Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
10-04-2011
Koffie en koek
Het zou vandaag een vrije dag moeten zijn maar er stonden andere punten op de agenda. Met de bewoners van onze appartementsblok vanmorgen om negen uur op de afspraak. Grote lenteschoonmaak van de garage ! Er was een goede opkomst van helpers en na anderhalf uurtje was de garage goed opgefrist. Zelfs dat doet deugd. Daarna was er koffie en koek. Dat heb ik achterwege gelaten want ik moest naar de volgende opdracht. Dat waren de zaterdagse winkelaankopen voor mijn ouders. En mijn moeder moest om één uur bij de kapster zijn. Het één volgde het ander op. Na de kapster nog een taske koffie met mijn ouders thuis en dan richting uitblazen. Mijn ouders hebben nog een vijver. Ook een nonkel ligt vlak naast ons met zijn vijver. Heel mooi als ge het niet moet onderhouden. Veel kan ik er niet doen, enkel gras afrijden want anders wordt het me te zwaar. Spijtig genoeg want nu kan de natuur zijn gang gaan. Nu was ik er enkel heen om me te ontspannen. Ik hoopte om er alleen te zijn. Dat was helaas niet het geval. Van de nood een deugd gemaakt en toch een heel goeie babbel gedaan met één van mijn nichten. Eigenlijk zalig om met dit weer van zo iets moois te kunnen genieten. Geen lawaai van voorbij vliegende auto's. Wel de mooie melodieën van de vogels. De warme zonnestralen. Eenden die overvliegen. Een mens zou er meer tijd moeten voor maken maar dat lukt niet altijd. Vandaag wel en ik voel er me goed bij. Op het laatste nippertje nog naar de winkel om een voorraad frisdrank in te slaan. En naar huis voor een rustige avond ! Hopelijk.
Drie maanden zijn er nu voorbij gegaan zonder dat ge aan mijn zijde staat. Drie ellendige maanden zonder jou. Ik heb er geen woorden voor hoe een pijn het gedaan heeft en nog elke dag doet om zonder jou verder door het leven te moeten gaan. Voor deze pijn zijn er geen woorden. Voor deze pijn is er geen medicatie. Deze pijn moet vanzelf genezen. Hoe lang dat duurt ? Dat weet ik niet. De tijd zal het me uitwijzen.
Net zoals drie maanden geleden. Toen voelde ik me ellendig en nu ook weer. Die ongedurigheid speelde me parten. Ik heb me deze voormiddag dus maar goed uitgeleefd met borstel en vod. Deze namiddag met mijn vader naar de revalidatie. Wat was ik blij toen ik een goede kennis ontmoette op de kliniek. Is het een kennis of een vriendin ? Eer een vriendin , de tijd zal het moeten uitwijzen. We hebben in ieder geval een heel goede babbel gedaan. Het deed me goed om met haar over mijn man te praten. Zij kende ook een beetje zijn grappen en grollen. En ook zij pinkt nog een traantje weg als we over hem praten. Na een uurtje moesten we al terug vertrekken. Mijn vader zijn revalidatie zat er op. En zij had nog een afspraak op de dienst echografie. Moeilijkheden met een knie. Dus na die goede babbel opnieuw naar huis. Konden we onmiddellijk mee aan tafel schuiven. Onverwachts bezoek en dan is een lekkere tas koffie nooit ver weg. De namiddag is eigenlijk meer een koffienamiddag geworden. Niet dat ik daar bezwaar tegen heb. Ondanks het moeilijke begin van de dag is deze toch wat meegevallen.
