Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
13-02-2011
Drie maanden
Hoe dichter Valentijn eraan komt, hoe moeilijker ik het krijg. Ik dacht weer de sterkste te zijn, maar helaas. Toen ik vanmiddag bij je was kreeg ik het ongelooflijk zwaar. Ik ben lang bij je blijven staan, ondanks het miezerige weer , terwijl de film begon te draaien. Weet je nog, 24 jaar geleden . Drie maanden hadden we om alles in orde te brengen. Drie maanden hadden we om te behangen en te schilderen. Drie maanden hadden we om een woon in te richten. Drie maanden om een huwelijk in orde te brengen. We zouden een zaak beginnen. Niet getrouwd deed de bank moeilijk voor de lening. Getrouwd geen enkel probleem. Wat doe je dan ? Ik vroeg gewoon mijn man ten huwelijk. Alles in stroomversnelling. Met oudejaarsavond zaten we uitnodigingen te schrijven. We gingen nieuwjaar wensen en namen de uitnodigingen mee om ze persoonlijk af te geven. Begin februari kregen we daar nog een mooie vriesperiode bij. We moesten regelmatig gaan controleren of we bij de plaats konden geraken waar we zo graag de foto's gingen nemen. Voor de fotograaf was het ook niet gemakkelijk. Een plaats , zo goed als het einde van de wereld. Een bevroren water , en voor de rest alles in winterslaap. Nu waren het de laatste afwerkingen die nog moesten gedaan worden. Nog één dag voor de grote dag ...
Vanmorgen begon weer zoals vanouds. Op tijd eruit , naar de bakker , naar mijn ouders. Ook weer die verkeersproblemen aan de scholen. Dan begin ik gaan te kuisen naar gewoonte. En opnieuw overvalt me om half tien dat gevoel van ... Net of het is opnieuw 7 januari. Opnieuw beleef ik die voormiddag minuut per minuut. Het is ongelooflijk hoe me dat weer allemaal voor de geest komt. Het is ongelooflijk hoe nauwkeurig ik alles blijf weten. Niets vervaagd. Toch blijf ik moedig verder doen, met natte ogen. Ik heb toch water nodig om de vloer te doen. Het ergste is het als het half twee wordt. Het moment dat voor mij de wereld verging. Het moment van je los te laten Het moment dat je echt van me wegging. Het moment dat je nooit meer zou terug komen. Het moment dat ik besefte hoeveel ik van je hou.
Wat ben ik vandaag weer laat. Ik had me nog zo voorgenomen om het niet zo laat te maken. Maar ja, Sinds ik mijn pc heb laten aanpassen ben ik bezig met al mijn adresgegevens aan te passen. Natuurlijk kan ik weer niet stoppen omdat ik graag alles in orde zou hebben. Had ik geweten dat het zo lang zou duren, ik had ervoor gepast. Natuurlijk , ik ben maar een leek en moet alles zoeken. En dat kan met momenten toch wel wat lang duren. Computers bestonden nog niet in mijn studietijd. Wat ik niet vind blijft maar staan gelijk als het staat. Nu komt alle post nog enkel op mijn naam binnen. En gaat alle post op mijn naam buiten. Tot voor kort was het allemaal op naam van mijn man. Helaas had mijn schoonzus daar problemen mee. Waarschijnlijk ook nog andere mail - vrienden ; alhoewel zij mij daar niets over hebben gezegd. Zelf had ik daar geen problemen mee. Maar dat is de reden waarom ik alles heb laten veranderen. Eigenlijk gewoon om anderen te plezieren als ik het zo bekijk.
Ik heb het deze namiddag nog aan mijn moeder verteld : Mijn man is overleden en hij mag in het geheel niet meer bestaan. Op de PC moet ik zijn naam schrappen. Bij alle soorten instanties wordt zijn naam ook geschrapt. Nu is het ineens allemaal Mevrouw D. Er is geen Mevrouw V. meer. Is het nog niet erg genoeg dat ik mijn man heb moeten afgeven ? Zoals het er nu allemaal aan toe gaat in onze maatschappij, dat kan toch niet blijven duren. Van de éne op de andere dag moet ge iemand anders zijn. Men krijgt eigenlijk de tijd niet om fatsoenlijk afscheid te nemen van een dierbaar iemand. Ik weet niet hoe anderen hierover denken, maar dit is wel mijn mening.
