Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
10-06-2012
Hopende dat de pijn over zal gaan . . .
En nog steeds weet ik het niet meer. En nog steeds laat ik me vangen. Alhoewel het op dit moment minder is dan het is geweest. Ik kan al vlugger mijn mond houden. Een discussie probeer ik niet meer te voeren . . . probeer ik te mijden . . . Te mijden als de pest ! Gewoon zwijgen . . . Dat is het beste dat ik kan doen. En dan is dat het meeste leefbare. Zwijgen , niet antwoorden en zeggen dat hij het bij het rechte eind heeft. Is te doen ! S O M S Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 1 is opgegeven . . . en het gaat hier niet over jaren maar over nog enkele maanden . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand (boezemvriend) nummer 2 toch nog bijkomende onderzoeken moet laten doen omdat er iets niet in orde is . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 3 onder het mes moet want anders is ze niet te genezen en verder te helpen . . . En als ik hierover praat met mijn ouders omdat zij (vooral mijn vader) achter hun toestand vragen. . . . en ik hierop antwoord . . . Ge houdt het niet voor mogelijk ! Mijn eetlust was over. Mijn zonnige middag was voorbij. Mijn gezellig samenzitten hoefde niet meer. Ik weet het niet , maar mijn moeder heeft het gezien! Zij heeft gezien hoe ik in elkaar kromp van de pijn. Zij heeft gezien hoe ik mijn tranen verbeet. Zij heeft gezien hoe ik leed onder de reactie van mijn vader. En toch , toch heeft zij wijselijk gezwegen. Ik zag haar mee lijden met mijn pijn , mijn verdriet . Ik kan het niet anders verwoorden maar zo was het wel. Het samenzijn heeft niet lang meer geduurd , gelukkiglijk. Ik ben naar huis gewandeld , alleen. Alleen met mijn tranen , Alleen met mijn verdriet , Alleen met de pijn in de hoop dat ik niemand zou tegenkomen. Dat is me ook gelukt. Ik heb niemand bekend gezien. Niemand heeft mijn tranen gezien. En hoe gelukkig kan men zijn als men thuiskomt , de deur kan sluiten , en de tranen de vrije loop kan laten , hopende dat de pijn over zal gaan . . . en daarom zit ik hier natuurlijk weer mijn hart een klein beetje te luchten. Maar het helpt me om het toch van me af te schrijven. Wat moet ik anders doen ? Muren antwoorden niet. Dit bakske ook niet. Soms is dat spijtig , soms doet dat deugd !
