Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
12-07-2012
Niets , niets , en nog eens niets.
Wat ik verwacht had is gebeurd. Ik was jarig , joepie ! ! ! Er zijn er toch een paar die aan me gedacht hebben. Ze hebben me gemaild , een kaartje gestuurd of gebeld. Voor de goede gang van zaken ben ik toch maar tot bij mijn ouders gereden. Moederke natuurlijk heel content. Kon ze me toch persoonlijk verjaardag wensen. Doet ze veel liever dan via de telefoon. En het is toch veel plezanter ook op die manier. Mijn vader ? Mijn vader tot bij mij komen ? Dan moet er een wonder gebeuren. Maar ik denk dat hij het vergeten was en is dat ik jarig was. Niets heeft hij gezegd. Geen enkel woord. Dat doet pijn , veel pijn. Maar zoals zo dikwijls, we zwijgen en hopen op verder goed verloop. Een taske koffie , een pateke en ik dacht van een babbeltje. Dat babbeltje hebben we maar achterwege gelaten want het was de tour de France ! En als de TV opstaat mag er niet gesproken worden !!! Anders hoort hij altijd alles maar als de TV opstaat mag er niets gezegd worden. Dan is het alsof hij doof is ! Het was dus echt gezellig bij het pateke en de koffie. En wat doet ge dan als het zo aangenaam is ? Juist , inpakken en wegwezen. Ik had me de namiddag toch iets plezanters voorgesteld ............... maar ik ben weeral teleurgesteld. Ik zal het dan ook nooit niet leren. Deze dag is verder voorbij gegaan zoals zovele andere. Gewoon , alleen thuis. Eigenlijk ben ik er de rest van de dag niet goed van geweest dat mijn vader echt niets heeft gezegd. Ik stel me gewoon de vraag : hoe is het mogelijk dat hij echt niets zegt ? Gewoon , één enkel woordje was voor mij al voldoende geweest. Maar niets , niets , en nog eens niets.
Wat voor de meesten onder ons een mooie aangename dag moet zijn , is voor mij een ramp aan het worden. Joepie , ik ben jarig ! Maar ik zou het liefst van al gerust gelaten willen worden. Ik wil gewoon alleen zijn. Alleen met al mijn vragen waar ik antwoorden op zoek. Ik stel me al enkele dagen de vraag : Waarom heeft mijn man me nooit gezegd hoe rot hij zich voelde toen hij 58 werd. Nee, niet hoe rot maar hoe alleen , eenzaam , meer dan rot . . . Hij werd 58 en geopereerd aan zijn longen. Als cadeautje werd hem een long afgenomen. Ik was nog juist op tijd om hem een verjaardagskusje te geven. Dat was het ! Ik zag hem terug op intensieve. Maar er waren problemen. En dan zeggen ze "gelukkige verjaardag" ! Ook tegen mij vandaag ! Maar ik voel me helemaal niet gelukkig. Ik voel me rot. Rot omdat ik nu pas besef dat er toen veel niet werd gezegd. Bang om elkaar pijn te doen. Bang om de waarheid onder ogen te zien. Alleen , ik zie nu veel meer dan toen. Ik weet nu veel meer dan toen. Alleen , ik weet het allemaal te laat. Nu ben ik alleen en mis mijn man. Steeds elke dag een beetje meer. En ik weet niet wat te doen om verder te gaan. Ik hoop dat dit dal niet te diep is. Ik hoop dat ik er vandaag of morgen toch terug uitkruip !