Ik ben vandaag naar een voordracht geweest over "omgaan met verlies en verdriet". Groot was mijn verwondering wat de opkomst betrof. Ik had gedacht daar slechts met enkele personen te zijn maar dat was helemaal niet waar. We waren met twintig . Ik vond het wel spijtig dat na de voordracht allen onmiddellijk doorgingen en dat er niet werd nagepraat. Ik had gehoopt tips van anderen op te vangen. Ik had gehoopt iets te kunnen leren van hoe zij ermee omgingen. Nu heb ik bij deze namiddag een gemengd gevoel. Niet dat ik er spijt van heb maar ik had er een ietsje meer van verwacht. Met de informatie die we meegekregen hebben zoek ik nog wel verder te werken. Men had het ook over het lezen van boeken. Dat zou ook helpen bij het verwerken van verlies en verdriet. Ik heb nu weer wat te doen de volgende avonden. Opzoekingswerk naar titels en misschien eens naar de bibliotheek gaan. Dat is ook iets dat ik nog maar één keer heb gedaan. Ondertussen is de bibliotheek volledig vernieuwd en verhuist, dus is dat weer iets volledig nieuw. Ik heb altijd graag gelezen maar of deze boeken er ook bij gaan behoren ,dat is voor mij een heel andere vraag. Het zal een totaal ander lezen zijn. Ik ben er benieuwd naar. Na de voordracht ben ik het gaan vertellen tegen mijn man. Maar hoe vertel je dat je op zoek bent naar een leefbare weg ? Hoe vertel je dat je op zoek bent naar iets om de pijn te verzachten ? Het was moeilijk maar het is me gelukt.
Vandaag heb ik voor de eerste keer een goede vriendin terug gezien. Door omstandigheden kon dat helaas niet eerder. Er waren van die ziekenhuis perikelen ! En er zijn nog steeds perikelen , zij het in mindere mate. Hopelijk is de doorstane operatie niet voor niets geweest. Als twee kleine kinderen hebben we staan huilen. Omdat er iemand ontbrak. Omdat er een lege plaats was. Gewoonlijk zat je in jou zetel en luisterde je gezellig onze gesprekken af. Je kwam er nooit tussen want je liet de vrouwtjes hunne babbel doen. Die babbel hebben we vandaag ook gedaan. Maar alleen. We hebben gepraat over jou , over je ziekte , over het waarom. We hebben gepraat over dezelfde kennissen die ons ook reeds ontvallen zijn. We hebben gepraat over vroeger gebeurde familiezaken. We hebben mekaar deugd gedaan om zo te kunnen praten. We zijn samen een babbel bij jou komen doen. Zij wist nog niet waar ze je kon terugvinden. Zij wist niet waar ze moest beginnen zoeken. En ik voel aan dat ze rap bij je zal langs komen. Zij moet je nog veel vertellen. Ik moet je nog meer vertellen !
Vandaag is het één maand geleden dat je van me bent weggegaan. Het is eigenlijk niet te geloven dat er al één maand voorbij is gegaan ; zonder jou. Een maand die een eeuwigheid schijnt en toch heel snel voorbij was. Een maand waar ik niet te lang bij mag blijven stilstaan. Een maand waarin zoveel is gebeurt. Alleen , die vrijdag , 7 januari , zal ik nooit meer vergeten. Die vrijdag kan ik zo mooi herhalen. Heel die film zie ik zo weer voor me. Met al hetgeen er toen die dag gebeurt is. Hoe die dag verlopen is. Een vrijdag die gewoon begon. Een vrijdag die eindigde in iets onwezenlijks. Een vrijdag die van een vrijdag iets apart maakte. Een vrijdag die jou van mij wegnam Zomaar , gewoon , zonder iets te vragen. Hoe je van me wegging. Dat zal me altijd bij blijven. Dat staat op mijn netvlies gebrand , om nooit te vergeten.
Vandaag heb ik er een rommeldagje van gemaakt. Door alle omstandigheden had ik al het kerstgerief gewoon in de garage gelegd. Zo goed als ging alles weggestapeld tot ik wel eens tijd zou hebben. Die tijd had ik vandaag. Dus deze voormiddag met heel veel moed eraan begonnen. Nu is alles netjes opgeborgen. Alles in de juiste dozen. Alles terug op de juist plaats. Maar gaat het nog ooit uit de dozen komen ? Ik heb er echt mijn twijfels over. Ik denk niet dat ik er voor mij alleen nog ooit ga aan beginnen. Ik had je van Kerst leren genieten. Toen wij elkaar leerden kennen , kon je er niet aan uit op welke manier wij met Kerst omgingen. Je had zoiets nog nooit meegemaakt. Kerstmis werd in jouw familie heel anders gevierd dan bij ons. De eerste jaren had je er moeite mee. Maar je stond er voor open. Je leerde van Kerst te houden. Vanaf een gegeven moment kon de kerstboom niet vroeg genoeg staan. En genieten dat je deed. Elk jaar opnieuw. Toen ik daar vandaag mee bezig was stelde ik me de vraag : en nu ? Ik kon er niet op antwoorden. Ik zal alles moeten afwachten. Maar ik geloof nooit dat ik nog een boom kan zetten zoals in de voorbije jaren. Ik denk het toch van niet. Ik denk dat het me pijn zal doen om een boom te zetten zonder dat ik de goedkeurende blikken krijg. Zonder dat ik dat vertrouwde gezicht zal zien. Zonder dat ik de nodige commentaar krijg. Maar het is nog lang eer we daar terug moeten aan denken. Ik zal wel zien. Ik zal moeten afwachten.
