Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
20-03-2011
Rust
Het was weer geen zaterdag zoals normaal. Ik had zo gehoopt op een rustige dag maar helaas. Heb kleine woordenwisseling gehad met mijn moeder. Spijtig , maar ze moest tot de orde worden geroepen. Als ge om 1 uur een afspraak hebt met de kapper moet ge niet om 1 uur ten huize vertrekken. Momenteel is ze moe. Ik versta ook wel dat het allemaal te maken heeft met mijn vader. Maar ze wil ook niets begrijpen of iets aannemen. Als ik iets probeer uit te leggen dan gaat het echt niet op deze moment. Ik weet dat ik me daar rustig moet in houden maar vandaag ging het toch echt niet. Het is allemaal zo vermoeiend. Goed doen op alle fronten is toch zo moeilijk. Ik tracht alles zo goed mogelijk te doen. Helaas is het niet altijd mogelijk. Als ik dan toch maar eens van ergens steun kon hebben. Momenteel is me dat ook niet gegund of hoe moet ik het anders noemen. Rust vind ik op het ogenblik aan onze vijver. Om de twee dagen rijd ik er nu langs. Gelukkig is het zo goed als geen omweg. Als ik de vissen eten geef is het een genoegen om daar naar te kijken. Als ik dan ook nog de andere niet uitgenodigden zie komen aanzwemmen moet ik telkens denken aan hoe mooi de natuur wel kan zijn. Rust vind ik ook bij mijn man. Ik ga niet liever dan zo laat mogelijk. Dan kom ik weinig volk tegen en dat heb ik het liefste. Het doet me deugd dat ik tenminste daar kan langs gaan. Het is het laatste wat me rest. Ik probeer af te bouwen maar dat lukt me nog steeds niet. Na al die tijd ga ik nog dagelijks langs. Was het maar anders , maar helaas ! Ik moet me er bij neerleggen.
Gisteren een heel wat mindere dag gehad. Ik ben blij dat het vandaag beter ging. Zowel met mij (hoe egoïstisch) als met mijn vader. De oefeningen die hij dagelijks gaat doen die zijn wel goed. Hij zelf is tevreden met de kleine vorderingen. En als je ziet welke oefeningen hij moet doen , daar moet je eigenlijk bij glimlachen. Zo stom , zo gemakkelijk voor ons. Maar voor hem en andere patiënten ó zo waardevol. En zelfs heel vermoeiend volgens zijn zeggen. En ik wil hem zeker en vast geloven. Een grote bewondering voor de kinesistes heb ik de laatste jaren wel gekregen. Altijd vriendelijk , geduldig en behulpzaam. Ik kijk niet uit naar zijn operatie van volgende week vrijdag. Met de dag wordt het wachten zwaarder. Ik ben er altijd zeker van geweest dat men steeds als een gezonder mens uit een operatie komt. Helaas, het gaat niet altijd zoals het zou moeten gaan. Dat weet ik nu wel beter. Ik ben ook bang dat er in deze week nog iets zou kunnen gebeuren. Zoals ik nu ook gehoord heb zou het niet de eerste keer zijn dat er iets misloopt in de wachtperiode. Het zijn allemaal van die dingen die normaal gezien gebeuren in andere gezinnen. Toch zeker niet in eigen familiekring. Totdat , het toch gebeurt ! Het zal nog een zware week worden. Als dan alles achteraf in orde komt , zullen we ook weer gelukkig zijn.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond. Eigenlijk vanavond niet alleen. Het is heel de dag al lastig geweest. En als ik nu nog zou weten waarom ! Natuurlijk weet ik waarom. Ik mis die schouder, die af en toe te hulp kwam. Ik mis die armen, die als een veilige schulp rond me kwamen. Ik mis die woorden , die me steeds konden opbeuren. Ik mis de liedjes, die je zong en waardoor je de zon weer zag schijnen. Ik mis je gewoon. Ik mis je elke dag meer. Wat zou ik je graag bij me hebben zodat je me met raad en daad kon bijstaan. Nu moet ik alles alleen afhaspelen. Ik zou zo graag eens af en toe een goeie babbel moeten kunnen doen. Maar dan met jou. Ja, ik kan dat nog maar dan tegen je foto. En af en toe helpt dat natuurlijk ook. Maar ik krijg helaas geen antwoord. Daarnaar moet ik op zoek.