Is het een samenloop van omstandigheden of is het de voorzienigheid die even langs komt ? Al de hele voormiddag heb ik van die traanmomenten. Ze worden alsmaar langer. Nu is het half twaalf. Het moment , toen ik je drie maanden geleden mee naar de operatiekamer begeleide. Het mocht van de begeleidende verpleegsters Daar namen we afscheid van elkaar met een kus , met een lach en een zwans. Tot straks , zei ik je nog en denk aan onze 24ste huwelijksverjaardag. Hou je sterk en tot zo. Ik zal er zijn als je terug wakker wordt ! Dat was het , en je was verdwenen achter die koude grijze deur. Toen begon het lange wachten. Toen wist ik ook niet wat doen. Alhoewel ik wel wist wat te doen. Plots moest ik je kamer leeghalen. Dat had ik nog niet meegemaakt. Al de voorgaande keren werd je kamer voorbehouden. Nu plots niet meer. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik vond het raar en akelig. Ik deed wat me werd gevraagd. Ik pakte alles terug in en ik reed naar huis. Zoals steeds was ik weer alleen. En wachten duurt lang ... Geduld is een schoon deugd maar als ge niets hoort . . .
Deze namiddag heb ik me dan maar uitgewerkt op de grasmachine. Gelukkig dat zulk een machine niet kan praten. Hij had direct naar de vakbond gestapt en zij ontslag gevraagd. Dat heeft me vandaag wel geholpen. Ik heb me erdoor gewerkt. Als ge zo een uurtje of drie achter de grasmachine kunt lopen , is er heel wat frustratie weggewerkt. Is het hoofdje onieuw een stukje leger en staat er terug een deel op de juiste plaats. De graskantjes nog voor een stuk bijgeknipt en toen was het hoog dringend tijd om te stoppen.
Net zoals drie maanden geleden , kwart voor zeven. Toen kreeg ik pas bericht binnen dat ik naar intensive care mocht komen. De operatie was veel zwaarder verlopen dan verwacht. Vanaf het eerste moment dat ik je daar zag had ik er al geen goed oog in. Maar wie was ik ? Zeker geen doktor , specialist , verpleegkundige ... Het was afwachten en hopen. Nu keek ik op mijn horloge en was het dringend tijd om alles in te pakken en naar je toe te gaan. Nu was het een zonnige avond , toen was het koud en onaangenaam. Toen was je er nog , vandaag niet meer . . .
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat. Ik , die zo hoopte op beterschap ! Het kon niet rotter dan het vandaag geweest is. Het voelde allemaal zo zwaar aan. Alsof het allemaal lood was. En dat allemaal als een gevolg van voorbije zondag. Ik ben dan deze voormiddag wel met mijn moeder naar de markt geweest. Het was verdomd koud. Dus heel vlug terug naar de warmte van een tas koffie. Ik heb er echt bij gezeten om de hoop te vergroten. En de koffie smaakte helemaal niet . Dus ook dat ging me niet. Al hetgeen ik vandaag wou doen , is op een flop uitgedraaid. Zo erg zelfs dat ik er werkelijk de brui heb aangegeven . In de zetel gaan zitten en daar gewoon blijven zitten. Gewoon zitten zonder iets te doen. Gewoon zitten en afwachten. Afwachten naar morgen. En hopen op beter . . .
Vandaag ging het me al beter maar de teleurstelling van gisteren was er nog. Die kan ik nog niet helemaal van me afzetten. Niet dat ik alleen door het dierenpark heb gelopen , wel het feit dat vriendschap ver te zoeken is. Vriendschap die we allen zo nodig hebben en waar er veel te weinig van is. Ik kan het nog niet vatten hoe dit allemaal mogelijk is. Zelfs nog niet tot een gesprek kunnen komen op een simpele daguitstap. Maar ja, wie ben ik ? Een vreemde, en daarmee is die kous af. Dan me vandaag maar bezig gehouden met praktische dingen. De verzekeringsagent is vandaag de laatste papieren voor de hospitalisatie komen ophalen. Ik hoop dat dat ook vlug wordt afgehandeld. Dan kan ik de laatste rekeningen van de kliniek betalen. Wat een geluk dat er zoiets bestaat als hospitalisatieverzekering. Had ik deze niet gehad , dan had ik het niet geweten. Dat het allemaal zoveel moet kosten ! En wat er allemaal wordt aangerekend ! Ongelooflijke bedragen worden er gevraagd omdat men het toch een klein beetje comfortabel wil hebben. Dat was zeker iets dan mijn man nodig had. En omdat men het in moeilijke dagen zo comfortabel mogelijk wil hebben dan is het zo precies alsof men er op los kan vragen. Ze zullen wel betalen. Me niet verkeerd begrijpen, ik zou mijne laatste euro gegeven hebben als dat mijn man beter had kunnen maken en bij me had gelaten. Nu hoop ik dat ook het hoofstuk kliniek van mijn man kan worden afgesloten. Ik hoop ook dat ik morgen terug een betere dag ga hebben. Niet zoals gisteren , niet zoals vandaag. Ik zou graag vooruit willen komen. Langzaam maar zeker. Hoop ik.
