Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
22-05-2011
Ringen
Ik heb onze trouwringen terug. Ik heb ze samen laten voegen zodat ik de ringen niet meer appart moet dragen. Mooi ! De juwelier heeft er werk van gemaakt. Zelfs onze trouwdatums zijn er blijven instaan. Ik ben blij dat ik het op deze manier heb laten maken. Zo heb ik die mooie herrinnering voor altijd bij mij. Deze namiddag ook nog vlug enkele communiekaartjes gaan kopen. Ik mag morgen naar het commniefeest . Van een tweeling ! Ik heb er naar uitgekeken de voorbije dagen. Maar hoe dichter die zondag komt , hoe moeilijker het wordt. Bij het vorige feestje was mijn man er nog bij. Gezellig samen met de familie. Wat heeft hij zich toen geamuseerd. Hij zelf had toen ook niet verwacht dat het allemaal zo vlot zou verlopen. En toch , hoe heeft hij er toen van genoten ! We zijn wel niet tot het einde kunnen blijven omdat het vermoeiend was : maar toen was hij tenminste nog bij mij. Nu moet ik morgen alleen gaan. Het is een bang afwachten , dat geef ik eerlijk toe.
Wat begon mijn weekend deze week vroeg. Als het werk gedaan is , is het gedaan. Men kan altijd zoeken om nog iets te doen maar toch niet op een vrijdag ! Na het middageten was het gewoon inpakken en wegwezen bij mijn ouders. Ik had trouwens om vier uur een afspraak bij de kapper. Dat was ook weer een eeuwigheid geleden bij manier van spreken. Het was een nieuwe ik die er buiten ging. Ik zou in de toekomst toch eens wat vlugger moeten gaan. Maar ja, ik heb altijd wel van die uitvluchten om het kappersbezoek toch nog een weekje langer uit te stellen. Een slechte gewoonte van mij Ook nog vlug eventjes langs de optieker geweest Nu staat mijn bril ook weer in balans. Wat ik er mee had uitgespookt weet ik niet maar het was ook weer niet juist. Uiteindelijk heb ik nog een korte wandeling in de vrije natuur gemaakt. Het was er zalig weer voor. Als ik dacht van alleen te zijn was ik eraan voor de moeite. De visjes in de vijver nog wat eten gegeven , bloemen geplukt en terug richting huis. Een aangename vrijdag vooravond ! De avond zelf sluit ik af met een vrijdagfilm. Die is me wel meegevallen. Ik had er geen spijt van dat ik ervoor gekozen had. En zo is de vrijdag weer veel vlugger voorbij dan ik eigenlijk wel zou willen.
Dat het voor ieder van ons een mooie donderdag mag en mocht zijn. Voor mij is deze dag zwaar geweest en moeilijk. Ik heb vragen die maar blijven terugkomen. Ik heb vragen die maar niet beantwoord geraken. Het is zoals vallen en opstaan. Als ik denk dat het me veel beter aan het gaan is, dan is daar opnieuw een put. Morgen brengt misschien raad.
Waarom moeten die kasten toch allemaal zo vol zitten ? Waarschiijnlijk omdat ik teveel rommel heb . . . . . Dus wordt het hoog dringend tijd om daar eens een beetje werk van te maken. Nu niet dat er een grondige grote kuis van gemaakt wordt hoor . Maar toch. En ja , als men met iets begint ,dan moet men ook doordoen hé. Zo heb ik ondertussen ook heel wat materiaal bij elkaar gevonden om van die mooie albums te maken. Van foto's albums maken heb ik altijd al willen doen. Ja, dat kan ook op computer maar dat is toch niet dat. Als men daar met volle goesting aan werkt om zelf iets in elkaar te steken ; dan is dat toch heel iets anders. Dat is iets voor na de zomer. Dan gaat men mij dus leren scrappen. Ik heb iets om naar uit te kijken en het is wel iets dat mijn interesse heeft. Ik hoop dat het een klein beetje zal meevallen. En eigenlijk zoek ik nog iets voor in mijn vrije tijd. Ik heb natuurlijk vrije tijd genoeg bij manier van spreken. Maar ik zou nog graag iets doen om opnieuw andere mensen te leren kennen. De vraag is alleen : wat ? Er is zoveel maar ik wil iets nuttigs doen. Iets dat me ligt. Iets waar ik plezier aan beleef. Ik ben ernaar op zoek maar het is niet gemakkelijk. Het is een wikken en wegen. Volgende week zal ik eens verder gaan informeren. En dan ga ik er wel uit geraken. Het is niet makkelijk , maar moeilijk gaat ook.
