Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
07-09-2012
De beleefdheid is om te gaan.
Ik weet niet hoe ik me op het moment moet voelen. Gelukkig zeer zeker niet. Allesbehalve ! Rot ? Ambetant ? Vorige week schreef ik nog dat ik bang was voor een overlijden. Vandaag krijg ik het bericht dat er iemand is ontvallen . Maandag groeten. Dinsdag uitvaart. Ik ga niet naar de uitvaart want die man heeft me teveel pijn gedaan. Een voorval enkele jaren terug - - - maar het voorval heeft toen wel een hechte vriendschap kapot gedaan. Mijn man heeft het nooit kunnen begrijpen en nooit kunnen verstaan. Het voorval is toen wel uitgepraat maar daar is het dan bij gebleven. Weken ben ik er ziek van geweest. Het heeft toen lang geduurd eer ik weer de oude was. Er is toen iets gebroken dat niet meer te lijmen viel. Zelfs nu nog stel ik me de vraag : hoe kan iemand zo zijn. Maar dat is verleden tijd en die herinnering zal ik zeker niet bewaren , alhoewel . Ondanks het gebeurde wil ik toch mijn medeleven gaan betuigen bij zijn vrouw , kinderen en kleinkind. (Gelukkig weten zij van het gebeurde niets af) Ik ken hen tegoed om er niet naartoe te gaan. Het zal niet gemakkelijk zijn maar ik voel me verplicht. Ik probeer nog steeds voor alles open te staan en alles reden te geven. De beleefdheid is om te gaan.
Blijft het nu echt mislopen voor mij ? Niet belangrijk hetgeen er misloopt maar ik heb er mijn buik van vol. Ga ik me inschrijven om een nieuwe avondcursus te volgen en wat is het resultaat ? Juist ja , niet voldoende studenten ! ! ! ! ! Dus mijn studierichting wordt gewoon geschrapt en ik wordt bij een andere cursus gevoegd. Kunt ge U dat voorstellen ? Mijn eerste schooldag is dus in duigen gevallen. Of ik mee verder ga in die cursus , dat weet ik nog niet. Eerst eens laten bezinken en dan zien we wel.
Had ik sinds een jaar een heel mooie ontspanning gevonden. Scrapbooken , kaartjes maken , marmeren , en nog wat andere leuke workshops. Voor het scrapbooken kwamen we ondertussen met vijf dames samen om ideetjes uit te wisselen , albums te maken . . . Het waren telkens aangename ontspanningsmomenten waarop ik heel wat heb bijgeleerd. Niet te vergeten , ik was gewoon vanaf nul begonnen. Ik had nog nooit een zelfgemaakte kaart verstuurd. Nooit aan gedacht dat men van een album zo iets moois kon maken. Marmeren , wat was dat ? Nooit van gehoord. Zo kan ik nog wel het één en ander opnoemen.
En wat gebeurt er nu ? Onze "lerares" , stopt gewoonweg met haar zaak. Gedaan met workshops geven. Gedaan met leuke avonden en/of voormiddagen. Dit is nu het tweede lokaal dat zo plots stopt en waar ik wat ging bijleren en oefenen. Ik ben al niet meer van de jongsten , ik kende er niets van , maar ik wilde het wel leren. En dan krijg ik nu weer zo'n tik van de hamer.
Ik weet het wel ,het zijn maar hobby's. Voor mij waren die heel belangrijk want ik kwam dan buiten. Ik vond en vind het nog steeds heel belangrijk dat ik nieuwe mensen leerde kennen. Het zal opnieuw een lange winter worden als ik niets ter vervanging vind. Een winter waar ik niet veel ga in bijleren. Want zulke workshops en hobbynamiddagen waar uitleg gegeven wordt vind ik zo goed als nergens terug. Of ik moet eerst 50 kilometer rijden en daar heb ik in deze kostelijke tijd geen zin in. Ik moet zo al genoeg tellen om te zien hoe ver ik kom. Het enige dat ik nu nog kan doen is volop het internet afzoeken naar dichtbij gelegen workshops, hobby-bijeenkomsten. Ik zal er de moed maar inhouden en wie weet vind ik wel iets.
Ik heb tenslotte nog altijd mijn avondles fotografie (zolang ik nog zal kunnen volgen) ! En daar heb ik ook meer dan tijd voor nodig.
