Ben vanavond gewoon in slaap gevallen.
Zomaar , zonder enige verwittiging , aan tafel.
Ik was bezig met een kruiswoordraadsel in te vullen.
Wanneer ik dat vroeger al eens deed, dan kreeg ik altijd op een speelse manier hulp van jou.
Dan gaf je me altijd hints tot dat ik bij het te zoeken woord uitkwam.
Toen was het plezierig om al eens een kruiswoordraadsel in te vullen.
Ik probeer op die manier verder te werken maar dat lukt me niet alleen.
Woorden die ik niet ken , zoek ik nu op de PC.
Ik ben een beginnelinge.
Vroegder deed ik dat zo eens af en toe.
Of op verlof.
Nu wil ik er wat meer tijd in steken.
Ook als geheugentraining.
En eerlijk gezegd, het is moeilijk.
Ik moet heel veel opzoeken.
Ik ga de oplossing ook dikwijls veel te ver zoeken.
Hoe vaak heb je me dat niet gezegd ?
Het éne kruiswoordraadsel is wel makkelijker of moeilijker dan het andere.
Dat is zoals je het bekijkt.
Toch ben ik van plan om vol te houden.
Ik merk natuurlijk dat ik heel veel woorden bijleer.
Maar er zullen altijd woorden zijn die ik nooit ga onthouden.
En natuurlijk zijn dat de stomste woorden eerst.
Wat was het vroeger toch aangenamer.
Veel aangenamer.
Ik wou dat die tijd terugkwam.
Al die aangename uren.
Zelfs al die moeilijke uren.
Wat zou ik graag van tijd wisselen.
Het volkse gezegde neem ik graag over :
"Vroeger was het toch beter".
En neem het maar aan,
voor mij was het nog maar enkele maanden geleden veel beter.
Ik mis je !
Ik mis je heel veel !
Zelfs voor het invullen een kruiswoordraadsel ...

06-03-2011 om 02:40 geschreven door LEDALU

Vandaag is de dag tamelijk verlopen.
Eigenlijk is het één van de betere dagen in de week geweest wat mezelf betreft.
Ik maak me een beetje zorgen om mijn vader.
Kan momenteel zijn armen nog amper bewegen van de pijn.
Zelfs zijn eten moet gesneden worden omdat hij de kracht niet heeft.
Maar ja, 't zal wel over gaan zeker !
Het zal waarschijnlijk wel een kou in de schouder en in zijn armen zijn .
Dus geen dokter en eerst het weekend afwachten.
En dan zullen we wel zien wat er gaat gebeuren.
In de late namiddag ben ik dan voor de eerste keer op vriendenbezoek geweest.
Tot op heden kon ik het niet over mijn hart krijgen om er langs te gaan.
Vroeger gingen we met twee.
Nu alleen.
En alleen is maar alleen.
Vandaag is het me gelukt.
Natuurlijk zijn er waterlanders aan te pas gekomen.
Maar ondanks alles is het goed meegevallen.
We hebben een goede babbel gehad.
Alleen vind ik het spijtig dat die man nu ook gestopt is met zijn hobby.
En ja , dat was ook muziek.
Hij amuseerde zich met orgel spelen.
Nu staat het daar gewoon te staan en is hij niet van plan om nog door te gaan.
Tot vorig jaar ging hij nog voor bejaarden en zieken wat spelen om deze mensen eens een aangename namiddag te bezorgen.
Hij deed het allemaal gratis.
Een drankje mocht er zijn en dat was dan voldoende.
Nu is hij daar mee gestopt omdat zijne maat er niet meer is.
Ja , het waren twee handen op één buik.
En nu zou hij dus alleen verder moeten.
De moed en het plezier  om met muziek verder te gaan ontbreken op dit ogenblik.
Ik hoop dat ik hem nog kan ompraten.
Alhoewel ik ook nu al weet dat het heel moeilijk zal zijn.

05-03-2011 om 02:55 geschreven door LEDALU

Ik heb een rotavond acher de boeg.
Het begon deze voormiddag al bij mijn ouders thuis.
Er liggen kaarten gereserveerd voor het eerstkomende toneelstuk van GVT.
OK zeg ik tegen mij ouders gaan jullie maar.
Ik ga niet mee.
Ik kan het niet aan dat ik nu in deze zaal alleen (?) moet binnenkomen.
Jaren zijn mijn man en ik gaan kijken.
Jaren hadden wij hetzelfde plekje.
Het zou mij ongelooflijk veel pijn doen om daar nu te moeten binnen gaan en dan zien dat dat plekje is ingenomen door andere personen.
Ik zal er moeten aan wennen dat niets nog zal zijn zoals voorheen.
Maar nu nog niet.
Dat mag en kan men van mij niet verwachten.
Het doet veel te veel pijn.
De gedachte alleen al.
Krijg ik ook nog een telefoontje met de vraag of ik naar de vergadering kom van de biljart.
De andere vrouwen zullen er ook zijn.
Ik ben ermee akkoord dat die andere vrouwen er ook zijn.
Maar hun mannen zijn er ook !
Mijn man zal er nooit meer komen.
Mijn man zal er nooit meer zijn.
En ik had vandaag echt geen goesting om daar alleen binnen te gaan.
Ik heb uiteindelijk deze avond pas een berichtje gelaten dat ik niet zou komen.
Ik heb moeite gedaan maar ik voelde me rotter worden met de minuut.
Dus ik ben gewoon thuis gebleven.
Maar ik heb ook heel de avond gewoon zitten niksen.
Ik had de fut niet meer om nog iets te doen.
Zelfs geen krant lezen.
Mijn gedachten zaten overal en nergens.
Nu ben ik blij dat ik dit toch even van me kan aftypen.

