Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
15-01-2012
50 jaar !
14 januari 2012. Slechts een dag later heb ik het tegenovergestelde aan de hand. Niet dat ik nu alles zou vergeten zijn van hetgeen er in het voorbije jaar is gebeurd. Alles behalve ! Maar ik mag naar een feestje ! Het is het eerste feestje in een jaar. Feestjes zijn er zo dikwijls maar nu is het toch eventjes helemaal anders. M'n nichtje wordt 50 winters. Toch een mijlpaal in een mensenleven. Daar wordt ik vandaag verwacht. En eigenlijk is het iets totaal onverwachts. Voor mij is het een raar iets. Het is de eerste maal dat ik naar een feestje ga , alleen. Ik ga , maar met " héél " gemengde gevoelens. Als ik geen taxi zou moeten spelen , dan zou ik gewoon thuis blijven. Maar ook mijn ouders zijn uitgenodigd. Ik heb ze nog niets anders horen zeggen dan : voor ons is dat niets meer - voor ons is dat allemaal veel te laat. Maar toch wensten ze er bij te zijn. Van het begin tot zo goed als het einde. Ze mochten toch niets missen ! Ook al waren ze de oudsten . En ik kon niet anders dan gewoon alles mee te doen. Ik kon niet anders dan gewoon wachten tot ze naar huis zouden gaan. Goed, ik heb lekker gegeten. De muziek ? al bij al viel die nog goed mee. De discjockey van dienst heeft zijn best gedaan. Hij zorgde dat er voor iedereen wat was en dat was dus een meevaller. En het stond juist niet te luid zodat men toch nog iets kon zeggen. En daar bleef het voor mij bij. Ik was aanwezig , ik heb enkele babbels gedaan , ik heb naar de muziek geluisterd , en dat was het. Ik kon me niet echt amuseren. Ik miste iemand. Ik hoop dat het ooit terug zal beteren. Ik hoop dat ik ooit terug zal kunnen genieten.
Een jaar geleden was het koud , mistig , nat ,guur . . . Ik bracht je ten grave. Met mijn ouders , familie en vrienden. Vanaf toen stond ik er alleen voor - en ik sta nog steeds alleen aan je graf. Mijn ouders die zijn er nog , maar ze worden oud . . . Mijn overblijvende schoonfamilie heeft geen tijd . . . Vrienden komen niet over de vloer want . . . Ik heb me door dit eerste jaar heen geslagen , met vallen en terug opstaan. Veel meer vallen dan opstaan. Ik heb me het voorbije jaar heel goed voorgedaan in het bijzijn van anderen tot , tot ik thuis kwam. Thuiskomen in een leeg huis. Thuiskomen zonder dat er iemand een begroeting roept. Thuiskomen zonder een warme omhelzing. Vroeger was dat alles heel gewoon. De normale gang van de wereld , bij ons toch. Nu weet ik : het zijn de kleine dingen die het doen. Het zijn de kleine dingen die alles zo leefbaar maken. Een woord , een gebaar . . . Wat mis ik dat alles. Elke dag , een beetje meer.
14 januari 2012.