Vandaag heb ik weer veel pijn gevoeld. Hoe het kwam, ik weet het niet. Alhoewel . Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat mijn vader nu volop aan het revalideren is. Tot voor enkele maanden ging ik met mijn man revalideren. Nu gaat mijn vader in datzelfde lokaal revalideren. Bij dezelfde kinesistes. Het is totaal anders voor mij. Toen mijn man ging revalideren was ik elke oefening bij hem. Als steun. Als hulp. Bij mijn vader moet ik dat niet doen. Mag ik dat niet doen. Daar zijn toch die kinesistes voor. Die moeten hem helpen. En hij wil toch zo graag vooruit. En dat gaat nog niet. Het is toch allemaal dag per dag te nemen. Ge kunt toch niet lopen voordat ge kunt kruipen. Mijn vader zal moeten leren om toch wat meer geduld te moeten hebben. En dat is toch zo moeilijk voor hem. Het is allemaal toch zo raar dat ik er nog maar amper aan uit kan. Voor ik terug naar mijn stekje reed ben ik nog langs het kerkhof geweest. De dagelijkse weg. Ik moest gaan vertellen hoe de dag verlopen was. Ik moest toch tegen iemand iets kwijt kunnen. En ik weet dat mijn man het zou begrijpen. Zou hij me geen teken geven van hoe ik het verder moet aanpakken ?
Gelukkig hebben we vandaag een goed antwoord gekregen van mijn vaders huisarts. Nu weten we tenminste wat er te gebeuren te staat. Natuurlijk , heeft mijn vader er nu nog een verkouwdheid bij gekregen. Dus , nog even langs de apotheek om de nodige medicatie. Hij kan zijn voorzorgen maar beter nemen om in orde te zijn tegen volgende week. Want als deze verkouwdheid niet genezen is , kan ook de operatie niet doorgaan. Dat zou dan een zware domper zijn. Mijn vader is nu al lastig omdat hij de tuin niet in kan. Van een echte buitenmens kan men niet iemand maken die ganse dagen gewoon in de zetel zit. Als mijn vader niet buiten kan bezig zijn dan is hij ziek. En dat hebben we nu voor ! In de vooravond ben ik alles nog gaan vertellen tegen mijn man. Ik kan het niet laten. Als ik er niet geweest ben , begin ik onrustig te worden. Uiteindelijk moet ik toch richting kerkhof vertrekken. Daarstraks heeft nog een kennis me gezegd dat ik er heel goed uitzie ! Dat is heel goed mogelijk en waarom zou ik er niet goed mogen uitzien ? Het is alleen de vraag : hoe voel ik mij van binnen ? Dat is heel iets anders. En dat kan geen mens zien. Er zijn zo echt van die momenten dat ik van binnen verscheurd wordt. En dat het nog steeds heel veel pijn doet. Maar die binnenkant is voor mij alleen. Daar kan niemand aan helpen. Die binnenkant moet ik zelf genezen. En dat gaat van lange duur zijn. Maar heelt de tijd niet alle wonden ? En tijd , dat heb ik genoeg.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten. De godganse dag heeft hij niemand gezien. Geen enkele specialist is langs geweest. De onderzoeken zijn wel allemaal gebeurd. Maar ik stel me de vraag waarom er niemand is langs geweest. Inderdaad , hij had zijn verzorging , daar niet over te klagen. Hij had op tijd zijn eten ! Naar het schijnt was en is het wel ongelooflijk druk op de kliniek. Iedereen die naar huis kan moet inpakken en vertrekken. Maar dan zou ik toch graag de nodige inlichtingen hebben. Nu weet hij niets. De hoofdverpleegster is enkel komen zeggen dat hij richting huize mag. Wel dient hij zich einde volgende week