Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
27-02-2011
Nog tijd genoeg
Het was weer een moeilijk dagske vandaag. Ondanks dat ik de voormiddag voor mij had om wat bij te werken, heb ik zo goed als niets gedaan. Ik vond niet beter dan naar een opgenomen film te zien. 't Was een mooie film. 't Was een zakdoeken film. Ik heb er geen spijt van dat ik deze film heb gezien. En ik ga er één van de dagen nog eens voor. Dat is natuurlijk het voordeel van een opgenomen film. Deze namiddag ben ik ondanks de regen, samen met m'n moeder bij je geweest. Het was er nat en kil. We zijn maar even gebleven. Het was voor mijn moeder te slecht weder. Toch heeft het haar deugd gedaan. Ze heeft er niets van gezegd . Maar men heeft niet altijd woorden nodig om iets te weten. Om iets aan te voelen. Nu zit ik ik nog steed voor mijn computer. Ik heb nog geen goesting om te gaan slapen Ik heb nog tijd genoeg !
Ik weet niet wat het met me is, maar er is iets. Het gaat met de dag moeilijker. Het zal wel normaal zijn zeker maar ik weet het niet. Nu ik meer tijd heb gaat het niet meer. Ik zit meer met je foto in mijn armen dan dat ik nog iets doe. Eigenlijk doe ik niets meer. Ik snap het allemaal niet. Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen. De moment dat ik in ons appartementje binnenkom , dan is het telkenmale die lege zetel die me van de wijs brengt. Die zetel is zo leeg. Daar zit niemand in die mij begroet. Daar zit niemand in om te begroeten. Die is zo leeg. Die blijft leeg. Net zoals de leegte die in het appartement hangt. Net zoals de kilte die er binnen hangt. Ik krijg die leegte , die kilte met niets opgevuld. Alles blijft leeg en kil.
Het wordt moeilijker met de dag. Ik krijg zo meer en meer van die onbewaakte watermomenten. Gewoon met iets bezig zijn. Gewoon een liedje horen. Gewoon een artikel ergens lezen. Gewoon iets oppikken uit een TV-uitzending. Gewoon ergens aan denken. En dan moet ik eventjes pauze nemen. Alles laten bezinken. Eventjes bij de gedachte blijven stilstaan. En dan kan ik weer even verder. Nu ik doorheen de meeste papierwerken door ben. Nu begin ik heel veel tijd te krijgen om na te denken. Hoe meer tijd ik krijg , des te moeilijker dat ik het krijg. Maar zoals het spreekwoord zeg : "Tijd brengt raad" Ik hoop dat dat ook voor mij telt.
Het was deze voormiddag weer moeilijk. Ik was bezig met gewone kleine huishoudelijke taken. Plots ging het niet meer. Gewoon omdat ik een paar cd's aan het wegleggen was. Als ik eraan dacht hoe je opleefde met muziek. Hoe je opleefde met zingen. Hoe je opleefde als je muziek aan het zoeken was op PC. Je kon er je uren mee amuseren. En al die liedjesteksten mooi op papier zetten. Gewoon voor jezelf. En ook om mee te zingen. En je mocht er zeker van zijn : de tekst klopte tot op de letter. Het waren weliswaar allemaal oude liedjesteksten. Van de nieuwe muziekgenres was je geen liefhebber. Voor jou waren het de jaren 50 , 60 en 70. Engelstalige , Nederlandstalige , Franse , Duitse liedjes. Het maakte geen verschil. Wanneer je het graag hoorde , kende je het ook. Wat mis ik dat zingen binnenkamers. Als ik nu geen radio opzet heb ik ook geen muziek. Vroeger moest ik geen radio opzetten om muziek te hebben. Je zong zelf de hele dag. En als er instrumentale muziek door de kamer kwam , je zong gewoon mee. Je had al die teksten niet nodig. Je kende ze gewoon van buiten. Wat een verschil met nu. Nu is het hier echt stil. De radio heeft nog niet veel opgestaan. Ik heb er nog geen geniet van. De muziek die er momenteel gespeeld wordt komt me veel te hard over. Als ik iets wil horen , is het het rustige klassieke genre. Het genieten zal met de tijd wel terugkomen. Hoop ik toch.
Het was verdomd koud toen ik je deze namiddag kwam bezoeken. Ik wou je zoveel vertellen over mijn bezoek. Toch heb ik het kort gehouden. Ik hoop dat het morgen wat warmer is en dan kan ik wat langer blijven.
