Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
20-02-2011
Vooravond
Wat is het moeilijk geweest vanavond. Het begon met mijn dagelijks bezoekje aan je graf. Dat was eigenlijk al wat laat en de duisternis was vallende. Toen drong het pas goed tot me door dat het jaarlijkse ritueel wegviel. De vooravond van je verjaardag. Normaal gezien zou het een aftellen zijn. Dat aftellen valt nu weg. Er valt niets af te tellen. Wat is dat besef me zwaar gevallen. Het is ook de eerste avond geweest dat alles me loodzwaar was. Het alleen in de auto zitten. Het alleen door de straten rijden. Het alleen thuiskomen. Het alleen zijn voor de rest van de avond. Ik heb vanavond niet veel meer gedaan. Eerlijk gezegd, ik heb niets meer gedaan. Wel geprobeerd van een film te kijken. Hoe deze is geëindigd , ik zou het niet kunnen zeggen. Het journaal heb ik ook al een paar keren gezien. Het gaat niet. Ik kan er mijn gedachten niet bijhouden. Ik dwaal af naar andere oorden. Ik zit gewoon vast aan mijn vraag. Waarom ? Ik zit vast aan je beeld. Waarom ? Ik mis je. . .
En weer die vrijdag. Het blijft terug komen. De wekelijkse herhaling van de film. Juist zoals men s'nachts altijd herhaling geeft van het journaal. Ik kan er niet aan wennen. Vandaag mocht ik terug bij de bank op bezoek. Eindelijk is de bankrekening terug in orde. Daar kan ik nu terug mee werken zoals van ouds. Voor de kluis die we hadden moet ik nog wat geduld hebben. Daar zal nog minstens een maand over heen gaan. En als er nu toch nog eens een schat in die kluis moest steken ! Wat zou ik gelukkig zijn ! Toch zeker na vandaag. Toen ik deze namiddag de brievenbus leegmaakte was er een brief van de pensioendienst. Moeten wij daar 20 jaar , aan een gemiddelde van ongeveer 17 uur per dag, voor gewerkt hebben ? Ik ga het welverdiende bedrag van 285,41 euro per maand ontvangen. Moet ik daar van leven ? Hoe moet ik daar de maand mee rond komen ? Hoe moet ik de onkosten betalen ? Alle Belgen gelijk voor de wet ? Vreemdelingen krijgen meer in dit land. En dan verwachten ze dat men tolerant is ! Dit is nog maar eens wraakroepend. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik er alleen voor sta. Nu kan ik hiervoor ook nog eens gaan rondlopen. De moed zinkt me wel in de schoenen. Toch zal ik volgende week moeten starten met een zoektocht. En dan hopen dat er misschien toch een beetje bijkomt.
Het leven dobbert rustig voort. De dagdagelijkse dingen worden telkens weer in orde gebracht. Tot in de namiddag bij mijn ouders geweest. Maar de moment dat het rond vier uur draait , dan moet ik vertrekken. Het is alsof er ergens iets hangt dat me naar het kerkhof trekt. Mijn vader is er niet gelukkig mee dat ik daar naartoe ga. Hij kan het niet begrijpen. Ik zeg er zo weinig mogelijk van. Door hierover te zwijgen voorkom ik moeilijkheden. En toch als ik daar ben, dan word ik rustig. Vandaag was het gewoon zonder woorden. Daar gewoon te zijn doet me goed. Er was een frisse wind. Maar het zonnetje was heerlijk. Ook vandaag weer een bekend iemand gezien. Nooit geweten dat haar man al 22 jaar geleden is overleden. Zij kwam vandaag het graf van haar moeder opkuisen. Morgen is het een jaar geleden dat zij stilletjes is heengegaan. Zo leer ik nog heel wat mensen beter kennen. Wat kennen we de mensen toch heel oppervlakkig. Ik ben blij dat ik ze wat beter leer kennen. Ik veronderstel dat daar een kerkhof heel goed aan mee helpt. En ik hoop dat ik daar nog heel veel ga leren. Men zou zeggen dat het daar de plaats niet voor is. En toch : overal kan men leren.
Heb het deze voormiddag weer moeilijk gehad. Waarom weet ik niet. Ik was gewoon bezig met een beetje oprommelen. Heb dan maar stilletjes verder gedaan met de sluizen open. Het kan zo onverwacht gebeuren zonder dat er enige reden toe is. Omdat ik me zo rot voelde ben ik deze middag al naar het kerkhof gereden. Het was een stralend weertje. Lang ben ik er niet kunnen blijven. Botste daar op een goede kennis. Haar man ligt dicht bij mijn man.. Alleen het leeftijdsverschil is groot. Mijn man 62 , haar man 77. We hebben ne ferme babbel gehad. Ne babbel over wanneer doet ne mens goed ? Waarom zijn er nog die in hun laatste dagen moeten afzien ? Mijn man gelukkig niet. Haar man spijtig genoeg wel. Waarom moeten wij verscheurende beslissingen nemen ? Beslissingen die mijnheer de specialist veel beter kan beantwoorden dan wij. Beslissingen over het wel en wee van een geliefd iemand. Wraakroepend ! Deze namiddag bij mijn ouders gaan helpen . Zij kregen bezoek en kunnen het niet zo goed meer af om te zorgen voor een koffietafel. Bij het bezoek was er een dame. Zonder een fles zuurstof kan zij niet meer leven. De ganse dag heeft zij dit nodig. Om ergens naartoe te gaan heeft zij zo'n klein busje zuurstof waar ze enkele uren mee verder kan. Zij is er niet verlegen voor om met deze zuurstofbus op straat te komen. Anders kan zij niet meer buiten komen. Nu gaat zij ook nog verhuizen. Zij gaat in het centrum van haar dorp wonen. Kan ze overal te voet naar toe. Bakker ,beenhouwer , alles is op wandelafstand. Momenteel woont ze op de buiten, ver afgelegen van alles en geen buren. Zij is ook weduwe en alleen is maar alleen. En door haar ziekte hulpbehoevend geworden. Daarom heeft ze nu besloten om in de zomer te verhuizen naar een appartementje op het gelijkvloers. Ik bewonder haar voor haar moed.