04-03-2011 om 01:31 geschreven door LEDALU

Moeilijk beginnen vandaag.
Zoals het vandaag al heel de dag is geweest.
Het is vandaag een dag van vallen en opstaan.
Gisteren dacht ik nog dat het allemaal aan het beteren was.
Maar als ik dan deze dag bekijk , dan weet ik het toch niet goed.
Hoe moeilijk kan alles gaan.
Waarschijnlijk heb ik het vandaag ook heel de dag moelijk gehad met het feit
dat ik een onofficiële afspraak had met de heer specialist.
Ik ben  met onze vriend Dieter gaan praten.
Ik had nog één vraag voor hem in verband met je laatste operatie.
Die heb ik vandaag beantwoord gekregen.
Het heeft me toch wel deugd gedaan dat onze begeleidende specialist ,
ondanks alles ,
toch ook nu nog even tijd maakt om gewoon met mij te praten.
Hoe waardevol kan een goede verstandhouding zijn met zo iemand.
Wij hebben hem de laatste jaren het volle vertrouwen gegeven.
En eerlijk , dat merk je ook .
Zelfs wanneer ik in de toekomst nog vragen zou hebben,
dan mag ik terug langs komen.
Zomaar, zonder verdere plichtplegingen.
Maar ik heb geen vragen meer voor hem.
De vraag die ik had is beantwoord.
Nu kan ik verder met dat antwoord.
Het is alleen spijtig dat het allemaal zo moeten lopen is.
Geen afscheid van een geliefd iemand kunnen nemen is heel erg.
Het was allemaal zo plotseling , zo totaal onverwacht.
Totaal onverwacht voor mij.
Totaal onverwacht ook voor de heren specialisten.
Natuurlijk wisten we dat er iets ging gebeuren in de toekomst.
Maar niet nu, nog niet.
Dit had niemand verwacht.

03-03-2011 om 02:04 geschreven door LEDALU

Vandaag heb ik me bezig gehouden met het nakijken van toch wel enkele honderden cliche's.
Ik heb ook nog een heel deel foto's gevonden die moeten verwerkt worden.
Ik ga nog wel enkele weken nodig hebben om deze allemaal te sorteren.
Hoe dikwijls hadden we niet gezegd : dat gaan we eens in orde brengen.
Nooit hadden we er tijd voor.
We zullen dat wel eens doen.
Maar nu niet !
Nu ben ik er mee bezig.
Gewoon om me bezig te houden.
Zo heel alleen.
Wat heb ik je hulp nodig.
Hulp die je me niet meer kunt geven.
Er zijn foto's bij die ik me niet meer kan herrinneren.
Wat een troep om daar alleen uit te geraken.
Eén ding heb ik wel geleerd.
In de toekomst steeds alles onmiddelllijk verwerken.
En zeker niet wachten tot ik eens tijd heb.
Hoeveel plezier zouden wij niet gehad hebben als we dat samen hadden afgewerkt.
En dan nog te zwijgen van de verhalen die rond die foto's hangen.
Gegarandeerd dat er heel wat personen niet weten dat wij zulke mooie foto's van hen hebben.
Zo goed als allemaal spontane foto's.
Foto's die iets vertellen.
Foto's die mooie momenten weergeven.

02-03-2011 om 02:21 geschreven door LEDALU

01-03-2011 om 00:00 geschreven door LEDALU

Weet je , nu ik zoveel tijd gekregen heb ga ik beginnen om alles te sorteren.
Dat is iets wat ik in geen 20 jaar of meer heb gedaan.
Niet dat ik daar te lui voor ben geweest.
Helaas als zelfstandige ontbrak me gewoon de tijd.
Hoe dikwijls hebben we niet tegen elkaar gezegd :
we zouden dit eens of dat eens moeten in orde brengen.
Ik ben dan vandaag  begonnen met het nakijken en sorteren van alle doodsbrieven die wij  de voorbije jaren hebben gekregen.
Dat zijn er genoeg.
Wegdoen doe ik niet.
Dat plaatsje in de kast heb ik er wel voor over.
Nu zitten er brieven tussen die ik werkelijk moet gaan uitpluizen omdat de namen me niets zeggen.
Langs de andere kant zie ik , met het samenvoegen van die brieven , hele families tevoorschijn komen.
Ik ga nog wel enkele dagen werk hebben hiermee.
Had ik dat al maar eerder gedaan.
Je was een krak in namen en gezichten onthouden.
Je kon me telkens uit de nood helpen als ik met namen in de knoei zat.
Dit is weer zo een punt waarin ik je enorm mis.
Ik zoek me rot en jij zou gewoon zeggen hoe het in elkaar zit.
Ik ga nog dikwijls je hulp inroepen en ik hoop dan dat je met zult helpen op de één of andere manier.
Wat mis ik je ongelooflijk veel !
Zelfs voor zo iets stoms als dit.
Maar ik heb me dan ook voorgenomen om de kennissen die ik nu nog heb, eens goed te bekijken zodat ik in de toekomst niet te veel fouten meer ga maken.
Toen je nog bij me was kon je me verbeteren.
Nu moet ik ervoor zorgen dat het juist is.
Gaat niet gemakkelijk zijn.
Ik hoop dat je me op de één of andere manier toch blijft helpen.
Ik hoop dat je me regelmatig een teken geeft van je aanwezigheid.
Wat mis ik je.

28-02-2011 om 03:03 geschreven door LEDALU