MJ. is langs geweest en had zelfs broodjes bij. Dat was lang geleden en het smaakte. Voor herhaling vatbaar. De zoon van haar overbuurvrouw heeft vorig weekend een zwaar ongeluk gehad. Hij had geluk dat hij met een zware pick-up reed. De auto is rijp voor de schroot. Kan zelfs niet meer hersteld worden. Hijzelf is er vanaf gekomen met een kleine hoofdwonde. Hij mag dankbaar zijn dat hij zulk een goede engelbewaarder heeft gehad.
Toen ik bij je stond zag ik nog een man het kerkhof opkomen. Ik ben er nog naartoe gegaan om hem persoonlijk te condoleren. Die gelegenheid had ik nog niet gehad. Hij heeft vorige zaterdag zijn zoon ten grave gedragen. Hoeveel kan iemand hebben ? Hij heeft zijn vrouw reeds enkele jaren terug moeten afgeven aan kanker. Zijn jongste zoon komt nu om bij een verkeersongeval. Hij was met de fiets. De automobilist treft geen schuld.
Het is zo onwezenlijk allemaal. De éné persoon komt er met een schram vanaf. De andere persoon laat het leven.
Weet je, ondanks al mijn verdriet en pijn , begin ik toch terug in het normale leven te komen. Dat is iets dat ik vandaag heb gemerkt. Het is niet omdat ik verdriet heb dat ik niet verder moet. Ik ben al ver geraakt. Met heel veel vallen en opstaan. En nu .... Het is raar , maar de rekeningen beginnen één voor één binnen te sijpelen. Het zijn afgesloten rekeningen en herbeginnende rekeningen. Voor al die instanties en bedrijven bestaat gij niet meer. Het is opmerkelijk hoe vlug alles van naam is veranderd. Alleen, het doet mij pijn dat ge niet meer geteld wordt. Ik ben en zal altijd Mevrouw V. blijven. Of zij dat nu graag hebben of niet. Het is toch niet omdat ge mij zijt ontnomen, dat alles in de vuilbak moet worden gegooid ! Of tellen de voorbije jaren niet mee ? Voor hen waarschijnlijk , nee heel zeker niet. Voor mij des te meer. Deze namiddag vond ik het wel prachtig. Op tandartsbezoek. Onze tandarts heeft een nieuw blokske laten zetten. Heel fraai , heel fris en aangenaam. Tenminste als ge het al aangenaam kunt noemen bij een tandarts. Aan de balie is er een volledig nieuwe inschrijving. Ik geef ook aan de juffrouw door dat ge er niet meer zijt. Dat ik U heb moeten afgeven. De juffrouw condoleert onmiddellijk en zegt : dan ga ik Uw man op non-actief zetten. Alsof op de één of andere dag gaat ge daar nog eens heel rustig komen binnen wandelen. Het zou mooi zijn mocht het waar zijn. Zulke opmerkingen verzachten toch de pijn. Zo iets zeggen is als een schouderklopje, vind ik toch. Neen , ge zijt niet dood. Ge staat gewoon op non actief.
Gisteren was ik bezig op deze blog. Pats en alles weg. Nu heb ik pas terug verbinding en kan ik dit afmaken. Vandaag zou je 63 worden. Vandaag ben je 63 geworden. In mijn gedachten. Want je bent niet meer bij me. We zouden je verjaardag vieren. We zouden nog eens gaan eten. Mosselen ! Dat was nog iets dat je met smaak at. In de late namiddag zou er taart zijn. We zouden een flesje kraken ! Weet je wel, die heerlijk zoete schuimwijn. Daar was je vroeger dol op. De laatste weken ging het niet zo goed meer. Het lukte niet altijd om zullks een glas te laten smaken. Maar als het ging , je genoot ervan. Nu is er geen etentje. Nu is er geen taart. Nu is er geen fles. Jawel, er is wel een fles maar ik kan ze toch niet openmaken voor mij alleen ? Ik heb vandaag niets te vieren. Ik heb geen jarige die ik heel de dag door kusjes kan geven. Ik heb geen jarige die ik heel de dag mag verwennen. Ik heb alleen nog een jarige op film. Weet je nog toen je 50 werd ? Die film , die heb ik deze namiddag gezien. Toen , was een reuze dag , nee een reuze avond. Het deed me pijn, heel veel pijn om deze terug te zien. Maar aan de andere kant deed het me deugd. Hoe mooi was het om je te zien zingen , dansen , lachen , genieten ..... Vervlogen tijden , maar zo mooi. Wat ga ik die film koesteren ! En heel dicht bij me houden. Zo blijf je toch bij mij.
