Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
01-06-2012
Verdomme . . .
Verdomme , verdomme , verdomme . . . . Ik kan zo nog uren doorgaan. Nooit is er iets goed. Al wat ik doe is verkeerd. Ga ik het nu nooit niet leren ? Waarom laat ik me toch altijd vangen door mijn vader ? Vader ! Een man met een gouden hart ! Een man die voor mij door het vuur zou gaan ! Daar twijfel ik geen moment aan. Een man die niet weet hoeveel pijn hij zijn dochter doet. Een man . . . die denkt dat alleen hij belangrijk is op deze wereld ! Een man . . . die denkt het altijd bij het rechte einde te hebben. Een man . . . die er zeker van is dat hij altijd voorrang moet krijgen. Een man . . . die . . . . . Mensen , ik weet het niet meer. Ik zie het niet zitten op het moment. Zeg ik iets , is het verkeerd.................... Doe ik iets , is het verkeerd................................ Zeg ik niets , is het verkeerd....................................... Doe ik niets , is het verkeerd.................................................... Wat moet ik nog zeggen ? Wat moet ik nog doen ? Ik weet het niet meer. Ik wil alleen maar goed doen. Ik wil alleen maar helpen. Ik wil er zijn als hij me nodig heeft. Ik wil er zijn voor allebei ! Alleen , ik weet niet meer op welke manier. Als ik alleen maar dien om te kuisen , te plassen , te wassen , te graven , te lopen ........ er te zijn als hij het nodig acht............. dan hoeft het voor mij echt niet meer. En eerlijk ? Ik weet het niet meer. Ik ben blij dat ik dit bakske heb om mijn gal te spuwen (op een héééééél zachte manier) Ik ben blij dat ik het eens van mij af kan werpen tegen een scherm dat gelukkig niets kan terug zeggen. Ik ben blij dat niemand mijn tranen ziet die nu genadeloos over mijn wangen lopen. Wat ben ik blij dat er momenteel niemand is die mij kan zien !
Ik ben vandaag toch maar eens met een smoes tot bij één mijner vrienden gereden. Ik dacht : helpt het niet dan schaadt het ook zeker niet. De vrouw des huizes was heel tevreden dat ik eens eventjes kwam binnenwippen. Het deed haar deugd om eens eventjes iemand anders te zien. Het deed haar deugd om eens tegen iemand te kunnen zeggen hoeveel zorgen ze zich maakte. Zorgen om haar man die volop bezig is verscheidene onderzoeken te ondergaan. Ondertussen is er al gebleken dat hij opnieuw zal moeten binnengaan voor een bijkomend darmonderzoek. Er is iets gevonden. Een poliep. Ze weten nog niet of het goed- of kwaadaardig is. Hopelijk is de uitslag goedaardig en dan kan er gestart worden met bestraling. Als blijkt dat die poliep kwaadaardig is , dan is er geen hulp meer mogelijk. Geen bestraling ! Geen chemo ! Geen operatie ! Geen hulp meer mogelijk ! Het is afwachten , wachten en geduld hebben. Ze zullen alles pas weten na den tiende juni ! Wat duurt wachten toch lang. Voor hen zeker , maar ook voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de boezemvriend van mijn man kan geholpen worden. Misschien met vallen en opstaan. En valt hij , dan zal ik er zijn om hem terug recht te helpen. Tenminste als hij dat wil natuurlijk. Ook zijn vrouw zal al mijn steun krijgen want ik weet waar ze gaan voor staan. Iets waar ik niet aan wil denken. Wat zijn de problemen met mijn vader ineens pietluttig. Die tellen momenteel niet mee. Iemand anders is nu belangrijker. Ik hoop dat ik kan helpen. Ik hoop dat mijn helpende hand wordt aangenomen.
