerd af voeren. Ik wil iets doen. Hetgeen ik wou doen , gaat niet. Ik moet er toch voor zorgen dat ik kan leven ! Ik denk dat ik eerst nog wat tijd moet laten voorbij gaan. Ik denk dat ik best eerst nog heel goed moet nadenken. Nog zoveel plannen waren er en nu , nu plots niet meer. Het is alsof er nu plots niets meer gaat , niets meer kan. Ik weet het echt niet meer op dit ogenblik. Het enige dat ik wel weet dat is dat ik alleen ben. En ik kan alleen zijn niet aan. Ga ik dat aankunnen ? Ik hoop het , ooit. Wij zijn zoveel jaren 24 uur op 24 uur samengeweest. En nu , nu blijf ik alleen achter. Alleen met de wensen , met de dromen , met de toekomst
Als ik er begin aan te denken dat ik vanaf nu alleen verder moet , moet ik toegeven dat ik het niet zie zitten. Sinds je heengaan ben ik aan de weet gekomen hoe erg het is om alleen te zijn. Ik word wakker in een groot bed , alleen. Ik ontbijt , dus mijn tasje koffie , alleen. Ik doe wat huishoudelijke karweitjes , alleen. Middageten , als ik thuis blijf , alleen. Ik ga naar de winkel , alleen. Ik ga naar mijn ouders , alleen. Koffiedrinken , alleen. TV. kijken of de krant lezen , alleen. Ik ga slapen , alleen. De godganse dag , alleen. En het blijft alleen. Van het ontwaken tot het terug gaan slapen , alleen. Als de bel gaat op het onverwachtse krimp ik ineen. Als ik op straat iemand tegen kom maak ik me zo klein mogelijk. Het meest onverwachte wordt voor je voeten geworpen. Gisteren nog meegemaakt : Is dat waar , is uwen vent dood ? Ik heb er niets op tegen dat het me gevraagd wordt maar dan op deze manier. Ik kon niet rap genoeg thuis zijn. Mensen wat deed dat pijn. Ja , ik ben mijn man verloren , mijn man is dood , dood door ziekte. En ik , Ik blijf alleen achter met de ogen vol tranen van verdriet en pijn. Ik blijf alleen achter met de vraag waarom hij ? Waarom nu , hij was nog zo jong , hij zou volgende maand verjaren. Het is altijd te vroeg, of men nu 30 , 40 , 60 , 80 of 100 is. Op geen enkele leeftijd wilt men iemand , die dierbaar is afgeven. Want alleen is maar alleen.
Het is weeral veel te laat.
