Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
27-03-2011
Gerustgesteld
En of ik deze morgen gerustgesteld was ! Toen ik bij mijn vaders kamer aankwam was ik al tevreden. Ik hoorde zijn stem en dat was inderdaad al voldoende. Wat het iemand doet om nog maar gewoon een stem te horen. Het was nog maar een flauwe stem maar toch, ze was er terug. Ik was blij dat alles is goedgekomen de voorbije nacht. Dat hij tenminste niet langer op de recovery moest blijven. Mijn vader had wel een heel slechte nacht. Hij had nogal wat pijn gehad. Niet aan de operatiewonde maar wel met de plassonde. Ondertussen is ook dat allemaal terug in orde. Ik denk dat hij de komende nacht wel een heel stuk beter zal slapen. En ik ken nog zo iemand. Mijn moeder. Een zombie had er niets aan vandaag. Na het bezoekuur deze avond was ze tevreden dat ze naar huis kon gaan. Ik denk niet dat ze negen uur nog gehaald heeft. Zij was totaal op. Maar nu ze gezien heeft dat alles de goede richting uitgaat met mijn vader, kan ze opgelucht adem halen als ik het zo zeggen mag. Die voorbije dagen zijn vermoeiend geweest. Ook voor mij. Dat geef ik heel grif toe. Zeker als men er alleen voorstaat. Wanneer ik de foto van mijn man bij me neem kan ik het niet laten hem te vragen of hij toch een hand boven mijn hoofd wil houden. Wat mis ik zijn helpende handen , zijn bemoedigende woorden , zijn steun ... Ja , ik mis hem . Elke dag , meer en meer.
Een heel vervelende dag vandaag. Mijn vader vanmorgen naar de kliniek gebracht. Het was er al een leven van jewelste. Een kamer gekregen op het eerste verdiep. We mochten niets uitpakken want na de operatie zou hij naar een andere kamer moeten. Dus heel de verhuis terug mee de auto in. Dat was wel vervelend. Ik vind dat ze dat wel hadden mogen zeggen. Nu moest je met de meegenomen bagage liggen sleuren. Mijn vader werd toch nog vroeger dan verwacht naar het operatiekwartier gebracht. Omdat ze mij de verkeerde inlichtingen hadden gegeven was ik er natuurlijk niet. Dat gaf me wel een heel raar gevoel. Rond drie uur dan toch richting intensive care gegaan want hij zou daar uiteindelijk één nachtje moeten blijven. Geen vader te vinden ! Hij lag nog op de recovery. De intensive care lag volledig vol en daarom werd mijn vader op de recovery verder opgevolgd. Dat doet wel raar maar we mochten er toch enkele momenten bij. Dat vond ik wel tof van de verpleging. Ik een beetje gerustgesteld maar zeker mijn moeder. Dan tot zeven uur vanavond gewacht maar nog steeds geen bericht van de kliniek. Opnieuw de auto in en tot ginder gereden en gaan zien. Inderdaad, vader lag nog steeds op de recovery. Hij mocht nog steeds niet naar de gewone kamer. De operatie zelf was goed verlopen. Alleen de bloeddruk deed tegen en ook de nieren werkten niet naar behoren. Dat was voor mij wel even schrikken. Waar en wanneer had ik dat nog gehoord ? Nog niet zo lang geleden ? Spijtig genoeg heb ik maar weinig uitleg gekregen maar iedereen deed toch zijn best. Het deed me allemaal terug denken aan hetgeen er met mijn man was gebeurd. Al die beelden zijn me de hele dag achtervolgd. Toen duurde het ook immens lang eer ik een eerste berichtje doorkreeg. En wachten , het duurt toch zo lang. En ook nu weer had ik er geen goed oog in. Ook nu wilde het allemaal niet mee en deed er vanalles tegen. Ik heb mijn moeder dan maar terug naar huis gebracht. Zij was op van zenuwen , vermoeidheid ... Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Pas om tien uur deze avond heb ik een telefoontje gehad van de kliniek. Nu was alles in orde bij mijn vader ( ? ) en werd hij naar de kamer gebracht. God zij dank ! Er viel een klein blokske van mijn rug. En ik zal maar hopen dat het een juiste berichtgeving was. Gerust ga ik pas zijn als ik hem morgenvroeg zal zien. Bezoekuur of niet, ik ga er vroeg naartoe om met mijn eigen ogen te zien of alles in orde is.
