Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
09-10-2011
Fotograferen
Weer is er een dag voorbij , één van de zovelen. Maar ik kan er wel bij zeggen dat mijn oude hobby een bovenhand aan het halen is. Fotograferen ! Vroeger heb ik dat ook heel veel gedaan. Nooit geen lessen of cursussen voor gevolgd maar nu , nu wel. Ik ben blij dat ze me in een cursus fotografie geduwd hebben. Ik ging eigenlijk voor het bewerken van foto's en door een opmerking van de inschrijfster ben ik dan een andere cursus gaan volgen. Mensen wat is dat moeilijk. Als ik dat ooit geleerd krijg dan ga ik nog versteld staan van mezelf. De leraar beweert dat het allemaal nog in orde gaat komen. Ik ben er echt benieuwd naar. Zo hebben we vandaag met de klas een mooie wandeltocht gedaan. We hebben ook nog geluk gehad dat het niet geregend heeft tijdens de wandeling. Een wandeltocht met opdrachten. Ik moet ze nog klasseren en dan verder doorsturen als huistaak. Hopelijk zullen er toch een paar goede tussenzitten. De uitslag hiervan weet ik pas volgende week. Ik zal dus maar heel veel goede hoop hebben. En zeker en vast blijven oefenen. Wel een geluk dat het nu allemaal veel gemakkelijk gaat dan pakweg tien jaar geleden. Toen moest ik nog zuinig zijn op het nemen van foto's. Het ontwikkelen was een niet zo goedkope aangelegenheid. Wanneer ik nu een echt slechte foto trek , dan kan ik deze heel vlug verwijderen. Dat is natuurlijk wel een hele vooruitgang. Vroeger nam ik één foto , nu zijn er dat tien bij manier van spreken. Ik ben blij dat ik deze cursus aan het volgen ben want zo leer ik nieuwe mensen kennen. Gemakkelijk is het wel niet want ik vind dat iedereen toch zo op zijn eigen is of met twee samen. Ik hoop dat de samenhang nog een beetje gaat beteren en dan komt het allemaal wel in orde.
Hoe moeilijk is het toch aan het worden om de dag goed door te krijgen. Ik dacht dat het wel zou beteren maar in de plaats van te beteren wordt het elke dag erger. Zo nu ook . Een reuze weekend hebben we gehad. Het weder was fantastisch en toch , toch heb ik het ó zo moeilijk. Ik ben zo jaloers op al die koppeltjes die hand in hand doorheen de winkelstraten slenterden. Zij zijn nog altijd met twee en ik , ik ben maar alleen. Ik heb niemand meer om hand in hand mee te flaneren. Er zijn er velen die niet weten hoe rijk ze zijn in deze situatie. Nog samen zo vele dingen kunnen doen. Maar dat is een gegeven waarvan men de waarde slechts ontdekt als het te laat is. Zo voel ik het in ieder geval aan. Toen mijn man vorig jaar nog bij me was , gewoon thuis in de zetel naar TV kijkend en wanneer ik dan toch eens vlug eventjes door de winkelstraat ging voor enige ontspanning , toen had ik het reeds moeilijk om altijd alleen te zijn. Je denkt dat je dat een beetje gewoon wordt maar het tegenovergestelde is waar. Het wordt alsmaar erger. Ik stel me de vraag wat er nog op me gaat afkomen. De maand oktober is begonnen en dat wil zeggen dat we binnen de drie maanden kerst en nieuwjaar voorbij zijn. Ik ben echt bang dat ik het niet meer ga aankunnen. Het zou me deugd doen als ik er eens met iemand over kon praten maar ik ben niet van plan om vrienden en kennissen hiermee lastig te vallen. En ik ben ook met vanalles en nog wat bezig om mijn gedachten niet altijd bij mijn man te hebben. En ik moet eerlijk toegeven , veel beginnen en momenteel weinig afmaken. Mijn gedachten zijn er nog steeds niet voor de volle 100 procent bij. Ik hoop elke dag dat het beter zal gaan maar waar ik heel zeker van ben dat is : geduld is een heel schone deugd ! En ik moet elke dag nemen zoals hij komt en er het beste proberen van te maken.