Vandaag was het weder al een heel stukje beter. Niet meer dat gure koude van gisteren. Natuurlijk was het vandaag ook niet meteen een tropische dag , maar ik vond het wel aangenaam. Vanmorgen al goed begonnen. Met al mijn gesorteerd materiaal richting containerpark. Nu niet dat ik met een volle kamion daar aankwam , maar toch krijgt men soms op korte tijd heel wat bij elkaar. En wat vroeger in één vuilnisbak ging ; daar hebben we er nu tien voor nodig. Gelukkig maar dat het allemaal zo wordt gescheiden. Goed voor ons milieu. Alhoewel er op één park toch verschillende interpretaties zijn voor bepaalde artikelen. Dat heb ik vandaag weer ondervonden. Uiteindelijk ben ik van alles af geraakt. En goed begonnen is dus half gewonnen. Veel te vroeg op de afspraak met mijn moeder. Dus wachten is de boodschap en daarna samen naar de markt. Vandaag doelbewust naar de markt geweest en bijna alles van ons lijstje gevonden. Dat mag ook een wonder heten. Eigenlijk spijtig want het was allemaal om te werken. Het waren allemaal van die dingen die men niet alle dagen gebruikt maar die toch een echt gerief zijn. Een broodje smos als middagmaal, nog wat nagekeuveld en dan terug richting huis. Ik heb er vandaag een mooie dag opzitten. Weinig gedaan voor mezelf maar toch een aantal dingen in orde gebracht voor mijn moeder. Voor men vader heb ik nog vlug wat asperges gestoken. Het kuisen mag hij doen. Een heel plezant werkje als het gedaan is. En zo is ieder vandaag tevreden ! Dat mag ook al eens gezegd worden.
Wat was dat voor een weertje vandaag ? Donker , nat , koud , kil , onaangenaam en zo kunnen we nog lang doorgaan. Dat zijn wij niet meer gewend. Eigenlijk was het een echt herfstweertje. En dat middenin de lente ! Gelukkig gaat het morgen al terug zonniger zijn als we de weerberichten mogen geloven. En al maar goed ook. Een dagje als vandaag hoeft geen tweede keer. Alhoewel, het was zo een dagje om vanalles en nog binnen in huis te doen. Dat had ik toch graag gedaan. Maar ja, ik moest ook nog eventjes bij mijn ouders in de tuin helpen. Asperges die komen kijken moeten gestoken worden. Nu niet dat wij veel planten hebben staan, maar het moet gebeuren. En dan is een namiddag veel te kort. Ik zag dat mijn moeder ook nog een karweitje aan het voorbereiden was voor mij en dat zal ik waarschijnlijk morgen mee naar huis krijgen. Knip en naaiwerk. Zo blijf ik wel bezig zonder zelf iets voor mijn eigen te kunnen doen. Dat is wel een beetje frustrerend. Ik wil vanalles en nog wat doen en het komt er maar niet van. Daarom elke dag maar iets en dan komt uiteindelijk ook alles in orde. Was geduld geen schone deugd ?
Het is een heel rustige zondag geweest voor mij. Ik heb zo goed als niets gedaan. Ik wou weer aan van alles en nog wat beginnen. En als puntje bij paaltje kwam , dan stokte ik gewoon. Als men nu bij me zou binnenkomen dan zou men vragen wat er gaande is. Overal liggen er stapeltjes en bergjes die ik in orde moest brengen. Ook kleinigheden, maar die moeten ook gebeuren. Maar helaas, de stapeltjes en de bergjes liggen er nog. Ook de papieren die ik in orde moest brengen zijn half blijven liggen, spijtig. Uiteindelijk is de dag dan voorbij zonder dat er iets is gedaan. Eigenlijk wel spijtig van de verloren tijd maar ik kan er ook niets aan doen. Het zal voor morgen zijn, misschien. Ik weet in ieder geval wat ik morgen wel moet doen en dus zullen mijn voornemens voor de zoveelste maal weer niet uitkomen. Maar er zullen nog wel dagen komen dat ik me volledig ga inzetten. Dat hoop ik toch tenminste. Ik weet van mijn eigen dat ik dit alles zal inhalen maar het zal weer een bijkomende inspanning worden. Maar zo blijven wij in ieder geval bezig en hopelijk krijg ik één van de dagen een echte boost zodat alles toch nog in kannen en kruiken komt. Maar ondanks dat ik niets heb gedaan heb ik toch een versterkende brief geschreven naar een vriend van mij. Hij ligt al geruime tijd in de kliniek (voor de zoveelste keer) en helaas, maar morgen wordt zijn voet geamputeerd. Omdat het zondag was wou ik er niet naartoe rijden vandaag. Ik veronderstel dat zijn familie deze namiddag bij hem is geweest. En familie is toch een belangrijk gegeven. Zij zullen het allemaal wel moeilijk hebben met hetgeen er te gebeuren staat. Hopelijk stopt nu de strijd voor hem (die hij al drie jaar voert) en gaat hij een nieuwe levensfase tegemoet. Eén die aangenamer is dan hetgeen hij de laatste jaren heeft meegemaakt. Sterkte maat !
Waarom moeten die kasten toch allemaal zo vol zitten ?
Wat was dat voor een weertje vandaag ?
Het is een heel rustige zondag geweest voor mij.