Ook vandaag hadden wij een heerlijke lentedag. Het was opnieuw een plezier om in de tuin te komen. Alhoewel , ik weet niet wat ik van mijn vader moet denken. Tot voor kort kon niemand hem uit de tuin houden. Zijn tuin is zijn lang leven. Maar morgen wordt hij geopereerd. Hij lijkt me zo zorgelijk , iets wat ik vroeger nooit heb opgemerkt. Ik denk dat het met mijn man te maken heeft. Mijn man werd ook geopereerd en toch moest ik hem afgeven. Hij mocht niet bij mij blijven. Dat is nog maar pas gebeurd. Vroeger keek ik ook heel anders tegen een operatie aan dan de dag van vandaag. Vroeger dacht ik altijd dat men beter uit een operatie kwam. Een operatie was om te helpen genezen. Nu weet ik , dat ik in de toekomst , nooit nog vertrouwen zal hebben in een operatie. Ik zal me steeds de vraag stellen : "Ga ik nog terug wakker worden ?" Ik denk dat mijn vader daar nu ook de ganse dag mee bezig is. En ge ziet dat aan zijn gezicht. Het zijn nu wel twee totaal verschillende gevallen die zich voordoen op enkele maanden tijd maar toch, het is zeker niet goed voor de gezondheid. Voor niemand van ons. Onze teentippen zijn vandaag weer een beetje meer afgesleten. Maar dat zullen we er maar bij nemen. En we zullen maar hoopvol naar de volgende dagen uitkijken. Dat is het beste wat we kunnen doen.
Heb vandaag van het zonnetje genoten. Deze voormiddag al kleine karweitjes in de tuin opgeknapt. Na de revalidatie van mijn vader opnieuw begonnen. Dan was het al een zwaardere karwei maar daar ben ik ook doorheen gesparteld. Nu had jij bij me moeten zijn. Al was het maar gewoon zittend op een stoel , zalig genietend van het lentezonnetje. Het was zo aangenaam deze namiddag . Een heerlijke zon , geen windje in de tuin en de vogels die om ter mooist hun liedjes zongen. Ik had je in gedachten bij me. Meer kon niet. Je was dan wel geen tuinman maar hier zou je echt van genoten hebben. En waarom daar zelfs geen glaasje wijn bij ? Het was er echt het weer voor. We hadden er echt kunnen van genieten. Helaas, ik heb er alleen maar van kunnen dromen. Ik heb er alleen maar kunnen over nadenken. Ik was er maar alleen. Niet met een glaasje wijn maar met een grote fles water ! Het verschil is heel groot. Als , als , als ... Het had totaal anders kunnen zijn. Maar het is niet. En ik moet me daar bij neerleggen. Hoewel het me heel zwaar valt. En ik het de voorbije dagen heel lastig heb gehad en nog. Komt het door de komende Paasdagen ? Komt het door het Lentegevoel ? Komt het door het ontluiken van al het nieuwe leven ? Niemand geeft er mij een antwoord op.
