Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
16-08-2012
Moederdag !
Het is ondertussen ook bij ons "moederkensdag" geweest. Ik had al een paar keer de hint gegeven om eens naar een gezellige zaak te gaan waar er live music werd gespeeld. Muziek die hen kon bekoren. Daar was ik wel zeker van. Het zou misschien ook de perikelen van de voorgaande dag wat verzachten. Wat kan een mens toch dromen ! Maar zoals we allemaal weten : dromen zijn bedrog. Ook deze droom . . . Het was geen weer , het was te warm , het was . . . . . . Over en out ! Bloemen kon ik niet kopen want er staan drie vazen vol met tuinbloemen in huis. Kledij was niet aan de orde. En wat kan mijn moeder nog gebruiken in het dagdagelijkse leven ? Ik weet het niet meer. Als een aangename muzieknamiddag niet werd aanvaard kan ik er ook niet aan doen. Goed te verstaan : mijn moeder zou wel meegegaan zijn maar ze kon ons va toch niet alleen laten ? Dat is iets dat ik wil aannemen. Het is zo al erg genoeg. Dus gewoon efkens langs de bakker. Al met al een lekker snoepke , een taske koffie en we hadden het gehad. Dat was dus Moederdag 2012. Het is zo spijtig allemaal. Er gebeurt alleen wat mijn vader wil. Mijn moeder ? Ik heb echt met haar te doen. Ik zou hen zoveel kunnen geven maar , altijd die maar ... ... ... en dat vind ik zo erg voor mijn moeder. In plaats van samen met mij te genieten van de nog resterende tijd , is er altijd die - - - n e e n - - - !
En daar gaan we weer ... ... ... Waarom blijft mijn vader nu toch denken dat iedereen voor hem moet wijken ? Dat iedereen alles tegen hem moet komen vertellen. Hij heeft het al zo moeilijk. Voor mijn moeder heb ik nog meer spijt. Waarschijnlijk , door een onnozel iets , zal er een vriendschap van toch wel ongeveer 20 jaar kapot gaan. Waarom moet alles toch zo moeilijk zijn ? Waarom kan het toch allemaal niet wat gemakkelijker gaan ? Goede vrienden hebben niet gezegd dat hun wekelijkse marktpraatje werd verschoven naar een andere gelegenheid. Hun cafeetje ging in verlof ! Ook de cafébaas had hen niet ingelicht ! Wat een ramp ... ... ... De zaak ging in verlof , en mijn vader wist van niets ! Al de andere klanten wisten het wel , volgens hem , alleen hij niet ! De wereld was te klein. Ja , mijn ouders hebben hun trappistje en hun koffie gedronken. Tuurlijk , maar gans alleen. Ik wist het ook en heb het niet gezegd. Ik kan toch niet weten dat hij ook de berichtjes die aan deuren en ramen hangen , niet leest ! Mensen wat een heibel. Ik word daar zo moe van . Al die heibel ! Voor wat ? Voor niets . En het ergste is ; dat ik niet kan helpen , niets kan doen . Want , alleen mijn vader heeft gelijk . . . . . . . . Als ik dan nog ter plaatse zou zijn geweest had ik misschien nog wat kunnen redden. Maar ik kan toch niet helpen als ik in de tuin bezig ben ? Ik kan me toch ook niet in honderd stukken kappen om overal te gaan sussen en bemiddelen ? Wat word ik hier moe van . . .