Vandaag is een dag waar ik echt naar heb uitgekeken. Vandaag is een dag die volledig is tegengevallen. Wist ik veel hoe zulk een uitstap de dag van vandaag in elkaar steekt ! Ik heb in jaren geen daguitstap gemaakt. Zeker niet alleen. Vol goede moed thuis vertrokken en zeker op tijd. Ik was bij de eersten en als men ergens aankomt dan zegt men toch een goede dag ? Ik heb er zelfs gene terug gekregen. Ja goed, nog vroeg op de dag en niet goed wakker ? Dan maar de bus opgestapt en een zitje ingenomen. Wat was het stil op die bus. De koppels onderling die zegden af en toe iets tegen elkaar en daar bleef het bij. Er werd niet over en weer gepraat, men werd niet aan elkaar voorgesteld en dit was dus een uitstap naar de dierentuin ! Toen we bij de dierentuin aankwamen veronderstelde ik dat we toch in groepjes zouden verder gaan. Niets van aan . De bus uit en het park binnen. Ieder op zijn eigen. Ik zag koppel per koppel vertrekken. Man en vrouw. Moeder en dochter. Vader , moeder en twee kindjes. Daar stond ik dan , helemaal alleen. Wat heb ik het toen moeilijk gehad. De waterlanders van verdriet en pijn waren toen wel eventjes van de partij. Ik kon ze echt niet tegenhouden. Op dat moment heb ik beseft dat de wereld hard is, wreed hard. Ik wist het al wel maar nu werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Wat voelde ik me alleen. En ik die dacht dat ik een mooie dag ging beleven. Wat een tegenvaller , wat een afknapper. Ik heb dan de moed in mijn handen genomen en heb het dierenpark op mijn tempo bezocht. Ik kon gaan en staan en doen en laten wat ik wilde. Nu moest ik werkelijk met niemand nog rekening houden. Ik moest er alleen voor zorgen dat ik op tijd terug aan de uitgang was om terug naar huis te keren. Spijtig dat de organisator van deze uitstap me nog vroeg of ik een aangename had gehad. Ik heb hem bedankt voor deze uitstap maar aangenaam ? Daar heb ik niet op geantwoord. Op zulke momenten leert men de wereld kennen. Beteren gaat dat zeker niet doen. Nu ben ik alleen en ik zal alleen blijven. Wat gaat dat nog hard worden in de toekomst. Het enige waar ik kan op hopen is dat ik een nieuwe vriendin ontmoet. Een vriendin die mee op daguitstap gaat. Een vriendin die met me praat. Een vriendin die me uit de eenzaamheid haalt. Eenzaamheid is een gegeven dat we in de toekomst nog heel veel gaan tegekomen. Vandaag heb ik ondervonden hoe egoïstisch de wereld in elkaar steekt. Vandaag ben ik verbitterd thuis gekomen , teleurgesteld ... Hopelijk zal het me morgen beter vergaan als ik deze dag ben vergeten.
Drie maanden zijn er nu voorbij gegaan zonder dat ge aan mijn zijde staat.
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat.