Het is vandaag , overdag ,een beetje beter geweest. Ik ben langs mijn huisdokter geweest. En daarna nog eventjes over een tipje van de wekelijkse markt. Natuurlijk kon ik niet aan vers gebraden kippenbouten weerstaan. Ik heb er me dan maar enkele gekocht. Ze smaakte en nu heb ik nog voor morgen. Het heeft me deugd gedaan om toch eens tot aan de markt te gaan. Ik ben ook een koffietje gaan drinken. Daar heb ik een heel goede babbel gedaan. Met een oude kennis. De laatste jaren hebben we elkaar niet zoveel meer gezien. Wel gezien maar niet meer bij elkaar geweest. Om verschillende redenen. Eén daarvan was dat ze niet zo graag bezoek kregen. Zo lang als het gegaan is , gingen zij wandelen. Heel veel wandelen. Dat alles ten gevolge van zijn zieke vrouw. Vijftien jaar heeft zij gevochten om te mogen blijven. Ook zij heeft de strijd moeten opgeven. Zijn vrouw is in oktober overleden. Zij zou vorige zondag "60" zijn geworden. Als ik dan hoorde hoe hij zijn dagen doorkwam,want ik kan het niet anders noemen, dan weet ik , dat het voor ieder op zijn manier moeilijk is. Ik heb ook geleerd uit dat gesprek. Of het voor herhaling vatbaar is ,daar kan ik nog geen antwoord op geven. Ik ben blij dat ik vandaag deze dag heb gehad. Volgende week opnieuw ? Ik twijfel eraan. Waarom ? Ik weet het niet.
Rotdag ! De voorbije jaren was Valentijn een feestdag voor ons. We keken er elk jaar naar uit. We vonden het fijn om onze liefde voor elkaar te tonen. Iedereen mocht het weten. Dit jaar zouden we onze 24 jaren getrouwd vieren. Het zou een satijnen jaar worden ! Helaas, vandaag mocht ik alleen vieren. Vanmorgen ben ik begonnen met onze trouwfilm te zien. Het is een korte film , maar zo mooi. Ook de albums zijn boven gekomen. Zulk een zonnige frisse dag het 24 jaar geleden was, zo een frisse , natte voormiddag was het vandaag. Ik heb een bloemenhart op je graf gelegd. Een bloemenhart met 24 rozen. Toen ik dit op je graf legde vlogen er 4 migs over. We hadden wel iets met vliegers. En nu kwamen deze toevallig over. Ik vond het een eresalut voor je. Deze namiddag ben ik terug geweest met mijn moeder. Ze heeft het zwaar. En ik wil haar wel begrijpen en ik wil haar zoveel mogelijk helpen als ik kan, maar ze mag me niet vastsnoeren. Momenteel is ze zo verstikkend dat ik me geen weg meer weet. Ze weet ook niet wat ze wil. We hebben er zelfs een woordenwisseling over gehad. Uiteindelijk is alles toch in orde gekomen. En daar ben ik wel blij om. Vanavond heb ik echt niets meer gedaan. Er zat geen fut meer in mij. Zelfs TV heeft me niet kunnen boeien. Die staat wel op maar dat is ook alles. En van mij mag iedereen Valentijn vieren. Zelfstandigen moeten van zulke dagen leven. En het leven gaat voort. Maar voor mij kon deze dag niet vlug genoeg voorbij zijn. Mijn hart heeft teveel pijn gehad. Zeker vandaag.
Het was weer raar vandaag. Wat doe ik op zondag ? Ik kuis de ramen en was de gordijnen ! Dat is wat ik vandaag heb gedaan om toch maar zoveel mogelijk bezig te blijven. Ik ging ook niet mee eten met mijn ouders. Wat doe ik dan ? Toch maar even bellen dat ik wel mee ga. Weeral een paar uren die voorbij zijn en dat ik niet alleen was. Alleen, het etentje ging me niet goed af vandaag. Er was een spanning die niet wou weggaan. Ook bij mijn ouders ging het niet goed. Het zal wel aan morgen gelegen hebben. Ieder van ons is daar mee bezig , maar er wordt niet over gesproken. En raar maar waar, na het etentje nog even langs het kerkhof geweest. Nooit geweten dat er zoveel uit de doeken wordt gedaan op een kerkhof. Ik werd er eerst aangesproken door een onbekende vrouw die vorig jaar haar moeder had verloren. Zij vroeg me of het mijn man was waar ik bij stond. Zo zijn we beginnen praten. Het leerde me opnieuw dat ieder huisje heeft zijn eigen kruisje. En terwijl we stonden te praten kwamen er nog dames bijstaan. Zowel bekenden als onbekenden. Het deed deugd om van anderen iets te kunnen leren. Als ik door de week op het kerkhof ben dan is dat allemaal niet. Dan zijn er ook wel mensen die langs komen, maar men is dan meer in zichzelve. Of komt het door het weer ? De voorbije week is weeral triestig geweest. Vandaag deed de zon toch een kleine poging. Maar ik merk wel op dat er daar op zondag veel meer leeft. Mensen hebben tijd , nemen de tijd en praten met anderen. Zelfs op een kerkhof.