opnieuw aan te bieden. Vrijdag wordt de geplande operatie uitgevoerd. Maar hoelang moet hij dan nog blijven ? En wat gaat er juist gebeuren ? Wij tasten eigenlijk in het duister. Ik vind dit niet kunnen. De specialist had toch minstens moeten komen praten vind ik . Bij een operatie zijn er toch altijd vragen dacht ik. Het is toch niet iets dat men voor zijn plezier laat doen. Maar ja , we weten al langer dan vandaag dat men maar een nummer is. Ik vind dat ze dat nu maar weer eens hebben bewezen. Ondanks dit mindere verloop is natuurlijk mijn moeder blij dat haar teddybeer terug thuis is. Dat is al een geluk. Op korte tijd was zij terug zo goed als helemaal de oude. Voor haar is het niet te doen dat vader enkele dagen in de kliniek is. Ze is dan totaal ontredderd. Natuurlijk komt het ook door haar leeftijd. Maar al hetgeen we vandaag niet in de kliniek aan de weet zijn gekomen zal , veronderstel ik , morgen duidelijk worden als de huisdokter is langs geweest. Voor hem is er een eveloppe met de nodige papieren in. Ik heb geprobeerd ze te lezen maar dat geschrift is zo goed als niet te lezen. Dus geduld is een schone deugd.
Ik denk dat ik de dag vandaag goed ben doorgekomen. Nu mijn vader in de kliniek ligt heb ik er enkele taken bij gekregen. Ik zie dat allemaal toch niet goed zitten. Ik mag gaan tomaten en courgetten zaaien. Nog nooit gedaan . Ik heb al wel helpen planten maar nog nooit zelf iets gezaaid. Ik denk dat ik nog wat ga meemaken. En dan te weten dat ik gevraagd heb om de tuin af te bouwen ! En een maand geleden was het allemaal in orde. We zouden dit jaar minder groenten kweken in de tuin. Er zouden minder groenten komen te verwerken. Maar ik begin er voor te vrezen. Wat kunnen drie mensen doen met 30 tomatenplanten ? Of met 10 courgetteplanten ? Ik weet wel , dat is allemaal heel lekker als het zo vers uit de tuin komt , maar we moeten het toch kunnen verwerkt krijgen ook ! Ik zou het toch zo graag wat rustiger aan doen. Maar ik denk , nee ik ben er een beetje heel zeker van , dat ik niet wordt gehoord. Wat kan ik in godsnaam doen om het mijn vader aan zijn verstand te brengen. Hij is de tachtig bijna gepasseerd. Ik ben ook geen twintig meer ... Ik heb al moeilijke jaren genoeg gehad met de ziekte van mijn man. In die jaren waren er natuurlijk wel mooie momenten. En er waren ook rustige momenten dat we konden genieten. Ze waren miniem maar ze waren er. Elke dag stond toen wel in het teken van de ziekte van mijn man. Ging het ,dat waren we gelukkig. Was het lastig , dan probeerden we daar toch iets goeds van te maken. Veel rust heb ik wel niet gehad. Nu zou ik toch graag eens een beetje willen genieten van het leven. Het is misschien heel egoïstisch maar ik vraag maar een beetje. En dat gaat me niet gegund worden. Ik ben bang dat ik ga misdoen. Mijn ouders hebben altijd voor mij klaar gestaan. Ik ben nog van de oude tijd en dus nu moet ik er zijn voor hen. Dat is één van mijn principes. Maar ten koste van wat ? Had ik nu nog broers of zussen dan zou het natuurlijk allemaal anders draaien maar ik ben helaas alleen. En dan kan het met momenten verdomd zwaar zijn. Ik kan ook zeggen dat ik het me niet aantrek maar dat kan ik niet. Hoe moeilijk het ook is.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten.