Ik ben leeg vandaag. Ik heb geen fut om ook maar iets te doen. Gelukkig heb ik geen bazen meer die me taken opleggen. Wel is de voetverzorger langs geweest. Wat een weelde ! Ik kan terug fatsoenlijk gaan. Er zaten weer heel wat eksterogen-pitten verstopt in mijn voetjes. En dan kan het met momenten wel eens een ramp worden. Zeker als er moet uitgesteld worden wat vorige week nog gebeurde. Hij had een overlijden in de kennissenkring. Wat een mooie leeftijd - 92 jaar -. Daar wil ik wel voor tekenen als ik tot op het einde gezond mag blijven ! Ik denk dat er zo velen onder ons zijn. Ook een man uit mijn en zijn kennissenkring is ondertussen overleden. Hij wist er niets van. Heb ik er nu goed aan gedaan om het te zeggen of niet ? Het verwonderde hem wel dat hij niet in kennis was gesteld. Maar ja , op zulke momenten worden er wel eens personen vergeten. Dat heb ik ook ondervonden. Dat is een moment waarop wel wat fouten worden gemaakt. Normaal gezien wordt dat wel door de vingers gezien. Maar toch, er zijn er bij die zoiets heel kwalijk nemen. En dat vind ik heel spijtig. Maar ja , wat gebeurt is kunt ge niet meer ongedaan maken.
Het is nog geen haar beter dan gisteren. Heel de voormiddag heb ik met een zakdoek in de hand rondgelopen. Zolang als ik thuis ben is er geen probleem. Maar ik moet ook buiten komen. En dat met zulk een betraand gezicht ! Het is geen zicht. Maar ik kan kan er niets aan doen. Ik kan het niet tegenhouden. Vandaag zullen er wel mensen zich afgevraagd hebben wat er gaande was. Maar ze moeten er maar naast zien. Het zal wel eens beteren. En wie weet heb ik morgen weer een heel andere dag en gaat misschien alles veel vlotter. Het is een diep dal waar ik door moet. Er zij er al die tegen me zeggen om medische hulp in te roepen. Daar denk ik nog niet aan. Waar ben ik dan mee bezig ! Het zal wel lukken. Niet vandaag , niet morgen , maar het komt wel. Ik troost mij aan anderen die ook deze situatie meemaken. Ik troost mij aan anderen die er ook moeten doorkomen. Het zal voor de éne persoon al wat moeilijker zijn dan voor de andere. Natuurlijk zit ik bij de moeilijke gevallen. Maar er zullen nog altijd personen zijn die het moeilijker hebben dan ik. Is er niet het gezegde : " Ieder huisje heeft zijn eigen kruisje " en het éne kruisje is al wat zwaarder dan het andere.
Vandaag heb ik het nog maar eens gevoeld wat het is om alleen te zijn. Zolang ik bezig ben met kleine huishoudelijke taken dan gaat het nogal. Alhoewel , die kleine taken die kunnen me toch zo zwaar vallen. Vroeger was alles direct in kannen en kruiken. Nu kan ik er toch zo lang over doen eer er iets in orde is. Het vlot niet zoals het zou moeten vlotten. Ik had gehoopt dat het met de tijd zou beteren maar ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij niet het geval is. Ik val van het ene gat in het andere en het wordt telkens zwaarder om eruit te komen. De gaten worden dieper. De leegtes worden nog leger. Zelfs de tijd van het jaar interesseert me niet. Vroeger zou mijn huisje al volop in de Paassfeer zijn herschapen. Nu is het nog leeg. Het zal leeg blijven. Ik heb niet de moed en de goesting om de paasversiering uit de kast te halen. Nu doet het me pijn als ik paasversieringen zie. Nu doet het me pijn als ik geen paaseitjes kan kopen zoals alle voorgaande jaren. Trouwens, voor wie zou ik nu nog eitjes moeten kopen ? Wanneer ik voorbij de paasafdeling in de winkel kom , dan komen de tranen gewoon naar boven. Ik kan ze niet tegenhouden. Het doet allemaal ongelooflijk veel pijn. Het betert met de tijd zeggen ze. Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer de pijn begint weg te ebben ? Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer ik weer kan beginnen aan een nieuwe toekomst ? Momenteel blijf ik ter plaatse trappelen. Een vooruitgang is er nog niet. En gaat die er ooit komen ? Stiekem hoop ik van wel. Ik wil wel verder maar weet nog niet hoe !
